Het Nederlandse kwintet Tristan brengt hiermee hun zevende album uit, terecht ‘Seven’ geheten. Drummer & percussionist Sebastian Cornelissen en bassist Frans Vollink vormen de kern van deze band, en die kwamen in de jaren negentig samen om hun gezamenlijke voorliefde voor soul & funk te delen. Keyboardspeler Coen Molenaar vervoegde hen, en met gitarist Guy Nikkels en zangeres Jaycilee Teterissa is de line-up compleet. Tristan brengt een soort van Acid jazz met uiteraard jazz, soul en funk. Aan de release van dit album gingen 3 singles vooraf, zoals de opener ‘Something Like This’, een opgewekt nummer dat hun stijl typeert. De tweede single was ‘Shadows in the Moonlight’, al even uptempo, waarna ‘Tell Me’ funkier klinkt. De derde single is daarna aan de beurt en dat is het mooie ‘Diamonds’, dat me aan de Brand New Heavies doet denken. Vervolgens is het tijd voor de “deep” soulballade ‘The Soul of a Man’, waarna de funk opnieuw voorop staat in ‘Burned Chicken’. ‘Another Season’ houdt ritmevariaties in zich, terwijl ‘A New Dawn Rises’ het over de mid-tempo boeg gooit. ‘Italian Shower’ klinkt ietwat jazzy, gevolgd door de funk van ‘Double Trouble’. Smooth glijdt ‘Don’t Skip This Too’ voorbij, met gesproken woorden op de achtergrond. De laatste track ‘You Will Never Know’ sluit swingend af, en geeft je zin om te dansen.

Tristan is net zoals goede wijn, en die behoeft geen krans. Hun muziek spreekt voor zichzelf, en zal zeker de fans van Incognito, Brand New Heavies, enz. aanspreken. Een aanrader van bij onze Noorderburen!

Patrick Van de Wiele (4)

Tijdens de seventies en eighties schitterde de falset stem van de Afro-Amerikaanse zanger Philip Bailey in enkele van supergroep Earth, Wind & Fire’s grootste hits, zoals ‘Shining Star’, ‘That’s the Way of the World’, ‘Fantasy’ en ‘September’. Toen groepsleider wijlen Maurice White in 1983 de groep tijdelijk stopzette, begon Philip prompt aan een solocarrière, waarbij hij R&B albums opnam, die geproduceerd werden door enkele van de meest bekwame producers in de soul & popgeschiedenis. Deze albums toonden de volledige veelzijdigheid van Philip’s kenmerkende stem en smeedden creatieve partnerschappen die zijn hele carrière zouden duren. In 1985 scoorde Bailey, met de hulp van producer en duetpartner Phil Collins, een van de meest blijvende hits van het decennium met 'Easy Lover', een nummer 2 in de VS en nummer 1 in het VK. Op 21 april as. brengt Cherry Red Records een driedubbele cd-box uit, met Philip’s drie eerste soloalbums. Dat waren ‘Continuation’ (1983), ‘Chinese Wall’ (1985) en ‘Inside Out’ (1986). Daarop staan niet minder dan 36 tracks, waaronder 8 zeldzame bonustracks met single edits, remixes, en soundtracksongs. Uitschieters zijn de R&B klassieker ‘I Know’, ‘Walking on the Chinese Wall’, ‘Children of the Ghetto’, ‘State of the Heart’, het fantastische duet ‘Easy Lover’ met Phil Collins, enz. Uit de soundtrack van de film ‘The Goonies’ stamt ‘Love Is Alive’; ‘Twins’ is het thema uit de gelijknamige komedie, een duet met rock ‘n’ rol legende Little Richard. Daarnaast krijg je ook uitgebreide dansmixen van ‘Easy Lover’ en ‘I Know’. De productie was in handen van wijlen George Duke, Phil Collins en Nile Rodgers. Songwriters zoals Richard Marx, Glen Ballard en leden The System droegen eraan bij.

In het 24 pagina’s tellende cd-boekje staat een splinternieuw interview met Philip. Het geheel werd geproduceerd en samengesteld door Mike Duquette en Joe Marchese van de populaire heruitgave site The Second Disc. Weerom een must dus voor de verzamelaar en R&B fan!

Patrick Van de Wiele (4)

Montreal, Quebec is de woonplaats van componist en muzikant Oz Nelson. Zijn echte naam is Nelson Ortiz, want hij werd geboren en groeide op in San Salvador, El Salvador. Zijn eerste song componeerde hij op een speelgoedkeyboard toen hij 10 was. Later schonken zijn ouders hem keyboardlessen, die hij echter moest stopzetten omwille van school. Tijdens zijn tienerjaren kreeg hij een echt keyboard, en tijdens zijn pop en rockfase leerde hij akkoorden op gitaar. Een universiteitsstudie in communicatie en journalistiek hield hij voor bekeken, en hij wou overstappen naar het National Arts Centre. Maar via zijn vriendin, die besliste naar Frankrijk te verhuizen, belandde hij daar ook. Nelson kocht een echte synthesizer met sequencer, en maakte zijn eerste arrangementen. Daar hij de Franse taal niet machtig was, kon hij echter niet beginnen studeren aan de Sorbonne in Parijs. De Université Paris 8 (Vincennes - St. Denis) liet hem binnen om klassieke muziek studeren, maar Nelson veranderde dat naar elektronische muziek. Hij maakte deel uit van een post-rockband en toerde met hen doorheen Frankrijk, Zwitserland en België (op het Brussels Summer Festival). Hij paste er echter niet in, en besloot te verkassen naar Canada. Daar richtte hij zijn eigen thuisstudio in en belandde in het New Age circuit. Toen Nelson artiesten zoals Enya, Kitaro, David Arkenstone, Vangelis, Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream, Enigma ontdekte, wist hij waar zijn roeping lag. Maar hij werd ook beïnvloed door Symphonic Metal (Rhapsody, Nightwish, Therion, Epica…) en “Epic Cinematic Music” (2 Steps from Hell, Audiomachine, Ivan Torrent…). Nelson houdt tevens van filmmuziek.

En nu komt het: hij is (net zoals ik) een fervente sciencefiction en fantasyfan. ‘Star Trek’ staat bovenaan zijn lijstje, behalve de nieuwste reeksen ‘Discovery’ en ‘Strange New Worlds’, die hij nog moet bekijken. Maar ook het ‘Star Wars’ universum uiteraard, naast ‘Stargate’ (SG-1, Atlantis en Universe), ‘Battlestar Galactica’ (1978 en 2004), ‘Babylon 5’, ‘Farscape’, ‘Firefly’, ‘The Outer Limits’ (95’s series) en ga zo maar door.

Op fantasygebied denkt hij meteen aan ‘The Lord of the Rings’ trilogie, maar ook films zoals  ‘Legend’, ‘Ladyhawke’, ‘Princess Bride’, ‘The Neverending Story’ en ‘Dark Crystal’, ‘Labyrinth’, ‘The Storyteller’ dragen zijn voorkeur weg.

Qua superhelden heeft hij alles van Marvel bekeken, heel wat van DC animatiefilms, DCEU, Arrowverse enz.

Maar eigenlijk gaat het hier om zijn muziek. Aanvankelijk wou hij geen album componeren, maar de Corona pandemie gaf hem de nodige tijd daarvoor. Eerst waren het singles, en daarna begon Nelson dat te organiseren in albums. Zijn debuut werd de EP ‘A New Beginning’, waarna het full album ‘Darkness & Light’ volgde. Nelson had enkele songs over, die geïnspireerd waren op sciencefiction & fantasy, en besloot om zijn een sound een futuristische look aan te meten. En zo is ‘Ad Astra’ ontstaan, met daarop 7 tracks. En zijn muziek vertoont inderdaad heel wat invloeden uit die space muziek van de seventies en eighties. Denk maar aan de sound van Vangelis, Jean-Michel Jarre enz. Je vertrekt op het ritmische ‘Stratosphere’, via het verkennende ‘Beyond’, naar het rustige ‘Echoes’. De titeltrack drijft op een stevige basdreun, waarna ‘Deep Space’ lonkt in de verte. Van daar is de stap naar het kalme ‘Infinity’ niet ver meer, en ‘Aphelion’ sluit mooi af.

Oz Nelson heeft hiermee een zeer mooi space album afgeleverd, en op die tonen kan je vanuit je zetel de ruimte doorklieven. Waarop wacht je nog?

Patrick Van de Wiele (4)

Ongeveer 40 jaar geleden vormde de Duitse muzikant Peter Mergener samen met Michael Weisser het duo Software, dat elektronische muziek maakte in de stijl van de “Berlin school” van Klaus Schulze en Tangerine Dream. Mergener behoorde aldus tot de “next generation” van die muziekstijl en genoot van succes met albums als ‘Electronic Universe’ en ‘Phancyful Fire’. Na tal van stilistisch verschillende publicaties op diverse labels werd het stiller rond hem. Maar nu heeft hij een nieuw album afgeleverd. Daarop keert hij weer naar zijn roots en richt zijn blik op “deep space”. Lambert van Spheric Music was er dan ook als de kippen bij om deze cd uit te brengen. Peter componeerde, speelde en produceerde alle 9 tracks zelf, en hier en daar hoor je tussen de synthesizerklanken stemmen van Russische kosmonauten (op ‘Kosmonaut’), de crew van U.S. Discovery en het Houston Mission Control Center (op ’Mission Control’). De muziek doet terugdenken aan die van Jean-Michel Jarre, en varieert van zweverige klanken tot melodieuze ritmes. Maar de cd bevat ook ambient tracks zoals ‘Spaceshuttle’ en ‘Surroundings’. Het album ‘New Horizons’ zoekt het dus in nieuwe horizonten en ontdekkingen. Het zal zeker de ruimtevaart- en sciencefictionfans aanspreken, maar ook diegenen die houden van mooie synthesizermuziek. James Webb zorgde voor de fraaie buitenaardse art. Dit alles maakt dat dit een cd geworden is voor graag tussen de sterren vertoeft, en daar hoor ik ook bij!

Patrick Van de Wiele (4)

In oktober vorig jaar verscheen alweer het 13^de album van de Nederlandse super saxofoniste Candy Dulfer. Ik zag Candy vele jaren geleden live aan het werk, en volg haar al sinds haar debuutalbum ‘Saxuality’. Ze werkte in het verleden al met legendes als Prince, Van Morrison, Maceo Parker, Sheila E., Mavis Staples, Lionel Richie, Beyoncé, Pink Floyd, Chaka Khan en Aretha Franklin. Ik kreeg echter nu pas deze cd in handen, en geloof me vrij, die is zeker de moeite waard!

Na een enthousiaste begroeting weerklinkt de funk van openingstrack ‘YeahYeahYeah’, waarna het rustigere ‘Mo’ Seats At The Table’ gezongen wordt door Candy, samen met Ivan Peroti en Camilo Rodriguez. Op de swingende single ‘Jammin’ Tonight’ gaat het dak eraf in gezelschap van levende legende Nile Rodgers, die deze track voor Candy schreef. ‘Deeper’ kan je omschrijven als rustige contemporary jazz, gevolgd door het funky ‘Say Something’. En ‘Raindrops’ kabbelt rustig verder, waarna de titeltrack haar doorzettingsvermogen in de verf zet. Candy zei: “This is a personal album, not just for me, it’s personal for everyone because we are all struggling with many of the same things. It feels like it’s never been more important to not wallow in the hurt and the pain in the world, and let that defeat us. That’s why I called this album, ‘We Never Stop’.” Nog een levende legende, basgitarist Marcus Miller, maakt zijn opwachting op ‘The Walls’, dat verwijst naar de muur die voormalig president Trump liet optrekken tussen de USA en Mexico. Het super funky ‘Perspective’ komt er met inbreng van Durand Bernarr, Aron Hodek en Philip Lassiter. De romantische mid-tempotrack ‘Since I Found U’ is het volgende nummer, gevolgd door het zachte ‘Afraid For More’. Met ‘No Time For This’ komt de funk weer op de voorgrond, en ‘The Climb’ blijkt een romantische ballade te zijn. De door Nile Rodgers en Philippe Saisse geschreven instrumentale track ‘Convergency’ is meteen de afsluiter, waarop Candy met deze twee heren een leuk nummer neerzet.

Het is dus duidelijk dat Candy nog lang niet uitgezongen en uitgespeeld is. Een absolute aanrader voor wie houdt van funky souljazz en super saxofoongeluid.

Patrick Van de Wiele (4½)

Op 14 april aanstaande verschijnt bij Cherry Red Records een driedubbele cd-box van de Britse band Liquid Gold. Na ontdekt te zijn door producer Adrian Baker in 1978, miste Liquid Gold met hun debuutsingle ‘Anyway You Do It’ ternauwernood de Top 40. De clubvriendelijke keerzijde, 'My Baby's Baby', was favoriet bij Amerikaanse dj's, wiens zware draaitafelrotatie het nummer naar nummer 5 in de Billboard Dance Charts stuwde. Voortbouwend op dat aanvankelijke succes, zou 1980 een fantastisch jaar blijken te zijn voor de groep, te beginnen met het onvergetelijke 'Dance Yourself Dizzy', een eeuwige klassieker die nummer 2 bereikte in de Britse hitlijsten. Dit werd al snel gevolgd door een andere Top Tien-hit, 'Substitute' en de Top 40-single 'The Night, The Wine And The Roses'. Hun titelloze album haalde ook de Top 40. Verder hitparadesucces volgde in de vroege jaren 80 met de Song For Europe-inzending 'Don't Panic' uit 1981 en het melancholische 'Where Did We Go Wrong'. Zangeres Ellie Hope bracht in 1983 een solo-single uit, 'Lucky', en hoewel de groep in 1984 uit elkaar zou gaan, vond hun kenmerkende hit 'Dance Yourself Dizzy' nieuw leven in de jaren 90 toen Yomanda deze samplede op de Top Tien-hit 'Synth And Strings'. Nu zijn voor het eerst hun album, 7", 12", instrumentale versies en remixen verzameld op één definitieve 3CD-collectie. Je krijgt de complete versies uit de USA en het UK. Volop dansmuziek dus, disco uit de eighties. Naast voornoemde tracks vind je hier de singles ‘Anyway You Do It’, ‘Mr. Groovy’, ‘The Night, The Wine And The Roses’, ‘Don’t Panic’, ‘One Of Us Fell In Love’, ‘Where Did We Go Wrong’ en ‘What’s She Got’ samen met de remixen door 7th Heaven en Yomanda van ‘Dance Yourself Dizzy’. Daarnaast staan hier tevens de solo-opnames ‘Lucky’, ‘Shake’ en ‘Don’t Feel Sorry’ van Ellie Hope op.

Een festijn voor wie van leuke, swingende discomuziek houdt!

Patrick Van de Wiele (4½)

Uit het verre Australië komt het nieuwste album van de internationale Award winnende componist en muzikant Jim Ottaway. Jim componeert originele elektronische muziek die verschillende genres omspant, zoals ambient, New Age en space muziek. Hij werd vooral beïnvloed door Tangerine Dream, Edgar Froese, Vangelis, Pink Floyd, Enigma, Johannes Schmoelling, Tony O'Connor, Christopher Franke, Lisa Gerrard en Gary Wright. Jim haalt zijn inspiratie uit zijn voorliefde voor de natuur en zijn spirituele connectie met de mooie omgeving van het achterland van de Gold Coast. Sinds 2004 heeft hij in zijn thuisland meer dan 30 onafhankelijke albums uitgebracht, en dat begon allemaal met ‘First Light’. Jim heeft 3 Awards van Zone Music Reporter ontvangen, plus nog andere. Op zaterdag 25 februari 2023 werden de 15de jaarlijkse Schallwelle German Electronic Music Awards aangekondigd tijdens een live ceremonie in Kolpinghaus Bochum-Wattenscheid, Duitsland. Jim kreeg de Schallwelle Award in de categorie 'Der eigene Weg' (Your Own Way), d.w.z. onafhankelijke muzikanten.

Zijn nieuwste digitale, elektronische album omvat 11 tracks, die hij allemaal zelf componeerde, speelde en produceerde. En dit tussen maart 2008 en april 2022. Zij handelen allemaal over die speciale plek tussen hemel en Aarde. Een plaats van liefde en tijdloosheid... een plaats van intriges en onzekerheid... een plaats van belofte en de toekomst." ‘Dawn of Time’ begint wat mysterieus, waarna ‘A Dream Within Reach’ luchtiger overkomt. Op de tonen van ‘One True Vision’ zweef je doorheen de kosmos, waarna ‘Chosen Place’ ritmischer klinkt. En ‘Fire of Truth’ is een opgewekte track, die gevolgd wordt door ‘Sacred Ground’. ‘Carried In My Heart’ is een opgewekt muzikaal gevoel dat Jim in zijn hart meedraagt, waarna het ietwat duistere ‘Lost World’ volgt. De geheimzinnige ‘Winds of Promise’ waaien vervolgens, gevolgd door de mooie titeltrack. ‘Shores of Eternity’ sluit af met een ambient gevoel van oneindigheid.

Een mooi album vol met elektronische soundscapes!

Patrick Van de Wiele (4)

Al heel wat jaren schrijft de Afro-Amerikaanse Chelsea Nichole, die een autodidactische producer, fenomenale zangeres, songwriter, podcaster en auteur is, samen met jazzveteraan Jeff Lorber songs. Nadat ze in 1998 op een album van hem te gast was, bleef ze verder werken al sessiezangeres en songwriter. Daarnaast trad ze voor fan base zowel in LA als in New York op. Naast het onafhankelijk uitbrengen van haar twee platen, ‘Through a Woman’s Eyes’ en ‘Spiritual Man’, heeft en blijft ze samenwerken met vele bekende producers en schreef ze liedjes voor veel productieve artiesten, waaronder Jeff Lorber, Tabiha Faire, Martine Mai, Wah Wah Watson, Andre Delano, Fanatic, Chris Camozzi, Dave Koz, Victor Fields en gospelartiest Kenny Smith. Ze produceert nu ook een wekelijks radioprogramma op zondag voor KJLH in Los Angeles.

Uit dit nieuwe album, dat vorige maand digitaal verscheen, zijn twee songs momenteel wereldwijd op de radio te horen. Dat zijn ‘If I Didn’t Have Love’ en ‘Wait for Me’. Maar de funky opener ‘Ain’t Nobody, Can’t Nobody’ is ook niet mis hoor. De powerballade ‘In My Window’ laat een rustigere kant van haar talent horen, waarna voornoemde, mooie single ‘If I Didn’t Have Love’ uit de boxen schalt. ‘Never’ is ook weer zo’n mooie mid-tempo track, gevolgd door ‘It’s Like Fire’. Daarna is het “slow time, sexy time” met ‘This Way’, en een cover van ‘Thinking of You’ (dat ik ken van Victor Fields) is vervolgens aan de beurt. ‘Hold On’ is ook mooi, waarna de slottrack en tweede single ‘Wait for Me’ afrondt.

Een opmerkelijk album, eentje waardoor Chelsea Nichole zeker meer aandacht en “airplay” verdient! Ik ben alvast fan!

Patrick Van de Wiele (4½)

Alhoewel de Afro-Amerikaanse zanger en dichter Pierre L. Chambers zo’n 40 jaar geleden begon op te treden, heeft hij nooit een soloalbum opgenomen. Een ontmoeting met Cathy Segal Garcia tijdens een optreden was de aanzet die hij nodig had. Dit debuutalbum is een verzameling van moderne jazzklassiekers in verschillende stijlen. Daartussen staan enkele van zijn gedichten, opgedragen met geïmproviseerde muziek op de achtergrond. Of hij een ballade zingt of bebop of swing, of zijn gedichten voordraagt, steeds blijft zijn warme stem weerklinken. Muziek zat in zijn DNA, want zijn vader was de bassist Paul Chambers, een van de meest iconische jazzmuzikanten uit de vorige eeuw. Zijn moeder, Annie Chambers, ontstak in hem een voorliefde voor jazz. Pierre draagt dan ook dit album op aan zijn ouders. ‘Work Song’ opent in een opwekte jazzy sfeer, waarna hij de klassieker ‘My Favorite Things’ (vooral een Kerstsong) brengt. De jazzstandaard ‘The Nearness of You’ wekt een warme, gezellige jazzy sfeer op, en de bossa nova van ‘Dear Ann’ is de volgende track. ‘This Mother’ is de eerste van zijn gedichten, gevolgd door een swingende versie van ‘Paper Moon’. Het rustige ‘Lonely Girl’ daarentegen roept beelden op van een rokerige jazzclub, waarna het opgewekte ‘My Shining Hour’ eraan komt. De klassieker ‘The Way You Look Tonight’ brengt Pierre op een warme manier, gevolgd door het gedicht ‘My Father’. De laatste track is ‘Afro Blue’ waarop hij eer betoont aan zijn Afro-Amerikaanse afkomst. Cathy Segal Garcia is te horen op de achtergrond.

Een debuut dat emotionele versies van jazzklassiekers laat horen, maar tevens zijn andere creatieve kant, die van dichter, presenteert. Een debuut dat er al lang had moeten aankomen, maar nu werkelijkheid is geworden!

Patrick Van de Wiele (4)

Binnen 3 dagen wordt de nieuwe EP ‘Lorn’ van de Duitse componist Christophe Sebastian Pabst uitgebracht bij Sine Music. Deze digitale EP bevat 4 songs. Christophe is hier al eerder aan bod gekomen, en woont in Prien aan de Chiemsee in Beieren. Hij werd geboren in 1977 in de buurt van Bremen, en ontdekte begin jaren negentig zijn enthousiasme voor elektronische muziek. Met een Amiga 500 en een 8bit sampler, en later zijn eerste echte synthesizer, begon hij als autodidact te experimenteren en de theorie en praktijk van muziek open te breken. Onderweg leerde hij zichzelf pianospelen en begon hij te improviseren. Eind jaren 90 beschikte hij al over een eigen opnamestudio met hoogwaardige digitale en analoge apparatuur. Hij had kleine releases op het gebied van house/disco house op vinyl in samenwerking met DJ Sugar Caine uit Bremen, en de muzikant Raffaele Avagliano. Een paar live-acts in de scene van Bremen volgden. Na een lang intermezzo wegens studies en familiezaken startte hij een chill-out en deep house project met Thomas Lemmer. Nog andere samenwerkingen volgden.

Op deze nieuwe EP heeft hij zichzelf overtroffen en demonstreert hij zijn vermogen om muziek te creëren die zowel experimenteel als toegankelijk is, en het is een must voor fans van instrumentale, experimentele en elektronische muziek. Mis dit meeslepende en boeiende werk van Christoph Sebastian Pabst niet en laat u betoveren.

Patrick Van de Wiele (4)

Het derde album van de Afro-Amerikaan Scott Mayo is een eerbetoon aan de Braziliaanse muziek, waar ik ook van hou. Scott is een multi-instrumentalist, zanger, producer, arrangeur, en muzikaal leider en medecomponist voor Sergio Mendes. Dit is zijn eerste uitstap naar het Braziliaanse genre, met samba, choro en bossa nova. Zijn vorige albums ‘Low Angle View’ en ‘Testimony’ bevatten instrumentale jazz en R&B. Maar dit nieuwe album heeft aan zijn muzikaal leven bijgedragen. Hij nam het grootste deel van ‘Meu Brasil’ op in zijn studio Pipewind Sound in Pasadena. Andere opnames vonden plaats in verschillende studio's in Los Angeles, Rio de Janeiro, Manilla en Stockholm. Scott zei daarover: “Het album is voltooid tijdens de pandemie, dus het was een uitdaging om iedereen in dezelfde ruimte bij elkaar te krijgen. Ik gebruikte alle technologie die ik had om het album af te maken, van het ontvangen van nummers over de hele wereld tot het kijken naar de strijkers die werden opgenomen in Manilla vanuit mijn studio in Pasadena! Het was een ongelooflijke ervaring en ik kan niet wachten om alles met de wereld te delen.”

Recent trad hij aan op het scherm en op de soundtrack voor de film ‘Babylon’ uit 2022, op Beyonce's geweldige, Grammy-winnende album ‘Renaissance’, waar hij te zien is op de Grammy-winnende single ‘Cuff It’ en John Legend's Grammy-winnende albums ‘Legend’, ‘Bigger Love’ , en ‘A Legendary Christmas’. Hij nam ook op voor de veelgeprezen televisieserie ‘Better Call Saul’, en was vereerd om op te treden tijdens de inaugurele ceremonie van president Joe Biden en vicepresident Kamala Harris.

Opener ‘Ponta de Areia’, dat werd gecomponeerd door Milton Nascimento en Fernando Brandt, verwelkomt je in dit tropisch paradijs. ‘Trenzinho do Corcovado’ volgt daarop, samen met gitarist Guinga. ‘Samba Gringo’ swingt de pan uit op een samba groove, en komt later nog eens terug. Deze song werd geschreven en gezongen door zijn zoon Michael Mayo. ‘Brigas Nunca Mais’ is een originele track van Tom Jobim & Vinicius de Moraes, terwijl ‘Piccoludio’ een kort intermezzo vormt. Op ‘Vista do Corcovado’ dein je mee op dit aanstekelijke ritme, waarna het bekende en opgewekte ‘Voce ja foi a Bahia’ met Dorival Caymmi volgt. ‘Don’t Say Goodbye’ is een song die Scott schreef met Sergio Mendes en John Legend, en die hij zelf zingt. ‘Moacir Inspiracao’ is ook weer korte instrumental, gevolgd door het duet ‘Folhas Secas’ waarop Scott samengaat met Dori Caymmi. Het instrumentale en prachtige ‘Magic’ is een samenwerking met Sergio Mendes. ‘Onda Negra’ klinkt wat funky, terwijl het bekende ‘Voce e Eu’ een cover is. ‘Valsa do Soprano’ is een instrumentale track, en ‘Boa Noite Amor’ sluit af met een zacht liefdeslied.

Een bijzonder leuk en Braziliaans klinkend album, dat je doet wegdromen van dit mooie land met mijn prachtige muziek!

Patrick Van de Wiele (4)

Gitarist Frank Piombo werd geboren in 1950 uit Italiaanse ouders, en groeide op in Noord Afrika. Op zijn zesde verhuisde het gezin naar Rome, waar Frank geïnspireerd werd door de accordeonmuziek van zijn vader. Twee jaar later emigreerde het gezin naar de USA, waar Frank begon gitaarlessen te volgen. De muziek van The Beatles inspireerde hem daartoe. Tijdens zijn tienerjaren speelde hij op huwelijksfeesten, en later in jazzclubs. Hij studeerde in 1968 af aan de Barringer High School, ging vervolgens naar het William Paterson College, en behaalde zijn BA in onderwijs. Daarna ontving hij zijn Master in Wiskunde en begon te werken voor het Office of  Mathematics in Newark. In 2010 ging hij met pensioen. Frank brengt contemporary jazz, met invloeden van jazz, Latin, smooth jazz, soul, jazzfunk, R&B en easy listening.

Dit nieuwe album is een verzameling nieuwe en oude favorieten die hij door de jaren heen geschreven heeft. Met de opener ‘Luca’s Groove’ hoor je gitaarmuziek die mij doet denken aan opgewekte smooth jazz. ‘Dancing in Barcelona’ volgt datzelfde patroon, terwijl het sensuele ‘Middle of the Night’ gezongen wordt door Doreen Arminio. Op ‘Shining Star’ (niet de cover van Earth, Wind & Fire) hoor je gitarist Sandy Renda, en dat nummer is opgedragen aan hem, zijn mentor. Daarna volgt ‘Love’s Paradise’, overigens de enige cover hier, een eerbetoon aan zijn idool, wijlen Joe Sample. Donnie Harrell bespeelt hier de piano. ‘As Smooth As It Gets’ is een relaxte track, en op ‘Our Love’ is saxofonist Michael Mahadeen te horen. ‘Island Dance’ doet denken aan exotische oorden, en werd geschreven tijdens de Covid pandemie om hem op te beuren. Op de laatste track ‘Dusk to Dawn’ is fluitiste Kim Scott te gast.

Een leuk en overwegend ontspannend smooth jazzalbum!

Patrick Van de Wiele (4)

Slechts 4 jaar na hun 300ste release keert het Duitse label Lemongrassmusic terug met een juweeldoos, gevuld met een eersteklas selectie van 50 weelderige, luxueuze Lounge-grooves en Chill out-stemmingen, zorgvuldig gekozen om de visie van het label in te luiden. In de afgelopen vier jaar zijn de dingen vooruit en omhoog gegaan. Een grote groep zeer gewaardeerde nieuwe inzendingen zoals Ben Nomadic, Circles Of Sound, TAWO, Aleyum of Emergency Kisses – om er maar een paar te noemen – leverde albumreleases van geweldige muzikale kwaliteit op, waardoor het label nog meer wereldwijde bekendheid kreeg.

Puttend uit de beste hedendaagse Lounge-, Chill-out-, Ambient-, Lofi- en Downtempo-muziek, is de veelzijdigheid die het label laat zien, werkelijk ontzagwekkend. Op ‘Lemongrassmusic Episode 400’ staat een scala aan 50 liefdevol vervaardigde liedjes. Door de gedrevenheid en positiviteit van opbeurende grooves te verenigen met rustgevende mediterrane sereniteit, combineert de compilatie op harmonieuze wijze elementen van akoestische geluiden, wereldritmes en Nu jazz-smaken met diepere, introspectieve akkoorden van de elektronische omgevingskosmos.

Het gemak waarmee deze geweldige muziekselectie ons kippenvel bezorgt, maakt het puur genieten om naar te luisteren. Een authentieke, heerlijke melange voor de moderne muziekzoeker, ongetwijfeld een must-have voor zowel experts als nieuwe volgers en een smaakvolle belofte van geweldige dingen die gaan komen.

Patrick Van de Wiele (4)

“Little Stories from Around the World”

Als u deze site regelmatig bezoekt, zal de naam Christophe Goze u niet onbekend in de oren klinken. Maar daarnaast componeert Christophe ook World fusion en loungetracks voor Tv. Deze songs zijn aan bod gekomen in talloze films, Tv shows en reclameboodschappen, en dit de wereld rond. Tot nu toe bleven ze echter onuitgebracht, en dat is hierbij goedgemaakt. Dit is dan ook het debuut van Digital Nomad, met korte verhalen van overal ter wereld. Korte "aantekeningen" snel gemaakt op een schetsblok tijdens een bezoek aan een land of alleen met zijn verbeelding. Korte verhalen die je laten reizen zonder het comfort van je eigen lounge te verlaten.

Een nomade is een persoon zonder vast huis, die van de ene plaats naar de andere zwerft om in zijn levensonderhoud te voorzien (Christophe zelf heeft in niet minder dan 6 landen gewoond). Dit project is een ode aan die geest van onderzoek en avontuur.

Christophe componeerde alle tracks zelf, bespeelde alle instrumenten, nam ze op, mixte en produceerde ze ook nog. Enkel aan ‘Fado Chill’ werd door Frederic Langlais meegeschreven, en die speelde er tevens accordeon op.

Zo reis van Afrika naar Andaloesië, maak je een omweg via China, om te belanden in Portugal, en via Spanje, naar Arabië te vliegen. Daarna ga je naar Vietnam, keer je op je stappen terug tot bij de Indiërs, vlieg je naar Japan, en na een regendansje, keer je terug naar Spanje. Een echte muzikale wereldtrip dus!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse jazzkwartet Pure Desmond werd in 2002 opgericht met als doel het originele geluid van de coole jazz uit de sixties (zoals geïllustreerd door de legendarische Paul Desmond) in het moderne tijdperk te brengen via hun eigen instrumentale composities en aanpassingen van bekende klassiekers. Met een “minder is meer” ethos die hen leidt om zich te concentreren op songmelodieën, is de interactie tussen de muzikanten natuurlijk en ongedwongen, wat resulteert in een fantasierijke dynamiek die inherent is aan alle drie hun albums die tot nu toe zijn uitgebracht. Dit kwartet bestaat uit Lorenz Hargassner (alt sax), Johann Weiß (gitaar), Christian Flohr (bas) en Sebastian Deufel (drums). De band heeft in Europa, Rusland en Azië rondgetoerd. In 2018 richtte de groep hun eigen label, Major Music op, en bracht de cd ‘Audrey’, waarin het liefdesverhaal van Paul Desmond en Audrey Hepburn verteld werd. Hun nieuwe cd pakt thema’s van de meest geliefde en bekende geheimagent ter wereld aan, James Bond ofwel 007. Het citaat “I think I had it in the back of my mind that I wanted to sound like a dry martini” van saxofonist Paul Desmond (van het Dave Brubeck kwartet) inspireerde hen om die muzikale stijl te volgen en verder te ontwikkelen. De elf filmthema’s hier kregen een instrumentale jazzy benadering, die perfect paste bij de glamour van die films. Het wereldbekende ‘The James Bond Theme’ uit ‘Dr. No’ opent, en daarna volgt ‘From Russia with Love’ dat drijft op een lichtvoetige samba. ‘We Have all the Time in the World’ werd indertijd gezongen door Louis Armstrong, en is de volgende track. Madonna’s ‘Die Another Day’ klinkt bijna onherkenbaar, waarna ‘Diamonds Are Forever’ iets sneller dan het origineel weerklinkt. Gladys Knight’s ‘Licence To Kill’ wordt wat meer uptempo, gevolgd door ‘Nobody Does It Better’ uit ‘The Spy Who Loved Me’, op een coole bossa novabeat. ‘You Know My Name’ uit ‘Casino Royale’ volgt daarop, terwijl ‘Tomorrow Never Dies’ getransformeerd is in een jazzballade. ‘No Time To Die’ is ook weer een ballade en ‘You Only Live Twice’ is de zachte, romantische afsluiter.

Een leuk alternatief voor wie de bekende filmthema’s eens op een andere, jazzy manier wil beluisteren!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Italiaanse Hammond kwartet Blue Moka werd in 2009 opgericht. Zij brengen een post-bop project, met invloeden uit R&B, fusion, funk en contemporary jazz. Dit kwartet bestaat uit 4 veelgevraagde en veelzijdige jazzmuzikanten met een diep respect voor de Hammond traditie uit de sixties. Zo werden ze beïnvloed door o.a. Jimmy Smith, Art Blakey, Wynton Marsalis, Brian Blade, Pat Metheny, Robert Glasper, Roy Hargrove, en Larry Goldings. Hun debuut verscheen in 2018, en dit is dus de opvolger ervan. Daarop staan 8 instrumentale tracks, die elektronische muziek en droomachtige soundscapes vermengen met bovenstaande genres. De opener en titeltrack is een opgewekt nummer, dat aanzet tot dansen. ‘What Happened?’ drijft op jazzfunk en fusion, waarna ‘Fill the Void’ psychedelische invloeden vertoont. ‘Teardrop’ daarentegen is een cover van Massive Attack, waarbij een sax de plaats van de zangeres inneemt. George Gershwin’s ‘A Foggy Day’ komt speels over, gevolgd door het soulvolle ‘Homeland’. Het sprankelende ‘Lotus Night’ doet denken aan hun live optredens met een uptempo Hammond. En de jazzrock uit de seventies van ‘Touww’ sluit af. Daarmee bewijzen de bandleden dat ze een breed palet aan stijlen beheersen. Een album dat het waard is om beluisterd te worden!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaan Ryan Judd is een Award winnende muzikant, die reeds de top van de Billboard charts bereikte. Hij is tevens internationaal bekend als muziektherapeut. Zijn opnames zijn al meer dan 320 miljoen maal gestreamd. Ryan is een ervaren fingerstyle-gitarist en zet zich in voor het maken van muziek dat welzijn inspireert. Zijn unieke muzikale stijl op de nylonsnarige gitaar creëert een warme en zachte soundscape voor de luisteraar. Ryan is beïnvloed door gitaristen Michael Hedges en Will Ackerman. Hij doneert een percentage van zijn winst aan een non-profitorganisatie genaamd Lucy's Love Bus, die gratis muziektherapie aanbiedt aan pediatrische kankerpatiënten.

Op zijn nieuwste album staat oprechte, ruimtelijke en etherische, akoestische muziek. Ryans inspiratie komt voort uit de diepste ervaringen van liefde, inzicht en verdriet. Zijn delicate en prachtige nylonsnarige gitaarspel wordt gecombineerd met Tom Eaton's voortreffelijke pads en atmosferische instrumentatie, om zo een werkelijk uniek geluid te produceren. Tom mixte en masterde ook het project en zorgde ervoor dat het kunstenaarschap van dit album op briljante wijze werd vastgelegd.

Je kan op deze muziek dan ook volledig tot rust komen, en je laten onderdompelen in kalme sferen.

Patrick Van de Wiele (3½)

Het ambiente muziekproject Orchestra Indigo werd gecreëerd door Rick Randlett. Net zoals zovele nieuwe artistieke projecten, was de aanleiding daarvoor de Covid-pandemie, met zijn maandenlange isolatie en geen live optredens. Terugkijkend op zijn universitaire studies in compositie, orkestratie en elektronische muziek, creëert Rick een unieke elektronische orkesthybride met neoklassieke boventonen die de luisteraar omhult met ontspannende geluidsgolven. ‘Requiem’ komt voort uit een levenslange fascinatie voor de vorm, voortkomend uit schooluitvoeringen van zowel de requiems van Verdi als Mozart. In zijn versie heeft hij geprobeerd dezelfde flow en emoties te creëren, zonder de Latijnse tekst te gebruiken, maar met piano, synthesizers en vocale geluiden. Want Rick zit in een levensfase waarin hij over zijn eigen sterfelijkheid begint na te denken, en dit was dus het aangewezen project. Hij werd geboren in Philadelphia, en zijin vroegste muziekherinnering was kijken naar American Bandstand met zijn moeder terwijl zijstreek. Hijzelf raakte voor het eerst geïnteresseerd in muziek op zijn achtste toen de vader van zijn klasgenoot klarinet speelde in het Philadelphia Orchestra. Rick volgde het jaar daarop klarinetlessen, maar schakelde door de Beatlemania over op gitaar. Op het einde van zijn tienerjaren begon hij met piano, en leerde over synthesizers en elektronische muziek. Rick behaalde een Bachelor in muziekonderwijs aan het Keene State College in New Hampshire, en deed daarna een afstudeerwerk in theorie en compositie aan de Universiteit van Massachusetts.

Het resultaat van dit project kan je rangschikken onder contemporary instrumental.

Patrick Van de Wiele (3½)

De Afro-Amerikaanse neo soul-jazz keyboardspeler Myron McKinley uit Los Angeles bracht op 10 februari jongstleden zijn debuutalbum uit. Door de pandemie en een hectische agenda, waarbij Myron als muzikaal leider voor Earth, Wind & Fire optrad, experimenteert hij nu met een mengeling van jazz, neo soul, hiphop en funk. De 10 nummers reflecteren een cultureel rijk amalgaam dat over de diverse vormen van “black music” gaat. Denk daarbij aan de muziek van o.a. Nat King Cole, Oscar Peterson, George Duke, Miles Davis en Herbie Hancock. Myron ging al op tournee met Whitney Houston, Kenny Lattimore, Stanley Clarke en En Vogue; schreef, schreef mee of produceerde songs voor EWF, Clarke, Doc Powell, Silk, Vesta, Cherokee en Howard Hewett. Daarnaast componeerde hij  muziek voor film en Tv scores, zoals voor ‘Soul Food’, ‘Romeo Must Die’, ‘The Best Man’, ‘Think Like A Man’, ‘Shaft,’ en ‘The Godfather of Harlem’. Myron kreeg voor dit debuut steun van de Grammy winnaar en saxofonist Gerald Albright, bassist Reggie Hamilton, percussionist Munyungo Jackson, gitaristen Eric Walls, Morris O’Connor en Greg “G-Moe” Moore, EWF trombonist Reggie Young, en vocalisten Danny McClain, Isabella Chiappini en Denaine Jones. Opener ‘Matrix’ klinkt ietwat experimenteel, waarna ‘Crowded Club’ ook weer die elektronische sound heeft, die op een hiphopbeat drijft. Earth, Wind & Fire’s ‘Imagination’ is de eerste cover, gevolgd door een bewerking van het succesnummer ‘Close to You’ van The Carpenters (met een vocoder stem). ‘Will You’ is een rustige track, waarna ‘LAB-1’ eigenlijk een contemporary jazzcover is van Sting’s ‘La Belle Dame Sans Regrets’. ‘TUN-1’ drijft op een Latin ritme, terwijl ‘Remembering You’ een rustige ballade is. Jhene Aiko’s ‘From Time’ is mij onbekend, wat oorspronkelijk een hit was voor Drake, evenals de originele jazzy afsluiter ‘Let’s Just See’. Niet mis voor een debuut, maar ietwat experimenteel.

Patrick Van de Wiele (4)

De pianist Mike Bell haalt zijn inspiratie uit “the Golden Era of Jazz”, waarin jazzgroten zoals Cannonball en Oscar Peterson op de voorgrond traden. Hoe dan ook, Mike’s muzikale carrière begon in country rock, toen hij op tournee was met Albert Lee en Dr. Hook. Dit is pas zijn tweede jazzrelease, na zijn debuut ‘Just for the Record’ uit 2017. Daarmee stond Mike ook al op Europese podia zoals het Montreux Jazz Festival (1992) en Ronnie Scott’s Jazz Club in Londen. Voor dit nieuwe album componeerde hij alle tracks zelf, alhoewel hij zelf zegt dat hij soms niet waarheen dit hem zal leiden. De titel van het album verwijst dan weer naar de jazz waarmee Mike opgroeide, die veel minder complex was, dan nu het geval is. Mike opent met de titeltrack, in een mooi mid-tempo, waarna ‘Words Unspoken, Notes Unplayed’ meer funky aanvoelt dan zijn voorganger. ‘Pulling Out The Stops’ is totaal iets anders, gevolgd door ‘And Then?’ dat het tempo flink naar beneden haalt, en een klassieke sfeer uitademt. Daarentegen klinkt ‘Another Time, Another Place’ eigentijdser, op een aardige beat. ‘Mood Swings’ is net zoals de titel het zegt, erg veranderlijk en niet zo mijn ding. Op ‘Catching The Drift’ hoor je Mike solo piano spelen, waarna de blues van ‘Quirky Blues’ het overneemt. Afsluiter ‘Till The Last Goodnight’ lijkt wel op een “lullaby”, met zijn rustige en relaxte sfeer. Alles bij mekaar toch een interessant album, vanuit een onbekende hoek.

Patrick Van de Wiele (4)

Afgelopen 24 februari bracht het Duitse label Sine Music  de EP ‘Arc’ van de Californische artiest en producer Maxro uit. Maxro heeft immers recent bij dit label getekend. Deze digitale EP bevat 5 tracks, en is op alle downloadsites en streamingsites te beluisteren. Achter het pseudoniem Maxro gaat Taylor Lilley schuil. Hij produceert vanuit zijn thuisstudio in Santa Barbara, een waaier aan elektronische muziek. Die muziek is geïnspireerd door de oceaan, de bergen, en de eindeloze blauwe lucht van Zuid-Californië. Als kind studeerde Taylor kort piano, en tijdens zijn tienerjaren schakelde hij over op gitaar. De melodische invloeden van de favoriete bands van zijn ouders absorbeerde hij via hun vinylcollectie. Tijdens het begin van de nillies bereikte een explosie van elektronische muziek uit de UK en Europa zijn oren. Daardoor ging hij dromen van zijn composities.  Vroege invloeden waren drum & bass maestro’s zoals Squarepusher en Aphex Twin, de sombere, downtempo vibes van Portishead, en de orkestrale, cineastische briljante Björk. Maxro ontwikkelde een voorliefde voor dance, zoals hiphop en deep house. ‘Arc’ is zijn debuut, en daarop staan cineastische soundscapes, waarin elektronica vermengd wordt met beats uit diverse genres, en vocale samples op gevarieerde tempo’s. Zo leent ‘Hold Me’ bobbelende 808 bastonen en een hi hat die “off-beat” is. Synthesizers en vocalen vullen aan. ‘Beyond’ neemt dan weer fragmenten uit deep house, met soulvolle vocalen en gesofisticeerde variaties. ‘All Along’ bouwt op een medley van genres met rauwe texturen, mooie harmonieën en explosieve akoestische percussie. ‘Gone’ brengt de EP naar een climax met “liquid drum & bass”. De bonustrack is een remix door Oine van ‘Hold Me’, dat daardoor nieuw leven ingeblazen krijgt.

Patrick Van de Wiele (4)

Lemon Jazz Records, een onderdeel van Lemongrassmusic, presenteert het nieuwe album van componist & producer Artur Bayramgalin. Alle composities op deze EP met 5 nummers zijn verenigd door één toonsoort: G majeur, vandaar de naam van de EP ‘Journey To The Sol’, aangezien de noot "G" ook bekend staat als "sol" of "solis" wat "zon" betekent in het Latijn.

Ondanks dat ze de afgelopen jaren eerder zijn uitgebracht, zijn alle composities op dit album nu verenigd door een nieuw concept en geluid. Evgeny Romanov heeft een flinke portie innovatie bijgedragen door speelse klarinetfrasen en licks aan elk nummer toe te voegen. Stilistisch kan het album worden toegeschreven als wereldmuziek of contemporary jazz. De belangrijkste instrumenten zijn gitaren, piano en klarinet, maar elk nummer heeft ook veel percussie met toevoeging van drums en basgitaar. Elke track heeft een unieke etnische kleuring, waarbij je Scandinavische, Braziliaanse, Afrikaanse en Japanse motieven kunt ervaren.

De luisteraar mag verschillende delen van de wereld bezoeken. De eerste compositie genaamd Perfect Day’ creëert een sfeer van een echt perfecte dag om onze reis te beginnen. ‘Over The Clouds’ is als een onvergetelijke vlucht over het Afrikaanse continent. ‘Islands’ roept beelden op van een reis door de fjorden van Noorwegen. Voel de koude schoonheid van de Scandinavische landen! De daaropvolgende ‘Sunny Kiss’ creëert een ontspannen sfeer om de magische zonsondergang aan de Braziliaanse kust te ontmoeten. Het laatste nummer ‘Cradle of the Earth’ is een uitnodiging om te genieten van de dageraad in het land van de rijzende zon. Goeie reis!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse producer duo Weathertunes presenteert hun nieuw digitaal album met daarop 12 tracks. Meer dan 5 jaar na hun laatste album ‘A Place to Chill’, plus enkele EP’s, zijn de broers Roland Voss (aka Lemongrass) en Daniel Voss (aka Five Seasons & Slow World) blij om hun nieuwste project voor te stellen. Twaalf weelderige tracks, samengesteld uit akoestische en elektronische instrumenten, bezorgen je een rustig gevoel. Kwaliteitsvolle chill-out en loungemuziek dus, dat je doet verlangen naar de zon. Downtempo beats met daar bovenop gitaren en piano plus enkele jazzy vibes. Opener ‘Echoes of Time’ is een samenwerking met Kevin Paczesny (uit Californië), ‘Could Be Everything’ met TAWO (uit Lanzarote) en ‘We Love the Rain’ met Ladder (eveneens uit Californië). Laat je dus meevoeren door Weathertunes op deze golven van zonnige verbeelding. Relax to the max!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 9 december van vorig jaar is het debuutalbum van het Italian Groove Collective (IGC) uitgebracht. Dit Italiaans nationaal collectief combineert groove met jazz en funk. Het album is zowel digitaal als op cd uitgebracht, en kreeg ik onlangs aangereikt.

Vijfenvijftig bekende muzikanten, allen professionals, bekend als solisten of als sessiemuzikanten kwamen bijeen tijdens de lockdown om dit nieuw project leven in te blazen. Hun doel was iets nieuws te creëren, met grote artistieke waarde, maar wat door elke muziekliefhebber kan gewaardeerd worden.

Het IGC is onderverdeeld in een opnameproject, via het management van MTmusic, samen met een live project. De mooie, eerste single, en tevens de opener van de cd, ‘Smart Working’, was al in oktober 2021 op de radio te horen, en de stevige opvolger ‘Jump Through Hoops’ in augustus van vorig jaar.

Constantino “Kosta” Ladisa (president van de Italian National Jazz & Sax Players) en Gianni Vancini (“The Italian Ambassador of Contemporary Jazz”) kregen versterking van een pak artiesten! Onder hen ook het disco icoon Leroy Gomez Santa Esmeralda die zijn hit ‘You’re My Everything’ zingt. De klassieker ‘Fever’ wordt gezongen door Francesca Silvi.

De muziek swingt de pan uit, contemporary jazz, jazzfunk, smooth jazz, funk en soul. Ik vind het fantastisch! Meer van dat!

Patrick Van de Wiele (4½)

Het sub label Robinsongs van Cherry Red Records brengt haar eerste compilatie box uit. ‘The Greatest Soul / Funk & Disco 12” Inch Singles of The 70s & 80s’ staat boordevol met het beste 12 inch versies uit die periode. Dat geeft meteen een levendig beeld ervan weer. De 12” inch (bij ons maxisingle) werd geboren uit noodzaak. En alhoewel het overal aanzien wordt als een innovatie tijdens de discoperiode om Dj’s te helpen mensen aan het dansen te krijgen, door de songs uit te rekken (veel verder dan die versie op een gewone single) kwam de eerste 12” inch in 1970 op de markt. Toch sloeg het maar aan in 1974, toen de innovatieve en legendarische producer Tom Moulton Uit New York dit formaat opviste en als vehikel gebruikte om verlengde mixen van dance tracks te maken. Het was een innovatie die de vlammen van “disco inferno” deed oplaaien, en het concept van instrumentale breaks introduceerde. Aanvankelijk richtten 12 "persingen zich op Dj's en werden ze alleen gebruikt voor promotionele doeleinden, maar het duurde niet lang voordat platenmaatschappijen ze commercieel beschikbaar maakten. De eerste die aan het publiek werd verkocht, was ‘Ten Percent’ van Double Exposure in 1976, die in dit pakket is opgenomen. Het succes opende de sluizen en vanaf dat moment werd de 12 -inch single het formaat dat de gloriejaren van disco definieerde. Tussen haakjes Tom Moulton leeft nog steeds, en ik ben met hem bevriend op Facebook.

Er staan maar liefst 42 van dergelijke 12” singles hier op 4 cd’s. Hier hoor je maxiversies van successen & hits zoals bijvoorbeeld ‘Ain’t No Stoppin’ Us Now’, ‘Boogie Wonderland’, ‘Do What You Wanna Do’, ‘Do it Any Way You Wanna’, ‘Got My Mind Made Up’, ‘And the Beat Goes on’, ‘Movin’’, ‘Just Be Good To Me’, ‘Good Times’, ‘He’s the Greatest Dancer’, ‘Contact’, ‘From East To West’, ‘Disco Inferno’, ‘Shame’ en ‘Now That We Found Love’.

Journalist Charles Waring schreef bij elke track “liner notes”, en u kan die lezen in het cd-boekje. Een absolute MUST voor discofans (en daar hoor ik ook bij)!

Patrick Van de Wiele (5)

De Nederlandse muzikant en producer Mark Hartman bracht zijn 14^de album uit. Mark werd geboren en groeide op in Utrecht. Op dit nieuwe album staan 13 verse chill-out tracks, plus een bonustrack. Daarmee stuurt Mark een zeer persoonlijke boodschap naar zijn fans. Dit album is voor hem een thuiskomen. Hij gelooft namelijk dat iedereen zijn of haar eigen soundtrack bezit. Muzikale herkenningen van de kindertijd tot de volwassenheid. Muziek voor verdriet en muziek voor vreugde. Muziek waarmee je je diep kunt identificeren. De muziek op dit album is zijn diepste muziek… als een essentie – de soundtrack van zijn eigen leven. En die klinkt mooi!

Patrick Van de Wiele (4)

Ongeveer een jaar geleden recenseerde ik hier het achtste volume in deze compilatiereeks, en nu is bij het Duitse Tramp Records deel 9 verschenen. Deze keer staan soulvolle jazz, folk en AOR ofwel Yacht rock uit de seventies en eighties centraal. Dit negende volume bevat 16 bijna vergeten soul, jazz en AOR ofwel Yacht rock tracks. Ronnie Miller opent met het soulvolle ‘I Got the Hots for You’, maar dat is slechts het begin. Adult Oriented rock ofwel AOR komt aan bod met Leaves of Autumn’s ‘Slip Back into the Magic’, Mirage’s ‘Bend a Little’ en People (uit Duitsland) met ‘Misty Mood’. Verder een mengeling van pop, soul en rock op Stroke’s ‘Without Your Love’, Tom Miles’ ‘Old Home Movies’ en Jan Lewis Group’s ‘Oh Senor’. Synod brengt met ‘Future Shock’ de volgende song, gevolgd door de folk soul van de Deens/Zweedse zanger/gitarist Mikael Neumann met ‘Hey Flicka’ en die van Babe met ‘It’s a Long Road’. Tussendoor nog een onuitgebrachte track, namelijk 5-3-74 met ‘Love Is not for Real’. Jeff Elliott zingt daarna ‘Magic Sands’, waarna Charles Vickers de ballade ‘Mister Jones’ brengt. AOH’s ‘The Answer Lies in Love’ is nog een soulvolle balladen gevolgd door 2 jazztracks, namelijk Dianne Elliott met ‘The Ring’ en Phil Palumbo & Pals met het instrumentale ‘It Was a Very Good Year’.

Deze compilatiereeks heeft het lang uitgehouden, en nochtans bleef de kwaliteit steeds op hetzelfde niveau. Vergeten en uit het oog verloren muziek werd door een team van samenstellers en onderzoekers opgespoord. De meeste tracks waren afkomstig van privé persingen of van kleine, regionale labels. Promotie was toentertijd niet aan de orde van de dag. En onbekend bleef dus onbemind. Dat maakt voor verzamelaars deze compilatie dus onmisbaar!

Patrick Van de Wiele (4)

Pianist, componist en producer Joseph Akins uit Murfreesboro, TN heeft al 9 solo albums uitgebracht. Zijn pianospel wordt vergeleken met Narada artiesten, zoals David Lanz, maar met een tikkeltje roots Americana. Zijn debuut ‘Masterpeace’ verscheen in 2007, en tot op vandaag is zijn muziek bijna 100 miljoen maal gestreamd op Pandora. Sinds 2020 bracht hij verschillende singles uit met fluitiste Sherry Finzer (die hier al dikwijls aan bod kwam). Joseph is een professor in de opname-industrie aan de Middle Tennessee State University. Dit album bevat 7 mooi georkestreerde singles die zijn tezamen componeerden en voorheen uitbrachten, plus de nieuw onuitgebrachte song ‘Who Am I’. Afsluiter ‘Angel Moon’ bevat zang van Unita Akins.

Een combinatie dus van door melodie gedreven piano en beklijvende en verleidelijke fluit, die de luisteraar zal verleiden, allemaal ter ere van de vele geschenken die de Aarde ons heeft gebracht, en ze hopen dat deze eigentijdse instrumentale composities je zal helpen om je vrede, ontspanning en vreugde te brengen.

Patrick Van de Wiele (4)

Waarschijnlijk kent iedereen de Afro-Amerikaanse zangeres Randy Crawford van haar wereldhit ‘One Day I’ll Fly Away’, maar ze heeft is veel meer dan dat. Ik volg haar dan ook sedertdien, een succes dat ze overigens te danken had aan haar samenwerking met The Crusaders op ‘Street Life’. Deze anthologie is veel meer dan een chronologische checklist van haar meest populaire hits. Neen, het is eerder een overzicht van haar beste opnames voor Warner Bros. tussen 1976 en 1993. Op 3 cd’s werden maar liefst 57 tracks bijeengebracht uit 11 albums, samen met tracks uit de live jazz elpee ‘Casino Lights’. Op die manier krijg je 3 thematische schijfjes, die focussen op haar kunstenaarschap en ambacht. En haar stemgeluid, dat herken je onmiddellijk.

De eerste disc bevat 20 tracks, met R&B, jazz, standaards en bluesy songs. Bijvoorbeeld haar versies van de Eagles’ hit ‘Desperado’ en van Jerry Butler’s ‘I Stand Accused’. Maar tevens de prachtige ballade ‘Rainy Night in Georgia’, haar klassiekers ‘When Your Life Was Low’ en ‘One Day I’ll Fly Away’ en het onvergetelijke ‘I Hope You’ll Be Very Unhappy Without Me’.

Schijf twee bevat 19 weelderige liefdesliedjes zoals ‘Now We May Begin’, ‘I’m Under The Influence of You’, ‘Endlessly’, haar klassiek live duet van Marvin Gaye & Tammi Terrell’s ‘Your Precious Love’ met Al Jarreau (hier live vanuit Montreux, Zwitserland), het prachtige ‘Rio de Janeiro Blue’, twee songs van Leon Russell ‘Windsong’ en ‘Time for Love, de tijdloze pareltjes ‘I’m Glad There is You’ en ‘At Last’. Vergeet niet het zachte ‘Almaz’. De cd sluit af een fantastische live cover (ook weer in Montreux) van John Lennon’s wereldbekende ‘Imagine’, waarop ze bijgestaan wordt door de band Yellowjackets.

De derde cd met 18 tracks is een smörgäsbord van Randy’s muziekstijlen, met uiteraard haar doorbraak ‘Street Life’ (zie hogervermeld), de funky dans jam ‘Blue Flame’, het leuke ‘Last Night at Danceland’, covers van Journey’s ‘Who’s Crying Now’ en Kenny Loggins’ ‘Who’s Right, Who’s Wrong’ (ook weer vanuit Montreux), de filmklassiekers ‘Knockin’ On Heaven’s Door’ (prachtig!), ‘One Hello’ en ‘Don’t Wanna Be Normal’, de zeldzame Europese single ‘Give Peace a Chance’ (cover van John Lennon) en het dikwijls gecoverde ‘You Might Need Somebody’, overigens de titel van deze anthologie.

Bij deze anthologie zit een diepgaand essay door A. Scott Galloway, met nieuwe commentaren van Randy zelf, Joe Sample, Nicklas Sample, Russell Ferrante, Steve Lukather, James Gadson enz. Deze compilatie werd door SoulMusic’ stichter David Nathan overzien als suitvoerend producent. Verder kreeg hij artwork van Roger Williams en werd hij gemastered door Nick Robbins.

Een must have dus voor iedereen, dat haar uniek zangtalent laat horen! Verdeeld door Cherry Red Records.

Patrick Van de Wiele (4½)

Ik ontdekte de in Suriname geboren soulzanger Steffen Morrison via een muziekdocumentaire op de Nederlandse Tv. Ik was onmiddellijk geboeid door zijn “old school” soulmuziek, en besloot hem te contacteren voor een recensie. Steffen is al heel zijn leven geboeid geweest door soulmuziek, en deed in 2016 mee aan ‘The Voice of Holland’. Zijn nieuwste (en tweede) album is geïnspireerd op zijn jeugd in Suriname en bevat 3 reeds verschenen singles. Dat zijn de opzwepende titeltrack, die onmiddellijk uitnodigt om een dansje te doen. Steffen herinnert mij hierop aan de mooie soulmuziek uit de seventies. Verder de leuke mid-tempo track ‘You’ve Been Hit By a Butterfly’, en de ballade ‘Old Fashioned’. Het toffe ‘Positivity’ gaat daarna weer naar mid-tempo, en opnieuw maak ik de connectie met de seventies. ‘True to Myself’ gaat diezelfde kant op, waarna ‘Can’t Stop Loving (What Your Heart Still Loves)’ mij dan weer doet denken aan Marvin Gaye. ‘Hold on Lovers’ bevat wat meer pop, maar swingt de pan uit. ‘Handful’ klinkt wat ruwer, gevolgd door het zachtere ‘Where I Wanna Be’. De zwoele ballade ‘Let Us not Wait too Long’ grijpt terug naar de soul van de sixties en seventies.

Steffen, die geproduceerd en begeleid wordt door Tjeerd Oosterhuis (de broer van Trijntje), heeft een prima album neergezet, dat mij nostalgisch doet terugdenken aan de tijd toen soul nog echte soul was, en niet die neo-soul van tegenwoordig. Ik kan het dan ook alleen maar aanbevelen aan iedere soulliefhebber. Een zeer leuke en prima ontdekking!

Patrick Van de Wiele (4½)

Sinds de release van de video’s met hun eerste live optreden in 2011 heeft de band Nova meer dan 47 miljoen kijkers en 160.000 abonnees op YouTube. Daardoor kregen ze wereldwijde bekendheid. De band blaast nieuw leven in de bossa nova en sambaklassiekers. En toch heeft Nova een eigen stem, die het publiek weet te boeien. In de lente van 2014 verscheen hun eerste full album, en 3 jaar later kwam de opvolger ‘Live from Seahorse Sound’ uit. Voor hun tienjarig bestaan werd een dubbelalbum ‘The Nova Collection Vol. 1 & 2’ uitgebracht, met daarop een compilatie van 20 favoriete tracks, speciaal geremixt en geremastered. Tevens gooiden ze in 2020 het Kerstalbum ‘ A Bossa Nova Christmas’ op de markt, met daarop 11 Kerstklassiekers die in een bossa nova, samba, mambo en jazzjasje gestoken werden. Ik volg ze al enkele jaren, en kreeg hun nieuw album digitaal aangereikt. Dat album is overigens al sinds november van vorig jaar uit, en het is een compilatie geworden van traditionele Braziliaanse songs, afkomstig van Braziliaanse artiesten zoals Jorge Ben Jor, João Gilberto, Caetano Veloso, Tom Zé, en Guinga. Gitarist en bossa nova pionier Roberto Menescal speelt hier en daar mee. Van bij de eerste noten van ‘Chove Chuva’ waan ik mij in een Braziliaanse bar, en geniet ik van die zacht heupwiegende muziek. En dat relaxte sfeertje blijft gedurende het ganse album hangen. Ik dein mee op ‘Augusta, Angélica e Consolação’, de sensuele titeltrack, het trage ‘Senhorinha’, ‘O Telefone Tocou Novamente’, het bekende ‘Samba da minha terra’, het al even bekende ‘Bim Bom’, ‘Billie Bossa Nova’, ‘Tim Tim Por Tim Tim’, ‘Vocé’ en ‘Paula e Bebeto’. Een waar festijn voor wie houdt van Braziliaanse muziek en een dikke aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

Via Willwork4funk bereikt mij de nieuwe cd van de Australisch/Britse artiest Joel Sarakula. Hij werd geboren in Sydney, verhuisde naar Londen en reisde de wereld rond op zoek naar zijn muze. Momenteel woont hij op de Canarische eilanden, en dat sinds hij de uitnodiging voor een speciaal concert in november 2020 in Las Palmas, Gran Canaria aannam. Joel schrijft, produceert en zingt soulvolle popsongs, maar met een “vintage” kantje. Hij liet zich inspireren door de soft rock, funk en disco uit de seventies. Zijn vorige albums waren te horen op Britse en Europese radiostations. Daarnaast stond hij al op diverse podia van festivals. Dit nieuwe album, uitgebracht door Légère Recordings, is een verzameling songs die thema’s zoals het leven op een eiland, het stadsleven, eenzaamheid, romantische liefde en ons relatie tot de natuur bestrijken.

‘Opener ‘Love My Shadow’ dompelt je onmiddellijk onder in die relaxte West Coast soulsfeer, waarna ‘Sun Goes Down’ het tempo iets optrekt. ‘Work for Love’ klinkt weer ontspannen, gevolgd door de eerste uptempo single ‘Tragic’. De bezorgdheid over de natuur staat centraal in het relaxte ‘Give it up for Nature’. Opgewekte disco steekt de kop op met ‘Lonely Town’, waarna de titeltrack geïnspireerd werd op reggae. ‘Truth’ is weer zo’n ontspannen West Coast song, en ‘Dream Life’ borduurt op hetzelfde verder. Afsluiter ‘Dinosaur’ vind ik minder geslaagd.

Alles bij mekaar is dit een uitstekend album om te ontsnappen vanuit de drukte van de stad naar een eiland. Geniet van zon, zee en deze cd!

Patrick Van de Wiele (4)

De Schotse jazztrompettist Malcolm Strachan is al professioneel bezig sinds hij het Leeds College of Music in 1996 verliet. Hij stond mee aan de basis van de blazerssectie van de funkband The Haggis Horns. Malcolm speelde al samen of toerde al rond met o.a. Mark Ronson, Amy Winehouse, Corinne Bailey Rae, Jamiroquai, Martha Reeves and The Vandellas, Jess Glynne, The Craig Charles Fantasy Funk Band, Black Honey, The New Mastersounds, Abstract Orchestra en Blue Note Records jazzsaxofonist Lou Donaldson. Zijn debuutalbum ‘About Time’ zag het levenslicht in maart 2020, en dit is de opvolger ervan. Het album kwam officieel uit op 27 januari bij Haggis Records, en bereikte mij via Willwork4funk. De begeleidingsband bestaat uit musici die Malcolm al meer dan 2 decennia kent, en met samengewerkt heeft. En dat zijn: Atholl Ransome (tenorsax/fluit), George Cooper (piano), Danny Barley (trombone), Courtny Tomas, (dubbele bas), en Erroll Rollins (drums). Voeg daarbij gastpercussionist Sam Bell en de Britse jazzzangeres Jo Harrop. Malcolm schreef alle tracks zelf, en bestrijkt een breed spectrum aan jazzstijlen. Daarbij doet hij denken aan jazz fusion uit de seventies.

Malcolm opent met de Braziliaans klinkende ‘Nossa Dança’, een leuke samba waaraan Jo Harrop woordloze vocalen toevoegt. ‘Soul Trip’ drijft op een relaxed ritme, waarna ‘The Wanderer’ een Latin ritme ten tonele voert, weerom met Jo Harrop op de achtergrond. De ballade ‘The Last Goodbye’, met strijkers, lijkt zo weggelopen uit de soundtrack van een film, gevolgd door de mooie, zacht heupwiegende bossa nova ‘Elaine’. ‘Cut to the Chase’ drijft het tempo op tot een leuke groove, die me doet terugdenken aan de blaxploitation uit de seventies. Afsluiter ‘Maybe Next Time’ is dan weer in de stijl van Tim Gelo en Cindy Bradley.

Deze cd zal de liefhebbers van contemporary jazz zeker aanspreken. Vooral als ze houden van Freddie Hubbard, Donald Byrd, Lee Morgan, Art Farmer, en Miles Davis. Dit is nu al een hoogtepunt, en het jaar is net begonnen. Kopen dus!

Patrick Van de Wiele (4½)

The Great Northern is het pseudoniem van producer, multi-instrumentalist, componist en sessiemuzikant Ben Jackson. Ben woont in Nashville en heeft nummer 1 albums in zowel het rock als het countrygenre. Tevens werkt hij samen met singer-songwriters in Americana, pop, country en rock. Ben leverde al composities voor films, Tv-shows en commercials. In 2019 richtte hij The Great Northern op, een instrumentaal muziekproject, en het debuut daarvan is ‘Nocturnes’, met daarop soundscapes met analoge synthesizers en organische instrumenten. Voor dit nieuwe, digitale album componeerde hij alle tracks zelf, produceerde, mixte en masterde ze ook. Opnieuw verkent hij op een sonische manier via de incorporatie van analoge synthesizers en organische instrumenten. Daarbij maakt hij veel gebruik van modulaire synthesizers en samplers, om de grenzen tussen traditionele instrumenten en elektronische muziek te doen vervagen. Het resultaat is een warme sound, ietwat duister en toch melodieus.

Patrick Van de Wiele (4)

Het ambient project City of Dawn, waar Damien Duque uit McAllen, Texas achter schuilt, is hier al eerder aan bod gekomen. Hij creëert onderdompelende en atmosferische, melodische, droomachtige soundscapes. Daarnaast zet hij zich ook in voor mensen met autisme, en zijn muziek is zijn manier om met angstaanvallen, depressie en slapeloosheid om te gaan. Zelf lijdt hij aan Asperger syndroom. Zijn nieuwste album bevat songs die hij schreef tijdens een familiecrisis. Het is een verzameling meditatieve motieven met diepe ambient tonen, en chill-out gitaartexturen die de innerlijke reis overwegen en via de menselijke conditie, de filosofie ervan. Damien componeerde, nam op, produceerde en mixte alles zelf. Voor meditatieve zielen uiterst geschikt!

Patrick Van de Wiele (4)

Jasmon werd tijdens de nineties opgericht als een zijdelings project van Ronald Voss, ofwel Lemongrass, in samenwerking met de Berlijnse producer en muzikant Genetic Drugs. Op hun album ‘Spacecake’ combineerden ze elektronische breakbeats en dub elementen met veldopnames uit India en Afrika. Jasmon bracht zijn eigen debuut ‘Gentle Flowers’ uit op het Japanse label Receptortune en later op het Duitse Peacelounge Recordings. De Egyptische acteur en zanger Mohammed Mounir en de Congolese zanger Alain N’kossi Konda zongen erop mee. De overige tracks waren wereldmuziek die te horen waren in diverse Tv-producties. Nadien volgden de albums ‘Cosmic Trigger’, ‘Hammock Dreams’ (een samenwerking met zijn broer Daniel), ‘Shangri-La’ en ‘From Orient to Occident’. Nu is er dit nieuwe digitale album waarop wereldmuziek vermengd wordt met elektronica. Twaalf songs manoeuvreren doorheen de magie van het Oosten.  Tabla’s en gitaar zijn te horen op ‘Caravans in the Desert’, en de oceaan komt aan bod op het warm aanvoelende ‘Indian Ocean’. Heilige Indiase gezangen komen voor in ‘Dum Danum’, terwijl je lekker kan relaxen op ‘Surfer Beach’. ‘Mizudashi’ klinkt dan weer Japans, en ‘Moon Above the Ganges’ symboliseert de heilige rivier. Tenslotte komen we terecht in een kaneeltuin op de tonen van ‘Cinnamon Garden’. Deze droomachtige reis leidt ons naar plekken van schoonheid en sereniteit. Ingrediënten uit het Midden-Oosten, Azië en het Oosten zijn overal aanwezig. En dat allemaal op de tonen van downtempo en Lounge elektronica. Ideaal voor wie niet genoeg kan krijgen van de Orient!

Patrick Van de Wiele (4)

Smooth & contemporary jazz veteraan Paul Brown won al tweemaal een Grammy Award. Hij werkte al samen met o.a. George Benson, Larry Carlton, Norman Brown, Boney James, Kirk Whalum. Paul ging indertijd akkoord om contemporary jazzgitarist Les Sabler’s ‘Tranquility’ album te produceren, en dat leidde tot een transformatie. Nu is Brown voor dit nieuwe (en zevende) album opnieuw in de producersrol gestapt, en schreef hij mee aan 7 originele songs. Dit album komt op 3 februari as op de markt.

Paul Brown, zelf een gitarist, stelde Sabler voor om een vintage 1967 Gibson Johnny Smith gitaar te bespelen, en dat hervormde diens sound. Songwriters Shane Theriot (Hall & Oates, Dr. John, Neville Brothers) en Lew Laing (Norman Brown, Marion Meadows, Raheem DeVaughn) werden binnengehaald om songs met jazz, R&B, funk en popnuances te creëren. Sabler zei: “I’m at the top of my game, hitting my creative stride on the last album (‘Tranquility’). ‘Flying High’ takes it to another level.” Daarnaast bracht hij Geoff Pesche in het project als mastering ingenieur van de iconische Abbey Road studio’s (The Beatles).

Op de leuke opener ‘Over the Top’ hoor je fluitist Greg Vail, waarna Eugene McDaniel’s ‘Compared to What’ volgt, een track opgenomen door jazzpianist Les McCann en saxman Eddie Harris in 1969. ‘Moonlight’ bouwt opnieuw op de samenwerking tussen Sabler en keyboardspeler Lew Laing, en de titeltrack steunt op een drum groove van Gorden Campbell. Sabler haalt daarna zijn nylonsnarengitaar boven voor ‘Old Friends’, en die warme sound, daar hou ik van. ‘New Bossa’ is de nieuwe single, een leuke track met ietwat Latin inslag. Michel Legrands ‘The Windmills of Your Mind’ is een klassieker uit 1968 en deze heupwiegende Latin groove voert Sabler uit op zijn nylonsnarengitaar. Een andere klassieker ‘Summer in the City’ volgt daarna, en deze versie is gebaseerd op die van Quincy Jones uit 1973. Greg Vail’s sax steunt hem daarop. ‘Soft & Smooth’ klinkt ook leuk, waarna ‘Double Jeopardy’ opgeluisterd wordt door de gemuteerde trompet van Ron King. Tenslotte eert Sabler een van zijn invloeden, en dat is gitaarlegende Kenny Burrell op ‘A Child Is Born’ uit 1971.

Paul Brown produceerde en mixte alles in The Funky Joint studio. En het resultaat mag er best wezen! Leuke contemporary jazz!

Patrick Van de Wiele (4)

Meer dan 40 jaar geleden liet wijlen Eddy C. Bertin mij kennismaken met de muziek van The Alan Parsons Project. Ik was onmiddellijk verknocht aan het album ‘I Robot’, omwille van het sciencefictionthema, maar kon ook de overige elpees appreciëren. Deze Britse progressieve rockband was actief tussen 1975 en 1990, maar toentertijd had ik er nog nooit van gehoord. De groep draaide rond producer, audio ingenieur, muzikant en componist Alan Parsons, en zanger, songwriter en pianist Eric Woolfson. Daarnaast werden ze begeleid door afwisselende sessiemuzikanten. In totaal brachten ze 11 studioalbums uit.

In november 1980 werd dit vijfde album uitgebracht. Het was geïnspireerd op de periode waarin Woolfson en Parsons in Monte Carlo verbleven hadden, alhoewel het album opgenomen werd in Parijs. Op die sessies speelden Ian Bairnson (gitaar), David Paton (bas), Stuart Elliott (drums), Eric Woolfson (keyboards en leadzang), samen met Elmer Gantry, Chris Rainbow en Lenny Zakatek. Het zou een van hun bestverkopende elpees worden, en bereikte zelfs de gouden status in heel wat Europese landen plus de USA. Op 24 februari as. verschijnt deze gelimiteerde Cd-box met daarin 3 cd’s plus een regiovrije Blu-ray. Alles werd door Alan Parsons zelf gemastered en geremixt vanop de originele master tapes. Zo krijg je maar liefst 42 bonustracks erbij, afkomstig uit Woolfson ’s dagboeken, out-takes tijdens studiosessies, in een nieuwe 5.1 surround mix en een geremasterde originele stereomix in hoge resolutie, samen met promovideo’s van ‘Games People Play’, ‘The Gold Bug’ en ‘The Turn Of A Friendly Card’ plus een promotionele Tv-spot. Daarbij krijg je nog een geïllustreerd cd-boekje met een nieuw essay en een poster.

Op de 3 cd’s staan klassieke tracks zoals ‘Games People Play’, de ballade ‘Time’, het instrumentale ‘The Gold Bug’ en de titeltrack, die een ganse elpeekant in beslag nam. De Blu-ray zat er niet bij, dus daar ik niks over zeggen. Toch een toffe re release zowel voor de fans, als voor de nieuwkomers!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse jazzzangeres Libby York groeide op in Chicago in een muzikale familie. Haar vader zong soms bij big bands, en onderhield een column over het nachtleven in een studentenmagazine. Zowel moeder als vader speelden piano, en het huis was gevuld met de muziek van Sinatra, Rosemary Clooney enz. Nochtans begon Libby’s muzikale carrière pas op haar 35^ste. Ze verliet Chicago in het begin van de seventies en ging naar de American University in Washington, D.C. Daar leerde ze haar man kennen, en samen openden ze een restaurant. ’s Winters zaten ze echter in Key West, Florida, waar ze geïnteresseerd geraakte in muziek. Na enkele jaren scheidde ze van haar man, en verkaste naar New York. Daar werd ze stilaan opgenomen in de levendige muziekscène. Een jazz workshop zette haar op de goede weg. In 2014 keerde ze echter weer naar Chicago, en verdeelt haar tijd nu tussen Chicago, New York en Key West en Parijs.

Dit is haar vijfde cd al als leider en producer. Daarop wordt ze bijgestaan door Randy Napoleon (gitaar), Rodney Whitaker (bas) en Keith Hall (drums). Ze koos voor minder bekende songs uit het Great American Songbook. De opener ‘Hit The Road To Dreamland’ van Johnny Mercer symboliseert haar gemoedstoestand tijdens de Corona pandemie, en daar ontleende de titel van dit album dan ook aan. ‘Estrada Branca (This Happy Madness)’ gaat over de ware liefde vinden in een later stadium van je leven, wat ik ook meemaakte. En ‘Mountain Greenery’ staat dan weer voor haar liefde voor de natuur. Peggy Lee zong ooit ‘Cloudy Morning’, waarna Libby koos voor Abbey Lincolns ‘Throw it Away’, dat overigens gaat over de Chinese I Ching. ‘Rhode Island Is Famous For You’ is een levendige, opgewekte track, gevolgd door ‘Still On The Road’ en ‘When October Goes’, beiden van Rosemary Clooney. Maar in ‘Moon Ray’ duikt wat funk op, om daarna sexy te worden met ‘An Occasional Man’. Libby zelf houdt van de duistere, nostalgische toon van ‘Something Cool’, en sluit af met het opgewekte ‘It’s Love’.

Een coole, ingetogen aanrader voor liefhebbers van Peggy Lee, Sarah Vaughan enz.

Patrick Van de Wiele (4)

“A Heart to Heart Sharing”

De Franse artiest Sequentia Legenda (ofwel Laurent Schieber) uit Mulhouse is gepassioneerd door de “Berlin school”, m.a.w. de synthesizermuziek gecreëerd door Klaus Schulze e.a. Hij is hier al aan bod gekomen, en heeft nu een dubbel-cd uitgebracht, met daarop 5 tracks uit zijn discografie. Hij heeft die tracks bewerkt tot een resonantie van 432 Hz. Het leek hem belangrijk dat zijn composities op die mooie, warme en natuurlijke frequentie afgestemd werden. Laurent componeerde, mixte, masterde en produceerde alles zelf. Hij bespeelt Arturia Moog Modular, Arturia Minimoog, Arturia Jupiter 8, Arturia Solina, ARP Odyssey by ElektroStudio, Steinberg Hypersonic, M-Tron Mellotron, Gravity-Vocalise by Heavyocity, Atomic Sequencing tool, KORG PS-3300 Emulation from Full Bucket Music. Het maakt deel uit van zijn muzikale visie, die van een diepe en harmonieuze uitwisseling met het publiek.

‘The Return’ opent de eerste cd, en dit is meteen de langste track hieruit, namelijk 49 minuten. Daarna volgt ‘Around the Second Moon’ in een Revisited version, met een remix en mastering door Nicolas Picciotto. Deze track duurt 14 minuten. Heerlijke space muziek, waarbij je jezelf zo kan inbeelden dat je door de ruimte zweeft.

Op de tweede cd staan 3 tracks, en de opener is ‘Luminosa veritas’. Deze track duurt 18 minuten 26 seconden, en is opgedragen aan de lichtwezens, de lichtwerkers, en Laurents manier om naast het licht te werken. Want zoals Albert Einstein zei: “In verband met materie, hebben we het allemaal mis. Wat wij materie noemen is energie, wiens vibratie zo verlaagd is om opgemerkt te kunnen worden door de zintuigen. Er is dus geen materie.” ‘Elevation’ is de volgende track, opnieuw een remix en een mastering door Nicolas Picciotto. De sound ervan is trager en ingetogener, met een duurtijd van 24 minuten 29 seconden. Met ‘Au revoir’ in een 0.75 speed version neemt Laurent afscheid. Deze track duurt 17 minuten 57 seconden en is oorspronkelijk opgedragen aan Edgar Froese, maar nu ter ere van Laurents overleden moeder. Het ritme ervan is trager om tot 432 Hz te komen.

Deze dubbel-cd draagt Laurent op aan zijn ouders. Het is werkelijk een “trip out of this world”!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 17 februari van volgende maand verschijnt een luxe zesdelige cd-box met daarin de opnamen voor Warner Brothers tussen 1972-77 van de iconische zangeres Dionne Warwick. Op die 6 cd’s staan niet minder dan 85 tracks, en dat staat voor de 5 albums die ze tussen 1972 en 1977 opnam voor Warner Brothers. Vier van deze albums zijn bovendien uitgebreid met 24 bonustracks, waaronder “single edits” en rariteiten. Voeg daarbij nog een cd met 16 bijkomende bonustracks, de eerste ooit op die manier gecompileerd, met daarop alle opnames die ze tussen 1973 en 1974 met verschillende producers maakte, en nooit op een album terecht gekomen zijn. ‘You Are a Song’ is vernoemd naar een van de 7 tracks uit de sessies met producer Tony Camillo. Ook staat er een voorheen onuitgebrachte versie op van ‘We Need to Go Back’, geproduceerd door Ashford & Simpson.

Deze cd-box vat aldus Dionne’s catalogus voor Warner Brothers, die een dikwijls vergeten brug slaan tussen haar indrukwekkende resem hits tijdens de sixties voor Scepter Records, en de meer dan 20 jaar durende periode die aan bod komt op ‘Déjà Vu: The Arista Recordings’ twaalfdelige boxset bij SoulMusic.

“Highlights” zijn de duetten ‘Then Came You’ en de geliefde mooie B-kant ‘Just As Long As We Have Love’ uit 1974 met The Spinners, ‘You’re Gonna Need Me’ uit de door Holland-Dozier-Holland geproduceerde elpee, ‘Just Being Myself’ gesampled door Usher op ‘Throwback’ in 2004, een speciale discomix op 12 inchformaat van het door wijlen Thom Bell geproduceerde ‘Once You Hit the Road’ en het zeldzame, groovy ‘Move Me No Mountain’ uit haar opnames met Jerry Ragovoy.

Ook zeer leuk zijn haar versies van ‘Close to You’, ‘One Less Bell to Answer’, ‘Best Thing That Ever Happened’, ‘In Between The Heartaches’, maar ook ‘The Balance of Nature’, ‘Don’t Let My Teardrops Bother You’ en ‘Track of the Cat’ (een song van Thom Bell en Linda Creed).

Deze luxe cd-box werd samengesteld en mee geproduceerd door de oprichter van het SoulMusic label David Nathan samen met Joe Marchese van The Second Disc. Er staan voorheen onuitgebrachte interviews op met Dionne zelf, Burt Bacharach, Thom Bell en Brian Holland. Voeg daarbij nog een sequentiële sessiegrafie, verbazingwekkende art door John Sellards, en een excellente mastering door Nick Robbins op basis van digitale bronnen ter beschikking gesteld door Warner Brothers.

Dat allemaal maakt dit item onmisbaar in de collectie van alle Dionne fans.

Patrick Van de Wiele (5)

De thuisbasis van de Noorse ambient artiest Frolin is in Haugesund. Hij heeft een voorliefde voor componeren van aanstekelijke tunes en dito verhalen. Geïnspireerd door internationaal geprezen artiesten zoals John Coltrane, begon de muzikale reis van Frolin op jonge leeftijd op de kleuterschool, waar hij speelde met het elektrische orgel van zijn oma en melodieën speelde die hij op de radio hoorde. Als fervent verhalenverteller wordt Frolin sterk beïnvloed door ervaringen uit het echte leven, waarbij hij inspiratie voor zijn muziek haalt uit persoonlijke gebeurtenissen en ontberingen, waardoor dit sterke emoties bij mensen kan oproepen. Afgezien van het oproepen van emoties, heeft Frolin een unieke aangeboren competentie om op ingenieuze wijze muziek in meerdere stijlen te presenteren, en dit alles met behoud van een consistent merk, een van de factoren die deze artiest tot een artiest maken om in de gaten te houden. Met grote dromen en veel energie over, probeert Frolin de samenleving positief te beïnvloeden met zijn muziek en is hard op weg om een van de meest fenomenale artiesten van onze generatie te worden.

Zijn nieuwste album bevat een rustgevende verzameling emotionele instrumenten. Het album combineert akoestische en synthetische geluiden om een gevoel van kalmte, comfort en ontspanning voor de luisteraar te creëren - zowel in de geest als in het lichaam. Ideaal dus om bij te ontspannen, of de stress van de voorbije dag van ja af te schudden. Maar ook prima als achtergrondmuziek.

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse componist, pianist en producer Dan Alan Levine geniet momenteel van succes door zijn nieuwe smooth jazz single ‘Our Kind of Love’. Dan werd geboren en groeide op in een voorstad van New York en studeerde af met een graduaat aan The Manhattan School of Music. Vroeger componeerde en arrangeerde hij op freelance basis voor big bands, componeerde, orkestreerde en arrangeerde hij achtergrondmuziek voor Tv spelletjes, en ook de tune voor ‘What’s My Line’. Zo mocht hij talloze Awards in ontvangst nemen, zoals een Tony Award voor de muziek van de Broadway musical ‘Anna Karenina’.

Dit nieuwe album is echter mijn eerste kennismaking met hem. Hij opent dat met de opgewekte titeltrack, die je meteen zin geeft om te dansen, en waarop fluitiste Kim Scott te gast is. De eerste, en bekende, uptempo single ‘Our Kind of Love’ volgt daarop, met hulp van saxofoniste Jeanette Harris en Kim Scott. Dit is een prachtig nummer, en het was voor mij de introductie tot Dan. ‘Cozumel’ zou de tweede single worden, ook weer met Jeanette Harris, waarna de ballade ‘Always’ aan de beurt is. Op de mid-tempo tonen van ‘Over Easy’ hoor je ook weer Kim Scott, gevolgd door het zalig relaxte ‘Smooth Sailing’. ‘Pathetique’ is ook een ballade, waarna het tempo omhoog gaat met het vrolijke ‘Puddle Jumping’. Op ‘Sybille’ is Jeanette Harris weer present, en dan gaan we ‘Sky Skippin’’. Opgewekt, vrolijk en vol energie huppelen we verder, waarna ‘Today’s the Day’ de laatste track wordt. Na een kalme intro, knalt deze afsluiter uit de boxen.

Een prachtig album, dat me doet verlangen naar meer! Dit is een voorbeeld hoe smooth jazz moet klinken. Ik kan het dan ook enkel maar aanbevelen. Bedankt Dan voor die mooie muziek!

Patrick Van de Wiele (4½)

In 2018 werd de band No Substitution opgericht door de Duitse gitarist Arndt Worbis. De groep brengt contemporary jazz, met elementen van blues, jazz, funk, soul, Latin en pop. De band bestaat uit: Arndt Worbis (gitaar), Jürgen Heller (sax), Björn Grote (bas), Markus Passlick (percussie) en Paul-Alexander Schulte (drums). Tijdens de Corona pandemie begon Arndt in maart 2020 om songs te componeren. En wat begon als een tijdverdrijf groeide uit tot dit full album. Hij leverde alle songs aan, en produceerde dit album samen met Schulte. “I am very happy that good friends and great musicians supported me with their creativity and musicality and significantly contributed to the success of this album contributed to the success of this album,” schreef Arndt. Op deze schijf krijgt de band versterking van gastmuzikanten Bene Aperdannier (keyboards), Christian Kappe (trompet), Klaus Heimann (trompet), Stephan J. Schulze (trombone) en Friedemann Kühn (drums). De cd opent met de mooie mid-tempo titeltrack, die me wat doet denken aan de IJslandse band Mezzoforte. ‘Drippin’’ klinkt wat meer funky, waarna ‘The Legal Shift’ een uptempo “feel good” track is. Het rustige ‘Métro’ doet me weer wat denken aan Mezzoforte, gevolgd door de swingende funk van ‘Funky Point’. Daarna gaan we richting de zevende hemel op de tonen van de mid-tempo track ‘7th Heaven’, en een bluesy sfeer is aan de orde op ‘Sad and Blue’. Op de tonen van ‘Nightcrawling’ hoor je een nylon string gitaar, en na de intro schalt ‘Mister Breeze’ opgewekt door de boxen. ‘Smooth Jazz’ is precies zoals de titel aanwijst, een relaxte jazztrack, en het melancholisch klinkende ‘No One Like You’ sluit af.

Een mooie cd, die mij bereikt vanuit een onverwachte en onbekende hoek. Perfect voor een zonnige dag. Het bewijs dat mooie muziek universeel is, en deze cd verdient dan ook meer bekendheid. Daar draag ik graag tot bij!

Patrick Van de Wiele (4)

Cd’s van de Duitse elektronische artiest Robert Schroeder besprak ik de vorige jaren al voor een andere site. Hij debuteerde in 1979 met ‘Harmonic Ascendant’, en het jaar daarop volgde ‘Floating Music’ op Klaus Schulze’s IC label. Die muziek kreeg een unieke en typische sound door het gebruik van Roberts’ zelf vervaardigde synthesizers, vermengd met Polymoog, CS-80 en PPG-Modular. Nu heeft Robert het initiatief genomen om die opnames te remasteren en uit te brengen als ‘Edition 2023’. Maar er is meer, want hij voegde er een lange bonustrack van maar liefst 23 minuten aan toe, nl. de afsluiter ‘Floating in Slow Motion’. Daardoor is de originele lengte op vinyl uitgebreid van 36 tot 59 minuten, zodat je een volwaardige cd bekomt.

Analoge synthesizers uit het begin van de eighties laten de harten van echte fans van elektronische muziek nog steeds sneller slaan. Toentertijd stonden synthesizers en hun muziek nog in hun kinderschoenen, en de innovatieve artiesten waren pioniers op dat vlak. Niet alleen de muziek bekoorde ons, maar tevens die interessante, nieuwe elektronische muziekmachines. Dit album herinnert ons dan ook aan die tijd. Echte space muziek, die een sciencefiction fan kan bekoren!

Patrick Van de Wiele (4)

Het nieuwste project van de Amerikaanse trombonist Eric Goletz verschijnt pas op 10 februari as., maar ik heb al een recensie-exemplaar ontvangen. Goletz groeide op in een muzikale omgeving, want zijn vader was een professioneel pianist en arrangeur. Op zijn veertiende werd Eric aangetrokken tot de trombone, alhoewel hij reeds vanaf zijn zesde klassieke piano, gitaar en muziektheorie bestudeerd had. Hij vond die overstap zeer makkelijk, en begon op jonge leeftijd zelf te componeren. Al gauw schreef en arrangeerde hij muziek voor de verschillende groepen waarin hij bedrijvig was. Eric was geïntrigeerd door jazz, vermengd met andere muziekstijlen zoals rock, funk, Latin enz. Hij begon zijn eigen visie te ontwikkelen, met de trombone op het voorplan. Nadat hij naar New York verhuisd was, begon hij muziek te componeren en te arrangeren voor radio en Tv-spots, maar ook voor verschillende zangers en ensembles, soundtracks voor onafhankelijke films, terwijl hij zijn weg maakte als freelance muzikant. Tijdens de nineties leidde hij een fusion groep met zijn originele muziek.

Op deze nieuwe cd geeft hij aan bekende standaards een nieuwe wending, en dat in verschillende muziekstijlen. De begeleiding varieert daarbij van trio tot septetten, en sommige krijgen versterking van een strijkerskwartet. Tot die muzikanten behoren Don Braden (sax), Lajuan Carter (zang), Jim Ridl (piano), Henry Heinitsch (gitaar), Steve Johns (drums), Brian Glassman (bas) en Joe Mowatt (percussie).  Het album opent met Charlie Parker’s ‘Now’s the Time’, waarbij de harmonieën op en neer gaan, terwijl bebop hoogtij viert op ‘Just in Time’. Het bekende ‘Caravan’ passeert in een aparte versie, waarna ‘Nutville’ een Latin arrangement meekreeg. De melodie van ‘Nature Boy’ achtervolgde Eric steeds, en hierna volgt een vocale versie. Blues komt daarna om de hoek kijken op ‘Train Shuffle’, gevolgd door ‘Jungle Juice’. Uptempo bop komt weer op ‘Mayreh’, waarna Michel Legrand’s ‘The Summer Knows’ een strijkersarrangement meekreeg. Gershwin’s ‘Summertime’ mocht niet ontbreken, maar in een uptempo Latin versie. ‘Sugar’ van Stanley Turrentine wordt hier gebracht door een trio van trombone, bas en drums. De gezongen klassieker ‘Windmills of Your Mind’ neigt naar blues, en Stevie Wonder’s ballade ‘Overjoyed’ is één van de beste tracks. ‘Now’s the Time Outro’ sluit af.

Eric Goletz heeft aldus zijn handelsmerk op deze standaards geplaatst, en ik beeld me hierbij in dat ik een intieme jazzclub naar hem luister. Misschien iets voor u?

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse zangeres Mary Foster Conklin werd geboren in New Jersey, maar verhuisde naar New York om daar in het theater te werken. Toen ze met drummer & componist Art Lillard’s Heavenly Band ging samenwerken transformeerde ze zichzelf in een zangeres. Haar songs veranderden van showtunes naar blues, Latin en bebop. Mary vermengt eigentijds materiaal en standaards met minder bekende songs uit het Great American Songbook. Zo trad ze al op in The Blue Note, Zinc Bar, Iridium, Birdland, de Kitano en Pangea. Maar aan de andere kant van het land, in LA, stond ze ook al podia, evenals in Chicago en in Palm Beach. In 2010 mocht ze de MAC Award for Jazz Vocalist vanwege de Manhattan Association of Cabarets and Clubs in ontvangst nemen. Haar nieuwste (en zesde) cd is hier nu aangekomen, en ze demonstreert haar zachte stem met de opener ‘Summertime’, niet die van Gershwin, maar die van Leonard Cohen. Mary wordt hier bijgetreden door pianist John Di Martino, violiste Sara Caswell, bassist Ed Howard, drummer Vince Cherico, gitarist Guilherme Monteiro en percussionist Samuel Torres. ‘Some Cats Know’ is dan weer een coole, sexy song van Leiber & Stoller, waarna ‘Just a Little Lovin’’ een ode is aan de eenvoudige dingen in het leven. Vervolgens krijgt de popsong ‘Come In From the Rain’ van Melissa Manchester en Carole Bayer Sager dezelfde benadering, waarna het monotone ‘Scars’ ingezet wordt met een gedicht. Dan gaan we de sambatoer op met ‘Just For Now’ van André & Dory Previn. ‘A Little White Ship’ weeft een droomachtige sfeer, en ‘Heart’s Desire’ eerder verdrietig klinkt. Het obscure nummer ‘Rainbow’ volgt daarop, en ‘Until It’s Time for You to Go’ van Buffy Sainte-Marie klinkt ook melancholisch. Afsluiter ‘September Song’ is opgedragen aan de nagedachtenis van haar vader, die in 2018 overleed. Een eerder ingetogen cd dus, in het teken van liefde en verlies, die mij niet zo kon bekoren.

Patrick Van de Wiele (3½)