Op 12 mei jongstleden kwam dit debuutalbum van de Amerikaanse jazzzangeres Ellie Martin uit. Ze wordt in de wereld van vocale jazzuitvoeringen en beurzen erkend en is een zeer gerespecteerde zanger, componist, docent en geleerde op het gebied van jazzstudies. Momenteel is ze de vocale jazzleraar aan de Universiteit van Toledo, Ohio, evenals aan de Toledo School for the Arts. Ze speelt een breed scala aan repertoire van Braziliaanse muziek, American Songbook, Bebop, evenals haar originele composities. Ellie is een onverschrokken improvisator en levert liedjes met individualiteit, passie en eerlijkheid. Hoogtepunten in zijn carrière zijn optreden op het Pittsburgh Jazz Festival, het Sunset Jazz Festival en het Michigan Jazz Festival. Ze was de prominente zangeres bij het National Arab Orchestra in San Antonio, Texas, en trad op naast jazzgrootheden Geri Allen, Terri Lynne Carrington, Esperanza Spalding, de New York Voices, Jon Hendricks en Afro Blue. Ellie was al van jongs af aan in jazz geïnteresseerd. In 2008 behaalde ze haar Bachelor aan de McGill University in Montreal, en twee jaar later volgde een Master in vocale jazz aan de universiteit van Toledo. In 2016 volgde daar nog een PhD in jazzstudies op van de universiteit van Pittsburgh.

Nadat ze kanker overwon en een gezin startte ging ze samen met de voor een Grammy Award genomineerde pianist en zanger Peter Eldrigde, de Israëlische gitarist Ariel Kasler, bassist Kurt Khranke en de Costa Ricaanse percussionist (en echtgenoot) Olman Piedra aan de slag. Op dit debuut staan 12 originele tracks, die de loop van haar leven tijdens de laatste jaren volgen. ‘Living for the Now’, dat ze schreef voor haar 2 dochters, opent. In deze snelle samba wou ze hun hectische energie weergeven. De ballade ‘As Time Goes’ is een duet met Mike Harrison, en gaat over verloren liefde. Daarna volgt de tango van ‘Dancers Serenade’ met de Braziliaanse accordeonist Victor Gonçalves. ‘Never Will I Worry’ gaat over relaties die uitlopen over een echtscheiding, waarna het intieme ‘Love Somehow Will Heal’ geschreven werd voor een vriendin die overleed aan kanker. Ellie schreef ‘Renewal’ toen ze genezen was van kanker en het leven weer kon omarmen. ‘Steel Eye City’ is een hardbop eerbetoon aan de stad Pittsburgh, waar ze haar PhD behaalde. De titeltrack is een ballade over vernieuwing, gevolgd door het flamenco geïnspireerde ‘Lucianita’ slaat op haar dochter. Die Spaanstalige track kwam er na een bezoek aan Spanje voor die dochter geboren werd. Nadat Ellie in 2017 de Woman’s March bijwoonde schreef ze ‘Lady Liberty’, en die bevat een gitaarsolo door Keith Ganz. ‘Step Into Your Essence’ klinkt ietwat funky, en de afsluiter ‘Moments’ gaat over de dood van haar grootvader.

Deze cd is dus een muzikale reis doorheen Ellie’s leven als vrouw, moeder en overwinnares van kanker.

Patrick Van de Wiele (3½)

Toen een tienjarige jongen in het door oorlog verscheurde Armenië vol vertrouwen aan zijn pianoleraar vertelde, dat hij op een dag zou spelen met beroemdheden uit de jazz en gospel, schoot ze meteen zijn ambities neer. Maar de jongen bleef standvastig en onverschrokken en reageerde uitdagend met de woorden: “Mark this day on your calendar because one day it will happen for me.” In de tussenliggende jaren tussen die vroege pianolessen en het opnemen van dit album, werd Vahagn klassiek geschoold in compositie, en leerde hij de kunst van het produceren. Hij begon liedjes te verkopen aan Armeense artiesten en te spelen in jazzclubs in zijn geboorteland, maar leerde zuurverdiende zakelijke muzieklessen door slechts vier dollar te krijgen als hij al betaald werd. Vahagn kreeg een saxofoon die hij prompt verkocht om een computer te kopen, zodat hij liedjes kon leren arrangeren. Tijdens een bezoek aan de USA in 2009 werd hij aangemoedigd door de reacties op zijn meesterlijke keyboardcapaciteiten. Vier jaar later zorgden moeilijke omstandigheden ervoor dat hij niet eens een toetsenbord had om op te oefenen. Toch zette hij door. Flits vooruit naar het heden, anderhalf jaar nadat hij met zijn gezin naar Los Angeles was verhuisd om zijn droom te realiseren, omringde toetsenist Vahagn Stepanyan zich met Grammy-winnende muzikanten, producers en technici van wereldklasse om zijn tweede album op te nemen, met de toepasselijke titel ‘A New Chapter’.

Vahagn componeerde en arrangeerde acht nummers voor de jazzfusion collectie die op 19 mei uitkwam. Hij kreeg versterking van gastartiesten zoals van de elfvoudig Grammy-winnende trompettist Philip Lassiter (Prince, Ariana Grande), Grammy-genomineerde gitaristen Greg Howe en Mark Lettieri (Snarky Puppy, platina-verkopende saxofonist Dave Koz, bassist Ida Nielsen (Prince), powerhouse-drummer Eric Moore en andere ervaren spelers.

Op de complexe opener ‘Synergy’, die tevens de eerste single eruit is, hoor je saxofonist Dave Koz, waarna Mark Lettieri op het snelle ‘Without Limits’ het vocale werk van Vahagn ondersteunt met vurig gitaarwerk. De baslijnen van Ida Nielsen openen ‘Motion’, met elektrische gitaar van Roy Ziv. Op ‘Gravity’ komen gitarist Greg Howe en trompettist Philip Lassiter op de voorgrond, en de drums van Eric Moore domineren ‘So Good’, naast keyboards van Vahagn, gitaarsolo van Feodor Dosumoy en de bas van Melvin Lee Davis (Chaka Kahn, Lee Ritenour, George Benson, Gerald Albright). Het licht Latin getinte ‘Toy’ krijgt begeleiding van de Braziliaanse drummer Cleverson Silva en de Venezolaanse bassist Isai Romero. Het explosieve ‘Revolution’ wordt ondersteund door Wojtek Pilichowski’s bas en Dosumov’s gitaarspel. Als afsluiter koos Vahagn voor een solostuk en dat werd ‘Hold My hand’, een track met contemplatieve, poëtische en filmische schoonheid.

Vahagn wist dat het proces van het opnemen van dit album transformerend zou zijn, en hij documenteerde de sessies in een vijfdelige videoserie samen met een teaser video, die de korte documentaireserie samenvat. Elke aflevering neemt kijkers mee naar de opnamestudio en legt de muzikanten vast die praten over het maken van het album. Hoezeer Stepanyan ook respect en eerbied uitstraalt voor de virtuoze muzikanten die in het project centraal staan, ze reflecteren evenveel bewondering en lof voor de wonderbaarlijke vaardigheden van de toetsenist-pianist.

Een opmerkelijke prestatie dus zowel in productie, arrangeren, songwriting en muzikaliteit. Vahagn besluit met de woorden: “I still have goals to reach. Mostly, I want people to recognize me not only as a jazz musician but as someone who writes and produces pop, R&B, soul, lo-fi, funk and gospel music as well as film soundtracks. If you have a dream, set your goals and go for it without any excuses. Never give up. Believe in yourself. Keep focused on your passion, work hard and invest in your future.”

Daarin ben je zeker geslaagd Vahagn!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 19 mei verscheen dit nieuwe digitale album van de Amerikaanse keyboardspeler Douglas Morton uit Cupertino, Californië. Hij begon al kort nadat hij geboren was keyboards te bespelen, en was erdoor gefascineerd, maar tevens aangetrokken tot orgels en piano. Op zijn fietsje reed hij naar de lokale muziekwinkel, en bespeelde er elk instrument. De verkopers beseften dat hij er niet weg wilde. Aldus schaften zijn ouders voor hem zijn eerste orgel aan, waarop hij non-stop speelde. Santana, Gershwin en The Beatles passeerden de revue. Douglas was een demo-artiest voor Thomas Organs, die tijdens zijn jeugd in Santa Cruz en Monterey optrad. Hij ging naar school in Cupertino en Victoria, BC, speelde in zijn tienerjaren in bands en migreerde later terug naar Santa Cruz, Californië. Toen hij Russ Jones ontmoette via een wederzijdse vriend in 2019, zetten beiden een jam op in het huis van Douglas in Park City, Utah. Na een beetje kletsen, plugden ze in en ontstond er onmiddellijk een magische en muzikale flow. Gelukkig werd de opnameknop ingedrukt en werd de hele sessie van twee uur opgenomen. Toen ze later luisterden, realiseerden ze zich hoe sterk de band tussen hen is. Morton’s filmische orkestrale pads bieden een oceaan van textuur voor Jones' zwevende fluitlijnen die sonische beelden creëren waardoor de verbeelding van de luisteraar de vrije loop kan gaan. Morton Jones albums zijn niet gelaagd en opgebouwd, ze worden allemaal live in de studio gespeeld, waardoor ze zich muzikaal en psychisch kunnen inleven.

Russ Jones is een fluitist uit Utah, oorspronkelijk afkomstig uit de bergen van Californië. De muzikale reis van Russ begon met zijn spirituele reis naar Mexico, waar hij in 2011 zijn eerste fluit kocht. Als autodidactisch fluitist ontwikkelde Russ eerst een band met een fluit in Indiaanse stijl, voordat hij zijn arsenaal uitbreidde met fluiten uit de hele wereld. Jones’ eerste soloalbum werd opgenomen in 2014, waarna hij begon op te treden tijdens huisconcerten, New Age festivals en werkte als studiomuzikant voor filmmuziek. De fluitcollectie van Jones omvat historische Native American Flutes, waaronder de Shakuhachi en de Kaval.

Hun digitaal album is een ontspannende, meditatieve en filmische uitgave. Ze componeerden alle songs zelf, en bekomen zo een ambient, ontspannende, en meditatieve sound. Ten zeerste geschikt voor meditatie, relaxatie, reiki, spa enz. Ontspan aldus tot in het oneindige, en laat uw verbeelding de vrije loop!

Patrick Van de Wiele (4)

Dave Erickson is een gitarist en componist uit Denver, Colorado en richtte in 2013 de contemporary jazzband Dave Erickson Project op. Dat jaar kwam ook hun debuutalbum ‘Pinnacle’ uit, en Dave componeerde hiervoor alle songs. De opvolger daarvan ‘City Nights’ verscheen in 2015, in 2020 was het de beurt aan de EP ‘Open Sky’ en in 2021 volgde dan de EP ‘Upside’. De band bestaat nu naast Dave op gitaar, uit Chuck Leichner op keyboards en piano, Deon Kuhl op drums en Kim Stone (Spyro Gyra, The Rippingtons) op bas. Op 24 april jongstleden is hun nieuwste album uitgebracht, met daarop 10 tracks. ‘Smooth Brew’ is de opener, die je onmiddellijk meeneemt op een aangename “feel good trip”. ‘Welcome Back’ volgt daarna, terwijl ‘Eventide’ aangenaam klinkt. De titeltrack is een uptempo nummer, dat bijzonder geschikt is om op te dansen. Op ‘After Hours’ gaat het heel wat kalmer aan toe, maar de funk spant de kroon op ‘Funky Bones’. Daarna kan je genieten van een relaxte ‘Fine Time’, gevolgd door de single ‘Blue Waves’, die je doet wegdromen van een tropisch strand met zachte golven. Dit nummer doet me overigens sterk denken aan The Rippingtons. Op ‘Hit the Green’ zakt het tempo weer omlaag, en afsluiter ‘Give Up the Hate’ gaat meer de kant van uptempo jazzfunk met zelfs ietwat fusion op. Alles bij mekaar, voor mij een aangename kennismaking met deze contemporary & smooth jazz van het Dave Erickson Project!

Patrick Van de Wiele (4)

De Japanse muziekproducer, live ambient muzikant en synthesizerspeler Keisuke Sakai leeft in de hoofdstad Tokio. Terwijl hij in 1998 op de universiteit in San Diego, Californië zat, leerde hij geluidsbewerking en begon gitaar spelen in een lokale experimentele band. Tevens trad hij aan op podia in Los Angeles. Nadat hij vijf jaar doorgebracht had in de USA, verhuisde hij terug naar Japan en begon zijn eigen muziek te produceren, door gebruik te maken van een laptop. Het merendeel van zijn muziek is Downtempo en Chill-out. In 2012 verhuisde hij naar het platteland van Japan en begon met het produceren van omgevingsgeluid voor tentoonstellingen in musea, installaties, podiumkunsten en workshops. Zijn eerste EP, ‘Wa No Ne’ (geluiden uit Japan), is een verzameling van 6 ambient nummers. De track ‘Mizu Sumu’ (zuiverend water), een liedje daaruit, is meer dan 2 miljoen keer afgespeeld op Spotify. Volgens Keisuke was het lied geïnspireerd door de schoonheid van de Japanse seizoenen. Als onderdeel van een Japanse band, woonde hij in 2014 het Buddagaya's Bodh Mahotsavd muziekfestival bij. Toentertijd woonde hij 8 jaar in Hokuriku in West Japan nabij de zee. In het jaar 2022, verhuisde Keisuke terug naar Tokio en bracht 6 maanden door in de studio om aan dit tweede album te werken. Nu introduceert hij 7 nieuwe tracks, vol van de geest van de cultuur van zijn land en verbondenheid met de natuur. Dit digitaal album kwam al op 12 mei uit. Mooie ambient muziek, die dicht bij de natuur staat.

Patrick Van de Wiele (4)

Over 2 dagen verschijnt het nieuwe album van de Amerikaanse gitarist Dan Wilson. Zoals menig jazzmuzikant vóór hem, verbeterde Wilson zijn vaardigheden in de kerk. “This wasn't your average gospel church where cats are just chicken-picking,” legt hij uit. “The music in the church that I grew up in is entirely driven by guitar. I can name thirty great guitarists offhand, generations of players dating back to the forties and fifties. I had never heard of Grant Green or Wes Montgomery or George Benson, but their indirect influence was coming to me through the guys I listened to in church.” Hoewel spelen in de seculiere jazzwereld werd afgekeurd, had Wilson weinig keus toen een jazz minnende oom zijn muzikale horizon verbreedde. “He played me The Dynamic Duo by Jimmy Smith and Wes Montgomery,” herinnert hij zich. “I heard them play ‘Down by the Riverside’ and from that moment I knew this was what I wanted to do for a living.". Vanuit zijn thuisbasis in Akron, Ohio werd Wilson een constante aanwezigheid op de scènes in zowel Pittsburgh als Cleveland. Hij kwam in 2014 onder de aandacht van orgelist Joey DeFrancesco via de drummer Carmen Intorre, Jr., wiens lange ambtstermijn bij Pat Martino spreekt over zijn smaak in gitaristen. Wilson ontving kort daarna een e-mail waarin hij hem uitnodigde om met DeFrancesco mee te gaan naar het Dirty Dog Jazz Café buiten Michigan. En zo vervoegde Dan diens band en toerde ermee rond. Dit is nu zijn vierde album, dat hij samen met Christian McBride produceerde. Dan kreeg hulp van Glenn Zaleski (Fender Rhodes), Brandon Rose (bas), David Throckmorton (drums) en van Theron Brown (orgel op tracks 11, 12), Nigel Hall (zang op track 12), Durrell LeGrair (zang op tracks 8, 12), Tommy Lehman (zang op tracks 8, 12), Jessica Yafanaro (zang op tracks 6, 8, 12).

De single ‘Sticology’ opent met een voicemail van DeFrancesco, en verwijst naar het feit dat Dan uit zijn kot moet komen. ‘Since a Hatchet Was a Hammer’ is een originele track, opgedragen aan zijn tante Mary. ‘Eleanor Rigby’ is uiteraard een cover van The Beatles, waarna ‘For Tomorrow’, na de basintro, afkomstig is van McCoy Tyner. De titeltrack is ook weer een origineel nummer, gebaseerd op een levendige droom. Freddie Hubbard’s ‘Bird Like’ is een jazzklassieker, terwijl ‘Smile Please’ een cover van Stevie Wonder is. Herbie Hancock’s ‘Tell Me a Bedtime Story’ volgt daarop, en ‘Pilgrimage’ van Michael Brecker krijgt eerst een intro. Sting’s ‘Let Your Soul Be Your Pilot’ sluit af in een zachte ietwat bluesy sfeer.

Een gitarist die aldus klassiekers met nieuw werk combineert. Dan draagt het op aan al de mensen die cruciaal waren voor hem, en hij reeds verloor.

Patrick Van de Wiele (4)

Al jaren loop ik met het idee rond om Liverpool te bezoeken, in de voetsporen van The Beatles en andere bands van de Merseybeat te lopen, maar het komt er niet van. Die Merseybeat is immers vernoemd naar de gelijknamige rivier die door Liverpool stroomt. Merseybeat was een kort fenomeen, maar enorm invloedrijk over de hele wereld. Het explodeerde landelijk in 1963 voordat Merseybeat-groepen de “British Invasion” van de Amerikaanse hitlijsten aanvoerden. Geïnspireerd door Amerikaanse rock-'n-roll, R&B en Motown en de D.I.Y. houding van skiffle, rockten de beatgroepen uit Liverpool in clubs zoals The Cavern en de Star-Club in Hamburg, en organiseerden grotere “Big Beat” sessies in The Tower Ballroom in New Brighton. The Searchers en Gerry and The Pacemakers behaalden succes op het wereldtoneel, anderen kwamen nooit uit hun buurt, maakten een paar 45's of zelfs demo's en verdwenen. Deze driedelige cd-box viert die scène op de eerste twee schijven, en op schijf drie wordt een aantal van de briljante mod-, freakbeat-, psych- en Mersey-soulmuziek gepresenteerd die uit Liverpool kwam toen de Merseybeat-zeepbel barstte, en de pers en het publiek elders keken. Ze belicht de baanbrekende beweging die de wereld The Beatles heeft gebracht, maar overschaduwd werd door hun succes. Hun nummers mochten echter wegens licentieproblemen niet worden opgenomen. Toch zijn 4 van hun liedjes opgenomen door andere bands. Daarom is het zeker interessant om die andere bands te (her)ontdekken. En hier staan tal van hits tussen zoals ‘Hippy Hippy Shake’ door The Swinging Blue Jeans, ‘Sweets for My Sweet’ door The Searchers, ‘When You Walk in the Room’ door The Searchers enz. Motown songs zoals ‘Do You Love Me’ in de versie van Faron Flamingos, ‘Beechwood 4-5789’ door Jam & The Zodiacs, ‘Bye Bye Baby’ door Tony Jackson with The Vibrations, ‘The Way You Do the Things You Do’ door The Trends, komen hierop ook voor. Covers zoals ‘Peter Gunn Locomotion’ door Freddie Starr and The Midnighters, ‘Our Day Will Come’ door The Merseybeats, ‘What’d I Say’ door The Big Three, ‘Shakin All Over’ door Savva and The Democrats werden ook opgenomen. Daarnaast tevens The Chants (met Eddy Amoo later van The Real Thing), The Undertakers en Lomax Alliance (beiden geleid door Jackie Lomax die later bij Apple tekende) en The Kirkbys en The 23rd Turnoff wiens zanger/gitarist Jimmy Campbell was. Vijf nummers zijn nieuw gemasterd van 'Tea Chest Tapes' van producer Joe Meek, waaronder de magnifieke “tear jerker” 'Please Stay' van The Cryin' Shames, en het niet eerder uitgebrachte 'A Different Drummer' van The Maracas. Andere rariteiten zijn een nog niet eerder uitgebracht nummer van Birkenhead's The Pathfinders uit producer Shel Talmy's schatkamer en een fantastisch nummer van ex Vernons Girl, Samantha Jones gevonden op een goed bewaard gebleven acetaat, plus nummers van The Dennisons, The Seftons en The Perishers die voor de eerste maal op cd zijn uitgebracht.

Een prachtig overzicht dus van die Merseybeat! Ideaal voor wie een totaalbeeld wil hebben.

Patrick Van de Wiele (4½)

De Duitse muzikant Christoph Sebastian Pabst uit Priem aan de Chiemsee in Beieren kwam hier al eerder voorbij. Op 5 mei bracht Sine Music zijn nieuwste EP uit, en daarop staan 4 tracks die allemaal in het teken staan van zuiderse eilanden. Het is een muzikaal eerbetoon aan de schoonheid van die eilanden. Naast de reeds uitgebrachte uptempo single ‘Ibiza’, een mooi eiland in de Balearen waar ik al eenmaal met vakantie was, staan er nog 3 andere tracks op. Het prachtige bloemeneiland ‘Madeira’ is het thema van de volgende track. Op dit Portugese bloemeneiland in de Atlantische Oceaan verbleef ik al driemaal. Deze song bezit meer chill-out beats, die drijven op een zachte melodie, en zorgen voor een ontspannen en mysterieuze sfeer. Piano, gitaar en analoge synthesizers klaren de klus. Daarna reizen we iets verder naar de ‘Azores’, een naburig Portugees eiland ook in de Atlantische Oceaan, waar de natuur nog in volle pracht te bewonderen is. Christoph gebruikt hier elektronische geluiden en kalme strijkers om een ietwat meditatief moment te bekomen. Deze track is een uitnodiging om hier de ongeschonden natuurpracht te komen bewonderen. Van daar gaat het voor de laatste track richting Zuid Chinese Zee, meer bepaald naar het eiland ‘Palawan’ in de Filipijnen. Christoph laat zich hier leiden door een zomers gevoel, met zachte beats en klassieke gitaar. Stel u hierbij palmbomen en idyllische witte zandstranden voor. Allemaal speciale plekken dus, met elk hun eigen schoonheid en diversiteit. Leuk om te ontdekken!

Nu digitaal beschikbaar op streaming platforms en download webshops.

Patrick Van de Wiele (4)

De in Granada (Spanje) wonende gitarist David Margam presenteert hiermee zijn debuutalbum. Hij bracht al eerder de single en titeltrack ‘Immune’ uit, maar op dit debuut staan 11 tracks geproduceerd door verschillende producers uit de USA en Europa. David is sinds 1995 stichtend lid van de Spaanse funkband Funkdacion, en vermengt nu al de invloeden uit zijn meer dan 30 jarige carrière. Denk daarbij aan funk, smooth jazz, bossa nova, gospel en R&B. Het project startte in maart 2020 toen de Corona pandemie toesloeg. Dit debuut is aldus het resultaat van meer dan 2 jaar aan muzikale creativiteit. David kreeg hulp van artiesten zoals J. Michaels, Jimmy Østbygaard, Sebastien Zunino, Lee Jones, Sergio Hidalgo, Nacho Valenciaga, veteraan Cubaanse pianist Carlos Camilo en Latin saxofonisten Gianni Vancini, Jorge Pinelo samen met de Spaanse vocalisten Rosa Lazar en Maria Romero. De Deen Jimmy Østbygaard verzorgde de opener ‘Hooking Up’, waarna de relaxte en “feel good” single ‘Immune’ volgt. Voor het mooie ‘Hunch’ kreeg David hulp van Sergio Hildago, waarna het ‘Three Day Weekend’ afkomstig is van de Miamiaanse saxofonist en producer Lee Jones. Ook ‘Sensibility’ schreef David samen met Hildago, gevolgd door het ontspannen ‘The Last Time’, dat ingezongen werd door Rosa Lazar, en waarop de Parijse Sebastien Zunino meespeelt. Daarna rijden we op ‘Sunset Boulevard’ in gezelschap van Lee Jones, en de New Yorker J. Michaels belooft ons ‘I’ll Treat You Right’. Daarna gaan we tweemaal relaxed cruisen, eerst op ‘Road to West Coast’, en daarna op ‘Road to East Coast’ met de Spaanse producer Nacho Valenciaga. Als bonustrack krijg je bovendien ‘On My Way’ cadeau. Het is duidelijk dat deze Spaanse productie een internationale uitstraling heeft. Smooth jazz van topkwaliteit! En toch slaagt David erin om er zijn eigen persoonlijke stempel op te drukken. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele (4)

“Raw, Deep and Spiritual Jazz 1966-2018”

Deze ‘Peace Chant’ compilatiereeks is een tempel, een reliekschrijn van heilige harmonieuze verklaringen over de jaren heen door verlichte artiesten gemaakt. Met deze nieuwe cd, die pas op 26 mei as uitkomt, worden nog diepere, duistere en afgelegen kamers van deze reeds verheven tempel geopend. Het team bij Tramp Records is opnieuw op zoek gegaan naar muzikale pareltjes. Daarbij werden de historische bewuste licentie-inspanningen eerlijk beloond. Tot sommige van deze pareltjes uit volume 5 behoren het Duitse gospel en modale jazzhybride Wolfgang Lauth Combo met ‘Ich Rede Wenn ich Schweigen Solte’ met fluiten en vibrafoon, maar ook swingjazz van het Beaver College Modern Jazz Orchestra met ‘No Outlet’. Iets verder trekken we naar ‘Zimbabwe’ in gezelschap van het Ron Wilson Trio. ‘One More for the Road’ kennen we uiteraard in de versie van Frank Sinatra, maar hier is een jazzy versie door Dahle Scott. Vervolgens komen we bij Indiase jazzrock fusion van het Jazz Yatra Sextett met ‘Shanti’, waarna volume 6 zich aandient met sprankelende Afro momenten op ‘Cataracts’ door Musica Orbis. Dizzy Gillespie’s ‘A Night in Tunesia’ kent u waarschijnlijk, hier uitgevoerd door A La Ala. Afsluiter ‘Januschka’ van Frédéric Rabold Crew klinkt dromerig.

Luister dus met de nodige intentie. En zet uw nooit eindigende zoektocht naar vrede verder!

Patrick Van de Wiele (4)

Uit de baai rond San Francisco bereikt mij het nieuwe indie album van The Smooth Jazz Alley. Deze band bestaat uit keyboardspeler & producer Marco Montoya, drummer & producer Kevin Lewis en saxofoniste Otoe Mori. TSJA werd oorspronkelijk opgericht door Marco Montoya met gitarist Stan Evans. Samen schreven en produceren ze in 2016 hun debuutalbum ‘Been A Long Time Comin’’. Het jaar daarop verliet Stan het project en Kevin kwam erbij. Hun kennismaking verliep via contemporary jazzgitarist Joel Del Rosario. Kevin stelde toen voor om elke bekende gastartiesten te laten meewerken aan nieuwe tracks. Vele gesprekken en studiosessies later vroeg Marco aan Kevin om officieel bij TSJA te komen, en de rest is geschiedenis. Op hun tweede album ‘Let’s Ride’ waren dan ook gastartiesten Chieli Minucci, Andy Snitzer, Roberto Vally, Eric Marienthal, Joel Del Rosario, Greg Vail, Lebron Dennis, Carlyle Barriteau, Carmen Grillo enz. van de partij. In 2020 verzochten Marco en Kevin saxofoniste Otoe Mori om officieel toe te treden, wat ze ook deed. Vorig jaar werd hun eerste samenwerking de single ‘Deep Into You’, waarop contemporary jazzgitarist Aaron Blake meespeelde. Dit was meteen de aanzet voor deze nieuwe EP. Daarop staan 6 zeer mooie tracks, beginnend met de “feel good” titeltrack, met de bekende Chris Camozzi op lead & backing gitaar. Die song doet het momenteel goed op de radiostations. Daarna volgt de voornoemde single ‘Deep Into You’ met aldus Blake Aaron op lead gitaar, al even mooi. Saxofoniste & fluitiste Jessy J maakt haar opwachting op het swingende ‘Brisa Del Mar’ en samen met gitarist Marc Antoine maken ze er een Latin feestje van. ‘Whatever You Like’ is een zachte, romantische mid-temposong met gastbassist Nathan East, waarna saxofonist Jeff Ryan aantreedt voor het sfeervolle ‘Here I Am’. De Japanse saxofoniste WaKaNa maakt intrede op de afsluiter ‘Party’, een dansbare funky track, die ze zelf componeerde.

Heel wat van deze 6 tracks werden geschreven tijdens de pandemie, maar ze bezitten allemaal hun eigen speciale betekenis. Vier ervan werden geproduceerd door Matt Godina, en de 2 overige door Marco Montoya. De stijl ervan kan je best omschrijven als een mix tussen jazz, R&B, soul en funk. TSJA is momenteel al bezig aan een volgende EP. Geniet intussen van deze superbe muziek! Ik ben blij dat ik ze ontdekt heb!

Patrick Van de Wiele (4½)

Op zijn tweede New Age album creëert de Duitse componist en akoestisch gitarist Max Jeschek een atmosferische en meditatieve soundscape, die uw bewustzijn moet verruimen. Bovendien kan je zo plekken binnen jezelf bereiken die je voorheen zelfs niet kende. Dit digitaal album komt officieel uit op 11 mei as.

Max woont in het zuiden van Duitsland, en componeert meditatieve, ontspannende liedjes met speelse en melodieuze improvisaties. Bovendien hecht hij veel belang aan de ruimte tussen de noten. Na drie jaar pianolessen pakte hij de gitaar op en leerde hij grotendeels op gehoor spelen. Daarom beschouwt Max muziek als een natuurlijke vorm van non-verbale zelfexpressie die duikt in een wereld waar tijd en ruimte niet bestaan. Sinds 2010 is Max bijna uitsluitend instrumentale muziek aan het schrijven en opnemen. Verschillende van zijn tracks hebben hun weg gevonden naar Tv en radio over de hele wereld. In 2020 begon hij zich meer op de akoestische gitaar te richten, en in 2021 bracht hij zijn eerste akoestische album ‘Journey to the Light’ uit. In 2022 kwam het album ‘Bach mal anders’ uit. Het is Bach met een twist en bevat gitaarversies van enkele stukken van J.S. Bach, sommigen artistiek vervreemd door synthesizerklanken.

De 10 nummers zullen je in vervoering brengen met evoluerende melodieën, rustgevende harmonieën en speelse improvisaties en zullen je in een ontspannen maar toch wakkere staat achterlaten. Opgenomen in 432 Hz ontwikkelt de muziek zijn heilzame en helende potentieel volledig. Alle nummers op het album zijn gecomponeerd, gearrangeerd, opgenomen, geproduceerd, gemixt en gemastered door Max zelf.

In 2020 plaatste de bekroonde Nederlandse componist Kerani hem op haar recente album. Hun samenwerking ‘One World’ is tweede geworden in de categorie "Best Electronic Single" bij de One World Music Awards 2020.

Leuk om bij te ontspannen en rustig van te worden.

Patrick Van de Wiele (4)

Vorige week bracht het Sine Music label deze nieuwe EP van de artiest Glint digitaal uit. Daarop staan 5 tracks, en de eerste ervan is de titeltrack. Die klinkt wel als de beginscène van films uit de eighties. De repetitieve synthesizermelodie blijft door je hoofd spoken. ‘Short-Tailed Swift’ is rustiger, waarna de voorheen uitgebrachte single ‘I Can’t Break Free’ je meeneemt naar de housemuziek uit de nineties. Deze dansbare beat met zang die doet denken aan Daft Punk, sleurt je mee. ‘Confidence’ brengt weerom rust, en ‘One 4 All’ sluit af in een sfeer van afscheid, en een vertrek naar iets nieuws. Maar uiteindelijk beslis je zelf of je hierin meegaat.

Patrick Van de Wiele (4)

Op 19 mei as. verschijnt bij Cherry Red Records een 4-delige cd-box met daarin de complete collectie van albums die de Afro-Amerikaanse soul, funk & discoband Skyy uit New York City uitbracht op het Salsoul label. Die box omvat aldus de albums: ‘Skyy’, ‘Skyway’, ‘Skyyport’, ‘Skyyline’, ‘Skyyjammer’, ‘Skyylight’ en ‘Inner City’, plus bonustracks uit 1979 tot 1984. Skyy was het geesteskind van Randy Muller, een Multigetalenteerde muzikant die oorspronkelijk uit Guyana komt. Muller werkte samen met B.T. Express vooraleer hij Brass Construction vormde. Skyy bestond uit Solmon Roberts Jr., Anibal Sierra, Gerald Lebon, Tommy McConnell, Wayne Wilentz, Denise Dunning, Bonne Dunning en Delores Dunning, samen met hulp van Randy Muller, die met Solmon Roberts Jr. alle Skyy Salsoul-albums produceerde.

U vindt hierop dus alle danshits zoals ‘Here For You’, ‘First Time Around’, ‘Call Me’, ‘Let’s Celebrate’, ‘Bad Boy’, ‘This Groove Is Bad’ plus zoveel meer, zoals bonustracks met 12” en 7” versies van hun repertoire.

Charles Waring, de journalist die schrijft voor MOJO en Record Collector magazines schreef de “liner notes”.

Schaf u dus deze funky box aan, plaats hem in uw cd-speler, en ga de dansvloer op!

Patrick Van de Wiele (4)

Vorig jaar besprak ik hier het eerste deel van de compilatie box van de Britse band The RAH Band. Op 19 mei komt deze tweede luxe box uit, met daarin maar liefst 5 cd’s. Daarop staan in totaal 75 tracks, met “expanded” albums van ‘Mystery’, ‘Something About the Music’ en het voorheen nooit uitgebrachte ‘World Keeps Turning’. Daarnaast krijg je 2 cd’s met 12” mixen, 7” mixen en remixen. Zo omvat deze luxe box 58 tracks die voorheen niet uitgebracht zijn op cd, waaronder 29 tracks die nooit het daglicht gezien hebben. Uiteraard staat de wereldhit ‘Clouds Across the Moon’ hier centraal, en deze box omvat de periode tussen 1985 en 1998. Maar er staan ook andere pareltjes op zoals ‘Night Wind’, ‘Are You Satisfied (Funka Nova)’ enz.

Richard Anthony Hewson (RAH) richtte de band in 1977 op, en debuteerde indertijd met ‘The Crunch’ een vreemd meeslepend instrumentaaltje dat een mix was van glam stomp, space age jazz en futuristische pop dat in DIY-stijl in zijn slaapkamer werd opgenomen. Die single bereikte nummer 6 in de UK Singles Chart en lanceerde een carrière die 25 studio- en verzamelalbums en meer dan 40 singles omvatte, met hitlijsten en verkoopsucces in zowel het VK als een aantal overzeese gebieden.

Deze box omvat een volledig geïllustreerd boekje met 20 pagina’s, en tekst door Lois Wilson.

Vandaag de dag neemt Richard Hewson nog steeds op en deze compilatie toont zijn rol als de vorm veranderende sonische avonturier met demiurgische kracht.

Een must voor fans van disco, soul, funk en space age pop!

Patrick Van de Wiele (4½)

Muziek heeft al gedurende vele generaties een centrale rol gespeeld in de Bartylla familie. De neven Thomas en Matthias Bartylla studeerden jazz en popmuziek, internationaal management en maakten hun Master of Business Administration af. Met hun band Foss Doll treden ze in Duitsland jaarlijks meer dan 200 maal op. Het meest indrukwekkende hoogtepunt was waarschijnlijk het gezamenlijke podiumoptreden met de Canadese wereldster Celine Dion voor een miljoenenpubliek bij de belangrijkste tv- en mediaprijs van Duitsland - de BAMBI Awards. Daarnaast runnen ze nu ook hun eigen platenlabel en muziekuitgeverij. Aldus hebben ze hun hobby omgezet in een professionele carrière, en is hun debuutalbum verschenen. Daarop staan 10 zelf gecomponeerde tracks in een mengeling van disco, house, pop, smooth jazz en loungemuziek. Het duo wordt bijgestaan door verschillende gastmuzikanten, waaronder de bekende smooth jazztrompettist Lin Rountree.

De openingstrack ‘Born & Birth’ doet me onmiddellijk denken aan het pianospel van Jonathan Fritzen, maar wordt hier bijgetreden door een funky sax. Het is een “feel good” song, gevolgd door het leuke ‘Twin Cousins’. Sir Jesse Lee Davis treedt hen vocaal bij op het “mellow” en sensueel klinkende ‘Chillin’ with You’. Daarna gaan we richting de dansvloer voor het opgewekte en uptempo ‘Keys and Saxy’, waarna we de oversteek doen voor een “roadtrip” van ‘New York to California’. “Crusin’” doorheen de USA dus, op de tonen van deze leuke track. Dan is het even tijd om te bekomen in de ‘Business Lounge’ om vervolgens even te verpozen in de ‘Hotel Lobby’. Smooth jazztrompettist Lin Rountree staat hen bij op het rustige ‘Night Flight’ en ‘Award’ verwijst naar hun gezamenlijk optreden met Celine Dion. De uptempo track ‘Motorway’ sluit af met een gastoptreden van bassist Günter Asbeck. Een heel leuke cd dus, met diverse stijlen, allemaal gesitueerd in die ontspannende mix van lounge, smooth jazz en pop. Een toffe kennismaking met deze Duitse band!

Patrick Van de Wiele (4)

De Duitse muzikant en producer Daniel Voss (alias Five Seasons) heeft een nieuw digitaal album uitgebracht. Het is gewijd aan de langzame bewegingen van het leven, het diepe en stille genieten van de schoonheid en grootsheid van onze wereld en het hele bestaan. Na 6 EP's en een full album uitgebracht te hebben, komt Slow World nu met het tweede full album. Net als het vorige album ‘Kanji’, uitgebracht begin 2022, nemen deze 12 nummers je opnieuw mee naar Japan - het land van de rijzende zon. De muziek van Slow World wordt vaak beschouwd als een perfecte soundtrack voor escapisme en innerlijke reizen. De muziek op ‘Cho’ bestaat voornamelijk uit traditionele Japanse en Chinese instrumenten (Koto, Erhu, Shakuhachi, Yangqin, e. a.) die torenhoog uittorenen op subtiele Electronic Ambient-tapijten en warme cello- en vioolarrangementen. En net als op alle eerdere Slow World-releases is de piano een van de ruggengraat en belangrijkste instrumenten van dit album. ‘Cho’ is het Japanse woord voor "vlinder". Als je naar het album luistert, kun je veel evoluerende soundscapes vinden met een bepaald glinsterend en fladderend gevoel dat je meeneemt naar prachtige tuinen, naar adembenemende natuurlijke plaatsen, naar heiligdommen van de oude goden en de oude en moderne cultuur van Japan. Soms heb je het gevoel dat je in een anime-film bent geteleporteerd, vol fantastische kleuren en magische krachten. Maak een kopje Sencha en duik in een lange, luchtige en soms meditatieve droom met de muziek van Slow World.

Patrick Van de Wiele (4)

Al vroeg vertoonde de Amerikaan Stephen Duros reeds een interesse in muziek, en op zijn vijfde volgde hij keyboardlessen. Een jaar later speelde hij orgel tijdens een talentjacht. Op zijn tiende begon hij op te treden tijdens het Yamaha National Keyboard Festival. Vandaag de dag is zijn muziek geworteld in de traditionele sound van de flamenco, maar Stephen heeft zijn eigen stijl gevonden. Hij vermengt Indische, Aziatische en Midden-Oosterse invloeden, met hints van jazz, reggae, pop en Arabische muziek, zonder de gipsy rumba van de flamenco te vergeten. Stephen toerde tussen 2006 en 2009 met Ottmar Liebert en is te horen op diens album ‘The Scent of Light’. Zelf heeft hij al drie soloalbums uitgebracht, en maakte hij eerder deel uit van Lawson Rollins band. Nu is zijn nieuw album hier aangekomen, dat in het thema staat van New York City. Op bepaalde tracks kan je percussionist Lenny Castro, drummer Larry Crowe, bassist Ken Freeman en blazer Mary Fettig horen. Het is een zeer persoonlijk album geworden en bevat alle herinneringen die Stephen tijdens een tournee in NYC ervaarde. Hij schreef dan ook alle tracks zelf, en speelt elektrische en akoestische gitaren, keyboards en bas.

De “feel good” track ‘Manhattan Nights’ is de opener, waarna de flamenco doorklinkt op ‘It’s Electric/City Lights’. ‘Bittersweet/City Rain’ is een rustige en mooie track, en ‘Electric Communication’ neigt naar fusion. Deze track komt op het einde nogmaals terug in de “sessions version”. Het leven komt zachtjes op gang in ‘Sunrise in the City’, waarna ‘Heat of the Rhythm’ er flink tegenaan gaat. Het romantische ‘With You’ is de volgende track, en op ‘Saturday Night in New York City’ hoor je ritmische puls van die wereldstad. Daarna is het tijd voor rust met ‘Midnight in Manhattan’. Tenslotte reis je mee op de tonen van ‘Westbound Traveler New York to Los Angeles’ en verlaat je The Big Apple.

Een mooi album dus, dat balanceert op de grens tussen smooth jazz en fusion. Aangeraden aan gitaarfans!

Patrick Van de Wiele (4)

Bijna dagelijks ontdek ik hier nieuwe releases, en dit is het tweede album van de band The Everettes, die zowel in Berlijn als in San Diego thuis is. Ze zijn bij de insiders al jaren bekend, en nu hier te gast. Enerzijds verwijst de titel naar de muzikale voetsporen die ze volgen, want hun dansbare muziek is geworteld in Northern Soul, Stax en Motown, en wordt gebracht door 3 vrouwelijke zangeressen die de sfeer van de “girl groups” uit de sixties uitdragen. Anderzijds gaan de songs over persoonlijke ontwikkeling en de beslissingen die men in het leven moet nemen. Hun debuut kwam er in 2020, maar sedert 2019 zijn ze een graag geziene gast tijdens de Baltic Soul Weekender. De 3 zangeressen zijn Jess Roberts (uit het noorden van Engeland, en nu woonachtig in San Diego), die reeds singles op Acid Jazz uitbracht; Katharina Dommisch, wiens stem doet denken aan Carole King en Karen Carpenter; en Laura Niemeyer die klassieke soul toevoegt. Achter hen staat een solide band, die bestaat uit: Alexander Dommisch (gitaar, bas, keyboards en achtergrondzang), Mathieu Tascher (bas), Maximilian Schubert (drums), Olaf Müller (bariton sax), Markus Schönen (tenor sax), Timo J. Hennig (trompet) en gastmusici Jean-Luc Jossa (percussie), Joel Sarakula (keyboards), Chris Haertel (orgel), Alice Dixon (violoncello), Julia Ungureanu (viool) en Kundri Lu Emma Schäfer (viool). De band componeerde alle songs zelf, en deze cd komt overmorgen officieel uit op Waterfall Records.

‘Into the Night’ opent met uiterst dansbare Northern soul uit de sixties, waarna ‘So Many Ways’ het midden houdt tussen de Phillysound en Laurel Canyon, ofwel een huwelijk tussen soul en pop. Daarna volgt ‘Number Nine’ op een drijvende Motown beat, terwijl ‘Good Life’ alludeert op de Britse pop. In de ballade ‘Heads Up High’ gaat het over de ups en downs in een relatie, waarna ‘A Thousand Lessons’ de gevaren van goedbedoeld advies bezingt. ‘Soul Thing’ is weer zo’n drijvende soulsong, gevolgd door de soulvolle single ‘Calling Out Today’, die een seventies sfeer uitademt. ‘Red Flags’ is meer een uptempo blues song, en ‘Second Chance’ ademt weerom die Motown sound uit. ‘Make It Right’ combineert funk met een zoete melodie en afsluiter ‘Forever True’ eindigt zacht en met strijkers op de achtergrond.

De verschillende stappen die je in het leven moet nemen staan hier dus centraal. Maar je kan ze ook omzetten in dansbare soul, en dat is precies wat The Everettes hier vakkundig gedaan hebben. Een bijzonder leuke kennismaking!

Patrick Van de Wiele (4)

Carl Cox is een saxofonist uit Zuid New Jersey. Hij groeide op in Deptford, waar hij momenteel muziekles geeft. Carl behaalde zijn Bachelor in saxofoon en Master in Education aan de University of the Arts in Philadelphia. Toentertijd begon hij op te treden tijdens huwelijksfeesten en privéfeestjes. Dat leidde tot jamsessies, wat dan tijdens de voorbije 20 jaar weer leidde tot opnames, Tv-optredens en tournees. Zo trad Carl al op met Smokey Robinson, Maysa, Incognito, Gerald Veasley enz. Hij heeft al twee albums uitgebracht, en dat zijn ‘Feeling Fine’ uit 2017, en ‘Thankful’ uit 2021. Nu heb ik zijn derde album digitaal ontvangen, waarop hij samengaat met de voor een Grammy Award genomineerde producer Chris “Big Dog” Davis, evenals met gitarist Adam Hawley, pianist &fluitist Damon Bennet en arrangeur Steve Tirpak.

‘Breaking Away’ opent opgewekt, waarna ‘Can’t Hurry Love’ eerder mid-tempo is. ‘Cape May’ klinkt wat romantischer, terwijl ‘Evanescent’ weer mid-tempo is. Daarna swingt ‘Get It’ dat het een lieve lust is, gevolgd door het opgewekte ‘Morning Sunrise’, waarmee je zo uit bed stapt, en mij aan Jeff Lorber doet denken. Of ‘Red Light’ verwijst naar de rosse buurt weet ik niet, maar de track klinkt in ieder geval mooi. Vervolgens is het tijd voor romantiek met ‘Reminisce’, waarna ‘Risk’ weer de pan uit swingt. “Blijf erbij” is wat Carl probeert te zeggen met ‘Stickwidit’ en ‘Universe of Love’ sluit af in een funky sfeer.

Een erg leuk en “saxy” album, dat de bekendheid van Carl Cox moet vergroten!

Patrick Van de Wiele (4)

De Italiaanse componist, multi-instrumentalist en geluidsartiest Corrado Saija leerde zichzelf piano en percussie spelen, en de rudimentaire aspecten van computermuziek, en volgde daarna cursussen aan het muziekconservatorium in Milaan. Sinds hij in 1999 zeventien jaar oud was is hij met muziek bezig. Hij wisselt experimentele muziek, free jazz, elektroakoestische improvisaties af met easy listening, lounge en exotica. Corrado componeert tevens muziek om multimedia installaties voor eigentijds theater te realiseren, maar ook voor live commentaar bij oude zwart/wit films, kunstvoorstellingen in galerijen en audiovisuele werken zoals film en documentaire. Zijn debuut ‘Settembre’ kwam er in maart 2013 bij Lemongrassmusic. Sindsdien heeft hij 6 EP’s uitgebracht. Nu is zijn nieuwste digitaal album verschenen op 14 april jl. Daarop staan 13 tracks over muzikale retorische figuren. Retorische figuren zijn, net als literaire, expressieve middelen die in de compositie worden gebruikt en die een zeer oude oorsprong hebben. De hypotypose is een retorische figuur die een bijzondere rol speelt omdat er ook anderen bij betrokken zijn. Het woord "hypotypose" betekent "ontwerp" of "schets" en wordt gebruikt om iets aan te duiden dat in zijn essentiële kenmerken wordt beschreven en dat daardoor een grotere expressieve kracht krijgt. Elk nummer op dit album onderzoekt een of meer van deze specifieke figuren in een poging een soort muzikaal schilderij te realiseren.

De titeltrack begint elektronisch, waarna ‘Cantata’ geïnspireerd is op J.S. Bach’s ‘Cantata BWV 478’. ‘Deckard´s Apartment’ associeer ik met de film ‘Blade Runner’, maar is complete free jazz, gevolgd door het ambient ‘Hypotyposis 7’. ‘Inargentato’ is een spel van belletjes en xylofoon, waarna ‘Lascia Ch´io Pianga’ geleend is uit de bekende sopraanaria van Friedrich Handel. Hier hoor de Gisella Liberini zingen tegen een elektronische achtergrond. Verder nog ‘Izumi’, dat een ambient pianospel is, geïnspireerd op Corrado’s fascinatie voor de Oosterse cultuur. En ‘Komm Suesser Tod’ is ook weer een elaboratie op J.S. Bach’s ‘Cantata BWV 478’. Een gemengd album dus!

Patrick Van de Wiele (3½)

Zo’n twee jaar gelden recenseerde ik de cd ‘Let’s Go!’ van de Afro-Amerikaanse pianist & keyboardspeler Lynn Cannon voor een andere site. Nu is zijn nieuwste album uit 2022 hier aangekomen. Lynn vermengt daarop contemporary jazz met smooth jazz in 15 tracks. Het is aangename instrumentale muziek, die soms uptempo, soms rustig, soms funky, en soms zacht klinkt. Lynn wisselt regelmatig af. Enkel de afsluiter ‘The Way You Move!’ herken ik als een cover van Earth, Wind & Fire. Best leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

Singer-songwriter Joanie Pallatto uit Chicago is hier totaal onbekend. Nochtans is dit al haar dertiende album, dat op 19 mei as uitkomt. Joanie maakt al meer dan 44 jaar deel uit van de muziekscène in Chicago. Tevens is ze mede-eigenares van Southport Records. Voor dit nieuwe project kon ze rekenen op de steun van haar echtgenoot, de pianist Bradley Parker-Sparrow, jazzgitarist Fareed Haque, bassist John Christensen, en percussionisten Eric Hines en Juan Pastor. Joanie componeerde alle songs zelf, en Fareed Haque verzorgde de productie ervan. Die songs komen er in allerlei stijlen. De opener ‘Surrender’ gaat over overgave aan het leven, waarna de bossa nova/salsa overneemt in de titeltrack. ‘Apart’ werd gecomponeerd vlak voor pandemie, en ‘You Think You Know’ met opluchting na die lockdown. ‘A Shooting Star’ voelt aan als een tango, en werd speciaal voor Haque’s gitaarspel gecomponeerd. ‘The Melody of You’ is dan weer een romantisch liefdeslied, een duet met haar man Parker-Sparrow. ‘Don’t Ever Look for Love’ draagt Joanie op aan haar vriendin Tania, gevolgd door ‘The Cuckoo Clock’ over een koekoeksklok in het huis van haar moeder gaat. Daarna komt de zachte Latinklank van ‘In the Middle of Life’, terwijl ‘Sound’ volledig geïmproviseerd is. ‘Lafayette’ is een reisverhaal op weg naar Chicago, en ‘Keeping Track of Time’ is een popballade. Joanie sluit af met ‘The Lost Year’, een song over het einde van de Covid lockdown.

Joanie, die uit een muzikale familie komt, vermengde dus elementen uit pop, jazz, Latin met mekaar. Best genietbaar hoor!

Patrick Van de Wiele (4)

De uitspraak “I’ll tell you after I play” is blijven hangen bij jazztrompettist en zanger Johnny Britt, die prompt zijn vijfde album die titel meegaf. Britt zal binnenkort zijn levensverhaal vertellen in zijn autobiografie ‘The Soloist’. Hij groeide op als een stadkind in Cleveland, waar hij in een schoolbandje zat met de jonge drummer Arsenio Hall. De multi-instrumentalist ging daarna naar het prestigieuze Conservatoire de Versailles in Parijs, en wanneer hij terugkeerde in de States, maakte Otis Williams van The Temptations hem hun muzikaal directeur. In 1995 kreeg Britt een eigen platencontract bij Motown voor zijn groep Impromp2, met wie hij 4 albums opnam. Maar in 2012 koos hij ervoor om solo te gaan met zijn debuut ‘Feels So Good’. Sindsdien heeft hij songs geschreven voor saxofonist Boney James, Peabo Bryson, Rick Braun, Euge Groove, Paul Brown, Jeff Golub, Jessy J en The Temptations. Hij speelde trompet op het grote scherm in de film ‘La La Land’ en werd door Oscar en Grammy Award winnaar Hans Zimmer ingehuurd om de trompetsolist te zijn op ‘Hidden Figures’.

Britt componeerde 10 nieuw songs en produceerde de cd zelf. Op de funky opener ‘Ain’t Nothin But The Funk’ hoor je een van zijn grootste invloeden, de trompettist Tom Browne. Daarna volgt de titeltrack, in gezelschap van gitarist Peter White, die recent nog naar de top steeg. Op de prachtige ballade ‘Butterflies’ is zanger Will Downing te gast, zodat Britt hier een duet met hem vormt. Saxofonist Gerald Albright en rapper Kashan treden aan voor het hippe ‘Summer Love’. De oceaan spoelt aan op ‘Ocean Waves’ als een sensuele golf, in gezelschap van bassist Blair Bryant. De cover ‘Walk on By’ van Bacharach is een solostuk van Britt, uitgezonderd de drums.  Pianist Ricky Peterson komt een handje helpen op ‘Hold On Be Strong’, waarna gitarist Nils het uptempo ‘Let’s Do This’ aanvoert. Het dromerige ‘Goin’ Out of My Head’ krijgt versterking van legende Little Anthony (die het origineel met The Imperials zong) en van mijn idool, gitarist George Benson. De funky groove staat centraal op ‘Love Paradise’, waarna’ Midnight’ sensueel overkomt, weerom met Nils. ‘More Love’ klinkt nog sensueler en romantisch. Het instrumentale ‘Love Paradise’ sluit Britt af op beugel.

Een prachtig album, vol met kwaliteitsmuziek, dat Britt zelf omschrijft als “an album of feelings, emotions, thoughts and imagination. I wrote, produced and performed every song from within. Every song was birthed out of a deep sense of love, compassion and sincerity. I love singing and I love playing the trumpet. That’s what you’ll hear when you listen to the album, which came together wonderfully.”

Gesofisticeerd en in één woord prachtig!

Patrick Van de Wiele (4½)

Componist, drummer en bandleider Towner Galaher is afkomstig uit Portland, Oregon, en begon al op zijn negende drums te spelen, nadat hij The Beatles op Tv gezien had. Hij wou absoluut bijleren en oefende zes uur per dag. Na de middelbare school stapte hij direct in de clubscène en speelde gedurende 11 jaar allerlei optredens. In 1986 verkaste hij naar New York City om zich daar volledig in de jazzwereld te onderdompelen. Ondertussen geeft hijzelf al meer dan 40 jaar les, waaronder 21 jaar in de New York City Public Schools. Towner vermengt allerlei ritmische elementen die hij geleerd heeft bij Headhunters drummer Mike Clark, de Afro-Cubaanse drummer Frankie Malabe, de Braziliaanse drummer Duduka Da Fonseca, en drummer Ricky Sebastian uit New Orleans.

Dit is Towner’s vierde album als leider, en deze keer koos hij voor een eerbetoon aan de grote jazzensembles die vooral populair waren tijdens de fifties en sixties. ‘Live’ werd opgenomen tijdens de Covid lockdown in een restaurant in Connecticut, en laat ons een orgeltrio horen. Towner speelt hier in gezelschap van orgelist Lonnie Gasperini en gitarist Marvin Horne. Samen brengen ze een mengeling van standaards en vijf originele tracks. Jimmy McGriff krijgt een eerbetoon met de bluesy opener ‘One for McGriff’, waarna het overbekende ‘Fever’, vooral bekend door Peggy Lee, volgt. De ballade ‘Willow Weep for Me’ krijgt een ander arrangement aangemeten, en wordt een jazzy wals, gevolgd door een cover van Jack McDuff’s ‘Hot Barbecue’. Daarna volgt een tresillo, een driemaats puls uit New Orleans, die ‘Norleans’ heet, en een track is van Dr. Lonnie Smith. De ballade ‘Lover Man’ van Billie Holiday vormt een rustpunt, waarna ‘Keep Talkin’’ ook weer bluesy aanvoelt. Maar Lou Donaldson’s ‘Alligator Boogaloo’ laat ons een funky kant horen. Dat kan je ook zeggen van ‘Lonnie’s Funk’, alhoewel dit meer old school R&B funk is. De Fats Domino hit ‘I’m Walkin’’ laat je meedeinen op de groove, waarna ‘North Beach Blues’ perfect klinkt om op stap te gaan. ‘Little Bit of This, Little Bit of That’ echt de pan uit swingt. ‘Mellow Mood’ van Jimmy Smith kan je rangschikken bij souljazz, en als afsluiter komt er een alternatieve, soulvolle versie van de opener ‘One for McGriff’.

Een leuk album, dat het Hammond B-3 orgel flink in de verf zet. Dit album verdient dan ook meer aandacht, omdat het een eerbetoon is aan die trio’s uit het verleden.

Patrick Van de Wiele (4)

Zeven jaar geleden lanceerde de Amerikaanse zanger, trompettist en beugelspeler Rob Zinn zijn carrière als onafhankelijk smooth jazzartiest. Toen verscheen het album ‘Yesterday Again’ en in 2018 volgde ‘Walk the Walk’. Nu is zijn derde album uitgebracht, waaraan hij eens te meer werkte met producer Paul Brown, evenals voor het eerst met producers Greg Manning, Roberto Vally, Jeff Canady, John Cassidy, Dennis Johnson en Adam Hawley.

Rob werd geboren in Maryland, groeide op in Delaware en leeft nu in Florida. Na zijn schooltijd begon hij zijn professionele carrière in een 15 koppige swingband. Daarna vervoegde hij de dansband Group Therapy, en stond in het voorprogramma van o.a. The Spinners, Kool & The Gang, Tower of Power en Average White Band. Na deel uitgemaakt te hebben van diverse andere bands, begon hij dan eindelijk aan zijn solocarrière.

Dit nieuwe album is duidelijk contemporary jazz, met hulp van muzikanten zoals Paul Brown, Jeff Ryan, Greg Manning, Andrew Neu, Ragan Whiteside, Blake Aaron, Eric Valentine, Sean Uliasz, Tom Schuman, Roberto Vally, Bob Baldwin, Lew Laing Jr., Adam Hawley, Jeff Canady, Chris Fischer en Carlyle Barriteau. Ondertussen hebben al meer dan 125 smooth jazz radiostations overal ter wereld songs uit dit album gespeeld.

De energieke uptempo track ‘Take That’ opent met een eigentijdse, dansbare beat, waarna ‘All In’ eerder een rustige mid-tempo track is. Daarna volgt het Latin klinkende ‘Amante’ met een zacht heupwiegende melodie, waarna op de titeltrack saxofonist Andrew Neu te gast is. Maar ook saxofonist Jeff Ryan laat van zich horen op ‘When and Where’ en keyboardspeler Sean U luistert de mid-tempo van ‘Hope for Tomorrow’ op. ‘Push it Forward’ gaat er weer energiek tegenaan met hulp van fluitiste ‘Ragan Whiteside’. De bekende ballade ‘I Can’t Make You Love Me’ is vooral bekend in de versies van Bonnie Raitt en van George Michael, maar Rob geeft er hier zijn eigen interpretatie is. ‘Night Life’ duikt de nacht in, en de hit ‘Crazy’ van Seal wordt gecoverd als afsluiter.

Een superleuk album dat zowel door liefhebbers van smooth als contemporary jazz zal geapprecieerd worden!

Patrick Van de Wiele (4½)

Muziek is een universeel gegeven, en dagelijks laat ik jullie proeven van muziek uit alle windstreken. Deze keer schotel ik jullie het debuut van de band Entoto voor. Deze Oost-Afrikaanse muziek, meer bepaald uit Eritrea, komt tot bij mij vanuit Nederland. De band brengt een moderne versie van Ethiopische funk uit de sixties, en bestaat uit Helen Mengestu (zang), Million Tewelde (sax, aerofoon & zang), Joep Pelt (gitaar), Elvis Sergo (Hammond orgel & synthesizers), DJ de Koning (percussie) en Randell Sambo (drums). Saxofonist en zanger Amanyal “Million” Tewelde vluchtte als tiener vanuit Eritrea naar Nederland, bouwde eigenhandig zijn bestaan op, ontworstelde op geheel eigen wijze de vreemdelingendienst, en speelde als saxofonist op honderden privé feestjes in de Eritrese gemeenschap. Zangeres Helen Mengestu kwam als lid van een Ethiopisch circus naar Nederland met de droom hier een leven op te bouwen als podiumartiest. Zolang ze geen papieren had mocht Helen echter niet in Nederland optreden, een proces dat tien jaar duurde. Na ruim tien jaar in asielzoekerscentra te hebben doorgebracht kreeg ze eindelijk haar verblijfsvergunning. Kort daarna ontmoette Helen de Nederlandse gitarist en producer Joep Pelt, waarna het duo de handen ineen sloeg met Million en samen de groep Entoto Band oprichtte. 

Op dit debuut staan 7 tracks, met onuitspreekbare titels. Het zijn geheel eigen interpretaties van Ethiopische en Eritrese classics van artiesten als Tilahun Gessesse, Mamoud Achmed, Tewolde Redda en Mulatu Astatke. Maar de muziek sleurt je onmiddellijk mee. Van bij de opener en single ‘Aykedashim Libe’ smelten bulderende sax, soulvolle zang en funky grooves samen. Die lokken je naar de dansvloer, zoals in (swingend) Addis Ababa. En dat blijft verder zo bij de overige tracks.

Afgelopen jaar bouwde Entoto Band al aan haar live reputatie in Nederland met een serie optredens op diverse festivals en podia. En die live tournee gaat verder op de volgende data:

22-04 – DJS, Dordrecht, 11-05 – Patronaat, Haarlem, 13-05 – De X, Leiden, 03-06 – Festival TBA, 17-06 – ZeelandJazz, Middelburg, 23-06 – Festival TBA, 20-07 – Zomerconcert, Epe.

En er wordt ook over de grens gekeken. Zo is er een aantal shows bevestigd in Duitsland de komende zomer. Daarnaast staan reeds verschillende releases op de planning, zoals drie verschillende Zuid-Afrikaanse muziekproducties, een samenwerking met de virtuoze gitarist Bounaly uit Mali, en ook heruitgaven van ‘I Yougoba!’ (met Lobi Traoré) en Soweto Soul.

Een prima mengeling dus van funk, soul & wereldmuziek. Noem het Afro-funk als je wil.

Patrick Van de Wiele (4)

Reeds in 2009 besprak ik de cd ‘L.A. Days New York Nights’ en in 2015 het album ‘Love in Motion’ van de Canadese saxofonist Michael Massaro voor een andere site. Michael Massaro is een saxofonist, componist en producer uit Toronto. Nu pas kreeg ik zijn nieuwste album, dat dateert van vorig jaar, te pakken. Michael levert hier 13 originele tracks af, en laat zijn mooi smooth jazzgeluid horen. Dat kan romantisch klinken zoals de mooie opener ‘Beautiful Day’, of swingend zoals op ‘Sassy Woman’ en op ‘Merry Go Round’. Michael schreef “als wij niet naar het eiland kunnen, dan komt het eiland naar ons toe.” Dat resultaat hoor je op het exotische ‘Island of Dreams’. ‘New World’ klinkt ietwat romantisch, vol verwachting. Op het einde komt de “radio edit” daarvan langs. De titeltrack is een zachte song, waarna ‘Playa Dorada’ je meeneemt naar een zuiders strand. Daarna vliegen we naar Marokko, om daar de nacht in te duiken op de tonen van ‘Moroccan Nights’. ‘Treasure’s Chest’ klinkt funky, met gitaar, gevolgd door ‘Real Rio’, dat ik jammer genoeg niet kan beluisteren. In Havana drinken we een ‘Cuba Libre’  op de tonen van de salsa, en ‘Get Down’ begeleid je met wat jazzrock naar de dansvloer.

Een leuk album, met variatie aan smooth jazzklanken, waarbij uiteraard Michaels sax op de voorgrond staat.

Patrick Van de Wiele (4)

De Duitse keyboardspeler Michael Quast (ofwel Amandus) componeerde zijn eerste smooth jazzsong in 1996, nadat hij zijn Master in fysica behaald had. Toch verkoos hij om samen met Paul Young, Nik Kershaw, Johnny Logan en Midge Ure op tournee te vertrekken. Sinds hij in 2020 zijn solocarrière lanceerde, besprak ik al twee EP’s van hem voor een andere site. Nu laat ik jullie hier met hem kennismaken. Zijn lichtvoetige stijl van funky grooves en romantische melodieën doen me onmiddellijk aan de sound van Jonathan Fritzén denken.

Amandus verkent op een optimistische manier via 6 tracks, de vele facetten van de liefde. Daarbij komen zowel echte als ingebeelde liefde aan bod, met rap van Klvive uit Trinidad op de titeltrack. Amandus werkte ook weer samen met de Duitse Uli Borderson.

Een zeer leuke EP, top smooth jazz! “Amandus, I want more!”

Patrick Van de Wiele (4½)

Mirage Of Deep (alias Nacho Ferrer) uit Alicante (Spanje) viert dit jaar zijn 15-jarig bestaan op het label Lemongrassmusic. Deze Gold-compilatie getiteld ‘The Best Of Mirage Of Deep - 15th Anniversary’ bestaat uit 21 geremasterde tracks, zorgvuldig geselecteerd uit de grote hoeveelheid Mirage Of Deep-werken. Ook de volgorde van de nummers is minutieus verzorgd om een aangenaam vloeiend geluid te verkrijgen. Op die manier krijgt de luisteraar verschillende stijlen te horen, van Chill-out, Ambient en Nu-Jazz tot Downtempo en Lounge.

Het is de moeite waard om de track ‘Little Things’ te benadrukken die nog niet eerder was uitgebracht, evenals de nieuwe versie van ‘Sudden Flight’, die Mirage of Deep heeft aangepast aan het motief en de impuls van Maestro Vangelis, die stierf in 2022. Nacho wil hem dit eerbetoon geven met respect aangezien hij sinds zijn jeugd altijd een onvoorwaardelijke volgeling is geweest.

Met deze compilatie wil Nacho al zijn volgers en in het bijzonder de gebroeders Voss (Lemongrassmusic) bedanken voor hun vertrouwen, kansen, steun en voor de vriendschap die in al die jaren is ontstaan. Muziek verenigt ons, muziek maakt ons vrij!

Dit album werd op 31/3 digitaal uitgebracht.

Patrick Van de Wiele (4)

In 2001 werd de Italiaanse band Marchio Bossa opgericht door Pippo en Piero Lombardo. Ze hadden een mengeling van bossa nova, fusion en loungemuziek op het oog. Twee jaar later tekende de band bij Azzurra Music, en acht succesvolle albums volgden. Vooral in het Verre Oosten, namelijk in Japan, Korea, Thailand enz. worden ze zeer gewaardeerd. Tegelijkertijd vestigde de groep zich ook in Europa en in de USA. De bossa novasongs worden gezongen in het Italiaans, Portugees, Frans, Engels en Spaans. Nu is hun negende cd uitgekomen, en die is op mijn bureau aangeland. Nu neemt de Koreaanse zangeres Ryu Zee Su het voortouw, samen met de Italiaanse crooner Piero Dotti. Na een rustige intro komt dat zachte bossa novageluid op gang met de titeltrack, waarna ‘Just a Dream with You’ rustig voorbij kabbelt. De ‘Secret Love Affair’ is een swingende bossa, en ‘Dernier Metro’ wordt uiteraard in het Frans gezongen. ‘Somewhere’ volgt daarna in een swingende sfeer, terwijl ‘Notte Vera’ een Italiaanse bossa vertegenwoordigt. ‘Bellezza’ gaat verder in die stijl, en ik swing mee. De nieuwe ster op ‘Stella Nouva’ nodigt weer uit om mee te swingen, waarna je op ‘Kiss Me, Please’ wordt uitgenodigd om te kussen. Met ‘Infranto Corazon’ wordt afgesloten, en dit lijkt meer op een Italiaanse croonersong.

Een cd die de Braziliaanse bossa nova hoog in het vaandel draagt, en weerom weet te boeien. Leuk om in die sfeer te belanden!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 17 februari jongstleden kwam het tweede soloalbum van de Franse zanger en gitarist Sebah digitaal uit. Daarop staan 13 songs, die een mix van Caribische soul en reggae inhouden. Sebah’s idool is immers wijlen Bob Marley, en hij nam deze songs samen zijn vrienden op in het zuiden van Frankrijk, tijdens de Corona pandemie.

De opener ‘L'homme dans le miroir’ is de enige track die hij in het Frans brengt, en het is een song met enige introspectie en zelfanalyse in een mengeling van R&B, hiphop en reggae. ‘Take it Slow’ is een pure soulballade over zijn geliefde, waarna ‘Mama Said’ een eerbetoon is aan zijn moeder. ‘Purity and Holiness’ volgt daarna, en werd geschreven ter gelegenheid van de geboorte van zijn nichtje, en de hoop dat ze zal opgroeien in een ideale wereld. ‘She Keeps Her Eyes Dry’ is ook weer een eerbetoon aan zijn moeder, de dochter van een Afro-Cubaanse soldaat die zijn leven voor zijn land gaf. Zij voedde Sebah en zijn broers na de tragische dood van zijn vader, alleen op. De titeltrack klinkt opgewekt en zet je ertoe aan om oprecht te zijn. Het leuke ‘Only Actions Count’ doet me denken aan George Benson, gevolgd door het opgewekte ‘Do Your Best’, dat mensen ertoe aan zet om hun van hun beste kant te laten zien, zelfs wanneer ze aan zichzelf twijfelen. ‘I'm not Looking back’ komt recht uit Trenchtown van Kingston, in een pure Bob Marley stijl. ‘A Letter’ daarentegen meer Afro gekleurd overkomt. Op ‘Good Morning Sun’ klinkt Sebah iets als Eddie Grant, waarna ‘Generous Man’ in de stijl van wijlen Curtis Mayfield’s ‘People Get Ready’ akoestisch gebracht wordt. Afsluiter ‘Without You’ is ook weer een getuigenis aan zijn geliefde.

Over het algemeen klinken Sebah’s songs opgewekt, en bevatten ze tegelijkertijd een positieve boodschap. Sebah hoopt ermee de wereld te inspireren.

Patrick Van de Wiele (4)

Wie heeft er nog nooit van de Amerikaanse band KC & The Sunshine Band gehoord? Iedereen denk ik. Ik hoef ze dan ook niet meer voor te stellen, iedereen zal wel al eens een liedje van hen gehoord hebben, en er zelfs op gedanst hebben. Ze behoren tot de Miami sound, de zonnige sound uit Florida. KC & The Sunshine Band genoten wereldwijd van een enorm succes, zowel in de hitparades als in de discotheken. Nederland, België, Duitsland, Zweden, Noorwegen, Australië, Nieuw Zeeland, Canada, de USA, de UK en Zuid-Afrika, alles ging plat voor hun muziek.

Nu heeft Cherry Red Records een 3-delige cd-box uitgebracht, met daarop 55 tracks, afkomstig uit de archieven van T.K. Records, Jay-Boy en Epic. U kan zich verwachten aan een uitgebreide verzameling van hun singles en B-kantjes. Daarnaast is een grote selectie toegevoegd met uitgebreide versies en remixen. Denk maar aan de hits ‘Sound Your Funky Horn’, ‘Queen of Clubs’, ‘That’s the Way (I Like it)’, ‘Get Down Tonight’, ‘Boogie Shoes’, ‘I’m Your Boogie Man’, ‘(Shake, Shake, Shake) Shake Your Booty’, ‘Keep it Comin’ Love’, ‘Please Don’t Go’, ‘Give it Up’ enz.

De box is een luxe 3-cd digipack, met een geïllustreerd boekje van 20 pagina’s, met “liner notes” door Michael Silvester.

Dit was werkelijk een van de meest geliefde soul & discobands uit de seventies en eighties. Hun songs zijn daarna dan ook door verschillende artiesten gecoverd.

Een must voor soul, funk en discofans!

Patrick Van de Wiele (4½)

De Amerikaan Carl Lord uit Louisville begon op vijfjarige leeftijd aan zijn muzikale ontdekkingsreis, begeleid door een oudoom die een klassiek geschoolde concertpianist was. Kort daarna begon hij pianolessen te nemen en te zingen in het jeugdkoor van zijn plaatselijke kerk. Tijdens zijn puber- en middelbare schooltijd nam Carl deel aan verschillende talentenjachten en pianorecitals. Naarmate zijn liefde voor muziek bleef groeien, begon Carl tijdens en na zijn afstuderen piano, orgel en keyboards te spelen in verschillende lokale en regionale R&B-, pop-, rock-, country- en gospelbands. Hij heeft op tal van albums, filmmuziek en commercials gespeeld, terwijl hij optrad op de prestigieuze Kentucky Derby Winner's Party. Hij deelde het podium met bekende artiesten als Steve Warner, Reba McEntire, Louise Mandrel en John Anderson, en heeft ook opnames gemaakt met Grammy Award-winnaar, wijlen Lynn Peterzell, wiens technische credits Giant Records, Clint Black en de country-remake van de ‘Eagles Greatest Hits’ omvatten.

Voor deze nieuwe digitale EP componeerde hij alle songs, en deze ambient, elektronische tracks nemen je mee op een reis van omringende rust. De ambient synth-bedden leggen grond rondom chill-out beats en rustgevende melodieën om aldus een buitenaardse luisterervaring te creëren. Deze release brengt de luisteraar naar een andere wereld van atmosferische schoonheid, vol momenten van motivatie, meditatie en ontspanning.

Zweef dus mee op doorheen de uitgestrekte kosmos op de tonen van Carl Lords soundscapes.

Patrick Van de Wiele (4)

Ik volg de Afro-Amerikaanse trompettist Bill McGee (mijn vriend) al vele jaren, en dit jaar viert deze veteraan zijn meer dan 50 jaar in de muziek business. Alhoewel hij zelf zegt dat hij zich pas 18 voelt wanneer hij in de studio zit. Bill begon zijn opnamecarrière bij de HBCU-band uit Atlanta (Hellaphenalia), die in 1970 tekende bij Ray Charles' Tangerine Records, en later veranderde in (Brick) Bang Records. Bill verhuisde terug naar Virginia, waar hij de leider was van de HBCU-band (Trussel) van de Virginia State University. Trussel had de hit ‘Love Injection’ in 1979-80, nadat hij de eerste toerende band was geworden voor Evelyn "Champagne" King. Maar Bill speelde ook op de hiphop hits ‘Apache’ (Sugarhill Gang), ‘Freedom’ (Grandmaster Flash), was te horen op opnames van Klymaxx, The O’Jays, Lou Rawls enz. Hij was tevens de mentor van D’Angelo, de neo-soul artiest. Begin de jaren 2000 begon hij aan zijn solocarrière als jazz, funk en soulartiest.  Dit is dus zijn 5^de soloalbum. Daarop staan 11 tracks, waarop hij met niet minder dan 65 muzikanten samenwerkte.

Op de contemporary jazzopener ‘Flight Time’, die opgedragen is aan Donald Byrd & Larry Mizell, kreeg Bill versterking van saxofonist & fluitist Najee, van pianist Kevin Toney (The Blackbyrds), van collega trompettist Tom Browne, van gitarist Freddie Fox (de man van Evelyn “Champagne” King, en van bassist Christian de Mesones. Een all-star band dus! ‘For Ramsey’ is uiteraard een eerbetoon aan wijlen Ramsey Lewis, met de opkomende sterren Will “Chan” Hall op piano en saxofonist Marvin Taylor, Jr. ‘Funky Dolla Bill’ klinkt wel wat funky, gevolgd door ‘GiGi’, vernoemd naar de naam die zijn 9 kleinkinderen aan zijn vrouw geven. Dit is één van Bill’s favoriete tracks hier. Op ‘Life Got in the Way’ hoor je fluitist Dave “Doc” Watson, en de ballade ‘On and on’ wordt gezongen door Kanika McKinzie en Reco Winn. ‘Sho Is Funky’, waarop de bekende trombonist Fred Wesley (James Brown & The JB’s) te gast is, wordt ingezongen door Robbie Cunningham en swingt lekker funky. De smooth jazz van ‘Summers in Surry’ wordt opgeluisterd door de Italiaanse gitarist Roberto Tola (nog een van mijn vrienden). De mooie, soulvolle titeltrack is opgedragen aan Larry Dee en Shirley Jones, en wordt gezongen door pianist Jay Baxter. ‘We Shall Overcome’ verwijst uiteraard naar het lijflied van de burgerrechtenbeweging. Het is een swingend jazzeerbetoon aan de Richmond Va Chapter of SCLC. Met ‘Zodiac Sign’ sluit Bill af, swingende en dansbare Afro-funk, in gezelschap van Plunky Branch, Corey El, Carltia Whitehead en Kia Bennett.

Bill heeft hiermee zijn meest funky soloalbum uitgebracht, een testament aan de veranderende tijden waarin we leven. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

De vaste lezer van mijn site kent de Amerikaanse fluitiste Sherry Finzer wel. Samen met Elise, die kristallen klankschalen bespeelt, heeft ze nieuw digitaal album uitgebracht. Daarop staan 9 tracks die met zorg gemaakt en gecentreerd zijn rond rustgevende, doordachte en ontspannende melodieën. Elk nummer draagt de naam van fantastische gebeurtenissen in natuurlijk licht, bedoeld om je te inspireren om te pauzeren, diep adem te halen... en te zoeken naar het buitengewone overal om je heen. De eerste van die gebeurtenissen is ‘Fata Morgana’, ofwel een luchtspiegeling in de woestijn. Maar ook de irisatie van de wolken, de gloed in de lucht, het spectrum van de bergen, de ring rond Venus, enz. het zijn allemaal facetten van die fenomenen.

Sherry bespeelt hierop een brede waaier aan fluiten. Elise laat de kristallen klankschalen weerklinken. De muziek kan gemakkelijk gecatalogeerd worden onder New Age, maar past ook zoals steeds om bij te ontspannen. En dat heb ik regelmatig nodig!

Patrick Van de Wiele (4)

De Deense zeskoppige band The KutiMangoes hebben hun naam veranderd naar Sunbörn. Ze bestaan echter al sinds 2012, destijds opgericht door Gustav Rasmussen en Michael Blicher. Ze schuimden reeds podia over de ganse wereld met hun jazz en wereldmuziek af. De naamwisseling wil een evolutie in hun sound onderlijnen, en tevens een sterkere band met hun Scandinavische roots. Hun debuut ‘Afro-Fire’ verscheen in 2014, en nu komt op 7 april hun eerste album onder de nieuwe groepsnaam uit. Het centrale thema is: “We are all born under the same sun and are connected by the same forces of nature. Meeting the world and connecting through music has been a vital mission for our band from day one, and again and again on our travels we have experienced how music can cross borders, build bridges and connect us with people from different backgrounds and cultures in shared experiences. In times when the world is tearing itself apart it is clear that music has the power to reach across divides and remind us of our common humanity.”

De openingstrack ‘Dancing in the Dusk’ symboliseert de opwinding die gepaard gaat met verandering en ontwikkeling. En dat voordat de nacht inzet. Er staat immers iets nieuws te wachten. De song ging te leen bij elektronische muziek, legendarische componist Gil Evans, tribale beats en Bon Iver’s productie, die akoestische met elektronische sounds vermengde. Bij ‘Night Sweats’ draait alles rond de blazers. Daarrond draaien ritmische veranderingen, tot het geheel explodeert in dansbare beats. ‘Metropolis’ verwijst uiteraard naar Kraftwerk, met zijn moeilijke relatie tussen mens en technologie, en hier zorgen akoestische instrumenten en elektronische elementen voor een contrast. ‘Echoes’ is een meditatieve track, een reflectie op het leven, en breekt open tijdens het tweede deel. Onze samenleving onder dezelfde zon is het thema van ‘Under the Same Sky’, waarna ‘Beach Chase’ ons meevoert naar het strand op een zonnige dag. De Braziliaanse gitarist Caio Marcio is te gast op deze laid-back track, gevolgd door ‘Mankind?’ waarop bassist Ida Nielsen/Bassida (uit Denemarken) en keyboardspeler BIGYUKI (een Japanner in New York) meespelen. ‘Apple Blossom’ is de laatste track met een onschuldige en zachte sound, die de lente verwelkomt, na de winter.  

Een cd die jazz aldus vermengt met wereldmuziek, en ons moet verenigen.

Patrick Van de Wiele (3½)

De muzikale carrière van Thomas Hauser begon in zijn vroege jeugd. Hij heeft een aantal jaren accordeon les gehad en is later overgestapt op keyboard. Hij wilde zich echter niet alleen concentreren op toetsinstrumenten, waardoor hij de gitaar oppakte en het allemaal zelf leerde. Toch had hij af en toe tijd voor zichzelf nodig om helemaal alleen in de studio tot rust te komen en te ontspannen. Dat was de eerste kleine hint van zijn toekomstige project SINE. In 1997 richtte hij samen met zijn broer Jochen Hauser het productiebedrijf COSMIC SOUND op met een eigen studio en muziekuitgever. Daar zijn veel cd's van veel verschillende genres opgenomen en uitgegeven. Thomas Hauser werkte ook aan andere chill-out-projecten die op verschillende labels zijn uitgebracht. Inmiddels kan Thomas Hauser terugkijken op meer dan 300 releases. In 2008 startte hij met dit project op het nieuwe, speciaal opgerichte muzieklabel SINE MUSIC. Het eerste full album ‘Ruhepol’ kwam zes jaar later uit. En morgen volgt weer een nieuwe digitale EP. Daarop staan 4 tracks, en die vertegenwoordigen een reis door eindeloze uitgestrektheid. De nummers zijn het resultaat van sessies waarin Thomas Hauser oftewel SINE alleen zijn e-gitaar, een buizenversterker, een looper en een reverbpedaal gebruikte. Voeg daarbij enkele elektronische elementen, en je bekomt 4 rustige tracks, zonder beats. ‘Tiefgang’ is immers geïnspireerd door de diepe bossen van het Zwarte Woud. Relax dus “to the max” met deze nieuwe EP!

Patrick Van de Wiele (4)

De kracht van een big band zit hem in de blazers. En die magische kracht werd op de proef gesteld wanneer de Covid pandemie de BT ALC Big Band uit Boston ervan weerhield om samen op te nemen. Maar bandleiders Brian Thomas (trombone) en Alex Lee-Clark (trompet) zetten door en componeerden, arrangeerden en produceerden 9 originele tracks. Ze kregen daarbij versterking van gastmuzikanten zoals G. Love (G. Love & Special Sauce), John Medeski (Medeski Martin & Wood), Adam Deitch (Lettuce), Karl Denson, tweevoudig Grammy Award winnaar Eric Krasno, Nigel Hall (Lettuce) en Eric “Benny” Bloom. ‘Bring Forth Change’ was de eerste track die Thomas schreef, en daarover zegt Lee-Clark: “This was the first tune we remotely recorded after the pandemic hit, and it really set the tone for what this album became. Brian (Thomas) is one of the most positive forces I’ve ever come across, and the way he willed this whole thing into existence was amazing, and definitely gave all of us musicians a spirit boost as the reality of the pandemic set in”. ‘Bring Forth Change’ werd de sfeerschepper voor het ganse album, dat op 14 april e.k. uitkomt. Hieronder kan u een animatiefilmpje van deze funky track bekijken.

‘Dimples’ is de opener, en doet me terugdenken aan de Blaxploitation soundtracks, zoals ‘Shaft’ en ‘Superfly’. Deze uptempo track werd geschreven voor Brian’s vrouw Annette met haar warme lach en kuiltjes. De titeltrack is een leuk bluesy nummer dat refereert naar James Brown & The J.B’s sound. Hiphopritmes steken de kop op in ‘Here in this Cave’, en die track gaat over het kleine appartement waarin Lee-Clark tijdens de pandemie muzikaal overleefde. De single ‘What Will You Do?’ klinkt weerom funky, waarna ‘Egyptian Secrets’ van Deitch een big band make over kreeg. Het op Wu-Tang Clan geïnspireerde ‘That Sound’ bevat gangsterrap. Funk heeft de bovenhand op ‘Pound for Pound’, en het is de meest funky track op het album. ‘Iguana’ daarentegen klinkt wat retro, gevolgd door voormeld ‘Bring Forth Change’.

Nog een bericht van de band: “This whole record was really written in the teeth of COVID, the 2020 presidential election, and the dizzying experience all of us Americans are feeling as we reckon with our past and decide as a country what we want to be in the future. Through all those growing pains, there is a lot of noise. Everywhere you turn, you're being inundated with new information, and it only seems to be getting faster. The music on this album is all about slowing down just enough to hear the truth in the noise. Plus, more plainly, ‘Hearing The Truth’ was written about Fox News, and all the charlatans on that network telling us not to believe the thing we're seeing with our own eyes.” 

Een leuk souljazz album, big band in een funky jasje, dat funkateers en andere muziekliefhebbers zeker zal aanspreken!

Patrick Van de Wiele (4)

De Zwitserse muzikant Jonathan E. Blake is hier al aan bod gekomen. Enkele dagen geleden bracht het Duitse label Sine Music digitaal zijn nieuw album uit. Daarop staan 9 tracks, en de eerste daarvan is ‘Eternity’, dat zachtjes, maar stilaan opbouwt naar een song met verschillende lagen. Chill-out met meditatieve percussie. En eigenlijk geldt dat voor de overige tracks ook. Jonathan zelf zei: “After electropop, classical and lo-fi chill, ’Serenity’ takes me back to my passion for pure electronic music. Calmer and less heavily-electro than ’Cosmic Blue’ (released 2021), ’Serenity’ is predominantly meditative, but partly also dark and captivates with catchy, often yearning melodies as well as sonorous synthesizer pads and effects. Serenity accordingly invites you to dream, meditate and relax.”

Filmmuziek heeft hem steeds geïnspireerd, en tracks zoals ‘Crying Ghosts’, ‘Nocturne’ en ‘Astral Journey’ bezorgen je een gevoel van zweven in de ruimte. Grijp dus je kans om hierop lekker te ontspannen. Ga liggen, sluit je ogen en zweef mee!

Patrick Van de Wiele (4)

Het nieuwste digitale album van Lemongrass is opgedragen aan Advaita Vedānta. Dit is een spiritueel pad en de oudste bestaande traditie van de Hindoeschool Vedānta. Al sedert zijn jeugd is Roland Voss, ofwel Lemongrass, gefascineerd door de werken van Patanjali, Shankara, Maharshi en Sri Aurobindo. Om ziijn studies en langdurige fascinatie om te zetten in muziek koesterde hij een wens. Het resultaat daarvan is een inspiratie, een meesterwerk van “East meets West”. Dit album bevat het beste van de moderne Downtempo Elektronica, maar tabla, sitar, fluit en percussie voeren de boventoon. Diep en introspectief, maar tegelijkertijd positief en luchtig, is de aard van deze tien emotionele composities een echte traktatie, een opbeurende voeding voor lichaam, geest en ziel. Elk nummer is een hoogtepunt op zich, verfijnd met aandacht voor detail, waardoor een verweven melodische kosmos ontstaat. Met ‘Samsara’ en ‘Vedanta’ eindigt het album in pure meditatieve gelukzaligheid. Precies de perfecte afsluiting, die de geest van de hele reis onderstreept, wat een hymne is voor spiritueel welzijn. Daarom is ‘Dreams of Maya’ een muzikale metgezel om te vertrouwen, om te vertragen, te reflecteren, te helen... en te dromen.

Maya (Sanskriet माया māyā "illusie") is een term uit de Indiase filosofie. Het wordt beschouwd als de ondoorgrondelijke creatieve kracht van het absolute "Brahman". Het concept van Maya, dat de fenomenale wereld als geheel belichaamt, omvat alle dualiteiten en omvat zowel de positieve kennis (vidya) als de negatieve onwetendheid (avidya) van de mens.

Een Oosterse manier dus om uw stress te laten verdwijnen. En uiterst geschikt om op te mediteren en yoga op te beoefenen.

Patrick Van de Wiele (4)

Het Nederlandse kwintet Tristan brengt hiermee hun zevende album uit, terecht ‘Seven’ geheten. Drummer & percussionist Sebastian Cornelissen en bassist Frans Vollink vormen de kern van deze band, en die kwamen in de jaren negentig samen om hun gezamenlijke voorliefde voor soul & funk te delen. Keyboardspeler Coen Molenaar vervoegde hen, en met gitarist Guy Nikkels en zangeres Jaycilee Teterissa is de line-up compleet. Tristan brengt een soort van Acid jazz met uiteraard jazz, soul en funk. Aan de release van dit album gingen 3 singles vooraf, zoals de opener ‘Something Like This’, een opgewekt nummer dat hun stijl typeert. De tweede single was ‘Shadows in the Moonlight’, al even uptempo, waarna ‘Tell Me’ funkier klinkt. De derde single is daarna aan de beurt en dat is het mooie ‘Diamonds’, dat me aan de Brand New Heavies doet denken. Vervolgens is het tijd voor de “deep” soulballade ‘The Soul of a Man’, waarna de funk opnieuw voorop staat in ‘Burned Chicken’. ‘Another Season’ houdt ritmevariaties in zich, terwijl ‘A New Dawn Rises’ het over de mid-tempo boeg gooit. ‘Italian Shower’ klinkt ietwat jazzy, gevolgd door de funk van ‘Double Trouble’. Smooth glijdt ‘Don’t Skip This Too’ voorbij, met gesproken woorden op de achtergrond. De laatste track ‘You Will Never Know’ sluit swingend af, en geeft je zin om te dansen.

Tristan is net zoals goede wijn, en die behoeft geen krans. Hun muziek spreekt voor zichzelf, en zal zeker de fans van Incognito, Brand New Heavies, enz. aanspreken. Een aanrader van bij onze Noorderburen!

Patrick Van de Wiele (4)

Tijdens de seventies en eighties schitterde de falset stem van de Afro-Amerikaanse zanger Philip Bailey in enkele van supergroep Earth, Wind & Fire’s grootste hits, zoals ‘Shining Star’, ‘That’s the Way of the World’, ‘Fantasy’ en ‘September’. Toen groepsleider wijlen Maurice White in 1983 de groep tijdelijk stopzette, begon Philip prompt aan een solocarrière, waarbij hij R&B albums opnam, die geproduceerd werden door enkele van de meest bekwame producers in de soul & popgeschiedenis. Deze albums toonden de volledige veelzijdigheid van Philip’s kenmerkende stem en smeedden creatieve partnerschappen die zijn hele carrière zouden duren. In 1985 scoorde Bailey, met de hulp van producer en duetpartner Phil Collins, een van de meest blijvende hits van het decennium met 'Easy Lover', een nummer 2 in de VS en nummer 1 in het VK. Op 21 april as. brengt Cherry Red Records een driedubbele cd-box uit, met Philip’s drie eerste soloalbums. Dat waren ‘Continuation’ (1983), ‘Chinese Wall’ (1985) en ‘Inside Out’ (1986). Daarop staan niet minder dan 36 tracks, waaronder 8 zeldzame bonustracks met single edits, remixes, en soundtracksongs. Uitschieters zijn de R&B klassieker ‘I Know’, ‘Walking on the Chinese Wall’, ‘Children of the Ghetto’, ‘State of the Heart’, het fantastische duet ‘Easy Lover’ met Phil Collins, enz. Uit de soundtrack van de film ‘The Goonies’ stamt ‘Love Is Alive’; ‘Twins’ is het thema uit de gelijknamige komedie, een duet met rock ‘n’ rol legende Little Richard. Daarnaast krijg je ook uitgebreide dansmixen van ‘Easy Lover’ en ‘I Know’. De productie was in handen van wijlen George Duke, Phil Collins en Nile Rodgers. Songwriters zoals Richard Marx, Glen Ballard en leden The System droegen eraan bij.

In het 24 pagina’s tellende cd-boekje staat een splinternieuw interview met Philip. Het geheel werd geproduceerd en samengesteld door Mike Duquette en Joe Marchese van de populaire heruitgave site The Second Disc. Weerom een must dus voor de verzamelaar en R&B fan!

Patrick Van de Wiele (4)

Montreal, Quebec is de woonplaats van componist en muzikant Oz Nelson. Zijn echte naam is Nelson Ortiz, want hij werd geboren en groeide op in San Salvador, El Salvador. Zijn eerste song componeerde hij op een speelgoedkeyboard toen hij 10 was. Later schonken zijn ouders hem keyboardlessen, die hij echter moest stopzetten omwille van school. Tijdens zijn tienerjaren kreeg hij een echt keyboard, en tijdens zijn pop en rockfase leerde hij akkoorden op gitaar. Een universiteitsstudie in communicatie en journalistiek hield hij voor bekeken, en hij wou overstappen naar het National Arts Centre. Maar via zijn vriendin, die besliste naar Frankrijk te verhuizen, belandde hij daar ook. Nelson kocht een echte synthesizer met sequencer, en maakte zijn eerste arrangementen. Daar hij de Franse taal niet machtig was, kon hij echter niet beginnen studeren aan de Sorbonne in Parijs. De Université Paris 8 (Vincennes - St. Denis) liet hem binnen om klassieke muziek studeren, maar Nelson veranderde dat naar elektronische muziek. Hij maakte deel uit van een post-rockband en toerde met hen doorheen Frankrijk, Zwitserland en België (op het Brussels Summer Festival). Hij paste er echter niet in, en besloot te verkassen naar Canada. Daar richtte hij zijn eigen thuisstudio in en belandde in het New Age circuit. Toen Nelson artiesten zoals Enya, Kitaro, David Arkenstone, Vangelis, Jean-Michel Jarre, Tangerine Dream, Enigma ontdekte, wist hij waar zijn roeping lag. Maar hij werd ook beïnvloed door Symphonic Metal (Rhapsody, Nightwish, Therion, Epica…) en “Epic Cinematic Music” (2 Steps from Hell, Audiomachine, Ivan Torrent…). Nelson houdt tevens van filmmuziek.

En nu komt het: hij is (net zoals ik) een fervente sciencefiction en fantasyfan. ‘Star Trek’ staat bovenaan zijn lijstje, behalve de nieuwste reeksen ‘Discovery’ en ‘Strange New Worlds’, die hij nog moet bekijken. Maar ook het ‘Star Wars’ universum uiteraard, naast ‘Stargate’ (SG-1, Atlantis en Universe), ‘Battlestar Galactica’ (1978 en 2004), ‘Babylon 5’, ‘Farscape’, ‘Firefly’, ‘The Outer Limits’ (95’s series) en ga zo maar door.

Op fantasygebied denkt hij meteen aan ‘The Lord of the Rings’ trilogie, maar ook films zoals  ‘Legend’, ‘Ladyhawke’, ‘Princess Bride’, ‘The Neverending Story’ en ‘Dark Crystal’, ‘Labyrinth’, ‘The Storyteller’ dragen zijn voorkeur weg.

Qua superhelden heeft hij alles van Marvel bekeken, heel wat van DC animatiefilms, DCEU, Arrowverse enz.

Maar eigenlijk gaat het hier om zijn muziek. Aanvankelijk wou hij geen album componeren, maar de Corona pandemie gaf hem de nodige tijd daarvoor. Eerst waren het singles, en daarna begon Nelson dat te organiseren in albums. Zijn debuut werd de EP ‘A New Beginning’, waarna het full album ‘Darkness & Light’ volgde. Nelson had enkele songs over, die geïnspireerd waren op sciencefiction & fantasy, en besloot om zijn een sound een futuristische look aan te meten. En zo is ‘Ad Astra’ ontstaan, met daarop 7 tracks. En zijn muziek vertoont inderdaad heel wat invloeden uit die space muziek van de seventies en eighties. Denk maar aan de sound van Vangelis, Jean-Michel Jarre enz. Je vertrekt op het ritmische ‘Stratosphere’, via het verkennende ‘Beyond’, naar het rustige ‘Echoes’. De titeltrack drijft op een stevige basdreun, waarna ‘Deep Space’ lonkt in de verte. Van daar is de stap naar het kalme ‘Infinity’ niet ver meer, en ‘Aphelion’ sluit mooi af.

Oz Nelson heeft hiermee een zeer mooi space album afgeleverd, en op die tonen kan je vanuit je zetel de ruimte doorklieven. Waarop wacht je nog?

Patrick Van de Wiele (4)

Ongeveer 40 jaar geleden vormde de Duitse muzikant Peter Mergener samen met Michael Weisser het duo Software, dat elektronische muziek maakte in de stijl van de “Berlin school” van Klaus Schulze en Tangerine Dream. Mergener behoorde aldus tot de “next generation” van die muziekstijl en genoot van succes met albums als ‘Electronic Universe’ en ‘Phancyful Fire’. Na tal van stilistisch verschillende publicaties op diverse labels werd het stiller rond hem. Maar nu heeft hij een nieuw album afgeleverd. Daarop keert hij weer naar zijn roots en richt zijn blik op “deep space”. Lambert van Spheric Music was er dan ook als de kippen bij om deze cd uit te brengen. Peter componeerde, speelde en produceerde alle 9 tracks zelf, en hier en daar hoor je tussen de synthesizerklanken stemmen van Russische kosmonauten (op ‘Kosmonaut’), de crew van U.S. Discovery en het Houston Mission Control Center (op ’Mission Control’). De muziek doet terugdenken aan die van Jean-Michel Jarre, en varieert van zweverige klanken tot melodieuze ritmes. Maar de cd bevat ook ambient tracks zoals ‘Spaceshuttle’ en ‘Surroundings’. Het album ‘New Horizons’ zoekt het dus in nieuwe horizonten en ontdekkingen. Het zal zeker de ruimtevaart- en sciencefictionfans aanspreken, maar ook diegenen die houden van mooie synthesizermuziek. James Webb zorgde voor de fraaie buitenaardse art. Dit alles maakt dat dit een cd geworden is voor graag tussen de sterren vertoeft, en daar hoor ik ook bij!

Patrick Van de Wiele (4)

In oktober vorig jaar verscheen alweer het 13^de album van de Nederlandse super saxofoniste Candy Dulfer. Ik zag Candy vele jaren geleden live aan het werk, en volg haar al sinds haar debuutalbum ‘Saxuality’. Ze werkte in het verleden al met legendes als Prince, Van Morrison, Maceo Parker, Sheila E., Mavis Staples, Lionel Richie, Beyoncé, Pink Floyd, Chaka Khan en Aretha Franklin. Ik kreeg echter nu pas deze cd in handen, en geloof me vrij, die is zeker de moeite waard!

Na een enthousiaste begroeting weerklinkt de funk van openingstrack ‘YeahYeahYeah’, waarna het rustigere ‘Mo’ Seats At The Table’ gezongen wordt door Candy, samen met Ivan Peroti en Camilo Rodriguez. Op de swingende single ‘Jammin’ Tonight’ gaat het dak eraf in gezelschap van levende legende Nile Rodgers, die deze track voor Candy schreef. ‘Deeper’ kan je omschrijven als rustige contemporary jazz, gevolgd door het funky ‘Say Something’. En ‘Raindrops’ kabbelt rustig verder, waarna de titeltrack haar doorzettingsvermogen in de verf zet. Candy zei: “This is a personal album, not just for me, it’s personal for everyone because we are all struggling with many of the same things. It feels like it’s never been more important to not wallow in the hurt and the pain in the world, and let that defeat us. That’s why I called this album, ‘We Never Stop’.” Nog een levende legende, basgitarist Marcus Miller, maakt zijn opwachting op ‘The Walls’, dat verwijst naar de muur die voormalig president Trump liet optrekken tussen de USA en Mexico. Het super funky ‘Perspective’ komt er met inbreng van Durand Bernarr, Aron Hodek en Philip Lassiter. De romantische mid-tempotrack ‘Since I Found U’ is het volgende nummer, gevolgd door het zachte ‘Afraid For More’. Met ‘No Time For This’ komt de funk weer op de voorgrond, en ‘The Climb’ blijkt een romantische ballade te zijn. De door Nile Rodgers en Philippe Saisse geschreven instrumentale track ‘Convergency’ is meteen de afsluiter, waarop Candy met deze twee heren een leuk nummer neerzet.

Het is dus duidelijk dat Candy nog lang niet uitgezongen en uitgespeeld is. Een absolute aanrader voor wie houdt van funky souljazz en super saxofoongeluid.

Patrick Van de Wiele (4½)

Op 14 april aanstaande verschijnt bij Cherry Red Records een driedubbele cd-box van de Britse band Liquid Gold. Na ontdekt te zijn door producer Adrian Baker in 1978, miste Liquid Gold met hun debuutsingle ‘Anyway You Do It’ ternauwernood de Top 40. De clubvriendelijke keerzijde, 'My Baby's Baby', was favoriet bij Amerikaanse dj's, wiens zware draaitafelrotatie het nummer naar nummer 5 in de Billboard Dance Charts stuwde. Voortbouwend op dat aanvankelijke succes, zou 1980 een fantastisch jaar blijken te zijn voor de groep, te beginnen met het onvergetelijke 'Dance Yourself Dizzy', een eeuwige klassieker die nummer 2 bereikte in de Britse hitlijsten. Dit werd al snel gevolgd door een andere Top Tien-hit, 'Substitute' en de Top 40-single 'The Night, The Wine And The Roses'. Hun titelloze album haalde ook de Top 40. Verder hitparadesucces volgde in de vroege jaren 80 met de Song For Europe-inzending 'Don't Panic' uit 1981 en het melancholische 'Where Did We Go Wrong'. Zangeres Ellie Hope bracht in 1983 een solo-single uit, 'Lucky', en hoewel de groep in 1984 uit elkaar zou gaan, vond hun kenmerkende hit 'Dance Yourself Dizzy' nieuw leven in de jaren 90 toen Yomanda deze samplede op de Top Tien-hit 'Synth And Strings'. Nu zijn voor het eerst hun album, 7", 12", instrumentale versies en remixen verzameld op één definitieve 3CD-collectie. Je krijgt de complete versies uit de USA en het UK. Volop dansmuziek dus, disco uit de eighties. Naast voornoemde tracks vind je hier de singles ‘Anyway You Do It’, ‘Mr. Groovy’, ‘The Night, The Wine And The Roses’, ‘Don’t Panic’, ‘One Of Us Fell In Love’, ‘Where Did We Go Wrong’ en ‘What’s She Got’ samen met de remixen door 7th Heaven en Yomanda van ‘Dance Yourself Dizzy’. Daarnaast staan hier tevens de solo-opnames ‘Lucky’, ‘Shake’ en ‘Don’t Feel Sorry’ van Ellie Hope op.

Een festijn voor wie van leuke, swingende discomuziek houdt!

Patrick Van de Wiele (4½)

Uit het verre Australië komt het nieuwste album van de internationale Award winnende componist en muzikant Jim Ottaway. Jim componeert originele elektronische muziek die verschillende genres omspant, zoals ambient, New Age en space muziek. Hij werd vooral beïnvloed door Tangerine Dream, Edgar Froese, Vangelis, Pink Floyd, Enigma, Johannes Schmoelling, Tony O'Connor, Christopher Franke, Lisa Gerrard en Gary Wright. Jim haalt zijn inspiratie uit zijn voorliefde voor de natuur en zijn spirituele connectie met de mooie omgeving van het achterland van de Gold Coast. Sinds 2004 heeft hij in zijn thuisland meer dan 30 onafhankelijke albums uitgebracht, en dat begon allemaal met ‘First Light’. Jim heeft 3 Awards van Zone Music Reporter ontvangen, plus nog andere. Op zaterdag 25 februari 2023 werden de 15de jaarlijkse Schallwelle German Electronic Music Awards aangekondigd tijdens een live ceremonie in Kolpinghaus Bochum-Wattenscheid, Duitsland. Jim kreeg de Schallwelle Award in de categorie 'Der eigene Weg' (Your Own Way), d.w.z. onafhankelijke muzikanten.

Zijn nieuwste digitale, elektronische album omvat 11 tracks, die hij allemaal zelf componeerde, speelde en produceerde. En dit tussen maart 2008 en april 2022. Zij handelen allemaal over die speciale plek tussen hemel en Aarde. Een plaats van liefde en tijdloosheid... een plaats van intriges en onzekerheid... een plaats van belofte en de toekomst." ‘Dawn of Time’ begint wat mysterieus, waarna ‘A Dream Within Reach’ luchtiger overkomt. Op de tonen van ‘One True Vision’ zweef je doorheen de kosmos, waarna ‘Chosen Place’ ritmischer klinkt. En ‘Fire of Truth’ is een opgewekte track, die gevolgd wordt door ‘Sacred Ground’. ‘Carried In My Heart’ is een opgewekt muzikaal gevoel dat Jim in zijn hart meedraagt, waarna het ietwat duistere ‘Lost World’ volgt. De geheimzinnige ‘Winds of Promise’ waaien vervolgens, gevolgd door de mooie titeltrack. ‘Shores of Eternity’ sluit af met een ambient gevoel van oneindigheid.

Een mooi album vol met elektronische soundscapes!

Patrick Van de Wiele (4)

Al heel wat jaren schrijft de Afro-Amerikaanse Chelsea Nichole, die een autodidactische producer, fenomenale zangeres, songwriter, podcaster en auteur is, samen met jazzveteraan Jeff Lorber songs. Nadat ze in 1998 op een album van hem te gast was, bleef ze verder werken al sessiezangeres en songwriter. Daarnaast trad ze voor fan base zowel in LA als in New York op. Naast het onafhankelijk uitbrengen van haar twee platen, ‘Through a Woman’s Eyes’ en ‘Spiritual Man’, heeft en blijft ze samenwerken met vele bekende producers en schreef ze liedjes voor veel productieve artiesten, waaronder Jeff Lorber, Tabiha Faire, Martine Mai, Wah Wah Watson, Andre Delano, Fanatic, Chris Camozzi, Dave Koz, Victor Fields en gospelartiest Kenny Smith. Ze produceert nu ook een wekelijks radioprogramma op zondag voor KJLH in Los Angeles.

Uit dit nieuwe album, dat vorige maand digitaal verscheen, zijn twee songs momenteel wereldwijd op de radio te horen. Dat zijn ‘If I Didn’t Have Love’ en ‘Wait for Me’. Maar de funky opener ‘Ain’t Nobody, Can’t Nobody’ is ook niet mis hoor. De powerballade ‘In My Window’ laat een rustigere kant van haar talent horen, waarna voornoemde, mooie single ‘If I Didn’t Have Love’ uit de boxen schalt. ‘Never’ is ook weer zo’n mooie mid-tempo track, gevolgd door ‘It’s Like Fire’. Daarna is het “slow time, sexy time” met ‘This Way’, en een cover van ‘Thinking of You’ (dat ik ken van Victor Fields) is vervolgens aan de beurt. ‘Hold On’ is ook mooi, waarna de slottrack en tweede single ‘Wait for Me’ afrondt.

Een opmerkelijk album, eentje waardoor Chelsea Nichole zeker meer aandacht en “airplay” verdient! Ik ben alvast fan!

Patrick Van de Wiele (4½)

Alhoewel de Afro-Amerikaanse zanger en dichter Pierre L. Chambers zo’n 40 jaar geleden begon op te treden, heeft hij nooit een soloalbum opgenomen. Een ontmoeting met Cathy Segal Garcia tijdens een optreden was de aanzet die hij nodig had. Dit debuutalbum is een verzameling van moderne jazzklassiekers in verschillende stijlen. Daartussen staan enkele van zijn gedichten, opgedragen met geïmproviseerde muziek op de achtergrond. Of hij een ballade zingt of bebop of swing, of zijn gedichten voordraagt, steeds blijft zijn warme stem weerklinken. Muziek zat in zijn DNA, want zijn vader was de bassist Paul Chambers, een van de meest iconische jazzmuzikanten uit de vorige eeuw. Zijn moeder, Annie Chambers, ontstak in hem een voorliefde voor jazz. Pierre draagt dan ook dit album op aan zijn ouders. ‘Work Song’ opent in een opwekte jazzy sfeer, waarna hij de klassieker ‘My Favorite Things’ (vooral een Kerstsong) brengt. De jazzstandaard ‘The Nearness of You’ wekt een warme, gezellige jazzy sfeer op, en de bossa nova van ‘Dear Ann’ is de volgende track. ‘This Mother’ is de eerste van zijn gedichten, gevolgd door een swingende versie van ‘Paper Moon’. Het rustige ‘Lonely Girl’ daarentegen roept beelden op van een rokerige jazzclub, waarna het opgewekte ‘My Shining Hour’ eraan komt. De klassieker ‘The Way You Look Tonight’ brengt Pierre op een warme manier, gevolgd door het gedicht ‘My Father’. De laatste track is ‘Afro Blue’ waarop hij eer betoont aan zijn Afro-Amerikaanse afkomst. Cathy Segal Garcia is te horen op de achtergrond.

Een debuut dat emotionele versies van jazzklassiekers laat horen, maar tevens zijn andere creatieve kant, die van dichter, presenteert. Een debuut dat er al lang had moeten aankomen, maar nu werkelijkheid is geworden!

Patrick Van de Wiele (4)

Binnen 3 dagen wordt de nieuwe EP ‘Lorn’ van de Duitse componist Christophe Sebastian Pabst uitgebracht bij Sine Music. Deze digitale EP bevat 4 songs. Christophe is hier al eerder aan bod gekomen, en woont in Prien aan de Chiemsee in Beieren. Hij werd geboren in 1977 in de buurt van Bremen, en ontdekte begin jaren negentig zijn enthousiasme voor elektronische muziek. Met een Amiga 500 en een 8bit sampler, en later zijn eerste echte synthesizer, begon hij als autodidact te experimenteren en de theorie en praktijk van muziek open te breken. Onderweg leerde hij zichzelf pianospelen en begon hij te improviseren. Eind jaren 90 beschikte hij al over een eigen opnamestudio met hoogwaardige digitale en analoge apparatuur. Hij had kleine releases op het gebied van house/disco house op vinyl in samenwerking met DJ Sugar Caine uit Bremen, en de muzikant Raffaele Avagliano. Een paar live-acts in de scene van Bremen volgden. Na een lang intermezzo wegens studies en familiezaken startte hij een chill-out en deep house project met Thomas Lemmer. Nog andere samenwerkingen volgden.

Op deze nieuwe EP heeft hij zichzelf overtroffen en demonstreert hij zijn vermogen om muziek te creëren die zowel experimenteel als toegankelijk is, en het is een must voor fans van instrumentale, experimentele en elektronische muziek. Mis dit meeslepende en boeiende werk van Christoph Sebastian Pabst niet en laat u betoveren.

Patrick Van de Wiele (4)

Het derde album van de Afro-Amerikaan Scott Mayo is een eerbetoon aan de Braziliaanse muziek, waar ik ook van hou. Scott is een multi-instrumentalist, zanger, producer, arrangeur, en muzikaal leider en medecomponist voor Sergio Mendes. Dit is zijn eerste uitstap naar het Braziliaanse genre, met samba, choro en bossa nova. Zijn vorige albums ‘Low Angle View’ en ‘Testimony’ bevatten instrumentale jazz en R&B. Maar dit nieuwe album heeft aan zijn muzikaal leven bijgedragen. Hij nam het grootste deel van ‘Meu Brasil’ op in zijn studio Pipewind Sound in Pasadena. Andere opnames vonden plaats in verschillende studio's in Los Angeles, Rio de Janeiro, Manilla en Stockholm. Scott zei daarover: “Het album is voltooid tijdens de pandemie, dus het was een uitdaging om iedereen in dezelfde ruimte bij elkaar te krijgen. Ik gebruikte alle technologie die ik had om het album af te maken, van het ontvangen van nummers over de hele wereld tot het kijken naar de strijkers die werden opgenomen in Manilla vanuit mijn studio in Pasadena! Het was een ongelooflijke ervaring en ik kan niet wachten om alles met de wereld te delen.”

Recent trad hij aan op het scherm en op de soundtrack voor de film ‘Babylon’ uit 2022, op Beyonce's geweldige, Grammy-winnende album ‘Renaissance’, waar hij te zien is op de Grammy-winnende single ‘Cuff It’ en John Legend's Grammy-winnende albums ‘Legend’, ‘Bigger Love’ , en ‘A Legendary Christmas’. Hij nam ook op voor de veelgeprezen televisieserie ‘Better Call Saul’, en was vereerd om op te treden tijdens de inaugurele ceremonie van president Joe Biden en vicepresident Kamala Harris.

Opener ‘Ponta de Areia’, dat werd gecomponeerd door Milton Nascimento en Fernando Brandt, verwelkomt je in dit tropisch paradijs. ‘Trenzinho do Corcovado’ volgt daarop, samen met gitarist Guinga. ‘Samba Gringo’ swingt de pan uit op een samba groove, en komt later nog eens terug. Deze song werd geschreven en gezongen door zijn zoon Michael Mayo. ‘Brigas Nunca Mais’ is een originele track van Tom Jobim & Vinicius de Moraes, terwijl ‘Piccoludio’ een kort intermezzo vormt. Op ‘Vista do Corcovado’ dein je mee op dit aanstekelijke ritme, waarna het bekende en opgewekte ‘Voce ja foi a Bahia’ met Dorival Caymmi volgt. ‘Don’t Say Goodbye’ is een song die Scott schreef met Sergio Mendes en John Legend, en die hij zelf zingt. ‘Moacir Inspiracao’ is ook weer korte instrumental, gevolgd door het duet ‘Folhas Secas’ waarop Scott samengaat met Dori Caymmi. Het instrumentale en prachtige ‘Magic’ is een samenwerking met Sergio Mendes. ‘Onda Negra’ klinkt wat funky, terwijl het bekende ‘Voce e Eu’ een cover is. ‘Valsa do Soprano’ is een instrumentale track, en ‘Boa Noite Amor’ sluit af met een zacht liefdeslied.

Een bijzonder leuk en Braziliaans klinkend album, dat je doet wegdromen van dit mooie land met mijn prachtige muziek!

Patrick Van de Wiele (4)

Gitarist Frank Piombo werd geboren in 1950 uit Italiaanse ouders, en groeide op in Noord Afrika. Op zijn zesde verhuisde het gezin naar Rome, waar Frank geïnspireerd werd door de accordeonmuziek van zijn vader. Twee jaar later emigreerde het gezin naar de USA, waar Frank begon gitaarlessen te volgen. De muziek van The Beatles inspireerde hem daartoe. Tijdens zijn tienerjaren speelde hij op huwelijksfeesten, en later in jazzclubs. Hij studeerde in 1968 af aan de Barringer High School, ging vervolgens naar het William Paterson College, en behaalde zijn BA in onderwijs. Daarna ontving hij zijn Master in Wiskunde en begon te werken voor het Office of  Mathematics in Newark. In 2010 ging hij met pensioen. Frank brengt contemporary jazz, met invloeden van jazz, Latin, smooth jazz, soul, jazzfunk, R&B en easy listening.

Dit nieuwe album is een verzameling nieuwe en oude favorieten die hij door de jaren heen geschreven heeft. Met de opener ‘Luca’s Groove’ hoor je gitaarmuziek die mij doet denken aan opgewekte smooth jazz. ‘Dancing in Barcelona’ volgt datzelfde patroon, terwijl het sensuele ‘Middle of the Night’ gezongen wordt door Doreen Arminio. Op ‘Shining Star’ (niet de cover van Earth, Wind & Fire) hoor je gitarist Sandy Renda, en dat nummer is opgedragen aan hem, zijn mentor. Daarna volgt ‘Love’s Paradise’, overigens de enige cover hier, een eerbetoon aan zijn idool, wijlen Joe Sample. Donnie Harrell bespeelt hier de piano. ‘As Smooth As It Gets’ is een relaxte track, en op ‘Our Love’ is saxofonist Michael Mahadeen te horen. ‘Island Dance’ doet denken aan exotische oorden, en werd geschreven tijdens de Covid pandemie om hem op te beuren. Op de laatste track ‘Dusk to Dawn’ is fluitiste Kim Scott te gast.

Een leuk en overwegend ontspannend smooth jazzalbum!

Patrick Van de Wiele (4)

Slechts 4 jaar na hun 300ste release keert het Duitse label Lemongrassmusic terug met een juweeldoos, gevuld met een eersteklas selectie van 50 weelderige, luxueuze Lounge-grooves en Chill out-stemmingen, zorgvuldig gekozen om de visie van het label in te luiden. In de afgelopen vier jaar zijn de dingen vooruit en omhoog gegaan. Een grote groep zeer gewaardeerde nieuwe inzendingen zoals Ben Nomadic, Circles Of Sound, TAWO, Aleyum of Emergency Kisses – om er maar een paar te noemen – leverde albumreleases van geweldige muzikale kwaliteit op, waardoor het label nog meer wereldwijde bekendheid kreeg.

Puttend uit de beste hedendaagse Lounge-, Chill-out-, Ambient-, Lofi- en Downtempo-muziek, is de veelzijdigheid die het label laat zien, werkelijk ontzagwekkend. Op ‘Lemongrassmusic Episode 400’ staat een scala aan 50 liefdevol vervaardigde liedjes. Door de gedrevenheid en positiviteit van opbeurende grooves te verenigen met rustgevende mediterrane sereniteit, combineert de compilatie op harmonieuze wijze elementen van akoestische geluiden, wereldritmes en Nu jazz-smaken met diepere, introspectieve akkoorden van de elektronische omgevingskosmos.

Het gemak waarmee deze geweldige muziekselectie ons kippenvel bezorgt, maakt het puur genieten om naar te luisteren. Een authentieke, heerlijke melange voor de moderne muziekzoeker, ongetwijfeld een must-have voor zowel experts als nieuwe volgers en een smaakvolle belofte van geweldige dingen die gaan komen.

Patrick Van de Wiele (4)

“Little Stories from Around the World”

Als u deze site regelmatig bezoekt, zal de naam Christophe Goze u niet onbekend in de oren klinken. Maar daarnaast componeert Christophe ook World fusion en loungetracks voor Tv. Deze songs zijn aan bod gekomen in talloze films, Tv shows en reclameboodschappen, en dit de wereld rond. Tot nu toe bleven ze echter onuitgebracht, en dat is hierbij goedgemaakt. Dit is dan ook het debuut van Digital Nomad, met korte verhalen van overal ter wereld. Korte "aantekeningen" snel gemaakt op een schetsblok tijdens een bezoek aan een land of alleen met zijn verbeelding. Korte verhalen die je laten reizen zonder het comfort van je eigen lounge te verlaten.

Een nomade is een persoon zonder vast huis, die van de ene plaats naar de andere zwerft om in zijn levensonderhoud te voorzien (Christophe zelf heeft in niet minder dan 6 landen gewoond). Dit project is een ode aan die geest van onderzoek en avontuur.

Christophe componeerde alle tracks zelf, bespeelde alle instrumenten, nam ze op, mixte en produceerde ze ook nog. Enkel aan ‘Fado Chill’ werd door Frederic Langlais meegeschreven, en die speelde er tevens accordeon op.

Zo reis van Afrika naar Andaloesië, maak je een omweg via China, om te belanden in Portugal, en via Spanje, naar Arabië te vliegen. Daarna ga je naar Vietnam, keer je op je stappen terug tot bij de Indiërs, vlieg je naar Japan, en na een regendansje, keer je terug naar Spanje. Een echte muzikale wereldtrip dus!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse jazzkwartet Pure Desmond werd in 2002 opgericht met als doel het originele geluid van de coole jazz uit de sixties (zoals geïllustreerd door de legendarische Paul Desmond) in het moderne tijdperk te brengen via hun eigen instrumentale composities en aanpassingen van bekende klassiekers. Met een “minder is meer” ethos die hen leidt om zich te concentreren op songmelodieën, is de interactie tussen de muzikanten natuurlijk en ongedwongen, wat resulteert in een fantasierijke dynamiek die inherent is aan alle drie hun albums die tot nu toe zijn uitgebracht. Dit kwartet bestaat uit Lorenz Hargassner (alt sax), Johann Weiß (gitaar), Christian Flohr (bas) en Sebastian Deufel (drums). De band heeft in Europa, Rusland en Azië rondgetoerd. In 2018 richtte de groep hun eigen label, Major Music op, en bracht de cd ‘Audrey’, waarin het liefdesverhaal van Paul Desmond en Audrey Hepburn verteld werd. Hun nieuwe cd pakt thema’s van de meest geliefde en bekende geheimagent ter wereld aan, James Bond ofwel 007. Het citaat “I think I had it in the back of my mind that I wanted to sound like a dry martini” van saxofonist Paul Desmond (van het Dave Brubeck kwartet) inspireerde hen om die muzikale stijl te volgen en verder te ontwikkelen. De elf filmthema’s hier kregen een instrumentale jazzy benadering, die perfect paste bij de glamour van die films. Het wereldbekende ‘The James Bond Theme’ uit ‘Dr. No’ opent, en daarna volgt ‘From Russia with Love’ dat drijft op een lichtvoetige samba. ‘We Have all the Time in the World’ werd indertijd gezongen door Louis Armstrong, en is de volgende track. Madonna’s ‘Die Another Day’ klinkt bijna onherkenbaar, waarna ‘Diamonds Are Forever’ iets sneller dan het origineel weerklinkt. Gladys Knight’s ‘Licence To Kill’ wordt wat meer uptempo, gevolgd door ‘Nobody Does It Better’ uit ‘The Spy Who Loved Me’, op een coole bossa novabeat. ‘You Know My Name’ uit ‘Casino Royale’ volgt daarop, terwijl ‘Tomorrow Never Dies’ getransformeerd is in een jazzballade. ‘No Time To Die’ is ook weer een ballade en ‘You Only Live Twice’ is de zachte, romantische afsluiter.

Een leuk alternatief voor wie de bekende filmthema’s eens op een andere, jazzy manier wil beluisteren!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Italiaanse Hammond kwartet Blue Moka werd in 2009 opgericht. Zij brengen een post-bop project, met invloeden uit R&B, fusion, funk en contemporary jazz. Dit kwartet bestaat uit 4 veelgevraagde en veelzijdige jazzmuzikanten met een diep respect voor de Hammond traditie uit de sixties. Zo werden ze beïnvloed door o.a. Jimmy Smith, Art Blakey, Wynton Marsalis, Brian Blade, Pat Metheny, Robert Glasper, Roy Hargrove, en Larry Goldings. Hun debuut verscheen in 2018, en dit is dus de opvolger ervan. Daarop staan 8 instrumentale tracks, die elektronische muziek en droomachtige soundscapes vermengen met bovenstaande genres. De opener en titeltrack is een opgewekt nummer, dat aanzet tot dansen. ‘What Happened?’ drijft op jazzfunk en fusion, waarna ‘Fill the Void’ psychedelische invloeden vertoont. ‘Teardrop’ daarentegen is een cover van Massive Attack, waarbij een sax de plaats van de zangeres inneemt. George Gershwin’s ‘A Foggy Day’ komt speels over, gevolgd door het soulvolle ‘Homeland’. Het sprankelende ‘Lotus Night’ doet denken aan hun live optredens met een uptempo Hammond. En de jazzrock uit de seventies van ‘Touww’ sluit af. Daarmee bewijzen de bandleden dat ze een breed palet aan stijlen beheersen. Een album dat het waard is om beluisterd te worden!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaan Ryan Judd is een Award winnende muzikant, die reeds de top van de Billboard charts bereikte. Hij is tevens internationaal bekend als muziektherapeut. Zijn opnames zijn al meer dan 320 miljoen maal gestreamd. Ryan is een ervaren fingerstyle-gitarist en zet zich in voor het maken van muziek dat welzijn inspireert. Zijn unieke muzikale stijl op de nylonsnarige gitaar creëert een warme en zachte soundscape voor de luisteraar. Ryan is beïnvloed door gitaristen Michael Hedges en Will Ackerman. Hij doneert een percentage van zijn winst aan een non-profitorganisatie genaamd Lucy's Love Bus, die gratis muziektherapie aanbiedt aan pediatrische kankerpatiënten.

Op zijn nieuwste album staat oprechte, ruimtelijke en etherische, akoestische muziek. Ryans inspiratie komt voort uit de diepste ervaringen van liefde, inzicht en verdriet. Zijn delicate en prachtige nylonsnarige gitaarspel wordt gecombineerd met Tom Eaton's voortreffelijke pads en atmosferische instrumentatie, om zo een werkelijk uniek geluid te produceren. Tom mixte en masterde ook het project en zorgde ervoor dat het kunstenaarschap van dit album op briljante wijze werd vastgelegd.

Je kan op deze muziek dan ook volledig tot rust komen, en je laten onderdompelen in kalme sferen.

Patrick Van de Wiele (3½)

Het ambiente muziekproject Orchestra Indigo werd gecreëerd door Rick Randlett. Net zoals zovele nieuwe artistieke projecten, was de aanleiding daarvoor de Covid-pandemie, met zijn maandenlange isolatie en geen live optredens. Terugkijkend op zijn universitaire studies in compositie, orkestratie en elektronische muziek, creëert Rick een unieke elektronische orkesthybride met neoklassieke boventonen die de luisteraar omhult met ontspannende geluidsgolven. ‘Requiem’ komt voort uit een levenslange fascinatie voor de vorm, voortkomend uit schooluitvoeringen van zowel de requiems van Verdi als Mozart. In zijn versie heeft hij geprobeerd dezelfde flow en emoties te creëren, zonder de Latijnse tekst te gebruiken, maar met piano, synthesizers en vocale geluiden. Want Rick zit in een levensfase waarin hij over zijn eigen sterfelijkheid begint na te denken, en dit was dus het aangewezen project. Hij werd geboren in Philadelphia, en zijin vroegste muziekherinnering was kijken naar American Bandstand met zijn moeder terwijl zijstreek. Hijzelf raakte voor het eerst geïnteresseerd in muziek op zijn achtste toen de vader van zijn klasgenoot klarinet speelde in het Philadelphia Orchestra. Rick volgde het jaar daarop klarinetlessen, maar schakelde door de Beatlemania over op gitaar. Op het einde van zijn tienerjaren begon hij met piano, en leerde over synthesizers en elektronische muziek. Rick behaalde een Bachelor in muziekonderwijs aan het Keene State College in New Hampshire, en deed daarna een afstudeerwerk in theorie en compositie aan de Universiteit van Massachusetts.

Het resultaat van dit project kan je rangschikken onder contemporary instrumental.

Patrick Van de Wiele (3½)

De Afro-Amerikaanse neo soul-jazz keyboardspeler Myron McKinley uit Los Angeles bracht op 10 februari jongstleden zijn debuutalbum uit. Door de pandemie en een hectische agenda, waarbij Myron als muzikaal leider voor Earth, Wind & Fire optrad, experimenteert hij nu met een mengeling van jazz, neo soul, hiphop en funk. De 10 nummers reflecteren een cultureel rijk amalgaam dat over de diverse vormen van “black music” gaat. Denk daarbij aan de muziek van o.a. Nat King Cole, Oscar Peterson, George Duke, Miles Davis en Herbie Hancock. Myron ging al op tournee met Whitney Houston, Kenny Lattimore, Stanley Clarke en En Vogue; schreef, schreef mee of produceerde songs voor EWF, Clarke, Doc Powell, Silk, Vesta, Cherokee en Howard Hewett. Daarnaast componeerde hij  muziek voor film en Tv scores, zoals voor ‘Soul Food’, ‘Romeo Must Die’, ‘The Best Man’, ‘Think Like A Man’, ‘Shaft,’ en ‘The Godfather of Harlem’. Myron kreeg voor dit debuut steun van de Grammy winnaar en saxofonist Gerald Albright, bassist Reggie Hamilton, percussionist Munyungo Jackson, gitaristen Eric Walls, Morris O’Connor en Greg “G-Moe” Moore, EWF trombonist Reggie Young, en vocalisten Danny McClain, Isabella Chiappini en Denaine Jones. Opener ‘Matrix’ klinkt ietwat experimenteel, waarna ‘Crowded Club’ ook weer die elektronische sound heeft, die op een hiphopbeat drijft. Earth, Wind & Fire’s ‘Imagination’ is de eerste cover, gevolgd door een bewerking van het succesnummer ‘Close to You’ van The Carpenters (met een vocoder stem). ‘Will You’ is een rustige track, waarna ‘LAB-1’ eigenlijk een contemporary jazzcover is van Sting’s ‘La Belle Dame Sans Regrets’. ‘TUN-1’ drijft op een Latin ritme, terwijl ‘Remembering You’ een rustige ballade is. Jhene Aiko’s ‘From Time’ is mij onbekend, wat oorspronkelijk een hit was voor Drake, evenals de originele jazzy afsluiter ‘Let’s Just See’. Niet mis voor een debuut, maar ietwat experimenteel.

Patrick Van de Wiele (4)

De pianist Mike Bell haalt zijn inspiratie uit “the Golden Era of Jazz”, waarin jazzgroten zoals Cannonball en Oscar Peterson op de voorgrond traden. Hoe dan ook, Mike’s muzikale carrière begon in country rock, toen hij op tournee was met Albert Lee en Dr. Hook. Dit is pas zijn tweede jazzrelease, na zijn debuut ‘Just for the Record’ uit 2017. Daarmee stond Mike ook al op Europese podia zoals het Montreux Jazz Festival (1992) en Ronnie Scott’s Jazz Club in Londen. Voor dit nieuwe album componeerde hij alle tracks zelf, alhoewel hij zelf zegt dat hij soms niet waarheen dit hem zal leiden. De titel van het album verwijst dan weer naar de jazz waarmee Mike opgroeide, die veel minder complex was, dan nu het geval is. Mike opent met de titeltrack, in een mooi mid-tempo, waarna ‘Words Unspoken, Notes Unplayed’ meer funky aanvoelt dan zijn voorganger. ‘Pulling Out The Stops’ is totaal iets anders, gevolgd door ‘And Then?’ dat het tempo flink naar beneden haalt, en een klassieke sfeer uitademt. Daarentegen klinkt ‘Another Time, Another Place’ eigentijdser, op een aardige beat. ‘Mood Swings’ is net zoals de titel het zegt, erg veranderlijk en niet zo mijn ding. Op ‘Catching The Drift’ hoor je Mike solo piano spelen, waarna de blues van ‘Quirky Blues’ het overneemt. Afsluiter ‘Till The Last Goodnight’ lijkt wel op een “lullaby”, met zijn rustige en relaxte sfeer. Alles bij mekaar toch een interessant album, vanuit een onbekende hoek.

Patrick Van de Wiele (4)

Afgelopen 24 februari bracht het Duitse label Sine Music  de EP ‘Arc’ van de Californische artiest en producer Maxro uit. Maxro heeft immers recent bij dit label getekend. Deze digitale EP bevat 5 tracks, en is op alle downloadsites en streamingsites te beluisteren. Achter het pseudoniem Maxro gaat Taylor Lilley schuil. Hij produceert vanuit zijn thuisstudio in Santa Barbara, een waaier aan elektronische muziek. Die muziek is geïnspireerd door de oceaan, de bergen, en de eindeloze blauwe lucht van Zuid-Californië. Als kind studeerde Taylor kort piano, en tijdens zijn tienerjaren schakelde hij over op gitaar. De melodische invloeden van de favoriete bands van zijn ouders absorbeerde hij via hun vinylcollectie. Tijdens het begin van de nillies bereikte een explosie van elektronische muziek uit de UK en Europa zijn oren. Daardoor ging hij dromen van zijn composities.  Vroege invloeden waren drum & bass maestro’s zoals Squarepusher en Aphex Twin, de sombere, downtempo vibes van Portishead, en de orkestrale, cineastische briljante Björk. Maxro ontwikkelde een voorliefde voor dance, zoals hiphop en deep house. ‘Arc’ is zijn debuut, en daarop staan cineastische soundscapes, waarin elektronica vermengd wordt met beats uit diverse genres, en vocale samples op gevarieerde tempo’s. Zo leent ‘Hold Me’ bobbelende 808 bastonen en een hi hat die “off-beat” is. Synthesizers en vocalen vullen aan. ‘Beyond’ neemt dan weer fragmenten uit deep house, met soulvolle vocalen en gesofisticeerde variaties. ‘All Along’ bouwt op een medley van genres met rauwe texturen, mooie harmonieën en explosieve akoestische percussie. ‘Gone’ brengt de EP naar een climax met “liquid drum & bass”. De bonustrack is een remix door Oine van ‘Hold Me’, dat daardoor nieuw leven ingeblazen krijgt.

Patrick Van de Wiele (4)

Lemon Jazz Records, een onderdeel van Lemongrassmusic, presenteert het nieuwe album van componist & producer Artur Bayramgalin. Alle composities op deze EP met 5 nummers zijn verenigd door één toonsoort: G majeur, vandaar de naam van de EP ‘Journey To The Sol’, aangezien de noot "G" ook bekend staat als "sol" of "solis" wat "zon" betekent in het Latijn.

Ondanks dat ze de afgelopen jaren eerder zijn uitgebracht, zijn alle composities op dit album nu verenigd door een nieuw concept en geluid. Evgeny Romanov heeft een flinke portie innovatie bijgedragen door speelse klarinetfrasen en licks aan elk nummer toe te voegen. Stilistisch kan het album worden toegeschreven als wereldmuziek of contemporary jazz. De belangrijkste instrumenten zijn gitaren, piano en klarinet, maar elk nummer heeft ook veel percussie met toevoeging van drums en basgitaar. Elke track heeft een unieke etnische kleuring, waarbij je Scandinavische, Braziliaanse, Afrikaanse en Japanse motieven kunt ervaren.

De luisteraar mag verschillende delen van de wereld bezoeken. De eerste compositie genaamd Perfect Day’ creëert een sfeer van een echt perfecte dag om onze reis te beginnen. ‘Over The Clouds’ is als een onvergetelijke vlucht over het Afrikaanse continent. ‘Islands’ roept beelden op van een reis door de fjorden van Noorwegen. Voel de koude schoonheid van de Scandinavische landen! De daaropvolgende ‘Sunny Kiss’ creëert een ontspannen sfeer om de magische zonsondergang aan de Braziliaanse kust te ontmoeten. Het laatste nummer ‘Cradle of the Earth’ is een uitnodiging om te genieten van de dageraad in het land van de rijzende zon. Goeie reis!

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse producer duo Weathertunes presenteert hun nieuw digitaal album met daarop 12 tracks. Meer dan 5 jaar na hun laatste album ‘A Place to Chill’, plus enkele EP’s, zijn de broers Roland Voss (aka Lemongrass) en Daniel Voss (aka Five Seasons & Slow World) blij om hun nieuwste project voor te stellen. Twaalf weelderige tracks, samengesteld uit akoestische en elektronische instrumenten, bezorgen je een rustig gevoel. Kwaliteitsvolle chill-out en loungemuziek dus, dat je doet verlangen naar de zon. Downtempo beats met daar bovenop gitaren en piano plus enkele jazzy vibes. Opener ‘Echoes of Time’ is een samenwerking met Kevin Paczesny (uit Californië), ‘Could Be Everything’ met TAWO (uit Lanzarote) en ‘We Love the Rain’ met Ladder (eveneens uit Californië). Laat je dus meevoeren door Weathertunes op deze golven van zonnige verbeelding. Relax to the max!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 9 december van vorig jaar is het debuutalbum van het Italian Groove Collective (IGC) uitgebracht. Dit Italiaans nationaal collectief combineert groove met jazz en funk. Het album is zowel digitaal als op cd uitgebracht, en kreeg ik onlangs aangereikt.

Vijfenvijftig bekende muzikanten, allen professionals, bekend als solisten of als sessiemuzikanten kwamen bijeen tijdens de lockdown om dit nieuw project leven in te blazen. Hun doel was iets nieuws te creëren, met grote artistieke waarde, maar wat door elke muziekliefhebber kan gewaardeerd worden.

Het IGC is onderverdeeld in een opnameproject, via het management van MTmusic, samen met een live project. De mooie, eerste single, en tevens de opener van de cd, ‘Smart Working’, was al in oktober 2021 op de radio te horen, en de stevige opvolger ‘Jump Through Hoops’ in augustus van vorig jaar.

Constantino “Kosta” Ladisa (president van de Italian National Jazz & Sax Players) en Gianni Vancini (“The Italian Ambassador of Contemporary Jazz”) kregen versterking van een pak artiesten! Onder hen ook het disco icoon Leroy Gomez Santa Esmeralda die zijn hit ‘You’re My Everything’ zingt. De klassieker ‘Fever’ wordt gezongen door Francesca Silvi.

De muziek swingt de pan uit, contemporary jazz, jazzfunk, smooth jazz, funk en soul. Ik vind het fantastisch! Meer van dat!

Patrick Van de Wiele (4½)

Het sub label Robinsongs van Cherry Red Records brengt haar eerste compilatie box uit. ‘The Greatest Soul / Funk & Disco 12” Inch Singles of The 70s & 80s’ staat boordevol met het beste 12 inch versies uit die periode. Dat geeft meteen een levendig beeld ervan weer. De 12” inch (bij ons maxisingle) werd geboren uit noodzaak. En alhoewel het overal aanzien wordt als een innovatie tijdens de discoperiode om Dj’s te helpen mensen aan het dansen te krijgen, door de songs uit te rekken (veel verder dan die versie op een gewone single) kwam de eerste 12” inch in 1970 op de markt. Toch sloeg het maar aan in 1974, toen de innovatieve en legendarische producer Tom Moulton Uit New York dit formaat opviste en als vehikel gebruikte om verlengde mixen van dance tracks te maken. Het was een innovatie die de vlammen van “disco inferno” deed oplaaien, en het concept van instrumentale breaks introduceerde. Aanvankelijk richtten 12 "persingen zich op Dj's en werden ze alleen gebruikt voor promotionele doeleinden, maar het duurde niet lang voordat platenmaatschappijen ze commercieel beschikbaar maakten. De eerste die aan het publiek werd verkocht, was ‘Ten Percent’ van Double Exposure in 1976, die in dit pakket is opgenomen. Het succes opende de sluizen en vanaf dat moment werd de 12 -inch single het formaat dat de gloriejaren van disco definieerde. Tussen haakjes Tom Moulton leeft nog steeds, en ik ben met hem bevriend op Facebook.

Er staan maar liefst 42 van dergelijke 12” singles hier op 4 cd’s. Hier hoor je maxiversies van successen & hits zoals bijvoorbeeld ‘Ain’t No Stoppin’ Us Now’, ‘Boogie Wonderland’, ‘Do What You Wanna Do’, ‘Do it Any Way You Wanna’, ‘Got My Mind Made Up’, ‘And the Beat Goes on’, ‘Movin’’, ‘Just Be Good To Me’, ‘Good Times’, ‘He’s the Greatest Dancer’, ‘Contact’, ‘From East To West’, ‘Disco Inferno’, ‘Shame’ en ‘Now That We Found Love’.

Journalist Charles Waring schreef bij elke track “liner notes”, en u kan die lezen in het cd-boekje. Een absolute MUST voor discofans (en daar hoor ik ook bij)!

Patrick Van de Wiele (5)

De Nederlandse muzikant en producer Mark Hartman bracht zijn 14^de album uit. Mark werd geboren en groeide op in Utrecht. Op dit nieuwe album staan 13 verse chill-out tracks, plus een bonustrack. Daarmee stuurt Mark een zeer persoonlijke boodschap naar zijn fans. Dit album is voor hem een thuiskomen. Hij gelooft namelijk dat iedereen zijn of haar eigen soundtrack bezit. Muzikale herkenningen van de kindertijd tot de volwassenheid. Muziek voor verdriet en muziek voor vreugde. Muziek waarmee je je diep kunt identificeren. De muziek op dit album is zijn diepste muziek… als een essentie – de soundtrack van zijn eigen leven. En die klinkt mooi!

Patrick Van de Wiele (4)

Ongeveer een jaar geleden recenseerde ik hier het achtste volume in deze compilatiereeks, en nu is bij het Duitse Tramp Records deel 9 verschenen. Deze keer staan soulvolle jazz, folk en AOR ofwel Yacht rock uit de seventies en eighties centraal. Dit negende volume bevat 16 bijna vergeten soul, jazz en AOR ofwel Yacht rock tracks. Ronnie Miller opent met het soulvolle ‘I Got the Hots for You’, maar dat is slechts het begin. Adult Oriented rock ofwel AOR komt aan bod met Leaves of Autumn’s ‘Slip Back into the Magic’, Mirage’s ‘Bend a Little’ en People (uit Duitsland) met ‘Misty Mood’. Verder een mengeling van pop, soul en rock op Stroke’s ‘Without Your Love’, Tom Miles’ ‘Old Home Movies’ en Jan Lewis Group’s ‘Oh Senor’. Synod brengt met ‘Future Shock’ de volgende song, gevolgd door de folk soul van de Deens/Zweedse zanger/gitarist Mikael Neumann met ‘Hey Flicka’ en die van Babe met ‘It’s a Long Road’. Tussendoor nog een onuitgebrachte track, namelijk 5-3-74 met ‘Love Is not for Real’. Jeff Elliott zingt daarna ‘Magic Sands’, waarna Charles Vickers de ballade ‘Mister Jones’ brengt. AOH’s ‘The Answer Lies in Love’ is nog een soulvolle balladen gevolgd door 2 jazztracks, namelijk Dianne Elliott met ‘The Ring’ en Phil Palumbo & Pals met het instrumentale ‘It Was a Very Good Year’.

Deze compilatiereeks heeft het lang uitgehouden, en nochtans bleef de kwaliteit steeds op hetzelfde niveau. Vergeten en uit het oog verloren muziek werd door een team van samenstellers en onderzoekers opgespoord. De meeste tracks waren afkomstig van privé persingen of van kleine, regionale labels. Promotie was toentertijd niet aan de orde van de dag. En onbekend bleef dus onbemind. Dat maakt voor verzamelaars deze compilatie dus onmisbaar!

Patrick Van de Wiele (4)

Pianist, componist en producer Joseph Akins uit Murfreesboro, TN heeft al 9 solo albums uitgebracht. Zijn pianospel wordt vergeleken met Narada artiesten, zoals David Lanz, maar met een tikkeltje roots Americana. Zijn debuut ‘Masterpeace’ verscheen in 2007, en tot op vandaag is zijn muziek bijna 100 miljoen maal gestreamd op Pandora. Sinds 2020 bracht hij verschillende singles uit met fluitiste Sherry Finzer (die hier al dikwijls aan bod kwam). Joseph is een professor in de opname-industrie aan de Middle Tennessee State University. Dit album bevat 7 mooi georkestreerde singles die zijn tezamen componeerden en voorheen uitbrachten, plus de nieuw onuitgebrachte song ‘Who Am I’. Afsluiter ‘Angel Moon’ bevat zang van Unita Akins.

Een combinatie dus van door melodie gedreven piano en beklijvende en verleidelijke fluit, die de luisteraar zal verleiden, allemaal ter ere van de vele geschenken die de Aarde ons heeft gebracht, en ze hopen dat deze eigentijdse instrumentale composities je zal helpen om je vrede, ontspanning en vreugde te brengen.

Patrick Van de Wiele (4)

Waarschijnlijk kent iedereen de Afro-Amerikaanse zangeres Randy Crawford van haar wereldhit ‘One Day I’ll Fly Away’, maar ze heeft is veel meer dan dat. Ik volg haar dan ook sedertdien, een succes dat ze overigens te danken had aan haar samenwerking met The Crusaders op ‘Street Life’. Deze anthologie is veel meer dan een chronologische checklist van haar meest populaire hits. Neen, het is eerder een overzicht van haar beste opnames voor Warner Bros. tussen 1976 en 1993. Op 3 cd’s werden maar liefst 57 tracks bijeengebracht uit 11 albums, samen met tracks uit de live jazz elpee ‘Casino Lights’. Op die manier krijg je 3 thematische schijfjes, die focussen op haar kunstenaarschap en ambacht. En haar stemgeluid, dat herken je onmiddellijk.

De eerste disc bevat 20 tracks, met R&B, jazz, standaards en bluesy songs. Bijvoorbeeld haar versies van de Eagles’ hit ‘Desperado’ en van Jerry Butler’s ‘I Stand Accused’. Maar tevens de prachtige ballade ‘Rainy Night in Georgia’, haar klassiekers ‘When Your Life Was Low’ en ‘One Day I’ll Fly Away’ en het onvergetelijke ‘I Hope You’ll Be Very Unhappy Without Me’.

Schijf twee bevat 19 weelderige liefdesliedjes zoals ‘Now We May Begin’, ‘I’m Under The Influence of You’, ‘Endlessly’, haar klassiek live duet van Marvin Gaye & Tammi Terrell’s ‘Your Precious Love’ met Al Jarreau (hier live vanuit Montreux, Zwitserland), het prachtige ‘Rio de Janeiro Blue’, twee songs van Leon Russell ‘Windsong’ en ‘Time for Love, de tijdloze pareltjes ‘I’m Glad There is You’ en ‘At Last’. Vergeet niet het zachte ‘Almaz’. De cd sluit af een fantastische live cover (ook weer in Montreux) van John Lennon’s wereldbekende ‘Imagine’, waarop ze bijgestaan wordt door de band Yellowjackets.

De derde cd met 18 tracks is een smörgäsbord van Randy’s muziekstijlen, met uiteraard haar doorbraak ‘Street Life’ (zie hogervermeld), de funky dans jam ‘Blue Flame’, het leuke ‘Last Night at Danceland’, covers van Journey’s ‘Who’s Crying Now’ en Kenny Loggins’ ‘Who’s Right, Who’s Wrong’ (ook weer vanuit Montreux), de filmklassiekers ‘Knockin’ On Heaven’s Door’ (prachtig!), ‘One Hello’ en ‘Don’t Wanna Be Normal’, de zeldzame Europese single ‘Give Peace a Chance’ (cover van John Lennon) en het dikwijls gecoverde ‘You Might Need Somebody’, overigens de titel van deze anthologie.

Bij deze anthologie zit een diepgaand essay door A. Scott Galloway, met nieuwe commentaren van Randy zelf, Joe Sample, Nicklas Sample, Russell Ferrante, Steve Lukather, James Gadson enz. Deze compilatie werd door SoulMusic’ stichter David Nathan overzien als suitvoerend producent. Verder kreeg hij artwork van Roger Williams en werd hij gemastered door Nick Robbins.

Een must have dus voor iedereen, dat haar uniek zangtalent laat horen! Verdeeld door Cherry Red Records.

Patrick Van de Wiele (4½)

Ik ontdekte de in Suriname geboren soulzanger Steffen Morrison via een muziekdocumentaire op de Nederlandse Tv. Ik was onmiddellijk geboeid door zijn “old school” soulmuziek, en besloot hem te contacteren voor een recensie. Steffen is al heel zijn leven geboeid geweest door soulmuziek, en deed in 2016 mee aan ‘The Voice of Holland’. Zijn nieuwste (en tweede) album is geïnspireerd op zijn jeugd in Suriname en bevat 3 reeds verschenen singles. Dat zijn de opzwepende titeltrack, die onmiddellijk uitnodigt om een dansje te doen. Steffen herinnert mij hierop aan de mooie soulmuziek uit de seventies. Verder de leuke mid-tempo track ‘You’ve Been Hit By a Butterfly’, en de ballade ‘Old Fashioned’. Het toffe ‘Positivity’ gaat daarna weer naar mid-tempo, en opnieuw maak ik de connectie met de seventies. ‘True to Myself’ gaat diezelfde kant op, waarna ‘Can’t Stop Loving (What Your Heart Still Loves)’ mij dan weer doet denken aan Marvin Gaye. ‘Hold on Lovers’ bevat wat meer pop, maar swingt de pan uit. ‘Handful’ klinkt wat ruwer, gevolgd door het zachtere ‘Where I Wanna Be’. De zwoele ballade ‘Let Us not Wait too Long’ grijpt terug naar de soul van de sixties en seventies.

Steffen, die geproduceerd en begeleid wordt door Tjeerd Oosterhuis (de broer van Trijntje), heeft een prima album neergezet, dat mij nostalgisch doet terugdenken aan de tijd toen soul nog echte soul was, en niet die neo-soul van tegenwoordig. Ik kan het dan ook alleen maar aanbevelen aan iedere soulliefhebber. Een zeer leuke en prima ontdekking!

Patrick Van de Wiele (4½)

Sinds de release van de video’s met hun eerste live optreden in 2011 heeft de band Nova meer dan 47 miljoen kijkers en 160.000 abonnees op YouTube. Daardoor kregen ze wereldwijde bekendheid. De band blaast nieuw leven in de bossa nova en sambaklassiekers. En toch heeft Nova een eigen stem, die het publiek weet te boeien. In de lente van 2014 verscheen hun eerste full album, en 3 jaar later kwam de opvolger ‘Live from Seahorse Sound’ uit. Voor hun tienjarig bestaan werd een dubbelalbum ‘The Nova Collection Vol. 1 & 2’ uitgebracht, met daarop een compilatie van 20 favoriete tracks, speciaal geremixt en geremastered. Tevens gooiden ze in 2020 het Kerstalbum ‘ A Bossa Nova Christmas’ op de markt, met daarop 11 Kerstklassiekers die in een bossa nova, samba, mambo en jazzjasje gestoken werden. Ik volg ze al enkele jaren, en kreeg hun nieuw album digitaal aangereikt. Dat album is overigens al sinds november van vorig jaar uit, en het is een compilatie geworden van traditionele Braziliaanse songs, afkomstig van Braziliaanse artiesten zoals Jorge Ben Jor, João Gilberto, Caetano Veloso, Tom Zé, en Guinga. Gitarist en bossa nova pionier Roberto Menescal speelt hier en daar mee. Van bij de eerste noten van ‘Chove Chuva’ waan ik mij in een Braziliaanse bar, en geniet ik van die zacht heupwiegende muziek. En dat relaxte sfeertje blijft gedurende het ganse album hangen. Ik dein mee op ‘Augusta, Angélica e Consolação’, de sensuele titeltrack, het trage ‘Senhorinha’, ‘O Telefone Tocou Novamente’, het bekende ‘Samba da minha terra’, het al even bekende ‘Bim Bom’, ‘Billie Bossa Nova’, ‘Tim Tim Por Tim Tim’, ‘Vocé’ en ‘Paula e Bebeto’. Een waar festijn voor wie houdt van Braziliaanse muziek en een dikke aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

Via Willwork4funk bereikt mij de nieuwe cd van de Australisch/Britse artiest Joel Sarakula. Hij werd geboren in Sydney, verhuisde naar Londen en reisde de wereld rond op zoek naar zijn muze. Momenteel woont hij op de Canarische eilanden, en dat sinds hij de uitnodiging voor een speciaal concert in november 2020 in Las Palmas, Gran Canaria aannam. Joel schrijft, produceert en zingt soulvolle popsongs, maar met een “vintage” kantje. Hij liet zich inspireren door de soft rock, funk en disco uit de seventies. Zijn vorige albums waren te horen op Britse en Europese radiostations. Daarnaast stond hij al op diverse podia van festivals. Dit nieuwe album, uitgebracht door Légère Recordings, is een verzameling songs die thema’s zoals het leven op een eiland, het stadsleven, eenzaamheid, romantische liefde en ons relatie tot de natuur bestrijken.

‘Opener ‘Love My Shadow’ dompelt je onmiddellijk onder in die relaxte West Coast soulsfeer, waarna ‘Sun Goes Down’ het tempo iets optrekt. ‘Work for Love’ klinkt weer ontspannen, gevolgd door de eerste uptempo single ‘Tragic’. De bezorgdheid over de natuur staat centraal in het relaxte ‘Give it up for Nature’. Opgewekte disco steekt de kop op met ‘Lonely Town’, waarna de titeltrack geïnspireerd werd op reggae. ‘Truth’ is weer zo’n ontspannen West Coast song, en ‘Dream Life’ borduurt op hetzelfde verder. Afsluiter ‘Dinosaur’ vind ik minder geslaagd.

Alles bij mekaar is dit een uitstekend album om te ontsnappen vanuit de drukte van de stad naar een eiland. Geniet van zon, zee en deze cd!

Patrick Van de Wiele (4)

De Schotse jazztrompettist Malcolm Strachan is al professioneel bezig sinds hij het Leeds College of Music in 1996 verliet. Hij stond mee aan de basis van de blazerssectie van de funkband The Haggis Horns. Malcolm speelde al samen of toerde al rond met o.a. Mark Ronson, Amy Winehouse, Corinne Bailey Rae, Jamiroquai, Martha Reeves and The Vandellas, Jess Glynne, The Craig Charles Fantasy Funk Band, Black Honey, The New Mastersounds, Abstract Orchestra en Blue Note Records jazzsaxofonist Lou Donaldson. Zijn debuutalbum ‘About Time’ zag het levenslicht in maart 2020, en dit is de opvolger ervan. Het album kwam officieel uit op 27 januari bij Haggis Records, en bereikte mij via Willwork4funk. De begeleidingsband bestaat uit musici die Malcolm al meer dan 2 decennia kent, en met samengewerkt heeft. En dat zijn: Atholl Ransome (tenorsax/fluit), George Cooper (piano), Danny Barley (trombone), Courtny Tomas, (dubbele bas), en Erroll Rollins (drums). Voeg daarbij gastpercussionist Sam Bell en de Britse jazzzangeres Jo Harrop. Malcolm schreef alle tracks zelf, en bestrijkt een breed spectrum aan jazzstijlen. Daarbij doet hij denken aan jazz fusion uit de seventies.

Malcolm opent met de Braziliaans klinkende ‘Nossa Dança’, een leuke samba waaraan Jo Harrop woordloze vocalen toevoegt. ‘Soul Trip’ drijft op een relaxed ritme, waarna ‘The Wanderer’ een Latin ritme ten tonele voert, weerom met Jo Harrop op de achtergrond. De ballade ‘The Last Goodbye’, met strijkers, lijkt zo weggelopen uit de soundtrack van een film, gevolgd door de mooie, zacht heupwiegende bossa nova ‘Elaine’. ‘Cut to the Chase’ drijft het tempo op tot een leuke groove, die me doet terugdenken aan de blaxploitation uit de seventies. Afsluiter ‘Maybe Next Time’ is dan weer in de stijl van Tim Gelo en Cindy Bradley.

Deze cd zal de liefhebbers van contemporary jazz zeker aanspreken. Vooral als ze houden van Freddie Hubbard, Donald Byrd, Lee Morgan, Art Farmer, en Miles Davis. Dit is nu al een hoogtepunt, en het jaar is net begonnen. Kopen dus!

Patrick Van de Wiele (4½)

The Great Northern is het pseudoniem van producer, multi-instrumentalist, componist en sessiemuzikant Ben Jackson. Ben woont in Nashville en heeft nummer 1 albums in zowel het rock als het countrygenre. Tevens werkt hij samen met singer-songwriters in Americana, pop, country en rock. Ben leverde al composities voor films, Tv-shows en commercials. In 2019 richtte hij The Great Northern op, een instrumentaal muziekproject, en het debuut daarvan is ‘Nocturnes’, met daarop soundscapes met analoge synthesizers en organische instrumenten. Voor dit nieuwe, digitale album componeerde hij alle tracks zelf, produceerde, mixte en masterde ze ook. Opnieuw verkent hij op een sonische manier via de incorporatie van analoge synthesizers en organische instrumenten. Daarbij maakt hij veel gebruik van modulaire synthesizers en samplers, om de grenzen tussen traditionele instrumenten en elektronische muziek te doen vervagen. Het resultaat is een warme sound, ietwat duister en toch melodieus.

Patrick Van de Wiele (4)

Het ambient project City of Dawn, waar Damien Duque uit McAllen, Texas achter schuilt, is hier al eerder aan bod gekomen. Hij creëert onderdompelende en atmosferische, melodische, droomachtige soundscapes. Daarnaast zet hij zich ook in voor mensen met autisme, en zijn muziek is zijn manier om met angstaanvallen, depressie en slapeloosheid om te gaan. Zelf lijdt hij aan Asperger syndroom. Zijn nieuwste album bevat songs die hij schreef tijdens een familiecrisis. Het is een verzameling meditatieve motieven met diepe ambient tonen, en chill-out gitaartexturen die de innerlijke reis overwegen en via de menselijke conditie, de filosofie ervan. Damien componeerde, nam op, produceerde en mixte alles zelf. Voor meditatieve zielen uiterst geschikt!

Patrick Van de Wiele (4)

Jasmon werd tijdens de nineties opgericht als een zijdelings project van Ronald Voss, ofwel Lemongrass, in samenwerking met de Berlijnse producer en muzikant Genetic Drugs. Op hun album ‘Spacecake’ combineerden ze elektronische breakbeats en dub elementen met veldopnames uit India en Afrika. Jasmon bracht zijn eigen debuut ‘Gentle Flowers’ uit op het Japanse label Receptortune en later op het Duitse Peacelounge Recordings. De Egyptische acteur en zanger Mohammed Mounir en de Congolese zanger Alain N’kossi Konda zongen erop mee. De overige tracks waren wereldmuziek die te horen waren in diverse Tv-producties. Nadien volgden de albums ‘Cosmic Trigger’, ‘Hammock Dreams’ (een samenwerking met zijn broer Daniel), ‘Shangri-La’ en ‘From Orient to Occident’. Nu is er dit nieuwe digitale album waarop wereldmuziek vermengd wordt met elektronica. Twaalf songs manoeuvreren doorheen de magie van het Oosten.  Tabla’s en gitaar zijn te horen op ‘Caravans in the Desert’, en de oceaan komt aan bod op het warm aanvoelende ‘Indian Ocean’. Heilige Indiase gezangen komen voor in ‘Dum Danum’, terwijl je lekker kan relaxen op ‘Surfer Beach’. ‘Mizudashi’ klinkt dan weer Japans, en ‘Moon Above the Ganges’ symboliseert de heilige rivier. Tenslotte komen we terecht in een kaneeltuin op de tonen van ‘Cinnamon Garden’. Deze droomachtige reis leidt ons naar plekken van schoonheid en sereniteit. Ingrediënten uit het Midden-Oosten, Azië en het Oosten zijn overal aanwezig. En dat allemaal op de tonen van downtempo en Lounge elektronica. Ideaal voor wie niet genoeg kan krijgen van de Orient!

Patrick Van de Wiele (4)

Smooth & contemporary jazz veteraan Paul Brown won al tweemaal een Grammy Award. Hij werkte al samen met o.a. George Benson, Larry Carlton, Norman Brown, Boney James, Kirk Whalum. Paul ging indertijd akkoord om contemporary jazzgitarist Les Sabler’s ‘Tranquility’ album te produceren, en dat leidde tot een transformatie. Nu is Brown voor dit nieuwe (en zevende) album opnieuw in de producersrol gestapt, en schreef hij mee aan 7 originele songs. Dit album komt op 3 februari as op de markt.

Paul Brown, zelf een gitarist, stelde Sabler voor om een vintage 1967 Gibson Johnny Smith gitaar te bespelen, en dat hervormde diens sound. Songwriters Shane Theriot (Hall & Oates, Dr. John, Neville Brothers) en Lew Laing (Norman Brown, Marion Meadows, Raheem DeVaughn) werden binnengehaald om songs met jazz, R&B, funk en popnuances te creëren. Sabler zei: “I’m at the top of my game, hitting my creative stride on the last album (‘Tranquility’). ‘Flying High’ takes it to another level.” Daarnaast bracht hij Geoff Pesche in het project als mastering ingenieur van de iconische Abbey Road studio’s (The Beatles).

Op de leuke opener ‘Over the Top’ hoor je fluitist Greg Vail, waarna Eugene McDaniel’s ‘Compared to What’ volgt, een track opgenomen door jazzpianist Les McCann en saxman Eddie Harris in 1969. ‘Moonlight’ bouwt opnieuw op de samenwerking tussen Sabler en keyboardspeler Lew Laing, en de titeltrack steunt op een drum groove van Gorden Campbell. Sabler haalt daarna zijn nylonsnarengitaar boven voor ‘Old Friends’, en die warme sound, daar hou ik van. ‘New Bossa’ is de nieuwe single, een leuke track met ietwat Latin inslag. Michel Legrands ‘The Windmills of Your Mind’ is een klassieker uit 1968 en deze heupwiegende Latin groove voert Sabler uit op zijn nylonsnarengitaar. Een andere klassieker ‘Summer in the City’ volgt daarna, en deze versie is gebaseerd op die van Quincy Jones uit 1973. Greg Vail’s sax steunt hem daarop. ‘Soft & Smooth’ klinkt ook leuk, waarna ‘Double Jeopardy’ opgeluisterd wordt door de gemuteerde trompet van Ron King. Tenslotte eert Sabler een van zijn invloeden, en dat is gitaarlegende Kenny Burrell op ‘A Child Is Born’ uit 1971.

Paul Brown produceerde en mixte alles in The Funky Joint studio. En het resultaat mag er best wezen! Leuke contemporary jazz!

Patrick Van de Wiele (4)

Meer dan 40 jaar geleden liet wijlen Eddy C. Bertin mij kennismaken met de muziek van The Alan Parsons Project. Ik was onmiddellijk verknocht aan het album ‘I Robot’, omwille van het sciencefictionthema, maar kon ook de overige elpees appreciëren. Deze Britse progressieve rockband was actief tussen 1975 en 1990, maar toentertijd had ik er nog nooit van gehoord. De groep draaide rond producer, audio ingenieur, muzikant en componist Alan Parsons, en zanger, songwriter en pianist Eric Woolfson. Daarnaast werden ze begeleid door afwisselende sessiemuzikanten. In totaal brachten ze 11 studioalbums uit.

In november 1980 werd dit vijfde album uitgebracht. Het was geïnspireerd op de periode waarin Woolfson en Parsons in Monte Carlo verbleven hadden, alhoewel het album opgenomen werd in Parijs. Op die sessies speelden Ian Bairnson (gitaar), David Paton (bas), Stuart Elliott (drums), Eric Woolfson (keyboards en leadzang), samen met Elmer Gantry, Chris Rainbow en Lenny Zakatek. Het zou een van hun bestverkopende elpees worden, en bereikte zelfs de gouden status in heel wat Europese landen plus de USA. Op 24 februari as. verschijnt deze gelimiteerde Cd-box met daarin 3 cd’s plus een regiovrije Blu-ray. Alles werd door Alan Parsons zelf gemastered en geremixt vanop de originele master tapes. Zo krijg je maar liefst 42 bonustracks erbij, afkomstig uit Woolfson ’s dagboeken, out-takes tijdens studiosessies, in een nieuwe 5.1 surround mix en een geremasterde originele stereomix in hoge resolutie, samen met promovideo’s van ‘Games People Play’, ‘The Gold Bug’ en ‘The Turn Of A Friendly Card’ plus een promotionele Tv-spot. Daarbij krijg je nog een geïllustreerd cd-boekje met een nieuw essay en een poster.

Op de 3 cd’s staan klassieke tracks zoals ‘Games People Play’, de ballade ‘Time’, het instrumentale ‘The Gold Bug’ en de titeltrack, die een ganse elpeekant in beslag nam. De Blu-ray zat er niet bij, dus daar ik niks over zeggen. Toch een toffe re release zowel voor de fans, als voor de nieuwkomers!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse jazzzangeres Libby York groeide op in Chicago in een muzikale familie. Haar vader zong soms bij big bands, en onderhield een column over het nachtleven in een studentenmagazine. Zowel moeder als vader speelden piano, en het huis was gevuld met de muziek van Sinatra, Rosemary Clooney enz. Nochtans begon Libby’s muzikale carrière pas op haar 35^ste. Ze verliet Chicago in het begin van de seventies en ging naar de American University in Washington, D.C. Daar leerde ze haar man kennen, en samen openden ze een restaurant. ’s Winters zaten ze echter in Key West, Florida, waar ze geïnteresseerd geraakte in muziek. Na enkele jaren scheidde ze van haar man, en verkaste naar New York. Daar werd ze stilaan opgenomen in de levendige muziekscène. Een jazz workshop zette haar op de goede weg. In 2014 keerde ze echter weer naar Chicago, en verdeelt haar tijd nu tussen Chicago, New York en Key West en Parijs.

Dit is haar vijfde cd al als leider en producer. Daarop wordt ze bijgestaan door Randy Napoleon (gitaar), Rodney Whitaker (bas) en Keith Hall (drums). Ze koos voor minder bekende songs uit het Great American Songbook. De opener ‘Hit The Road To Dreamland’ van Johnny Mercer symboliseert haar gemoedstoestand tijdens de Corona pandemie, en daar ontleende de titel van dit album dan ook aan. ‘Estrada Branca (This Happy Madness)’ gaat over de ware liefde vinden in een later stadium van je leven, wat ik ook meemaakte. En ‘Mountain Greenery’ staat dan weer voor haar liefde voor de natuur. Peggy Lee zong ooit ‘Cloudy Morning’, waarna Libby koos voor Abbey Lincolns ‘Throw it Away’, dat overigens gaat over de Chinese I Ching. ‘Rhode Island Is Famous For You’ is een levendige, opgewekte track, gevolgd door ‘Still On The Road’ en ‘When October Goes’, beiden van Rosemary Clooney. Maar in ‘Moon Ray’ duikt wat funk op, om daarna sexy te worden met ‘An Occasional Man’. Libby zelf houdt van de duistere, nostalgische toon van ‘Something Cool’, en sluit af met het opgewekte ‘It’s Love’.

Een coole, ingetogen aanrader voor liefhebbers van Peggy Lee, Sarah Vaughan enz.

Patrick Van de Wiele (4)

“A Heart to Heart Sharing”

De Franse artiest Sequentia Legenda (ofwel Laurent Schieber) uit Mulhouse is gepassioneerd door de “Berlin school”, m.a.w. de synthesizermuziek gecreëerd door Klaus Schulze e.a. Hij is hier al aan bod gekomen, en heeft nu een dubbel-cd uitgebracht, met daarop 5 tracks uit zijn discografie. Hij heeft die tracks bewerkt tot een resonantie van 432 Hz. Het leek hem belangrijk dat zijn composities op die mooie, warme en natuurlijke frequentie afgestemd werden. Laurent componeerde, mixte, masterde en produceerde alles zelf. Hij bespeelt Arturia Moog Modular, Arturia Minimoog, Arturia Jupiter 8, Arturia Solina, ARP Odyssey by ElektroStudio, Steinberg Hypersonic, M-Tron Mellotron, Gravity-Vocalise by Heavyocity, Atomic Sequencing tool, KORG PS-3300 Emulation from Full Bucket Music. Het maakt deel uit van zijn muzikale visie, die van een diepe en harmonieuze uitwisseling met het publiek.

‘The Return’ opent de eerste cd, en dit is meteen de langste track hieruit, namelijk 49 minuten. Daarna volgt ‘Around the Second Moon’ in een Revisited version, met een remix en mastering door Nicolas Picciotto. Deze track duurt 14 minuten. Heerlijke space muziek, waarbij je jezelf zo kan inbeelden dat je door de ruimte zweeft.

Op de tweede cd staan 3 tracks, en de opener is ‘Luminosa veritas’. Deze track duurt 18 minuten 26 seconden, en is opgedragen aan de lichtwezens, de lichtwerkers, en Laurents manier om naast het licht te werken. Want zoals Albert Einstein zei: “In verband met materie, hebben we het allemaal mis. Wat wij materie noemen is energie, wiens vibratie zo verlaagd is om opgemerkt te kunnen worden door de zintuigen. Er is dus geen materie.” ‘Elevation’ is de volgende track, opnieuw een remix en een mastering door Nicolas Picciotto. De sound ervan is trager en ingetogener, met een duurtijd van 24 minuten 29 seconden. Met ‘Au revoir’ in een 0.75 speed version neemt Laurent afscheid. Deze track duurt 17 minuten 57 seconden en is oorspronkelijk opgedragen aan Edgar Froese, maar nu ter ere van Laurents overleden moeder. Het ritme ervan is trager om tot 432 Hz te komen.

Deze dubbel-cd draagt Laurent op aan zijn ouders. Het is werkelijk een “trip out of this world”!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 17 februari van volgende maand verschijnt een luxe zesdelige cd-box met daarin de opnamen voor Warner Brothers tussen 1972-77 van de iconische zangeres Dionne Warwick. Op die 6 cd’s staan niet minder dan 85 tracks, en dat staat voor de 5 albums die ze tussen 1972 en 1977 opnam voor Warner Brothers. Vier van deze albums zijn bovendien uitgebreid met 24 bonustracks, waaronder “single edits” en rariteiten. Voeg daarbij nog een cd met 16 bijkomende bonustracks, de eerste ooit op die manier gecompileerd, met daarop alle opnames die ze tussen 1973 en 1974 met verschillende producers maakte, en nooit op een album terecht gekomen zijn. ‘You Are a Song’ is vernoemd naar een van de 7 tracks uit de sessies met producer Tony Camillo. Ook staat er een voorheen onuitgebrachte versie op van ‘We Need to Go Back’, geproduceerd door Ashford & Simpson.

Deze cd-box vat aldus Dionne’s catalogus voor Warner Brothers, die een dikwijls vergeten brug slaan tussen haar indrukwekkende resem hits tijdens de sixties voor Scepter Records, en de meer dan 20 jaar durende periode die aan bod komt op ‘Déjà Vu: The Arista Recordings’ twaalfdelige boxset bij SoulMusic.

“Highlights” zijn de duetten ‘Then Came You’ en de geliefde mooie B-kant ‘Just As Long As We Have Love’ uit 1974 met The Spinners, ‘You’re Gonna Need Me’ uit de door Holland-Dozier-Holland geproduceerde elpee, ‘Just Being Myself’ gesampled door Usher op ‘Throwback’ in 2004, een speciale discomix op 12 inchformaat van het door wijlen Thom Bell geproduceerde ‘Once You Hit the Road’ en het zeldzame, groovy ‘Move Me No Mountain’ uit haar opnames met Jerry Ragovoy.

Ook zeer leuk zijn haar versies van ‘Close to You’, ‘One Less Bell to Answer’, ‘Best Thing That Ever Happened’, ‘In Between The Heartaches’, maar ook ‘The Balance of Nature’, ‘Don’t Let My Teardrops Bother You’ en ‘Track of the Cat’ (een song van Thom Bell en Linda Creed).

Deze luxe cd-box werd samengesteld en mee geproduceerd door de oprichter van het SoulMusic label David Nathan samen met Joe Marchese van The Second Disc. Er staan voorheen onuitgebrachte interviews op met Dionne zelf, Burt Bacharach, Thom Bell en Brian Holland. Voeg daarbij nog een sequentiële sessiegrafie, verbazingwekkende art door John Sellards, en een excellente mastering door Nick Robbins op basis van digitale bronnen ter beschikking gesteld door Warner Brothers.

Dat allemaal maakt dit item onmisbaar in de collectie van alle Dionne fans.

Patrick Van de Wiele (5)

De thuisbasis van de Noorse ambient artiest Frolin is in Haugesund. Hij heeft een voorliefde voor componeren van aanstekelijke tunes en dito verhalen. Geïnspireerd door internationaal geprezen artiesten zoals John Coltrane, begon de muzikale reis van Frolin op jonge leeftijd op de kleuterschool, waar hij speelde met het elektrische orgel van zijn oma en melodieën speelde die hij op de radio hoorde. Als fervent verhalenverteller wordt Frolin sterk beïnvloed door ervaringen uit het echte leven, waarbij hij inspiratie voor zijn muziek haalt uit persoonlijke gebeurtenissen en ontberingen, waardoor dit sterke emoties bij mensen kan oproepen. Afgezien van het oproepen van emoties, heeft Frolin een unieke aangeboren competentie om op ingenieuze wijze muziek in meerdere stijlen te presenteren, en dit alles met behoud van een consistent merk, een van de factoren die deze artiest tot een artiest maken om in de gaten te houden. Met grote dromen en veel energie over, probeert Frolin de samenleving positief te beïnvloeden met zijn muziek en is hard op weg om een van de meest fenomenale artiesten van onze generatie te worden.

Zijn nieuwste album bevat een rustgevende verzameling emotionele instrumenten. Het album combineert akoestische en synthetische geluiden om een gevoel van kalmte, comfort en ontspanning voor de luisteraar te creëren - zowel in de geest als in het lichaam. Ideaal dus om bij te ontspannen, of de stress van de voorbije dag van ja af te schudden. Maar ook prima als achtergrondmuziek.

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse componist, pianist en producer Dan Alan Levine geniet momenteel van succes door zijn nieuwe smooth jazz single ‘Our Kind of Love’. Dan werd geboren en groeide op in een voorstad van New York en studeerde af met een graduaat aan The Manhattan School of Music. Vroeger componeerde en arrangeerde hij op freelance basis voor big bands, componeerde, orkestreerde en arrangeerde hij achtergrondmuziek voor Tv spelletjes, en ook de tune voor ‘What’s My Line’. Zo mocht hij talloze Awards in ontvangst nemen, zoals een Tony Award voor de muziek van de Broadway musical ‘Anna Karenina’.

Dit nieuwe album is echter mijn eerste kennismaking met hem. Hij opent dat met de opgewekte titeltrack, die je meteen zin geeft om te dansen, en waarop fluitiste Kim Scott te gast is. De eerste, en bekende, uptempo single ‘Our Kind of Love’ volgt daarop, met hulp van saxofoniste Jeanette Harris en Kim Scott. Dit is een prachtig nummer, en het was voor mij de introductie tot Dan. ‘Cozumel’ zou de tweede single worden, ook weer met Jeanette Harris, waarna de ballade ‘Always’ aan de beurt is. Op de mid-tempo tonen van ‘Over Easy’ hoor je ook weer Kim Scott, gevolgd door het zalig relaxte ‘Smooth Sailing’. ‘Pathetique’ is ook een ballade, waarna het tempo omhoog gaat met het vrolijke ‘Puddle Jumping’. Op ‘Sybille’ is Jeanette Harris weer present, en dan gaan we ‘Sky Skippin’’. Opgewekt, vrolijk en vol energie huppelen we verder, waarna ‘Today’s the Day’ de laatste track wordt. Na een kalme intro, knalt deze afsluiter uit de boxen.

Een prachtig album, dat me doet verlangen naar meer! Dit is een voorbeeld hoe smooth jazz moet klinken. Ik kan het dan ook enkel maar aanbevelen. Bedankt Dan voor die mooie muziek!

Patrick Van de Wiele (4½)

In 2018 werd de band No Substitution opgericht door de Duitse gitarist Arndt Worbis. De groep brengt contemporary jazz, met elementen van blues, jazz, funk, soul, Latin en pop. De band bestaat uit: Arndt Worbis (gitaar), Jürgen Heller (sax), Björn Grote (bas), Markus Passlick (percussie) en Paul-Alexander Schulte (drums). Tijdens de Corona pandemie begon Arndt in maart 2020 om songs te componeren. En wat begon als een tijdverdrijf groeide uit tot dit full album. Hij leverde alle songs aan, en produceerde dit album samen met Schulte. “I am very happy that good friends and great musicians supported me with their creativity and musicality and significantly contributed to the success of this album contributed to the success of this album,” schreef Arndt. Op deze schijf krijgt de band versterking van gastmuzikanten Bene Aperdannier (keyboards), Christian Kappe (trompet), Klaus Heimann (trompet), Stephan J. Schulze (trombone) en Friedemann Kühn (drums). De cd opent met de mooie mid-tempo titeltrack, die me wat doet denken aan de IJslandse band Mezzoforte. ‘Drippin’’ klinkt wat meer funky, waarna ‘The Legal Shift’ een uptempo “feel good” track is. Het rustige ‘Métro’ doet me weer wat denken aan Mezzoforte, gevolgd door de swingende funk van ‘Funky Point’. Daarna gaan we richting de zevende hemel op de tonen van de mid-tempo track ‘7th Heaven’, en een bluesy sfeer is aan de orde op ‘Sad and Blue’. Op de tonen van ‘Nightcrawling’ hoor je een nylon string gitaar, en na de intro schalt ‘Mister Breeze’ opgewekt door de boxen. ‘Smooth Jazz’ is precies zoals de titel aanwijst, een relaxte jazztrack, en het melancholisch klinkende ‘No One Like You’ sluit af.

Een mooie cd, die mij bereikt vanuit een onverwachte en onbekende hoek. Perfect voor een zonnige dag. Het bewijs dat mooie muziek universeel is, en deze cd verdient dan ook meer bekendheid. Daar draag ik graag tot bij!

Patrick Van de Wiele (4)