In het verleden heb ik al meerdere albums van Tim Gelo en zijn chill-out & lounge project Velvet Dreamer besproken. Deze trompettist en producer uit Berlijn fusioneert elementen uit chill-out, lounge, wereldmuziek (zoals bossa & Latin) en smooth jazz tot een geheel. Maar zijn trompet staat steeds centraal op groovy elektronische beats. Tim studeerde jazz aan de Hanns Eisler muziekschool in Berlijn, speelt in de optredens van de Staatsoper Berlin en in de band Mariachi International El Dorado mee. Daarnaast heeft hij samen met Paul Wiebe het duo Jazzá-vu opgericht, en ook het soloproject Digeltown.

Dit jaar bestaat Velvet Dreamer echter een decennium, en hier is tere ere daarvan zijn zevende album bij Lemongrassmusic. Het is een echt zomeralbum geworden, dat gevoelens van zonneschijn, vakantie, de zee en zandstranden oproept, om de lijsteraars te doen ontspannen en de dagelijkse problemen te vergeten.

Echt zalig relaxte muziek! Proficiat Tim voor dit zomers album!

Patrick Van de Wiele (4½)

De Australische negenkoppige band Menagerie uit Melbourne werd destijds opgericht door songwriter, gitarist, producer en Dj Lance Ferguson. Hij is tevens de drijvende kracht achter The Bamboos, Lanu, Rare Groove Spectrum en Machines Always Win. Dit is hun vierde cd, die 2 jaar na de vorige ‘Many Worlds’ uitkomt. Hun debuut kwam er al in 2012, waarna ‘The Arrow of Time’ volgde in 2018. Ze werden genomineerd in de categorie “Best Jazz Act” van de Music Victoria Awards 2021 en traden in 2022 op als onderdeel van het gewaardeerde Melbourne International Jazz Festival. Hun sound kan je omschrijven als een vooruitkijkend, ritmische expressie van contemporary jazz. Maar ze zijn moeilijk in een hokje te stoppen, en extrapoleren volop op spirituele jazz. De titeltrack klinkt ietwat funky, met een onophoudende, hypnotische drum van Felix Bloxsom, maar daarover laat woordalchemist Three Cosmic Poet zijn wijsheid weerklinken. Dat bouwt verder naar een epische climax met een tenorsaxsolo van Phil Noy. De single ‘Kingdom’ drijft op een fusion groove, met in tweede deel de trompet van Ross Irwin. Jazzfunk die vergelijkbaar is met Roy Ayers of Donald Byrd. Daarna weerklinkt het opgewekte ‘Earthrise’, terwijl ‘Arrival’ meer de richting van Afro jazz opgaat. Hierop brengt Lance Ferguson een uitgebreide gitaarsolo. ‘Of’ trekt je mee in een betoverende muzikale Maelstrom. Afsluiter ‘Danieda’s Dance’ weerklinkt in een ¾ jazz modaliteit met opnieuw een sax solo van Phil Noy.

Alles bij mekaar een heel speciaal album dus, dat in mijn oren toch weerklinkt voor geoefende oren.

Patrick Van de Wiele (4)

's Werelds bekendste blokfluitspeler, David Young, met 70 geproduceerde en opgenomen albums, meer dan 1.000.000 verkochte cd's, 25.000.000 streams/downloads en 2 Grammy-nominaties is David Young. Zijn eerste groep, Celestial Winds, verkocht 100.000 cd's en werd in 1993 het best verkopende onafhankelijke album in de Canadese geschiedenis, evenals de nummer 1 import van het land. Young heeft vier boeken over spiritualiteit geschreven, heeft veertig jaar lang gemediteerd, heeft 500 evenementen gepresenteerd onder de naam ‘A Portal Between Heaven and Earth’, en reist nog steeds veel. Het eerste seizoen van Youngs aankomende tv-serie ‘Soul Sessions’ wordt in 2024 uitgezonden.

Dit digitale album ‘In the Stars’ met speciale gast Clifford Carter is muziek die je moet beleven! Verbeterd met Monroe Sound ScienceTM, een combinatie van geluidstechnieken die bin aurale beats omvatten, evenals frequentie-, amplitude- en fasemodulatie. Deze innovatieve muziekverbetering maakt gebruik van meer dan 50 verschillende technieken voor het creëren van geluidsfrequenties die zijn ontworpen om luisteraars te helpen snel naar gerichte, gunstige staten van verruimd bewustzijn te gaan. Vanaf de eerste tot de laatste noten van dit album wordt de vertrouwde handeling van het luisteren naar muziek overstegen. Deze muziek verkent een enorm soundscape gemaakt van poëtische blokfluitmelodieën, fascinerende pianotexturen en ritme, en weelderige 12-snarige gitaarharmonieën die een caleidoscoop van gevoelens en verwondering oproepen.

David Young bespeelt tevens alt en tenor recorders, 12 snaren gitaar, elektrische gitaar, percussie en Clifford Carter vult aan met piano en keyboards. Kartikeva Ayul zorgt op track 4 voor de wave drum.

Deze muziek is uiterst geschikt om op te mediteren!

Patrick Van de Wiele (4)

Andrea Bacci werd geboren in Italië in 1972. Hij erfde het vermogen om artistieke werken van kristal te maken van zijn vader, terwijl hij tegelijkertijd zijn eigen intense passie voor muziek cultiveerde. Op jonge leeftijd speelde Andrea al in een rockband, maar naarmate hij ouder werd, breidde zijn muzikale smaak zich uit naar andere genres zoals fusion, jazzrock en later ambient en chill-out. Zijn muzikale stem is zeer innerlijk, en Andrea voelt de behoefte om te componeren om datgene naar buiten te brengen wat zijn innerlijke zelf niet met woorden kan uitdrukken. Luisteren naar zijn muziek is als luisteren naar de geheimen van je beste vriend, met alle emotionele betrokkenheid die dat met zich meebrengt. In zekere zin kan het ons helpen een belangrijke stap te zetten naar het openstellen voor anderen, naar empathie. Het is een pad dat weinigen bereid zijn te volgen, omdat het verre van radiovriendelijke muziek is, maar zijn muziek zal je verrijken en je meer afstemmen op de schoonheid van authenticiteit. Andrea componeerde alle tracks zelf, en produceerde ze nog ook.

Hijzelf zegt erover: "It is a personal and spontaneous project, a suggestion to give up our traumas, all the demons and obsessions haunting us and to go back to our original peace simply by getting rid of the useless shells hiding us, by turning towards infinity to be finally able to enjoy the freedom of being our true selves."

Zijn muziek klinkt majestueus en is zowel onder te brengen bij ambient als bij New Age.

Patrick Van de Wiele (4)

Ambient-icoon Brannan Lane, Spotted Pecarry-artiest John Gregorius en de wereldberoemde bassist Sean O’Bryan Smith zijn samengekomen om hun eerste volledige samenwerking uit te brengen, getiteld ‘Emergence’. Dit nieuw album laat Lane op keyboards en geluidsontwerp, Gregorius op elektrische/akoestische gitaren en Smith op bassen/loopprogrammering horen. ‘Emergence’ vangt de geest van de uiteenlopende carrières van elk van deze artiesten, die beginnen met een sfeervol landschap dat meerdere genres overstijgt en je meeneemt naar een immense mix van ritme en sonische verkenning.

Brannan Lane is een bekroonde componist en producer die 28 albums heeft uitgebracht in de muziekgenres Ambient, World en New Age. Zijn werk is te horen op Dateline NBC, Spike TV, Univision, Outdoor Channel en Sony Play Station. De warme sonische texturen van Brannan stralen een ontspannende energie uit die zich een weg baant naar je zintuigen, waardoor je in een hemelse droomgevulde coma terechtkomt.

John Gregorius is een bekroonde componist en artiest met meerdere releases op Spotted Pecarry Music. Zijn liefde voor gitaar komt duidelijk tot uiting in zijn composities waarin akoestische, ambient en elektrische gitaar worden gevierd, terwijl hij een reeks alternatieve stemmingen en sonische landschappen bevat. Als componist ontving John in 2022 de Intercontinental Music Award voor ambient muziek. Zijn opnames zijn regelmatig te horen op SiriusXM’s Spa-kanaal en hij werkt momenteel samen met artiesten in de ambient-, New Age- en postrockgenres.

Sean O’Bryan Smith is een internationaal geprezen multi-instrumentalist, bekroonde filmcomponist, platenproducent en wereldberoemde soloartiest. Seans carrière als professionele opname-/touringbassist bestrijkt meer dan drie decennia en hij werkte voor meer dan 100 grote en onafhankelijke labels, variërend van Kenny Rogers tot Larry Carlton. Naast Lane en Gregorius was Sean te horen op recente New Age opnames voor ELEON, Ambiente Solstice en Chinmaya Dunster. Daarnaast is hij directeur Artist Development & Relations voor Wayfarer Records.

Hun muziek klinkt ambient, maar hierbij kan je jezelf gerust beelden voorstellen die te zien in de bijbehorende, onderstaande videoclip. Als een astronaut of een ruimtevaarder voor het eerst buitenaardse landschappen aanschouwt. Mooi n dromerig!

Patrick Van de Wiele (4)

Na twee albums uitgebracht onder het label Lemongrassmusic presenteert de Roemeense producer Openzone Bar nu zijn derde album ‘Ocean 6AM’. Na de albums ‘Lifestyle’ (2012) en ‘Limestone’ (2015) waren er tot nu toe geen releases van Openzone Bar. ‘Ocean 6AM’ is een album dat is gemaakt met warme en nostalgische watergeluiden in gedachten – geluiden van aan de zee en oceanen waar de wind het meest aanwezig is tijdens de ochtenduren. Met behoud van de wortels van zijn laatste albums, die relaxte beats, ontspannen grooves, cocktails en rust hadden, heeft dit huidige album aan de ene kant een vergelijkbare geest, maar aan de andere kant bevat het wat meer elektronische sfeer, reprise-geluiden en nieuwe verrassende beats, die we kunnen horen op de track ‘Aqua Velva’.

Het album begint met het Ambient-nummer ‘Coastline Chill’ – een nummer dat perfect aanvoelt voor elke intro van een set of gewoon om gewoon te luisteren waar er behoefte is aan een pauze of een ontspannen tijd. De tweede track ‘Bay Breeze’ laat de typische Openzone Bar breakbeat-stijl horen – met een beetje pianotoets uit het midden van het nummer. ‘Aqua Velva’ is dé track voor de perfecte zomerse sfeer en relaxte sound. Een nummer dat het beste tot zijn recht komt als je ernaar luistert op warme zomerdagen. ‘Sunshine Lemon Drop’ heeft opnieuw een breakbeat en een vleugje nostalgische sfeer. De titeltrack ontspant je nog langzamer met aanhoudende ritmische strandgeluiden op de achtergrond en warme zang. ‘Closer To The Sand’ heeft een perfecte deep house en chill-out sfeer. Daarna volgt ‘All Day In July’ met een vergelijkbare sfeer als ‘Coastline Chill’ maar op een andere toon, terwijl ‘French 77’ hetzelfde breakbeat-geluid bezit als ‘Bay Breeze’ en ‘Sunshine Lemon Drop’. De laatste twee nummers ‘Away Tomorrow’ en ‘Lunch Break’ eindigen het album met een beetje een Electronica-geluid en een reprise-stijl, waarmee het album wordt afgesloten dat een compleet pakket is van het eerste nummer tot de laatste noot, perfect voor ontspannende zomerdagen.

Patrick Van de Wiele (4)

De Franse gitarist Christophe Goze, die nu in Barcelona woont, is hier al verscheidene malen aan bod gekomen. Nu stuurde hij me dit album, dat eigenlijk al dateert uit 2018. Hij wordt hierop bijgestaan door Frederic Langlais op accordeon & bandoneon, Matthieu Rabatte & Laurent Faucheux op drums en Roberto Briot op bas. Het album bevat 8 tracks, die allemaal het etiket “revised version” meedragen, d.w.z. dat ze voorheen al op andere albums uitgebracht zijn. Christophe zegt zelf: “As this summer is ending allow me to take you on a journey to revisit a chapter of my musical evolution with an album that has stood the test of time. ‘Reminiscence’ stands as a pinnacle among my released albums. At its heart lies the unmistakable essence of the “Jazzy Lounge” sound that has shaped my musical journey.”

Centraal hier staat de topsingle ‘I Will Always Love You’, die niet minder dan 4 miljoen maal gestreamd werd op Spotify. Maar de overige tracks mogen er best wezen! Het mooie ‘A New Beginning’ bezit een synthesizersound, die ondersteund wordt door gitaar, fluit en percussie. Het ontspannen ‘Cielo’ volgt daarna met gitaar en accordeon. De single ‘I Will Always Love You’ heeft niks te maken met gelijknamige hit van wijlen Whitney Houston, maar is een romantische ballade. En ‘Jardin d’hivers’ is een cover van de bekende hit van Henri Salvador. Op ‘Memory of You’ schetst Christophe een beeld van een herinnering aan een geliefde, in een Parijse sfeer. Daarna brengt ‘Mourir d’aimer’ het gevoel van liefdespijn, waardoor je gaat denken dat je eraan zal doodgaan. Hierin zit wat Oosterse sfeer verweven. ‘Someday I Will’ klinkt melancholisch, waarna ‘Waiting for You’ afsluit op een jazzy en relaxte wijze.

Een mooi album dus, met hints van lounge, jazz en wereldmuziek. Om rustig van te smullen!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse ambient & orkestrale songwriter, violist, componist en producer Ross Christopher is een vooruitstrevend man. Zijn minimalistische benadering van songwriting en componeren is zowel mooi als aangrijpend: hij verweeft strijkers en elektronische sfeer ingewikkeld tot levendige filmische soundscapes. Hij componeerde en nam 'The Eternal Nature of Temporary Things' op als een verkenning van alle dingen, zowel kortstondig als tijdloos. Ross Christopher is gefascineerd door de uitbreidende en onderling verbonden realiteiten, die in elk nummer voelbaar zijn. Geniet, ontspan en herontdek (jezelf en zijn plaats in het uitdijende universum) terwijl je luistert naar dit album.

Zijn nieuwste album bewijst eens te meer dat Christopher niet gebonden is aan een uniek geluid. Zijn muziek blijft eerlijk, bloot, volwassen en "intens origineel... en creëert gruizige texturen en beklijvende filmische soundscapes, gebracht met vertrouwen en ijver." Zijn muziek zal resoneren met fans van artiesten als Hammock, Sleeping At Last, Explosions in the Sky, Bonobo, Eluvium en Olafur Arnalds. De muziek van Ross is te horen op het SXM Spa-kanaal en op vele terrestrische en niet-terrestrische radiostations.

De muziek erop past best onder het etiket New Age of ambient.

Patrick Van de Wiele (4)

Of hij nu optreedt op internationale jazzfestivals in Stockholm, Montreux, Bermuda of St. Lucia, of nabij zijn thuisstad Atlanta, veteraan saxofonist Reggie Hines stelt aan zijn publiek steeds dezelfde vraag: “How many of you want to go on a musical journey?” Reggie brengt in zijn muziek een eclectische mix van salsa, hiphop, jazz, trap, bebop, gospel, funk en zelfs klassieke muziek. In het verleden maakte hij 8 jaar deel uit van Angie Stone’s band. Daarnaast maakte hij ook deel uit van de U.S. Army Band, behaalde aan ASCAP Award en een Best R&B Song Grammy nominatie voor Phyllis Hyman’s ‘Get Right Down to it’, schreef songs voor Chaka Khan en Bell Biv Devoe, kwam op in verschillende Tv-show en trad aan met stand-up Comedyshows. Het is 9 jaar geleden sinds zijn derde soloalbum ‘How I Feel’, en in die tussentijd speelde hij met Chapelle, Earth, Wind & Fire, John Mayer, Gloria Gaynor, Post Malone, en The Muppets. 

Zijn  nieuwste album is stilistisch gevarieerd en zeer autobiografisch. In ‘Still Can’t Stop it Intro’ hoor je een verwijzing naar reizen in de tijd, een concept uit sciencefiction. Op ‘Might as Well’ komt vocaliste Alyson Williams aantreden, en fluitiste Ragan Whiteside is te gast op ‘Secret Admirer’. ‘We Meet Again’ klinkt rustig, waarna violiste Karen Briggs opduikt op ‘I Got You’. ‘Red Light Green Light’ drijft op een hiphopritme, terwijl gitarist Steve Cunningham aantreedt op ‘Hot Steel’. Zanger Tony Hightower is dan weer van dienst op ‘Tomorrow’s Yesterday', gevolgd door ‘Night Breeze’. Singer-songwriter Reci Reign is te horen op ‘What Goes Around’, en ‘More Special Moments’ is een romantisch intermezzo. ‘I’m Back’ sluit het album af.

Dit album laat Reggie zijn gevarieerd talent horen. Probeer het aldus eens!

Patrick Van de Wiele (4)

The Spinners is een Amerikaanse R&B zanggroep die in 1954 opgericht werd in Ferndale, Michigan. Ze genoten in de jaren zestig en zeventig van een reeks hitsingles en albums, vooral met producer Thom Bell. De groep blijft toeren, zonder originele leden, nadat Henry Fambrough in 2023 met pensioen ging. De groep is tevens gekend als de Detroit Spinners en de Motown Spinners, vanwege hun opnames uit de jaren zestig bij het Motown-label. Deze andere namen werden in Groot-Brittannië gebruikt om verwarring met een Britse folkgroep, ook wel de Spinners genoemd, te voorkomen. Op 30 juni 1976 ontvingen ze een ster op de Hollywood Walk of Fame. De Spinners werden in 2023 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Later deze maand wordt deze definitieve boxset van 7 cd's, inclusief alle originele Atlantic studioalbums van The Spinners, geproduceerd door de legendarische Thom Bell, uitgebracht. Met daarop maar liefst 92 nummers (inclusief 25 bonustracks bestaande uit single bewerkingen, niet-LP-kanten en de allereerste Atlantic Records-sessie van The Spinners) op deze uitgebreide edities van 'Spinners' (1973), 'Mighty Love' (1974), 'New and Improved’ (1974), Pick of the Litter' (1975), ‘Happiness is Being with The Spinners’ (1976), ‘Yesterday, Today and Tomorrow' (1977), 'Spinners 8' (1977), en ' From Here to Eternally' (1979). De luxe collectie van 7 cd's (met artwork van Roger Williams) bevat uitgebreide edities van alle studioalbums van The Spinners, geproduceerd door Thom Bell, opnieuw geremasterd met geweldig werk van Nick Robbins en met bonus singleversies, de niet-LP-kant 'Once in a Life Proposal', de 12-inch mix van 'If You Wanna Do a Dance', en de volledige sessie van vier nummers onder leiding van Jimmy Roach, die de weg vrijmaakte voor de groep om met Thom Bell samen te werken.

Geproduceerd door David Nathan van SoulMusic Records en Joe Marchese van de populaire heruitgavesite The Second Disc, en geannoteerd door Marchese op basis van nieuwe en ongepubliceerde interviews, is dit het ultieme boxset-eerbetoon aan de buitengewone – en buitengewoon soulvolle – groep die over de hele wereld bekend is als The Spinners.

Op deze ultieme viering van de soulgrootheden uit Philadelphia wordt elk album geproduceerd door Thom Bell, en veel nummers bevatten de originele MFSB, waaronder Norman Harris, Ronnie Baker, Earl Young van The Trammps, Bobby Eli en The Sweethearts of Sigma!

Belangrijke nummers zijn onder meer de Grammy-genomineerde hits 'I'll Be Around', 'Could It Be I'm Falling in Love', 'Then Came You' met Dionne Warwick, 'Mighty Love' en 'The Rubberband Man' , evenals hits als 'They Just Can't Stop It (The Games People Play)', 'One of a Kind (Love Affair)', 'Sadie' en 'Are You Ready for Love'.

Het luxe cd-boekje bevat een uitgebreid essay van Joe Marchese van The Second Disc, gebaseerd op nieuwe en niet eerder gepubliceerde citaten van Henry Fambrough van The Spinners, Steve Allen, roadmanager van The Spinners, Barbara J. Harris, directeur Artist Relations van Atlantic Records, en de overleden, geweldige Thom Bell.

Patrick Van de Wiele (5)

De Afro-Amerikaanse producer, componist, bassist, keyboardspeler Greg “GR” Radford ligt aan de oorsprong van de band Fahrenheit 702. Hij was tevens lid en schrijver voor The Fantasy Band met Chuck Loeb, Marion Meadows en John Lee. Daarnaast componeerde Greg songs voor Jon Lucien, Kanye West, LaToya Jackson en Curtis Hairston, en voorzag ze van arrangementen. Nu is het debuutalbum van Fahrenheit 702 hier aangekomen, een smooth jazz album rond Las Vegas, en dit collectief band bestaat uit: Keith Marlo (saxofoons & lead vocal), Michael Hennigan (gitaar), James “JD” Davis (gitaar), John Wedemeyer (gitaar, akoestische gitaar), Ronnie Foster (orgel), Walter Jones (bas), Greg Radford (keyboards, piano, bas, synth bas, drumprogrammatie, percussie en achtergrondzang), Mike Clark (akoestische piano), Sennie “Skip” Martin (gedempte trompet), Diane Spann - Radford (keyboards, piano, synth bas, drumprogrammatie en achtergrondzang), Serena Henry (lead vocals, achtergrondzang), Princetta Saray (lead vocals), Ines Zak (achtergrondzang), Tyriq Johnson (achtergrondzang), Andrew Burnett (achtergrondzang) en Tristan Bindner (intro zang). Greg Radford componeerde alle tracks, behalve twee, en produceerde het album.

De single ‘Can’t Step Away’ opent in een opgewekte, funky sfeer, waarna ‘The Big Parlay’ volgt. ‘Papa’s Piece’ klinkt zacht, en de titeltrack drijft op een mid-tempo. In ‘Suite 2069’ gaan we lekker relax onderuit, terwijl je de funk kan dansen op ‘Funk-N-Tha 702’. ‘I Wanna Get Closer’ is mooie en aangename track, waarna de blues de kop opsteekt met ‘No More Money Blues’. Vervolgens komt de funk weer de kop opsteken op het ontspannen ‘Let It Ride’, waarna we even overwippen naar Brazilië op de tonen van ‘Badu Aay (Keepin’ it Rio)’. ‘Two for One’ sluit af met een romantische ballade.

Een uitstekend debuutalbum dat zeker meer aandacht verdient!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaan Elliot Levine uit Myrtle Beach, Zuid Carolina, heeft al opgetreden met Wilson Pickett en was sinds 1999 lid van de band Heatwave. Hij stond tevens al in het voorprogramma van Brian McKnight, Freddie Jackson, McCoy Tyner en Gerald Albright. Elliot heeft al 3 cd’s internationaal uitgebracht, en de nr. 1 song op mp3.com, die meer dan 1 miljoen keer gedownload werd. In 2003 maakte hij de score voor de voor een Emmy genomineerde documentaire ‘Teens in Between’. Daarnaast werd zijn muziek gebruikt in ‘Inside the NBA’ (2001) en in de onafhankelijke film ‘Friends With Benefits’ uit 2003. Vorig jaar kwam deze zesde cd uit, die ik nu pas te pakken kreeg. Daarop speelt Elliot keyboards en wordt hij bijgetreden door Bryson Grove (gitaar), Eric Mauldin (bas), Jim Carney (percussie), Leroy Harper, Jr. (sax bij James Brown), Nelson Ortiz (percussie bij Santana), Jaron Bradley (zang), William Bostic Jr. (zang) en Malcolm “Mac” Howard (zang).

Die vangt aan met de catchy titeltrack, die tevens de single eruit was. Ze wordt gezongen door Jaron Bradley, en is geïnspireerd op het schilderij van Nia Kitura uit Washington D.C. De overige tracks klinken bijna allemaal even smooth, zoals bijvoorbeeld de covers ‘Summer Madness’ (Kool & the Gang) en ‘I’ll Be Around’ (The Spinners). ‘Downtown Funk’ is de tegenhanger van ‘Uptown Funk’. ‘Guava Cake’ is zwaarder en meer rock georiënteerd. Als extraatje krijg je de instrumentale versie van ‘Love You Down’.

Een album waarop Elliot aldus zijn kunsten demonstreert in een mengeling van smooth jazz en neo-soul.

Patrick Van de Wiele (4)

Er is hier nog een debuutalbum aangekomen, en dat is afkomstig van de Pianiste & componiste Olivia Pérez-Collellmir uit Boston. Dit genuanceerd en divers album bevat tal van Olivia’s eigen muzikale interesses, onder de vlag van flamenco en Latin jazz met Spaanse folk tradities en klassieke muziek. Olivia vat hier het Catalaanse geluid van haar thuisstad Barcelona. Ze groeide op met flamenco, en studeerde klassieke piano, maar houdt ervan om die stijlen met jazz te fusioneren. Ze maakt tevens exotische uitstapjes naar India en het Midden-Oosten. Momenteel is ze Assistant Professor aan het Berklee College of Music, waar ze Summa Cum Laude afstudeerde. Ze wordt o.a. bijgestaan door bassist John Lockwood, cellist Naseem Alatrash, Catalaanse vocaliste Judit Neddermann, flamenco artiesten Ismael Fernández en Sonia Olla. Het album bestaat uit een handvol eigen songs, en arrangementen van stukken van Maurice Ravel en Frederic Mompou. De klassieke stukken werden uitgevoerd door een klein kamerorkest. ‘Promenade 1’ tot 6 zijn korte instrumentale intermezzo’s, en de single eruit is ‘Barcelona’ een eerbetoon aan haar geboortestad en ‘Granada’. Iets te klassiek naar mijn smaak.

Patrick Van de Wiele (3½)

Uit NYC komt het debuutalbum van Th Hot Toddies Jazz Band, met een eclectische mix van muziekstijlen, die perfect zijn om op te dansen, en je goed te voelen. De band werd opgericht in 2018. In 2021 brachten ze hun debuut EP uit, die met de muziekclips voor ‘Dunkin Bagel’ en ‘Five O’clock Coffee’ meer dan 100K maal bekeken werd. De band treedt soms op als een sextet en soms als een septet, afhankelijk of er een of twee vocalisten zijn. De groep bestaat uit: de voor een Grammy genomineerde Gabe Terracciano (Turtle Island String Quartet, Avalon Jazz Band) en componist & producer Patrick Soluri (Prohibition Productions) beiden leiders; Justin Poindexter (Jazz at Lincoln Center), Dan Levinson (Mel Torme, Woody Allen, The Aviator, Boardwalk Empire), Ron Wilkins (Ray Charles, Aretha Franklin, Dizzy Gilespie), zangeressen Queen Esther (James “Blood” Ulmer), en Hannah Gill (Postmodern Jukebox, Company XIV), en gastpianist Gordon Webster. Ze hebben zich alras opgeworpen tot een van de top bands op de New Yorkse swingscène.

Op hun debuutalbum staan 11 tracks, die Geïnspireerd werden door legendarische zangers en componisten uit dat tijdperk, zoals Duke Ellington, Billy Holiday, Count Basie enz. Dat album opent met de swingende Duke Ellington klassieker ‘Digga Digga Doo’ uit 1928. Uit datzelfde jaar stamt ‘Love Me or Leave Me’, en ‘I Wan’na Be Like You (The Monkey Song)’ is recenter uit 1967, want dit nummer komt uit ‘Jungle Book’. ‘Kansas City’ uit 1952 kent u waarschijnlijk ook wel, gevolgd door ‘Gee Baby, Ain’t I Good to You’ uit 1929. ‘Kilowatt Stomp’ is de enige eigen, instrumentale track, waarna het oudste nummer hier aan de beurt komt, en dat is ‘Saint Louis Blues’ van W.C. Handy uit 1914. ‘Blue Drag’ is een instrumentale track, afkomstig uit 1932, en ‘When I Get Low I Get High’ uit 1936 volgt daarop. Uit 1929 komt ‘Mean to Me’, terwijl de afsluiter ‘I’m in the Mood for Love’ uit 1935 stamt.

Swingende dansmuziek dus, met hints van bluegrass, Western swing, Americana, klassieke rock en zelfs klassieke muziek.

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse label Lemongrassmusic presenteert de nieuwe EP van de in St. Petersburg wonende muzikant en producer Stepan Altukhov, alias Dreamw41ker. Dit project werd opgestart in 2015. Op 10-jarige leeftijd begon Stepan een opleiding tot gitarist aan de muziekschool. Aanvankelijk speelde hij klassieke muziek. Zijn grootste inspiratiebron was Andres Segovia. Enige tijd later raakte Stepan dol op jazz. Zijn interesses in muziek zijn voortdurend aan het veranderen, en dit resulteerde in de wens om iets te creëren dat het beste uit verschillende genres zou verenigen. Zijn vroege werken zijn geschreven in genres als trap, witch house, post-rock, synthwave en downtempo. Later besloot hij muziek te maken op basis van melodieuze gitaarpartijen, begeleid door een verscheidenheid aan elektronische geluiden, waardoor een diep ontspannende muziek ontstond.

Na zijn mooi debuut ‘Reminiscence’ uit 2016 beschouwt Stepan deze nieuwe EP als zijn terugkeer naar de muziek. Hij heeft dit album gemaakt als een weerspiegeling van zijn diepste passies, inspiraties en de diepgaande verbinding die hij heeft met de kunst van het maken van muziek. Het is een uitnodiging om op een muzikale reis te gaan, jezelf onder te dompelen in de melodieën en de transformerende effecten van harmonie te ervaren. Elke noot is doordrenkt met zijn persoonlijke essentie, zijn emoties en zijn verlangen om verbinding te maken met anderen door de kracht van muziek.

Het is inderdaad zeer rustige muziek.

Patrick Van de Wiele (4)

De producers Roland Voss (Lemongrass) en Dennis Erbeck (Roberto Bronco) zijn samen gegaan om enkele zachte en ultra coole Lo-Fi tracks te creëren. Dit pasgeboren duo verrast met warme en weelderige klanken, ontspannen maar krachtige beats en een echte Lo-Fi-spirit op elk van de 4 nummers van deze eerste samenwerkings-EP. In feite zou deze EP de eerste release zijn in een rij van verschillende EP's die al in de maak zijn.

Volgers van het label Lemongrassmusic zullen zeker op de hoogte zijn van de veelzijdige releases van beide artiesten. Ze zijn erin geslaagd hun kenmerkende geluiden samen te voegen tot dit prachtige en veelbelovende project met een duidelijke focus op rustige Lo-Fi, Chill Hop en Lo-Fi Hip Hop. Ook weer excellent om bij te ontspannen!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse fluitiste Sherry Finzer komt hier regelmatig aan bod. Ze gelooft dat muziek gebruikt kan worden als een middel om te helen. Haar muzikale reis bracht haar van klassiek naar jazz, pop, wereldmuziek en flamenco tot waar ze nu staat. Ze vindt dat haar muziek het beste tot zijn recht komt om mensen te laten kalmeren, te verzachten en in een staat te brengen vanwaar ze zichzelf via haar meditatieve muziek kunnen helen. En dat geldt voor stress, depressie en fysieke klachten zoals tinnitus, beroerte en kanker. Ze runt het label Heart Dance Records, waarop ze zelf opneemt, en laat enkel artiesten toe die zich daarop focussen. Sherry specialiseert zich in alt, bas en contrabasfluiten, evenals die van de Native Indianen. Sherry trad al op en toerde met Darin Mahoney, Cass Anawaty, Scott Cossu, Fiona Joy Hawkins, 7 keer voor Grammy award genomineerde Will Clipman en Mark Holland. Verder werkte ze al samen met New Age artiesten zoals Cass Anawaty (Majestica), Lynn Tredeau, Joseph Akins, Greg Maroney, Mark Holland, Cathy Oakes, Darin Mahoney, Will Clipman, VeeRonna Ragone en Michael Martinez.

Haar nieuwste album beschrijft ze zelf: “Life is a journey, no two the same. The Gratitude Project is the story of my journey, which includes five peaceful and meditational solo flute EPs and an album recorded at The Tank in Rangely, CO, an incredible space creating otherworldly reverb. This series celebrates each of my decades, including the good and the bad (The Beginning, The Undercurrent, The Heart Space, The Warrior and The Empress, and The Gratitude Project). All songs recorded in this series were improvised, with several created for specific supporters of this project. I am grateful for all that has happened, for without it, I would not have been able to learn and grow and arrive to the place where I am today. Thank you to everyone who has been a part of my life, whether our time together has been long or short, favorable or unpleasant -I have become a better person for it all. The Gratitude Project symbolizes acceptance, love, and compassion, and is my heartfelt gift to you.”

Ze componeerde dus alle 24 tracks zelf, en je kan haar muziek aldus onderbrengen bij New Age, met de nadruk op meditatie en relaxatie. Mooi om bij tot rust te komen.

Patrick Van de Wiele (4)

Silky Steps is een kwintet uit de hoofdstad Pernau van Estland. Met hun unieke mengeling van neo-soul, nu-disco en funky pop zijn ze voorafgegaan door Nile Rodgers en momenteel geliked door Jungle, L’imperatrice en Parcels. Aan het roer staat een combo van mannelijke en vrouwelijke leadvocalisten, die zongen over de volwassen (X) factor van het leven. Heel wat synthesizers en zachte baslijnen trekken de boel op gang. Soms duikt een muzikale gast op met een sax solo en of wat rap.

Nu is hun nieuwste album hier aanbeland, met daarop 10 tracks, en twee singles daaruit, de titeltrack en ‘Fly, Goodbye’. ‘Music’ vangt aan met een knipoog naar Daft Punk, en een sterke invloed van Herbie Hancock. ‘Treasure’ is volop dansbare nu-disco, gevolgd door de mid-tempo klanken van ‘Haven’. Op ‘Falling for You’ komt MC Roki rappen, waarna ‘Interlude’ een kort tussenstukje vormt. ‘Alone Together’ is weer mid-tempo, gevolgd door ‘Boytoy’ doet denken aan Prince, en ‘I Like it, I Love it’ drijft op funky synthesizer. De titeltrack is een samenwerking met Rahel, met een funky inslag en op de leuke afsluiter ‘Fly, Goodbye’ hoor je Robert Linna van Lexsoul Dancemachine als gastvocalist. Best een leuk album dus, vanuit een onbekende hoek!

Patrick Van de Wiele (4)

De Bahama Soul Club volg ik al jaren met hun tropische souljazz sound. Bezieler Oliver Belz, die in Duitsland geboren werd, maar nu in de Algarve in Portugal woont, produceerde hun nieuwste cd, die ik in de bus kreeg. Het is meteen hun zesde album en een inzet tot een kleurvolle gemeenschap, geïnspireerd door de zalige energieën van de zonovergoten Algarve kust en de multiculturele geest van getatoeëerde golf ruiters, spirituele zoekers, regenboog genezers, mystieke meiden en dreadlock schoonheden. Voeg daarbij de funky geur van zandigere flip flops, en je bekomt deze tropische souljazz, roots reggae en exotische grooves. Die coole vibes en hintjes van reggae zijn vermengd met rots uit de seventies, traditionele ritmes en beats en sounds uit het zuidwesten van de Algarve. Het album werd grotendeels opgenomen met lokale legendes. Gedrogeerde troubadours, poëtische piraten en taaie rebellen. De songs zijn geboren uit een vaag idee na de release van ‘Bohemia After Dawn’, het laatste album waarin enkele bevriende artiesten uit de Algarve al deelnamen. Wanneer een zonnige namiddag en jam veranderd in een sessie bij zonsondergang die duurt de morgen aanbreekt, heerst er een special magie in de buurt. Die jams worden dan opgenomen, en hoor je hoor. Op dit album komen Josephine Nightingale, Tiago Saga, Ally Garrido, Naomi Falcon, Cutty Wren, Hedvig Larsson, Chicks on Beer enz. aan bod. En Oliver zorgde voor bijna alle songs, en produceerde ze nog ook.

En van bij de eerste noten van ‘Surfing Zavial’ wordt je opgenomen in die swingende Cubaans/Afro sound. Daarna neemt ‘Hangout je mee naar reggaeklanken, maar ‘The Rooster Calls’ swingt weer de pan uit. ‘Zambujeira’ is zo’n heerlijk, losweg heupwiegende instrumental, waarna ‘Porto de Abrigo’ het zachtjes aan doet. Reggae steekt weer de kop met ‘Till I Landed’ gevolgd door nog meer van die zon doordrongen sound op ‘Ganja Day’. Ietwat funkier klinkt ‘Just Dancing’ en ‘Land of the Healers and Dealers’ beschrijft de “couleur locale”. De instrumentale track ‘Rui’s Garage’ sluit af, maar geen nood want je krijgt nog 2 bonustracks. Dat zijn de ‘Hangout Radio Cut’ in die zalig ontspannende reggaesfeer, en ‘Blue Tides’, dat eigenlijk de instrumentale versie van ‘Porto de Abrigo’ is.

Een absolute must om zomerse sferen vast te houden! Dein dus mee op die ontspannen mengeling van souljazz, Cubaanse, reggae en Afro ritmes. Dik aangeraden!

Patrick Van de Wiele (4½)

Vanuit Durham, North Carolina bereikt mij het nieuwe album van jazzzangeres Dr. Lenora Zenzalai Helm. Helm werd geboren in Chicago, en is tevens componiste, tekstschrijfster, bandleider en lesgeefster aan de North Carolina Central University (NCCU). Op dit nieuwe album bekijkt ze alle uitvindingen en dimensies van jazz en de Afrikaanse diaspora. Op haar achtste cd als leider kreeg ze steun van haar Tribe Jazz Orchestra Nonet, dat bestaat uit 9 muzikanten. Dat zijn: pianist Ernest A. Turner, II, gitarist Baron Tymas, bassist Natalie Boeyink, drummer Thomas E. Taylor, Jr., tenor saxofonist/stem Salome Serena Wiley Bey, sopraan/alt saxofonist/fluitist Dexter Moses, trompettist Al Strong, trombonist Robert Trowers en cellist Timothy Holley. Er staan 12 tracks op, die Helm zelf componeerde en arrangeerde, en tien ervan voorzag van tekst. Het thema van de cd is een allegorische vrouw Journey, die het moeilijk heeft met misbruik, geboorte, dood, zelfbevestiging en haar overwinningen d.m.v. eigenliefde, doorzettingsvermogen en bevestiging. Helm componeerde de tracks al in 2003, en gedurende de twee volgende decennia schaafde ze die bij. “It took me 20 years to really sing all the music,” zei ze, “because when I first wrote it, it was fresh off the plate. But [being] the woman that I am now, I’m able to really express and sing the music.”

Op de opener ‘Earth Transitions I’ hoor je haar woordeloze vocalen zingen, en dat is tevens het geval verderop met ‘Earth Transitions II’. ‘Beauty’ gaat over haar grootmoeder, waarna het autobiografische ‘Tears are a River (That Take You Someplace)’ volgt. ‘Huntress Too’ is net zoals de voorgaande tracks afkomstig uit haar cd ‘I Love Myself When I’m Laughing’ (2003), gevolgd door ‘Sweet Sixteen’ waarin seksuele schending en wraak aan bod komen op een Caribisch ritme. Op ‘Stay Out’ hoor je haar een tekst citeren van de veertienjarige Nerfertiti Ashanti Martin uit Harlem. ‘Baby Knows a Secret’ baadt in een heupwiegend laatavond sfeertje, waarna het swingende ‘Sister Joy’ volgt. ‘Divine One’ is wat geïmproviseerd, en ‘Full Knowing’ is een vredige, pastorale, instrumentale track. De titeltrack sluit af, waarin elementen zitten uit bossa nova.

Minder mijn smaak.

Patrick Van de Wiele (3½)

Vroeger heb ik heel wat albums van de Amerikaanse gitarist Patrick Yandall besproken. Dit is echter pas de eerste maal dat hij op mijn site aan bod komt. Patrick groeide op in een militair gezin, maar speelde al in trompet in het vierde leerjaar. Op die manier wou hij het nomadische leven ontvluchten. Via een sportongeval in Bay City, Michigan, dat voor een gebroken heup zorgde, verlegde Patrick zijn focus naar de gitaar. De voorliefde van zijn vader voor jazz leidde hem in naar levenslange fascinatie. Toen het gezin zich daar vestigde ontwikkelde Patrick een voorkeur voor de progressieve stijlen van Jimi Hendrix, Yes, Steely Dan en George Benson. Maar hij werd tevens beïnvloed door R&B en soulartiesten zoals Earth, Wind & Fire, Stevie Wonder en Rufus. Een openbaring was een concert van Jeff Lorber met een jonge Kenny G op sax en Roy Ayers. Patrick ging op zijn dertiende spelen in nachtclubs en leerde jazz met rock en R&B te vermengen. In het begin van de eighties verkaste hij naar San Diego, en speelde er in coverbands. Dat leidde tot studiowerk in LA voor Kevin Flournoy, Gene-O Cole,   Under The Lake, Will Donato, Rocco Ventrella, Nathan Brown, Rod Best, The Ghost Trio enz. Daarnaast trad hij ook op met o.a. J. Michael Verta, Michael Paulo, Scott Wilkie, Carl Evans, Jr. (Fattburger), Hollies Gentry III, Greg Vail (Kilauea), Tommy Emmanuel, Tom Braxton.

Nu heeft hij een nieuw album uitgebracht, met daarop zowel smooth jazz, als R&B en contemporary jazz. ‘City Boy’ opent met een leuk, opgewekt gitaarspel, waarna ‘Find Your Purpose’ in diezelfde sfeer verdergaat. Op de titeltrack is vocalist Gene-O Cole te gast. De partysfeer zit er duidelijk in op ‘House Party’, gevolgd door het erg funky klinkende ‘Poly Funk’. Daarna kan je de rust ervaren van ‘Seascape’, die verdergaat in het mid-tempo van ‘Cool That’. ‘East of Nathans’ blijft die ontspannen sfeer vasthouden, terwijl ‘Just Dance’ je ertoe aanzet om mee te wiegen. Daarna wippen we even binnen ‘Backstage’ om nader kennis te maken. Het Japanse geïnspireerde ‘Sabishi’ klinkt wat melancholisch, gevolgd door ‘Sol Food’. Vreugde en opgewektheid zijn de thema’s van ‘The Joy in You’, waarna ‘Summer Sky’ afsluit met een zomers gevoel.

Weerom dus een leuk album doorspekt met Patricks gitaarkunsten. Aan u om dit te ontdekken!

Patrick Van de Wiele (4)

Wanneer mensen aan Braziliaanse muziek denken, dan is het eerste dat in hun gedachten komt, de bossa nova, en dat is bij mij ook het geval. Maar jazzviolist, mandolinespeler en componist Ted Falcon, verkiest de “choro” muziek. Ted is een professioneel muzikant en muziekleraar met meer dan 20 jaar ervaring. Hij woonde tussen 2008 en 2016 in Brazilië, waar hij die muziek uitvoerig bestudeerde. Ted heeft 10 albums uitgebracht en op honderden projecten meegespeeld. In 2016 keerde hij terug naar LA en werd er Adjunct Professor of Music aan het Whittier College, waar hij wereldmuziek, Latin en Caribische muziek gaf. Momenteel geeft hij les aan het Silverlake Conservatory of Music. Ted trad al op met o.a. Hermeto Pascoal, Gilberto Gil, Armandinho Macedo, Dominguinhos en Hamilton de Holanda.

Zijn elfde album staat uiteraard in het teken van die Braziliaanse sound, die ontsprong in het Rio van de negentiende eeuw. Er staan 4 originele tracks op, en dat zijn ‘Quebra Galho’, de titeltrack, ‘Kip no Planalto’ en ‘San Telmo’. Zijn vriend Kip Hargrove bezat een cd met die tracks, en gaf die aan hem terug. Ted ging onmiddellijk aan de slag om ze te remasteren, en weefde de overige songs errond. Zo is het opgewekte  ‘Salsa Samba’ een Cubaanse fusion dans, terwijl ‘Sadie’s Waltz’ en ‘Memories of Home’ zijn voorliefde voor choro in de verf zetten.

Een hybride cd dus, met Braziliaanse jazz en choro, wat eigenlijk een mix is van Afrikaanse, Europese en Amerikaanse muziekstijlen. Best leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

De Koreaanse componiste, pianiste en opvoedster Eunmi Lee woont in New York. Op jonge leeftijd ontdekte ze al haar voorliefde voor muziek. Ze behaalde een “associate degree” aan het Seoul Institute of Arts in haar thuisland. Daarna werkte ze in Korea in verschillende hoedanigheden als professioneel muzikant zoals in het theater, bandstand en mediamuziek. In 2016 ging ze verder studeren in Nederland, en ging daar voor een Bachelor in muziek met een Holland National Excellence beurs voor piano. Drie jaar later rondde ze die studies af, en in 2020 verkaste ze naar New York City. Daar verkreeg ze haar Master van de New York University op piano. Eunmi is niet bang om haar culturele achtergrond te vermengen met contemporary jazz. En nu is haar debuutalbum uitgekomen, maar daarop 7 eigen composities, die ze sedert 2017 schreef. Eunmi wordt bijgestaan door Tony Kadlec (trompet), Alan Ferber (trombone), Jon Gordon (alt & sopraan sax), Remy LeBeuef (alt & bariton sax), John Ellis (tenor sax, klarinet, bas klarinet), Joyce Hammann en Meg Okura (viool), Lois Martin (viola), Jody Redhage & Maria Jeffers (cello), Matt Clohesy (bas) en Ari Hoenig (drums).

De naam van het album verwijst naar haar innerlijke observaties, d.w.z. emoties en beelden die in haar onderbewustzijn opborrelen, die ze omzet in muziek. Opener ‘Gimmick’ is post bebop, waarna ‘Suspicion’ kamermuziek is met een cinefiel, lethargisch gevoel in zich. ‘5.19’ refereert naar 19 mei, de datum waarop ze dit stuk in Nederland schreef. Hierin ontmoet klassieke muziek jazz. ‘Narcissism’ gaat over de online wereld van het Internet en sociale media, gevolgd door ‘Mr. Weird’ dat ons meeneemt naar de tijd van de big bands. ‘Wavelength’ verwijst dan weer naar ieders eigen persoonlijkheid, en vertoont sensitief pianospel. Met ‘Azure’ refereert Eunmi naar de kleur van de hemel, en verwijst ze naar de hoop.

Een debuut dat vooral beïnvloed is door klassieke muziek, met improvisaties. Niet zozeer mijn smaak.

Patrick Van de Wiele (3½)

De internationaal Award winnende harpiste, componiste en arrangeur Kirsten Agresta Copely heeft al muziek gemaakt voor staatshoofden, voor soundtracks van blockbusters, voor Billboard artiesten enz. Naast haar klassieke training, begon ze op haar veertiende aan een solotournee langs de Britse eilanden. Daarnaast won ze de bronzen medaille in de eerste USA International Harp Competition, debuteerde ze als concertsoliste in Carnegie Hall en Lincoln Center. Ze is de voornaamste harpiste in het Mostly Mozart Festival Orchestra en treedt regelmatig op met de Nashville Symphony. Maar ze stond naast Beyoncé in het Witte Huis voor president Obama. Kirsten trad ook al op met Lionel Richie en was Associate Professor of Harp aan de Vanderbilt University Blair School of Music (2017- 2021) en Sarah Lawrence College (2003-2014).

In dit persoonlijke en oprechte eerbetoon aan haar moeder en aan hun wederzijdse liefde voor de zee, brengt Kirsten Agresta Copely ons prachtige en ongeëvenaarde muzikale creaties, die allemaal tegelijkertijd transformerend en inspirerend zijn. Kirsten stuwt ons onze verbeelding binnen, terwijl ze ons meeneemt in haar verblijf naar de zee en terug, en dat op de meest levendige en meeslepende manier. Te midden van haar schuimstralen en lichtstralen dwarrelen we de oceaan in op haar majestueuze melodieën, onuitwisbaar veranderd, zoals ze was door de liefde en steun van haar moeder.

Op ‘Surfacing’ speelt Tess Remy-Schumacher mee, en op ‘Into the Mist’ zijn dat Dave Eggar en Maggie Gould Wilson.

Een feest voor waterliefhebbers!

Patrick Van de Wiele (4)

Lemongrassmusic presenteert de EP ‘Ginko’ van Slow World, met daarop 4 tracks. Dit is een muziekproject van de Duitse muzikant en producer Daniel Voss (alias Five Seasons), gewijd aan de langzame bewegingen van het leven, het diepe en stille genieten van de schoonheid en grootsheid van onze wereld en het hele bestaan. De muziek van Slow World wordt vaak beschouwd als een perfecte soundtrack voor escapisme en innerlijke reizen.

De muziek op ‘Ginko’ bestaat voornamelijk uit traditionele Japanse en Chinese instrumenten (Koto, Erhu, Shakuhachi, Yangqin e.a.) die torenhoog uittorenen op subtiele Electronic Ambient-tapijten en warme cello- en vioolarrangementen. De muziek is gemaakt om een staat van diepe ontspanning, vreugde en geluk te bereiken. Ze roept beelden op van oude, natuurlijke plaatsen, heiligdommen van de religies uit het Verre Oosten en de oude en moderne culturen van Japan, China en India.

Maak een kopje groene thee of pittige Chai en duik in een lange, lichte en soms meditatieve droom met muziek van Slow World

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaan Bennett B(randeis) is hier niet bekend, maar hij is een gitaarvirtuoos, die bekend staat om zijn soulvolle melodieën, opwindende optredens en een rijkgevulde carrière als artiest op de Billboard charts. Bennett won al 5 ASCAP Awards, en heeft zeven albums uitgebracht. Zo maakte hij ooit een tournee doorheen zijn thuisland samen met Marilyn McCoo & de heropgerichte zanggroep Fifth Dimension. Maar Bennett stond ook al op podia in Europa en Zuid-Amerika. Voor zijn nieuwste album componeerde hij alle tracks zelf, en behalve ‘Hope, Audrey’ mixte hij zelf ook. De songs variëren van gospel met een tikkeltje funk, over smooth jazz, contemporary jazz, Neo-soul, wereldmuziek tot een jazzballade en gevoelige akoestische ballades. Opener ‘The River’ start alvast zeer funky, met daarop een ontspannen smooth jazzpiano. De titeltrack is een relaxte smooth jazztrack, waarna ‘Makin’ Love’ een romantische ballade vormt. De ballade ‘One Good Love’ werd ingezongen door Amelia Ong, terwijl het akoestische 'Moonlight’ een romantisch intermezzo is. ‘Om Namo Bhagavate Amor’ brengt mij naar India, in gezelschap van Archita Prasad en Ben Macrory, evolueert later naar EDM, gevolgd door een party met een gospelkoor! Contemporary jazz is dan weer het thema van ‘Kiwano’, gevolgd door ‘Java Flower’ dat mij een Indonesië transporteert met een New Age-achtige track. Syafril Firdeus bespeelt de fluit. De jazzballade ‘Orchid’ kreeg woordeloze vocalen mee van Archita Prasad. Op ‘Another Chance’ kan je Bennett horen nylongitaar bespelen tegenover een orkestrale achtergrond. Afsluiter ‘Hope, Audrey’ is een eerbetoon aan zijn moeder, met hulp van Joe Porcaro op percussie, Andy Suzuki op sax en Louis Durra op piano en synthesizer.

Een gevarieerd album dus, dat voor elk wat biedt. Dit bewijst meteen Bennett’s veelzijdig talent. Best leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

Enkele dagen geleden heeft het Duitse label Sine Music de nieuwe ambient EP ‘Retrospective’ van de artiest Softwaver uit Berlijn (echte naam Alex Houser) uitgebracht. Hierop staan 3 tracks. De inspiratie voor deze EP kwam door de levensgebeurtenissen van Softwaver ’s laatste jaren, toen hij afscheid nam van geliefden en de geboorte van zijn kinderen. Alex heeft dit allemaal in zijn nieuwe tracks gegoten en laat hiermee uw ziel smelten. De kern van zijn muziek blijft melancholisch klinken met “spacy” pad sounds, maar ze is kalmer. Zijn vorige single ‘The Underworld’ was zijn eerste release na 10 jaar. Hiermee start de EP en het brengt je in een droomachtige toestand. ‘View into the Distance’ begint met gitaar, op een bedje van analoge synthesizers. Daarna volgt het zachte ‘Silent Room’.

Uitstekende ambient muziek, om bij weg te dromen!

Patrick Van de Wiele (4)

Eerder besprak ik hier al het album ‘Somewhere In-Between’ van de Australische Award winnende componist en muzikant Jim Ottaway. Jim heeft een nieuw ambient elektronisch album digitaal uitgebracht, en hij zegt dat dit de volgende natuurlijke ontwikkeling in zijn serie space ambient/elektronische albums is, na ‘Threshold of the Universe’ (2021), ‘Beyond the Purple Sun’ (2019), ‘Deep Space Blue’ (2017) en ‘Southern Cross’ (2016). Jim's nieuwe album bestaat uit negen ambient elektronische tracks die zich allemaal focussen op de schoonheid, verwondering en complexiteit van het universum. Het album stelt ook de vraag "Zou het kunnen dat ons universum slechts een deel is van een veelheid van universums... een oneindigheid van universums... een multiversum?". Inderdaad een intrigerende vraag. Zoals bij alle albums van Jim, stelt hij dat de nummers op dit album zijn gekozen uit vele uren opgenomen muziek die hij in zijn muziekkluis heeft. Jim kiest daaruit de tracks die het best bij het thema van elk album passen. Het merendeel van die tracks hier zijn de afgelopen jaren gecomponeerd en opgenomen, maar sommige nummers dateren al uit 2008. Aan alle nummers op het album zijn in de afgelopen zes maanden echter extra opnames toegevoegd en de opname en productie zijn voltooid in mei van dit jaar. Jim componeert en neemt al zijn muziek op in zijn thuisstudio aan de voet van de prachtige Springbrook Mountain aan de Gold Coast in Australië. Elk van zijn laatste tien albums ontvingen nominaties in wereldwijde muziekprijzen. In juli 2021 werd Jim tijdens de 17de jaarlijkse Zone Music Reporter (ZMR) Awards in New Orleans bekroond met het beste elektronische album voor zijn album ‘When Eternity Touches Time’. Jim ontving ook in 2018 twee prijzen tijdens de 14de jaarlijkse ZMR Awards voor zijn albums ‘Deep Space Blue’ (Best Ambient Album) en ‘Timeless e-Motion’ (Best Electronic Album). Jim heeft ook nominaties voor ZMR Album of the Year ontvangen voor ‘When Eternity Touches Time’ en ‘Deep Space Blue’. Tevens ontving hij in februari 2023 tijdens de 15de jaarlijkse prijsuitreiking, een prestigieuze Schallwelle German Electronic Music Award. Jim is de eerste Australiër die genomineerd is en een Schallwelle Award wint.

De mooie, sfeervolle muziek laat je zweven tussen sterren en nevels, en dat is precies wat zijn bedoeling is. Indien u het multiversum wil verkennen, dan is dit de gepaste muziek daarvoor! Uitstekend voor sciencefictionfans!

Patrick Van de Wiele (4½)

De Amerikaanse muzikant, producer en mastering ingenieur Tom Eaton is al voor een Grammy Award genomineerd. Hij gebruikt vintage en moderne synthesizers, gitaren, gefrette en fretloze bassen, talloze sonische beeldhouwapparatuur, veldopnames en zijn kenmerkende piano. Zo componeert Tom rustige ambient muziek, die door verschillende sites als rijk, complex en prachtig gestructureerd genoemd wordt.

Tom woont op het platteland van New Hampshire met zijn vrouw, twee katten en een wisselende cast van bijna volwassen kinderen. Zijn studio, Sounds & Substance, is een omgebouwde schuur van twee verdiepingen met een masteringstudio op de eerste verdieping en Tom's compositieruimte op de tweede verdieping, gevuld met instrumenten en natuurlijk licht. Hij haalt inspiratie uit de bossen en weilanden net buiten zijn deur en de nabijgelegen Atlantische kust. Sinds 1993 produceert, neemt hij op, mastert en speelt Tom op albums voor andere artiesten, en sinds 2009 werkt hij samen met Will Ackerman (GRAMMY®-winnende gitarist, producer en oprichter van Windham Hill Records). Tevens maakt hij albums voor enkele van de beste muzikanten die werkzaam zijn in de moderne instrumentale en New Age genres. Tom en Will produceerden en toerden met het bekroonde ensemble FLOW (met Will, Lawrence Blatt, Fiona Joy Hawkins en Jeff Oster), speelden meerdere keren in Weill Hall in Carnegie Hall, The Grammy Museum in LA en The Jazz Museum in New Orleans, naast vele andere locaties.

Dit nieuwe album, dat op 4 augustus digitaal uitkomt, bevat 9 tracks die hij zelf componeerde, uitvoerde, opnam, mixte en masterde. Tom speelde piano, bas, gitaren, synthesizers, accordeon en percussie. Huck Eaton voegde elektrische gitaar toe. De sound ervan is een ontspannende ambiente sfeer, die uitstekend bij een documentaire zou passen.

Patrick Van de Wiele (4)

De Award winnende elektronische componist, geluidsdesigner en producer Eleon, pseudoniem voor de Amerikaan Michael L. Rogers, is de voorbije twee jaar bezig geweest met het voorbereiden van zijn nieuwste album. Het is het eerste voor het Wayfarer Records label. Eleon staat bekend voor zijn “chill-step groove” en brengt een mengeling van ambient en cinefiele soundtrackthema’s, vermengd met exotische grooves, die soms elementen uit de seventies en eighties in zich dragen. Eleon is al muzikaal bezig sedert die eighties, maar kwam pas in 2018 in de publieke belangstelling met zijn debuutalbum ‘Dreams Beyond Terra’. Sindsdien heeft hij meer dan 20 albums uitgebracht. Hij won in 2019 de ZMR Award voor “Best Electronic Album of the Year” met ‘Flight Lounge’.

‘Daithi’ werd zorgvuldig gecomponeerd en gemaakt met diepe emoties en gedachten met behulp van een breed scala aan verbluffende softwaresynths en samples. Door nieuwe verhalen en werelden te bouwen, heeft Eleon in totaal dertien edgy groove-tracks gemaakt die zijn luisteraars meenemen naar onbekende rijken van de verbeelding. Filmcomponist en wereldberoemde gitarist David Helpling kwam aan boord van dit geweldige project en coproduceerde samen met hem het nummer ‘The Dream Collider’, waaraan meer dan een half jaar werd gewerkt. Hier zijn ook de bekende gitarist John Gregorius en filmcomponist en basgitarist Sean O'Bryan Smith te horen, die beiden aan meer dan de helft van de albumtracks hebben gewerkt. Dus wees voorbereid om met Eleon naar de atmosferische rijken en hemelse dimensies van Daithi te vliegen, waar je hart vrij kan zijn van aardse zorgen, en begin je pad en reis naar plaatsen die wachten om ontdekt te worden. Want Eleon of beter gezegd Michael is net zoals ik bezeten van buitenaardse landschappen, aliens en sciencefiction.

De titeltrack opent rustig, om dan over te vloeien in een ambiente sfeer. ‘The Dream Collider’ volgt daarna, en klinkt ritmischer. ‘Kingdom Above Clouds’ drijft op een mysterieuze sfeer, waarna ‘Child Like Hearts’ terug rustiger overkomt. Maar ‘Thunderclouds Ahead’ weinig goeds belooft, maar toch ambient klinkt. Met ‘On Wings of Hope’ blijven we zoeken naar (gevleugelde) hoop, waarna we met ‘Angelic Realms’ ons in engelachtige sferen bevinden. In ‘In Search of Memories’ gaan Eleon op zoek naar herinneringen, gevolgd door doorbrekende zonnestralen in ‘Sunrays Breaking Through’. Daarna wordt de lucht helder op de tonen van ‘Clear Skies Ahead’ en we ontmoeten zowaar hemelse wezens met het zachte ‘Heavenly Beings’. ‘Forever the Horizon’ doet me wat denken aan Vangelis, waarna ‘Coming Home’ afsluit in een zacht klimaat.

Eleon heeft hiermee een muzikale trip gemakt naar een hemelse plek, waar het goed toeven is. Om uw aardse zorgen dus te vergeten!

Patrick Van de Wiele (4)

De legendarische componist Burt Bacharach behoort tot mijn topfavorieten. Hij overleed in februari van dit jaar, en daarmee verloren we een muzikaal genie! Burt Bacharach bracht een revolutie teweeg in het schrijven van populaire liedjes, gebruikmakend van een voorheen onvoorstelbare technische verfijning, die volledig tot uitdrukking zou komen in de jaren zestig, toen hij en tekstschrijver Hal David met een verbazingwekkende reeks gedenkwaardige hits de pop-hitlijsten regeerden. Geïnspireerd door zijn liefde voor de Franse impressionistische componisten, Braziliaanse volksmuziek, bebop en modernistische jazz, won Bacharach het respect van iedereen, van Brian Wilson tot Bill Evans, tot Frank Zappa, maar zijn vroege jaren waren er een van strijd en frustrerende compromissen.

Deze collectie onthult een eclectische leertijd (een duizelingwekkende wereld van Frankie Avaloneske Amerikaanse tieneridolen, mannelijke en vrouwelijke soulzangers, doo-wop- en close-harmony-groepen, B-filmthemamelodieën, fakkelzangers, crooners en nieuwe platen) die culmineerde in de historische eerste hits: ‘Magic Moments’, ‘The Story of My Life’, ‘Make It Easy on Yourself’, ‘Baby It’s You’, ‘I Just Don’t Know What To Do With Myself’ en (met de opkomst van Bacharach & Davids grootste vertolkster Dionne Warwick) haar eerste hit ‘Don’t Make Me Over’.

De collectie bestaat uit 4 cd’s, met daarop 116 tracks. Hier vind u vintage tracks in de versies van o.a. Nat King Cole, Johnny Mathis, Tony Bennett, Frankie Avalon, Gene Pitney, Andy Williams enz. De vierde cd staat in het teken van zijn invloeden en inspiraties.

Een aanrader voor wie het prille begin van Burt’s carrière wil ontdekken!

Patrick Van de Wiele (4½)

Nadat Samir Bodhi met zijn debuutalbum ‘Stairway to Nirvana’ de top bereikte van Amazon’s New Age New Release chart, en de vierde plek op de Zone Music Reporter’s Global Airplay charts is hij terug met een tweede New Age fusion album. Hij wil daarmee verschillende culturen en gemeenschappen samenbrengen om wederzijds begrip en menselijke empathie te versterken. Bodhi combineert traditionele Indische melodieën en instrumenten met ontspannende Westerse beats. Hij zei: “If we want to create a more peaceful world, we all must start with empathy, putting one in another person's situation. I hope that the six tracks we have created in the new album will bring peace and help people to have more empathy in their lives. I hope they take some time to understand someone else's situation, to be empathetic.” Samir werd geboren in India, maar woont nu in Zuid-Californië.

Er staan 6 tracks op dit digitaal album, waarvan er 3 co geproduceerd werden door gitarist & bassist Sanjoy Das, en 3 door de Amerikaanse multi-instrumentalist David Vito Gregoli. De muzikanten hier zijn: Samir Bodhi (nylongitaar, Ableton), Partha Paul (synthesizer, sax, ritmeprogrammering), Sanjoy Das (gitaar, bas), David Vito Gregoli (synthesizer, piano, 6 & 12 snaren gitaren, bas, fretless bas, Ierse bouzouki, mandoline, Dumbek, accordeon, cello, Sarangi samples, 808 drums, Gondola sounds), Sandip Chatterjee (Santoor), Subir Ray (Indische fluit), Joydeb Nandi (tabla) en Louis Banks (elektronische piano). Transcendente gezangen zijn afkomstig van de Bollywood zanger Madhumita Chatterjee, en Indische klassieke vocaliste Supriyo Dutta, bijvoorbeeld op ‘Have and Have Nots’.

Mensen moeten door deze muziek verder op hun spirituele pad gaan en het grote verschil tussen rijk en arm van Oosterse en Westerse werelden vergeten. Door middel van empathie moeten ze zichzelf in de positie van anderen plaatsen. En dat is vooral hoorbaar in de titeltrack, die afsluit, met de Indische jazzpeetvader Louis Banks. Mooi!

Patrick Van de Wiele (4)

De Italiaanse Dj en producer Vito Lalinga begon zijn carrière tijdens de eighties als Dj in Puglia. Pas na het jaar 2000 ging die carrière werkelijk van start. Over de jaren heen is hij zeer productief geweest, en wordt hij gekenmerkt door een clubgeluid dat vooral geïnspireerd is door funk, jazz en afro. Dit album bevat 3 EP-volumes getiteld ‘Casablanca’, die hij wijdde aan het filmische geluid van de jaren '70, het meest bekend van de soundtracks van de Blaxploitation films. Daarnaast is er ook een EP gewijd aan Acid Jazz getiteld ‘Above and Below’, met een nog niet eerder uitgebracht nummer dat het album afsluit. Er staan maar liefst 19 tracks op dit album, die Vito allemaal zelf componeerde, behalve ‘Blitz Mission’ (samen met Silvan Squerzanti), maar hij produceerde ze allemaal zelf. Het merendeel is dus inderdaad de Blaxploitation sound uit de seventies, die we kennen van films zoals ‘Shaft’, ‘Superfly’, ‘Foxy Brown’ en ga zo maar door.

Iets gans anders is dus die Acid Jazz sectie, met Saskia Jonker, Zane Wayne Massey en Maxim Baghuis.  ‘Reaction’ is de afsluiter en de nog niet eerder uitgebrachte track.

Ik verkies echter de Blaxploitation sound!

Patrick Van de Wiele (4)

De Romeinse muzikant, componist, arrangeur en producer Nerio “Papik” Poggi komt hier regelmatig aan bod, en behoort tot mijn favorieten. Ik was er dan ook als de kippen bij toen ik zag dat hij een nieuw project gerealiseerd had, en dat is deze Sea Breeze. Daarop staat de “yacht rock” uit de westkust van de USA centraal. Papik hielp mee aan het schrijven van het merendeel van de songs, en nam tevens enkele covers op. De opener ‘Chains of our Love’ werd ingezongen door Filippo Perbellini, en zet meteen de toon voor dit mooie album, dat uitkwam bij het Italiaanse label Irma Records Group. Die relaxte sfeer zorgt voor een echt vakantiegevoel. Daarna volgt de bekende cover ‘How Long’ van Paul Carrack, nu gezongen door Lo Van Gorp. De ballade ‘A Blur in a Morning Dew’ heeft vocalen van Dario Daneluz, waarna het ontspannen mid-tempo van ‘I Shouldn’t Stay’ ingezongen werd door Alan Scaffardi. ‘Biggest Part of Me’ is een song die geschreven werd door David Pack, toen hij lid was van de band Ambrosia. Mario Rosini zong het in. Aansluitend volgt de originele track ‘Bottom Line’, opnieuw met vocalen door Lo Van Gorp. De ballade ‘I’m Counting on You’ is de volgende track met zang van Dario Daneluz en sax van Carlo Maria Micheli. ‘Movin’ on’ klinkt wat meer funky, met zang door Filippo Perbellini, gevolgd door de ballade ‘The Many Things I’ve Lost along the Way’, dat gezongen werd door Alessandro Pitoni. ‘Wait Another Day’ is weer zo’n ontspannen track, met zang door Lo Van Gorp. ‘Never too Late’ is wat meer mid-tempo met vocalen van Dario Daneluz, waarna ‘Right or Wrong’ gezongen werd door Andrea “Satomi” Bertorelli. Alfredo Malabello zing dan weer ‘Walkin’ by My Side’, gevolgd door de David Paich cover ‘Miss Sun’, die zowel door Boz Scaggs als door Toto opgenomen werd. Hier zorgt David Florio voor de zang. Als bonustrack krijg je op deze cd ‘My Favourite Song’ cadeau. Kenneth Bailey zorgt voor de vocalen op deze ietwat funky track.

Weerom een echt toffe cd, met ontspannen West Coast muziek. Indien u houdt van de muziek van Toto, Boz Scaggs, en smooth soul, dan is deze echt iets voor u. Een dikke aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

In februari recenseerde ik nog het veertiende album ‘There Is a Song for Everyone’ van de Nederlandse muzikant en producer Marc Hartman, en hier is nummer 15 al. Hierop gebruikte Marc de “old vintage” synthesizers, dus geen software. Dat is meteen het thema van dit digitaal album, waarop 11 tracks in een warme Lo-Fi en chill-out sfeer staan. Was het toen beter? Of is het enkel een sentimenteel gevoel? Hoe dan ook Marc gebruikte synthesizers uit jaren ’70, i.p.v. de digitale van nu. Aan u om te beslissen!

Patrick Van de Wiele (4)

Waarschijnlijk heeft u ooit al gitaarspel van Jeff “Skunk” Baxter gehoord, zonder echter zijn naam te (her)kennen. Denk maar aan de multi platina albums van de groep Steely Dan (die hij mee hielp stichten) en van The Doobie Brothers (met wie hij werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame). Bovendien is hij te horen op talloze hits en albums als studiomuzikant. Jeff heeft immers rock, via country tot R&B gespeeld. En nu is zijn soloalbum uitgebracht. Hij vond dat er geen haast bij was, en wachtte tot hij er klaar voor was. Er staat voor iedereen wat op. De twaalf songs variëren immers en sommige werden door Jeff en zijn co-producer CJ Vanston geschreven. Andere zijn dan weer covers, terwijl Jeff bijgetreden werd door gasten zoals Michael McDonald, Clint Black, Jonny Lang en Rick Livingstone. “There were so many incredible moments that went into the making of this record, it would be impossible to list them all,” zei Jeff. “For me, embarking on this album project was much akin to why I play the guitar – exploring and traveling the path to furthering and expanding my musical horizons and, ultimately, bettering myself as a musician. I’m proud of everything I’ve done so far, but I also learned years ago from my father that you cannot and should not dwell on your successes, and that an individual should move forward and strive for self-improvement and knowledge. That is the essence of my musical journey.”

Jeff werd geboren in Washington D.C., en verbleef tijdens zijn jeugd in Mexico City. Dankzij zijn moeder begon hij op zijn vijfde pianolessen te volgen, en te luisteren naar de muziekcollectie van zijn vader. Daarna speelde hij er mee in lokale bands, o.a. met bassist Abraham Laboriel. Zijn vader stuurde hem naar school in Connecticut, tijdens vakanties werkte Jeff in muziekshops in NYC, en ’s avonds trad hij op in verschillende clubs. Nadat hij aan de Boston University School of Public Communications gestudeerd had, en weerom in NYC en Boston in verschillende groepjes gespeeld had, vervoegde hij de psychedelische rockband Ultimate Spinach. Nadat de groep uiteen viel, verkaste Jeff naar LA. Daar ontmoette hij in 1972 gitarist & bassist Walter Becker, keyboardspeler & zanger Donald Fagen, gitarist Denny Dias, drummer Jim Hodder en zanger David Palmer. En zo werd Steely Dan geboren. Tegelijkertijd nam hij sessiewerk aan bij The Doobie Brothers, en toen Steely Dan ophield, maakte Jeff de overstap. Toen zanger Tom Johnson ziek werd, stelde hij voor om zijn vriend keyboardspeler & zanger Michael McDonald in te schakelen. Het Grammy winnende ‘Minute by Minute’ was er het gevolgd van. Daarna kreeg Jeff er echter genoeg van. Tijdens de volgende decennia speelde hij met Barbra Streisand, Dolly Parton, Rod Stewart, Bryan Adams, Ringo Starr, Glen Campbell, Carly Simon, Donna Summer, Joni Mitchell, Rick Nelson enz., en produceerde Nazareth, Carl Wilson, The Ventures, Nils Lofgren en The Stray Cats. In Chicago ontmoette hij Vanston, en het idee voor een soloalbum was geboren. Drummers Jo Pusateri en Toss Panos staken een handje toe.

Het album opent met ‘Ladies from Hell’, een hard drijvende rocksong, waarna een door hem gezongen herwerkte rockversie van ‘My Old School’ (Steely Dan) uit 1973 volgt. ‘Juliet’ is een instrumentale contemporary jazztrack, terwijl de blues rocker ‘I Can Do Without’ aansluit. Iedere rechtgeaarde Steely Dan fan kent uiteraard ‘Do it Again’. Hier volgt die in een instrumentale R&B groove met jazzy kantjes. The Shadows’ ‘Apache’ is een krachtig en drijvend eerbetoon, gevolgd door de ballade ‘My Place in the Sun’, hier ingezongen door Michael McDonald. Op Bette Midler’s ‘The Rose’ speelt Jeff pedal steel gitaar, waarna ‘Bad Move’ weerom een drijvende popsong is, met countryzanger Clint Black. Het op smooth jazz geïnspireerde ‘Giselle’ brengt je in een droomtoestand, iets waar ik meer van wil, gevolgd door ‘Insecurity’, een stampende funk/rocktrack met zang van Rick Livingstone. De titeltrack sluit af in een uptempo rocksfeer.

Al bij al iets teveel rock voor mij, maar ja smaken verschillen nu eenmaal!

Patrick Van de Wiele (3½)

Op 21 juli, onze Nationale Feestdag, verschijnt het nieuwe album van de R&B en jazzsaxofonist Mekiel Reuben. Op zijn negende album brengt hij een eerbetoon aan de hoogtijdagen van jazz, funk en soul.

Toen hij opgroeide in Chicago, luisterde Reuben naar veel funk-, jazz- en soulmuziek op de radio, en de nummers op dit album herinneren aan en vieren veel van de artiesten die zijn geluid hebben beïnvloed. Dat gaat van zijn debuutalbum uit 1994, ‘Miles Away’, naar Miles Davis, tot zijn nieuwste verzameling ritmes, grooves en melodieën dat een eerbetoon is aan het kunstenaarschap van Sly & The Family Stone, The Jazz Crusaders, Stevie Wonder, Earth, Wind & Fire, Frankie Beverly & Maze , Grover Washington Jr., Archie Bell en War. Reuben begon met het schrijven van de set tijdens de Covid-quarantaine. Hoewel hij nu op de Amerikaanse Maagdeneilanden woont, reisde hij in 2021 regelmatig naar Los Angeles om de tracks te spelen voor Vasquez, die begon met het maken van arrangementen voor de nummers. Een jaar later hadden ze achttien nummers om uit te kiezen. Vasquez zorgde voor keyboards, synth bas en percussie, terwijl Mekiel zelf tenor en altsax en percussie voor zijn rekening nam. Daarnaast riep hij de hulp in van drummer Phil Martin, en van gitarist Mauricio Guerrero Jr. Mekiel selecteerde dan 10 nieuwe tracks en besliste er 2 uit zijn eerste album te heruitvinden.

Hij opent met ‘Sly Jungle’ naar de funk van Sly Stone, dat zwaar op Afrikaanse percussie steunt. ‘FB Maze’ is een warm eerbetoon aan Frankie Beverly & Maze, waarna hij op ‘What a Life’ zijn dankbaarheid uitdrukt. De titeltrack verwijst naar Archie Bell & The Drells’ ‘Tighten Up’ , gevolgd door ‘Time Piece’ dat een herwerking is van een track uit zijn debuutalbum. Steeldrums vormen een nieuwe aanvulling op ‘D Vaz’ en ‘Last Sunday’ swingt de pan uit. Daarna staan we op het strand voor een ‘Sunset Breezin’. ‘Groovin in V.I. Twin City’ refereert dan weer naar de Maagdeneilanden waar Mekiel woonde als teenager, en naar waar (meer bepaald St. Croix) hij zeven jaar geleden terugkeerde. ‘Cool Livin’’ is de tweede herwerkte track uit zijn debuutalbum, die herinnert aan Kool & The Gang. Die wordt gevolgd door de zacht heupwiegende samba ‘Mellow Tuesday’, terwijl de inspiratie voor ‘Girl Dancer’ voortkwam uit de observatie van een jong Caribisch meisje. Dit is dan ook opgewekte tune.

Herinneringen uit zijn jeugd, toen hij naar de radio luisterde, liggen aan de basis van dit project. Ik heb er alleszins van genoten!

Patrick Van de Wiele (4)

De Afro-Amerikaanse keyboardspeelster Kayla Waters sloeg met 4 nummer 1 hits op Billboard in als een bom op de contemporary jazzscène. Haar vader Kim Waters begeleide haar en ze won al “The Rising Star In Jazz Award” vanwege The Black Women in Jazz and the Arts, evenals de prestigieuze Washington DC WAMMIE Award als “The Best Jazz Artist”. Kayla trad al op met Stevie Wonder en Gladys Knight, en hier is haar nieuwste album in digitale vorm. Daarvoor componeerde ze alle tracks zelf, met hulp van haar vader en veteraan Chris “Big Dog” Davis. Het mooie ‘Abundance’ leidt het album in, en dat is meteen de eerste single eruit. Daarna volgt het romantische en uptempo ‘Waterkisses’, waarna ‘Acoustic Wind’ eraan komt als een “feel good” track. ‘Undulation’ daarentegen pulseert op het ritme van ritmische golven, terwijl ‘At the Well’ eventjes tijd brengt om te ademhalen en terug te kijken. Op de uptempo tonen van ‘Murky Moon’ gooit Kayla alle remmen los, terwijl ze wacht op de zonsopgang. ‘Pianissimos’ drijft op een hiphop beat, gevolgd door ‘Salt ’n’ Soak’ waarin je jezelf kunt onderdompelen in een bad. ‘Oceanz of Love’ is dan weer opgedragen aan Gods oneindige liefde. De titeltrack sluit af met rivieren van levend water, en kan je gerust bij New Age onderbrengen. Dit album is een bewijs van Kayla’s talent, en kan gerust geslaagd genoemd worden.

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse pianist, keyboardspeler en componist Brian Simpson behoort al vele jaren tot mijn favorieten in het smooth en contemporary jazzgenre. Nu ben ik eindelijk digitaal aan zijn nieuwste album geraakt, dat al op 16 juni jl. uitkwam, en daarover zegt ie zelf: “Every performance and recording presents an opportunity to bring happiness to a world of listeners. Music has an unparalleled ability to make a difference in our lives. I continue to appreciate how it can inspire people through good and bad times and never take for granted the opportunity I have been given to play a small role in someone’s life.” Dit is meteen al zijn 11^de album, en zijn 8^ste bij Shanachie Entertainment. Brian vermengt in zijn muziek jazz, funk, blues en soul, maar steeds met wat optimisme. Hij opent met de titeltrack, een “feel good” track, die drijft op een aanstekelijk licht funky ritme, waarop ook gitarist Adam Hawley te horen is. Halverwege de track verandert dat ritme echter. Echt zalig klinkt het relaxed ‘Out of the Blue’ met sax van Steve Alaniz. Daarna vertrekken naar de Spaanse stad Barcelona, waar ik ook al geweest ben, voor het Latinachtige ‘Barcelona’, en we wandelen ontspannen op de Ramblas, in gezelschap van gitaristen Yaron Levy en Ray Fuller. En het houdt niet op, want ‘Meadow Breeze’ laat je volop genieten van een zacht briesje in een weide, zo zalig om de stress te ontvluchten. ‘See You Again’ klinkt meer groovy en op R&B geïnspireerd, met zang van Will Gaines. De enige cover hier is ‘Stranger in Paradise’ uit de musical ‘Kismet’ uit 1953. Ik dein mee op Brians zachte pianospel, en geniet. Vervolgens komen wij bij een middernachtelijke sfeer met ‘Midnight Mood’ in gezelschap van Adam Hawley en Steve Alaniz. En we gaan door tot ‘Until the Break of Dawn’, een groovy mid-tempo track, die je aanzet tot dansen. ‘Through the Tears’ is dan weer introverter, zalig klinkend en daarbij zorgend voor een melancholische sfeer. Uiteindelijk is het tijd voor de afsluiter, en dat is ‘Going Home’, dat wat gospeltintjes vertoont.

Een prachtig album, eentje dat ik koester naast Brians overige albums. Een must voor fans van smooth en contemporary jazz, want Brian is een grootmeester!

Patrick Van de Wiele (4½)

De Amerikaanse Diane Wheeler Dunn speelde haar hele schooltijd zilveren fluit en werd verliefd op muziek. Haar eerste fluit in Indiaanse stijl vond haar 12 jaar geleden tijdens een wandeling door het winkelcentrum. Pandemische jaarcoachingsessies met Jonny Lipford leidden haar op een reis naar het componeren, opnemen, mixen van haar eigen achtergrondtracks en het produceren van haar eerste album ‘Quiet Beauty’. Dat album bestaat uit 13 nummers op fluiten in Indiaanse stijl, waaronder “endblown”, “rimblown”, “transverse” en ocarina. Het heeft OWMR's 2021 Best Flute Album of the year 2021 gewonnen. Diane's single ‘Mystery in the Mist’ won ook OWMR's 2021 Best Flute Single of the year. Die song werd uitgezonden op Hawaiian Airlines. Haar tweede album ‘Peace in Our Hearts’, een fluitalbum met 10 nummers, behaalde de 2e plaats in OWMR's 2022 Best Flute Album Awards. Naast ‘Mystery in the Mist’ zijn er nog 9 single releases geweest. ‘Elfin Footfalls’ is haar nieuwste release, die op 14 juli verschijnt. Dit album bevat 11 nummers en neemt ons mee op een reis naar het vinden van betovering in een gewone dag. Het heeft inheemse, Ierse en ademfluiten. “The joy of creating and sharing music keeps me going, and I am excited to see how everything develops from here,” zei Diane. “I’ve carried the gift of music throughout my life and want it to be the vehicle for helping create a more beautiful world. And I’m having a great time in the process.”

Dit is dan ook een album dat grenzen overschrijdt, en Indiaanse, Ierse en “breath” fluiten fusioneert. De muziek bezorgt je een staat van rust, en stelt je in staat om getransformeerd aan de alledaagse reis te beginnen.

Patrick Van de Wiele (4)

Tijdens de jaren ’80 was ik een hevige fan van het Nederlandse Future World Orchestra. Die band bestond uit 2 synthesizermusici uit Twente, en dat waren Robert Pot en Gerto Heupink. Ze hadden de band opgericht in 1980, scoorden tijdens die periode enkele hits en brachten 2 elpees uit, Mission Completed (1982) en ‘Turning Point (1983), die ik ook op vinyl bezit. Eind vorig jaar bracht Robert Pot, die de naam veranderde in Futureworld Orchestra, beide albums in een XL-versie voor het eerst samen uit op dubbel-cd, en dat op zijn eigen label. Sedert 1986 is Robert immers het enige lid, en hij verkreeg toestemming van het label Dureco om dat te doen. Hij schreef er het volgende over: “Al jarenlang is het mijn wens geweest om het originele materiaal van FWO opnieuw uit te brengen. Ik was dan ook zeer blij met de Dureco licentie die ik gekregen heb. Het zijn vooral de aanhoudendheid van vragen door fans vanuit de hele wereld en de toenemende vraag naar vinyl, cd’s en zelfs compact cassettes, die mij hebben geïnspireerd om beide albums en nieuw materiaal uit te gaan brengen. Omdat release op CD de ruimte geeft om ook nieuwe werken te plaatsen heb ik 14 bonus tracks toegevoegd. Deze door mij geselecteerde tracks zijn in basis allemaal opnames uit de jaren-90 en recentelijk door mij geremixt, c.q. gemastered in mijn eigen studio. Als artiest vind ik het belangrijk technisch en creatieve gezien het beste te leveren wat mogelijk is. Fans verdienen dit nu eenmaal!” Robert woont in het rustige dorpje Nijverdal en is al sinds zijn veertiende ten zeerste geboeid door symfonische rock & pop. Hij werd dan ook geïnspireerd door groepen zoals Genesis, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Camel, Asia, UK en musici zoals Tony Banks, Rick Wakeman en Keith Emerson. Twee jaar later kocht hij zijn eerste keyboard en begon dat zelf aan te passen. Hij besefte dat voor synthesizers een mooie toekomst weggelegd was, en bouwde aan zijn eigen opnamestudio. Maar in 1987 kwam een einde aan Future World Orchestra en Robert ging alleen door. Zo werkte hij in de loop der jaren samen met Rob & Ferdi Bolland aan ‘Darwin – The Evolution’, en met Colin Blunstone (Zombies, Allan Parsons Project), Ian Gillan (Deep Purple), wijlen Falco (‘Rock Me Amadeus’) en Barclay James Harvest & Suzi Quattro. In 2000 volgde dan ‘The Hidden Files’ een instrumentaal synthesizeralbum.

Deze dubbel-cd bevat maar liefst 35 tracks, waarvan 14 bonustracks. En er staan enkele zeer mooie, melodieuze hits op zoals ‘I’m not Afraid of the Future’ (1982), ‘Desire’ (1981) , ‘Roulette’ (1983), ‘Theme from ET’ (1983), ‘Miracles (1983) en ‘Don’t Go Away’ (1983). Sommige tracks werden samen ingezongen met Bernard Oattes & Rob van Schaik van The Limit. Maar de instrumentale tracks zullen fans van Vangelis, Tangerine Dream enz. zeker kunnen boeien. Ondertussen zouden beide elpees ook weer op vinyl verkrijgbaar zijn. En eind dit jaar verschijnt er een gloednieuw album! Ik ben ook zeer verheugd over deze heruitgave en het aankondigde nieuwe album. Want als sciencefiction fan en decennialang bezig te zijn met “the future” voel ik me hier mee verbonden. Een dikke aanrader!

Patrick Van de Wiele (4½)

Roland Voss, die achter het pseudoniem Lemongrass schuilgaat, komt hier regelmatig voorbij. Nu heeft hij een chill-out album gemaakt met de naam ‘Mosaic’. We weten allemaal dat een mozaïek is een veelzijdig patroon is, samengesteld door kleine stukjes van verschillende soorten bij elkaar te leggen. Dit album volgt hetzelfde principe, waarbij fragmenten van geluiden en creatieve ideeën uit verschillende bronnen vorm krijgen. Dit is meteen Roland’s 34^ste album. Daarbij wordt een breed scala aan instrumentatie en stijlen voor ons uitgespreid, beïnvloed door inspiratiebronnen zoals herinneringen aan het bezoeken van adembenemende plekken, favoriete boeken en films, of door gewoon stil te zijn in een meditatief moment. Akoestische instrumenten kregen de hoofdrol, met daarover op ‘Turn Down the Lights’ jazzy vibes, op ‘Street Life’ een cool en makkelijk Jazz Hop jasje, of op ‘Le voyage’ en ‘Bombay Jazz’ een fabuleus tabla-ritme. Elk individueel facet heeft een verhaal te vertellen, waarbij het onafhankelijk een klein deel van het beeld draagt, om als iets nieuws te vormen. Het resultaat is een elegante suite van composities, doordrongen van een traceerbare geur van een creatief gerijpte, zomerse, levensbevestigende aard, die merkbaar is in alle Lemongrass-muziek.

Patrick Van de Wiele (4)

Ik schreef het eerder al, onze landgenoot Helmut Lotti is van alle muzikale markten thuis. Eerder maakte hij al albums met songs in klassiek, Vlaamstalig, Engelstalig, popklassiekers, Russisch, Spaanstalig, soul enz. Tijdens de voorbije lockdown focuste hij zich op een nieuw project, het ‘Italian Songbook’, dat ik jammer genoeg nu pas onder oren kreeg. Ik maakte met twee daaruit al kennis tijdens één van zijn optredens. Mijn interesse was geprikkeld. Helmut zocht melodieuze, romantische Italiaanse songs uit, en voorzag ze van zijn warme stem. Ik nodig u hierna uit om mee te luisteren…

‘Io che non vivo’ doet onmiddellijk denken aan Dusty Springfield’s ‘You Don’t Have to Say You Love Me’, maar dit is de originele song, die daarop gebaseerd was. Met dit liedje opende Helmut overigens het optreden tijdens zijn theatertournee, en het blijft na 60 jaar nog steeds mooi. Vervolgens komt ‘Uno dei tanti’ aan de beurt, en dit ken je natuurlijk in de versie van Tom Jones’ ‘I Who Have Nothing’. Al even oud als zijn voorganger, maar tevens een prachtige ballade. ‘La vita’ klinkt u uiteraard ook bekend in de oren, want Dame Shirley Bassey scoorde met ‘This Is My Life’ tweemaal een hit, eenmaal als ballade, en eenmaal als discokraker. Bobby Solo nam in 1964 met ‘Una lacrima sul viso’ deel aan het San Remo festival, en een hit was geboren. En uit eigen land komt Rocco Granata’s ‘Bella ciao’, wat Helmut ook al op het podium vertolkte. ‘Piccolissima serenata’ is een romantische song, die Helmut deels in het Engels en deels in het Italiaans brengt. Een prachtige Italiaanse sfeer hangt hier! Uptempo en uitbundig zijn de termen om ‘Tarantella’ te beschrijven, en opnieuw is het een mix van Engels en Italiaans. Helmut schreef het zelf, en het gaat over een speciale dans. ‘La villanella’ grijpt terug naar een Zuid-Tiroolse wals, waarna ‘La spagnola’ teruggaat tot 1906 en in het Napolitaans gezongen wordt. Daarna komen we opnieuw bij Dame Shirley Bassey uit met de romantische ballade ‘Grande, grande, grande’ ofwel beter bekend als ‘Never, Never, Never’. De track ‘Al di la’ ligt Helmut zelf het meest aan het hart, gevolgd door ‘‘O Marenariello’, ook weer afkomstig uit Napels. En we blijven daar voor het bekende ‘Torna a Surriento’. Met ‘Te voglio bene assaje’ sluit Helmut af, opnieuw gesitueerd in Napels, en weerom deels in het Engels, en deels in het Italiaans.

Het lijdt geen twijfel dat deze cd een meesterwerkje is. Voer voor romantische zielen, en welke vrouw droomt er nu niet van een “Italian loverboy”? Helmut weet die romantische sfeer perfect te vatten op deze concept-cd. Je waant je zowaar in “Bella Italia”. Niet twijfelen, aanschaffen dus!

Patrick Van de Wiele (4½)

Nadat hij in mei 2017 debuteerde op de internationale jazzscène met zijn award winnend album ‘Bein Green’, waarop wereldbekende artiesten zoals Bob Mintzer en Najee te gast waren, is gitarist en componist Roberto Tola niet meer van de radar verdwenen. Die cd werd gevolgd door ‘Colors (2020) en ‘Kon Tiki (2021). Hierop kreeg Roberto steun van Billy Cobham, Michael Lington, Scott Wilkie en Andrea Tofanelli. Nu is zijn vierde album uitgebracht, en dat is gelinkt aan de vibrerende energie van zijn sterrenbeeld Leeuw. Daarop staan 9 tracks, en dat zijn feitelijk fragmenten van zijn leven, maar tevens portretten van intieme momenten, van een speciale reis, van plaatsen en mensen die hem aan het hart liggen. Het zijn allemaal songs die waar gebeurd zijn, omgezet naar muziek.

Voorop staat de “feel good” single ‘Driving to Madrid’, geïnspireerd door een speciale reis naar Spanje in 2019, waarop de Spaanse artiest Marco Rasa te gast is. Mijn vriend, de Amerikaanse trompettist Bill McGee kan je vervolgens horen op het zachte ‘Marya’, een eerbetoon aan Roberto’s moeder. ‘Says’ is een cover van al Jarreau, gevolgd door het zonnige ‘Sun Kiss’. De eenentwintigjaar oude Argentijnse pianist Luciano De La Rosa is gastmuzikant op ‘Valle della Luna’, een plek op zijn eiland Sardinië, die dierbaar is voor Roberto. Daarna covert hij Al Jarreau’s ‘Roof Garden’, omdat die artiest tot zijn favorieten behoort. Op de swingende jazzrock van ‘Men On Groove’ zijn saxofonist Eric Marienthal en de Poolse bassist Maciek Szczycinski te gast, waarna ‘Sunny Morning - Summer Party’ eraan komt. Deze zonnige track wordt gezongen door Zorina Andall. Afsluiten doet Roberto met ‘A Christmas Ago’, weerom ingezongen door Zorina Andall, en ter herinnering aan wijlen zijn zus Tiana, die op Kerstdag in 2021 overleed.

Een album dus met verschillende muziekstijlen, met jazz, funk, progressieve fusion, met wat jazzrock en Latin jazz. Allemaal facetten van Roberto’s persoonlijkheid. En zeker aangeraden voor wie houdt van smooth en contemporary jazz!

Patrick Van de Wiele (4)

Vroeger heb ik enkele cd’s van de in Nigeria geboren jazzzangeres Douyé gerecenseerd voor een andere site. Douyé komt dus uit Lagos, Nigeria, maar woont in LA en kiest voor nieuw album nieuwe versies van songs uit het Great American Songbook. Daarbij vermengt ze haar Polyritmische Afrikaanse erfenis met die van de Westerse jazzwereld. Die songs zijn uiteraard voor haar al ontelbare malen opgenomen, maar nog steeds weten ze te boeien. Dit is Douyé’s 5^de album, en het is vernoemd naar het kralenpercussie-instrument dat uniek is voor haar thuisland. In haar eigen woorden is dat: “I’ve seen thousands of people on YouTube sing these jazz standards, but so much of it feels inauthentic. Like my father taught me, I needed to connect with the spirit of each of the songs to understand them directly.”

Douyé liet zich inspireren door Fela Sowande, een Nigeriaanse muzikale virtuoos en erkend klassiek componist die Nigeriaanse muzikale klanken vermengde met klassieke muziek. Ze wordt bijgestaan door trompettist Sean Jones, gitarist Lionel Loueke en bassist Buster Williams. Met haar donkere stem vertolkte ze deze standaards zowel tegen een achtergrond van bigbands met blazers en percussie, als met meer intieme instellingen met pratende drums en sekèrès. Daarbij doorloopt ze de klassieke bebop van ‘Cherokee’, Kurt Weil’s ‘Speak Low’, ‘The Very Thought of You’, ‘My Funny Valentine’, Cole Porter’s ‘I’ve Got You Under My Skin’ (dat tweemaal hierop staat in een andere versie) en tegelijk de aanleiding voor dit album was, het traag gebrachte ‘Fly Me to the Moon’, ‘Afro Blue’, Duke Ellington’s swingende ‘It Don’t Mean a Thing’, ‘Green Dolphin Street’, ‘I’m Confessing that I Love You’, het tempo veranderende ‘Key Largo’, ‘Azure’ en ‘Devil May Care’.

Douyé maakte dit album om haar erfgoed in cultuur en geluiden te vieren. ‘The Golden Sèkèrè’ is ook een liefdevol eerbetoon aan Douyé's vader Landy Youduba. Hoewel ze haar carrière begon met het opnemen van R&B-muziek, vergat ze nooit dat haar vader erop stond dat ze jazz zou zingen. En ze doet dat met “verve”! Luister dus naar deze nieuwe interpretaties van de standaards!

​

Patrick Van de Wiele (4)

Carter Fox is een Multi getalenteerde muzikant, songwriter, producer en artiest die op vijftienjarige leeftijd aan zijn muzikale carrière begon. Met een diepe fascinatie voor astronomie en een diepe waardering voor videogames, is Carters’ kenmerkende stijl van 'chill-fi', muziek die naadloos elementen van jazz, blues en rock met downtempo en elektronische invloeden combineert. Dat resulteert in een werkelijk uniek en boeiend geluid dat erkenning heeft gekregen binnen de industrie. Nadat hij muziek heeft uitgebracht onder gerenommeerde labels zoals Biblioteka Records, het Acrylic Label en Mad Mad Dragon Music Group, blijft Carter Fox zijn stempel drukken via zijn onafhankelijke onderneming, Intrepid Fox Music, en verschillende samenwerkingen. Als beschermeling van de wereldberoemde bassist Gerald Veasley heeft Carter het voorrecht gehad om samen te werken met een illustere selectie van bekroonde artiesten en producers, waaronder Freddie Jackson, Leon Huff (van Gamble & Huff), Pablo Batista, David Ivory, Ori Rose, OddKidOut, Moses Mosima, Joe Kenney enz. Zijn ervaringen en samenwerkingen hebben zijn muzikale bekwaamheid verder verrijkt. Naast zijn muzikale inspanningen heeft Carter ook zijn expertise gedeeld als gastdocent, waarbij hij het publiek boeide met discussies over muziek, zaken, marketing en bas bij gerenommeerde instellingen zoals de University of Southern California, University of Louisiana in Lafayette, Drexel University, New York University en het in Philadelphia gevestigde naschoolse muziek-/educatieprogramma 'Rock to the Future'. Hij heeft artikelen geschreven die zijn verschenen op Hypebot en de Disc Makers Blog. Naast zijn openbare optredens heeft Carter privélessen aangeboden, waarbij hij zijn kennis en passie deelde met aspirant muzikanten.

Zijn nieuwe EP is een enigmatische reis van experimentele instrumentale elektronica. En daarbij stelt hij zichzelf vragen zoals: “What does the universe sound like?” en “What if aliens intercepted signals from our planet?” Die EP bevat 5 tracks, en het is een verzameling composities geïnspireerd door het concept van struikelen over een buitenaardse geluidsoverdracht diep in de kosmos. Elk nummer weeft een uniek verhaal, vertelt over de ontdekking van deze buitenaardse signalen door een radiotelescoop, vertaalt ze in bekende tonen en gaat in wederzijdse communicatie met deze raadselachtige entiteiten. Of ze in vrede komen of een bedreiging vormen, blijft open voor de interpretatie van de luisteraar.

Carter wil met zijn muziek een katalysator vormen voor inspiratie en motivatie, om de luisteraars aan te moedigen positiviteit te omarmen, en tegelijk hun dromen waar te maken. Zijn creaties zijn een eerbetoon aan belangrijke astronomische en wetenschappelijke ontdekkingen, evenals videogames, en pleiten voor vriendelijkheid en eenheid. Door zijn muziek neemt Carter Fox luisteraars moeiteloos mee naar de ruimte en verspreidt hij onderweg goede vibes.

Na de opener ‘Cosmic Sunrise’ bouwde hij met hulp van vrienden zijn eigen radiotelescoop op ‘Rise’, want er is zoveel meer te observeren, dan wat we kunnen zien. Hij richtte zijn radiotelescoop op de Laniakea Supercluster. Dat eerste signaal, opgevangen vanuit ergens in de diepe ruimte, was helder, percussief en inspirerend. Het was vertrouwd en toch vreemd. Er zat een positieve melodie in en het voelde als een “oproep tot wapens”, maar niet voor geweld, maar voor hoop en vrede en om beter voor elkaar te zijn. De frequenties waren zo gestapeld dat ze bij conversie via zijn software een uitzending kregen van iets dat ze niet hadden verwacht. Iets dat zijn vrienden en hij 'Rise' noemden. Daarna volgde een tweede signaal dat hij ‘Amy’ noemde, en dat frequenties van de aarde bevatte. Een meer ontspannen en hypnotische melodie, bijna een slaapliedje. Carter mixte delen ervan en stuurde die naar het universum. Hij ontving een nieuw signaal, dat hij ‘Calm’ noemde. Op basis van de effecten van het signaal en andere technische gegevens die door het systeem kwamen, stelde hij vast dat dit een soort buitenaards, kunstmatig gecreëerd fenomeen was. Op basis van wat hij kon waarnemen en vermoeden, leek het erop dat er geen vijandigheid kwam van waar deze signalen ook vandaan kwamen. Maar het leek erop dat ze uit hetzelfde epicentrum kwamen. Tenslotte bleek dat er directe communicatie was, en een nieuw anders klinkend signaal arriveerde. Het leek wel countrymuziek, met toch een onderliggende boodschap van hoop.. Dat wij mensen kunnen groeien en leren van onze fouten. Dat noemde hij ‘Stampede’.

​Nadat hij deze opnames gemaakt had en naar zijn beste vermogen geanalyseerd, en nadat zijn meest intelligente en slimme vrienden hadden geprobeerd ze voor zichzelf te begrijpen, hebben ze alleen maar veel hypothesen kunnen bedenken over de oorsprong van deze signalen. Zijn favoriete theorie is dat ze honderd miljoen jaar in de toekomst zijn verzonden wanneer de aarde zich aan de andere kant van het Melkwegstelsel bevindt. De zwaartekrachtafwijkingen die zich voordoen, hebben signalen door de ruimtetijd teruggeduwd naar de huidige positie van de aarde op dit moment en verzonden naar zijn radiotelescoop en opgenomen door zijn computer. Voorspelt dit toekomstig gevaar voor de mensheid? Betekent dit dat we de natuur en de natuurkunde zo zijn gaan begrijpen dat we de chaotische neigingen ervan kunnen temmen? Betekent het iets anders daarbuiten, iets dat we ons niet konden voorstellen, bestaat en interageert met het universum dat we nog moeten ontdekken? En is het een vriend of een vijand? De tijd zal het leren. Maar dit zijn Carters’ ‘Lost Signals from Outer Space’.

Een kosmisch en intrigerend audioavontuur dus. En voer voor sciencefictionfans zoals ik!

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse artiest Carl Lord is hier al aan bod gekomen. Zijn nieuwste release, die op 7 juli digitaal uitkomt, bevat een verzameling ambient, chill-out en ontspannende instrumentals, met evoluerende pads, rustgevende elektronische texturen en oprechte pianoarrangementen. Carl begon op vijfjarige leeftijd aan zijn muzikale ontdekkingsreis, begeleid door een oudoom die een klassiek geschoolde concertpianist was. Kort daarna begon hij pianolessen te nemen en te zingen in het jeugdkoor van zijn plaatselijke kerk. Tijdens zijn puber- en middelbare schooltijd nam Carl deel aan verschillende talentenjachten en pianorecitals. Terwijl zijn liefde voor muziek bleef groeien, begon hij tijdens en na zijn afstuderen piano, orgel en keyboards te spelen in verschillende lokale en regionale R&B-, pop-, rock-, country- en gospelbands. Lord heeft op tal van albums, filmmuziek en commercials gespeeld terwijl hij optrad op de prestigieuze Kentucky Derby Winner's Party. Hij deelde het podium met bekende artiesten als Steve Warner, Reba McEntire, Louise Mandrel en John Anderson, en heeft ook opnames gemaakt met Grammy Award winnaar, wijlen Lynn Peterzell, die de techniek op zich nam voor Giant Records, Clint Black en de country-remake van de ‘Eagles Greatest Hits’.

Carl componeerde de 4 tracks zelf, en produceerde ze ook. Cass Anawaty zorgde voor de mastering.

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse saxofonist Harry allen heeft al meer dan 70 albums opgenomen als bandleider, en was te gast op talloze andere projecten. Hij heeft opgetreden met Rosemary Clooney, Tony Bennett, Sheryl Crow en James Taylor. Harry nam al eerbetonen op aan Antonio Carlos Jobim, Benny Goodman, Duke Ellington, Zoot Sims, Cole Porter, Henry Mancini en Count Basie. Op zijn nieuwste release brengt hij 10 originele tracks, die gecomponeerd werden door Roger Frankham, Bruce Brown, Roger Schore en Mark Winkler. Hij wordt bijgestaan door een jazzblazerssectie, een klassieke blazerssectie, en een ritmesectie. Daarnaast is vocaliste Lucy Yeghiazaryan uit NYC te gast op het merendeel van de songs. ‘It All Catches Up with You in the End’ begint swingend en doet denken aan het Great American Songbook. ‘Be the One’ volgt daarop, waarna ‘The Maestro’ opnieuw de pan uit swingt. De ballade ‘Here in Rome’ klinkt melancholisch en gaat over een verloren liefde. ‘That Far Away Fella’ klinkt luchtig, waarna ‘Diamonds’ geïnspireerd werd door een koningin die zich ongelukkig voelt, en een normaal leven wenst. Een koning vind haar en verlaat zijn troon voor haar. ‘That’s When the Fun Starts’ is dan weer een sensuele, instrumentale bossa nova, gevolgd door de melancholische titeltrack. ‘Takes a Moment’ is een zachte bossa nova, zo weggelopen uit de sixties. Afsluiter ‘On My Way’ neemt je mee naar Broadway op een jazzy wals.

Harry Allen heeft hiermee nieuwe klassiekers neergezet, die zijn talent in de verf zetten. Best leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

De compilatie ‘Space Station Vol. 5’ is een tijdloze selectie van deep ambient muziek, die gecreëerd werd voor meditatie en zielsreizen. Ze werd digitaal uitgebracht op 16 juni jl. Ze brengt je een grote stap dichter bij de sterren, zodat je de onuitsprekelijke schoonheid, euforie, diepe dankbaarheid en liefde kan ervaren voor het immense geschenk dat onze moederplaneet is. Op de cover zie onze zon, onze levensbrenger.

Bereid je voor op 15 tracks die je een gevoel van warm en licht zwevend door oneindigheid en gewichtloosheid geven. Alle tracks zijn geselecteerd door Lemongrass en gepresenteerd op het Lemongrassmusic label. Zo kan je dus echt in de ruimte wanen.

Patrick Van de Wiele (4)

Pianist, componist en arrangeur Antonio Adolfo volg ik al jaren. Zo heb ik reeds 5 cd’s van hem besproken voor een andere site. Zelf heeft hij er al meer dan 25 als leider opgenomen. Zo focuste hij zich in het verleden op componisten zoals Antonio Carlos Jobim (2021), Milton Nascimento (2020) enz. Dit jaar bestaat de bossa nova 65 jaar, maar nog steeds klinkt die sprankelend! Op deze nieuwe cd legt Antonio de focus op twee componisten van dat genre, nl. Carlos Lyra en Roberto Menescal. Antonio is al meer dan 60 jaar actief, heeft meermaals een Latin Grammy Award gewonnen, en is een internationaal erkend Braziliaans artiest. Meer dan 200 van zijn originele composities werden gecoverd door artiesten zoals Sergio Mendes, Earl Klugh, Herb Alpert, Stevie Wonder en Dionne Warwick. Antonio beschouwt zanger & componist Carlos Lyra als zijn muzikale mentor en peetvader. Hij ontmoette hem voor het eerst in 1963. Er staan dan ook 5 tracks van Lyra op deze cd. De overige 5 zijn afkomstig van Roberto Menescal, ook een pionier van dat genre. Deze cd werd opgenomen in Brazilië samen met musici Lula Galvao (gitaar), Jorge Helder (bas), Rafael Barata (drums & percussie), Dada Costa (percussie), Jesse Sadoc (trompet & beugel), Danilo Sinna (sax), Marcelo Martins (sax & fluit) en Rafael Rocha (trombone). De songs werden instrumentaal uitgevoerd en de cd opent met ‘Coisa Mais Linda’ van Lyra, waarna ‘Samba Do Carioca’ (ook van Lyra) volgt. ‘Bye Bye Brasil’ van Menescal werd ooit gecomponeerd voor de gelijknamige film uit 1980, gevolgd door zijn bekende ‘O Barquinho’, dat ook al duizenden keren moet gecoverd zijn. ‘Maria Moita’ is een samba van Lyra, en ‘Tete’ (Menescal) is een romantische samba-cançao, een Braziliaanse bolero. De ‘Marcha Da Quarta-Feira De Cinzas’ (Lyra) reflecteert melancholie, waarna het opgewekte ‘Rio’ (Menescal) volgt. ‘Nos E O Mar’ is een romantische bossa van Menescal, en afsluiter ‘Sabe Voce’ van Lyra laat je weerom zachtjes mee wiegen. Antonio’s elegant pianowerk en complexe arrangementen zijn beïnvloed door bebop, soul en West Coast jazz. Dit is dan ook weerom een mooi eerbetoon aan twee legendarische componisten. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele (4)

Vanuit San Francisco bereikt mij de nieuwe cd van pianiste, fluitiste en zangeres Gaea Schell. Ze komt oorspronkelijk uit Alberta, maar heeft in Portland, NYC, San Diego en ook in LA gewoond. Terwijl de meeste mensen tijdens de pandemie thuis bleven, reisde Gaea naar Mexico, om daar Cubaanse muziek te spelen met een Son groep, er tevens Spaans leerde en zeeschildpadden losliet. Ze reisde ook naar Florence in Italië om daar opera te studeren, maakte haar Master in compositie af in Vermont, won een “Chamber Music America” beurs om met pianist Benny Green samen te werken en speelde met een groep in West Cuba. Een bezige bij dus! Gaea trad voorheen ook al op aan de zijde van Bobby Watson, Earl Palmer, Clare Fischer Big Band en wijlen Richie Cole. Al dat samen leidde tot deze nieuwe (en haar derde) cd, maar daarop voornamelijk Latin jazz. Daarnaast krijg je een originele track, en 3 nieuwe versies uit het Great American Songbook. Gaea wordt hier bijgetreden door Jordan Samuels op gitaar, John Wiitala op bas, Greg Wyser-Pratte op drums, Carlos Caro op percussie en Marco Diaz op trompet en piano.

De meeste van de tracks werden geïnspireerd door haar apprecitatie van de natuur en reflecteren haar voorliefde voor Latin, evenals haar klassieke training en bebop. ‘Cava dell'Isola’ opent in een Latin ritme, en is vernoemd naar een strand nabij Napels, waarna ‘Sweet & Lovely’ een herbewerking is van deze klassieker. ‘Forio Rain’ is een herinnering aan een zachte regenbui die op het eiland Ischia in Italië viel, terwijl ze met de opgewekte Latin jazz van ‘El Picacho’ in duet gaat met trompettist Marco Diaz. Vervolgens hoor je haar zingen op de romantische klassieker ‘It Had to Be You’, gevolgd door de zacht heupwiegende bossa nova ‘Summer Sea’. ‘In Your Own Sweet Way’ is een track van Dave Brubeck, waarop zij tekst schreef voor haar vriend. ‘Luna Plateada’ klinkt sensueel, waarna ‘Danza Nocturna de Flores’ een contemplatie op piano is. Terug dan naar Latin jazz met ‘Un Sueño de la Noche’, gevolgd door de traditionele en swingende jazzafsluiter ‘Perplexity’. Ik verkies echter haar Latin jazz. Misschien iets voor u?

Patrick Van de Wiele (4)

De Amerikaanse gitarist Dallas David Ochoa is mij totaal onbekend. Deze singer-songwriter & gitarist brengt atmosferische gitaarmelodieën en indie rock, maar delft tegelijk in muzikale genres zoals cineastische instrumentalen tot funkrock. Hij wordt vergeleken met de klanken van Prince, Chris Spheeris, Dave Matthews, Mike Patton en Frank Zappa. Dallas heeft al op heel wat festivalpodia in zijn thuisland gestaan, en zijn muziek was al te horen op NBC, SiriusXM enz. Hij speelt zowel solo als met zijn band, het Dallas David Ochoa Trio. Voor deze nieuwe digitale EP componeerde hij alle tracks zelf, en liet ze produceren door Cass Anawaty. Je kan zijn muziek onderbrengen bij akoestische en contemporary instrumentaal.

Patrick Van de Wiele (3½)

De Franse artiest Christophe Goze, die nu in Barcelona leeft, is hier al verschillende malen de revue gepasseerd. Voor zijn nieuwste album, dat enkel digitaal verschijnt, had hij 2 ideeën. Ten eerste wou hij aan de luisteraars tonen hoe hij songs produceert. Wanneer hij de jazzy gitaar en de chill-out & lounge sound verwijderde, klonk de jazzy track echt lounge. Zo kwam hij op het idee om het instrumentaal uit te brengen. Ten tweede kreeg hij het idee om andere mensen uit te nodigen erop mee te spelen. In zijn eigen woorden was dat: "Enjoy some of my most known tracks as instrumental versions, featuring beats and sounds that complement and enhance the original track. The tracks have been remixed for that purpose exposing some of my lounge & downtempo producer secrets & skills. Without my lead guitars the music reveals even more of its chill & relaxing feel accompanied perfectly by candlelight and red wine.” En het beviel hem zo dat hij nu al denkt aan een opvolger!

Uiteraard speelde hij zelf gitaar, keyboards, en liet zich bijstaan door Curtis Lyons Jr., Matthieu Rabatte en Laurent Faucheux op drums, en door Roberto Briot op bas. Christophe componeerde alle tracks, behalve een, arrangeerde, produceerde en mixte alles zelf. ‘Mourir d’aimer’ is uiteraard een cover van Charles Aznavour.

Instrumentale chill-out die je een ontspannen gevoel bezorgt! Om van te genieten met een cocktail!

Patrick Van de Wiele (4)

Enkele dagen geleden kwam het debuut ‘Kirkjufell’ van de nieuwe artiest David Can Erekul uit bij Sine Music. Deze Berlijnse componist & producer groeide op met de toetsen van de piano onder zijn vingers, en hij is verslaafd aan improvisatie, songwriting en het podium. Hij studeerde jazzpiano aan de Musikhochschule Köln, speelt voor verschillende artiesten in de pop- en jazzgenres en ontdekte pas een paar jaar geleden zijn interesse in elektronische muziek en productie. Kunstenaars die hem in het bijzonder hebben geïnspireerd zijn Ólafur Arnalds, Tom Ashbrook, Nils Frahm of Kiasmos. Bij het componeren is zijn belangrijkste focus het combineren van de diversiteit van akoestische instrumenten zoals piano of strijkers met elektronische invloeden en het creëren van een eigen geluid. Een dromerige wereld van soundscapes en pakkende melodieën op pulserende beats en “morphing sounds” ontmoeten elkaar in deze EP waarop 4 tracks staan. De muziek is dan ook een mengeling van ambient, deep house en filmmuziek. ‘Winter Memories’ schetst het majestueuze beeld van de bergen op IJsland en een trektocht door de sneeuw. ‘Dream Ahead’ klinkt melancholisch met piano, en evolueert naar een klassieke dans. De titeltrack is een tocht doorheen verschillende emoties, en symboliseert ook weer een berg op IJsland. Afsluiter ‘Thoughtful in Silence’ keert terug naar die melancholische sfeer met piano en brengt een klassiek sfeertje. David zoekt hier de grenzen van die genres op en brengt alzo een symbiose van klassieke instrumenten en elektronische muziek. Mooi om bij weg te dromen!

Patrick Van de Wiele (4)

Als het gaat om het vastleggen van de ware geest van de Balearen, schrijft de Deense producer Steen Thottrup al 30 jaar met succes magische soundtracks bij zonsondergang, eindeloos geïnspireerd door zijn prachtige omgeving op Ibiza en nu Mallorca. Klaar voor de zomer van 2023, heeft de wereldwijd geprezen chill-out producer zijn vijfde artiestenalbum getiteld '5' uitgebracht, versierd met zonovergoten grooves en meditatieve elektronica, sonisch beschilderd met alle prachtige kleuren van de Balearen. “After once again living in the Balearic, the sound of album ‘5’ is truly back to the roots of Balearic electronica, a downtempo journey through 10 new tracks featuring various vocalists in English, Spanish and Portuguese.” zei hij daarover. Wanneer het gaat over chill-out muziek, kan hij tot de pioniers ervan gerekend worden. Hij maakt vanaf het begin deel uit van 'Cafe del Mar' en later 'Buddha Bar'. De carrière van Steen Thottrup strekt zich uit van uptempo dansmuziek, voornamelijk als MIRO tot de jaren 90 en 2000, voordat hij later met enorm succes zijn talenten toepaste op het maken van downtempo producties. Hij viert nu 30 jaar carrière en wordt beschouwd als een van de pioniers van het chill-out genre. Hij werd een van de meest prominente artiesten op de ‘Cafe del Mar’ compilaties en ook verschillende malen op de ‘Buddha Bar’ albums, naast vele andere downtempo, lounge, chill-out compilaties. Steen heeft al 4 succesvolle albums uitgebracht, en dat zijn 'Sunset People', 'Firmatica', 'Balearic Bliss' en 'Diversities'. Aldus kan je volop van een zonsondergang genieten op de tonen van zijn chill-out, downtempo indietronica, meditatieve grooves en dramatische klassieke fusions. In een woord, gewoonweg prachtige muziek!

Patrick Van de Wiele (4½)

Ik volg de contemporary jazzgitarist Chris Standring al vele jaren, en recenseerde heel wat van zijn werk voor www.smoothjazz.eu. Ondertussen heeft Chris al 11 maal de top van de Billboard charts gehaald, maar voor zijn 25^ste verjaardag als soloartiest wou hij iets speciaals doen. Hoewel zijn op contemporary jazz gebaseerde catalogus bestaat uit een verscheidenheid aan tonen, tempo's en texturen - van instrumentale pop en improvisatiejazz tot door soul aangedreven funk en romantische ballads - tonen de verzoeken die hij het meest van fans ontvangt hun vurige genegenheid voor zijn chill grooves. Dat gegeven zaaide meteen het concept voor dit album. Dat album dat op 9 juni op de set van Ultimate Vibe Recordings arriveerde, herneemt Chris 10 nummers uit zijn originele songbook, samen met één nieuw nummer, een bluesachtige, country ontmoet elektronische jazzversie van Peter Green's ‘Albatross’, een persoonlijke favoriet van toen hij opgroeide op in Engeland. Standring speelt elektrische of nylonsnaargitaar op de collectie, waarbij hij blijk geeft van uitbundige behendigheid, gepassioneerde precisie en virtuoze techniek. Dat terwijl hij een aantal van zijn meest populaire selecties opnieuw vertolkt, een geheel andere draai geeft aan minder bekende nummers en nieuwe vernis aanbrengt op de mix op een paar selecties die, met tijd en afstand vanaf het moment waarop ze oorspronkelijk werden opgenomen, "een andere kijk verdienden". Bekend om het doordringen van een retro-nuance uit de jaren ‘70 in zijn opnames, klinkt ‘The Lovers Remix Collection’ futuristisch en state-of-the-art, heeft het een betoverende sfeer en een relaxte jazz-sfeer. En ja, het project heeft zeker een diepgewortelde sensuele allure. “When I conceived this project, I wanted it to be the ultimate make out music for a romantic occasion. But don't let me put ideas in your head. I just make the music,” zei Chris, die nu in LA woont en het project zelf remixte. De single ‘Liquid Soul’ werd toen al op de radio gelanceerd, een peinzende innerlijke verkenning die oorspronkelijk verscheen op Standring's album ‘Love & Paragraphs’ uit 2008. “This is probably my most popular song from my entire career and was never a single. I played all the instruments on the original version. This song has a very hypnotic, dreamy quality that people have responded to. I do like to take people on a journey through music and this song is a good example of that,” voegde hij daaraan toe.

Openen doet hij met ‘Sensual Overload’, een mooi en bekend nummer, waarna dus de hypnotische single volgt. ‘Kaleidoscope’ is ook een veelgevraagde track, die hij componeerde in 2006 voor het ‘Soul Express’ album. “I wanted to take people on a journey with this remix along the lines of Quincy Jones' ‘Secret Garden.’ This song is so simple but has a melody that sticks with you,” zei Chris. ‘Albatross’ neemt je mee terug naar de sixties, en ik heb steeds van die song gehouden. Chris laat ze nog relaxter klinken. De nieuwe versie van ‘Moon Child’ noemt hij een “redo”. “I got the most email about this song from people who heard it on the ‘Sunlight’ album. I always felt it didn't quite get the production love it deserved on the original, so I decided to remix it. It became the first song to inspire the whole ‘Lovers Remix’ album concept,” legt hij uit. ‘Contemplation’ stamt uit 2010 uit het ‘Bolero’ album, en vind ik prachtig. Chris zegt waarom hij dit koos: “I am a huge lover of space in music, and I think this song is a great example of that in my songwriting style. I'm also fond of harmonic surprises in a song that might seem different from other composers in this genre. This is one of those dreamy sequences that can take the listener through a range of emotions - from sadness and hope to evoking mystery and finally, beauty and resolution.” ‘Yesterday’s Heaven’ is de volgende ontspannen track, gevolgd door de langzaam rijdende ‘Another Train’. Dit zou wel eens de favoriete track van Chris zelf kunnen zijn. “It has a very melancholic sound that is snuggly, cozy and warm. It's a very romantic song with a lot of space between each musical phrase letting the music breathe nicely. I think the melody evokes such loneliness, which is strange as I'm not a lonely person. However, and perhaps this new collection confirms it, but I may be an old romantic,” geeft hij toe. En ‘Heart Of The Matter’ volgt daarop. Op ‘Gentle Persuasion’ wordt je zachtjes overtuigd van die chill sound, terwijl de afsluiter ‘Reflection’ een overdenking inhoudt.

Een machtig mooi en ontspannen album. Ideaal voor bij een romantisch diner, om daarna zachtjes op te mee te wiegen. Top werk Chris! “Keep up this good work!”

Patrick Van de Wiele (4½)

“Love feeds love”

Eerder besprak ik hier al verschillende cd’s van de Franse synthesizermuzikant Laurent Schieber, die muziek maakt onder het pseudoniem Sequentia Legenda. Hij deelt zijn eigen visie van de Berlijnse School met passie, gevoeligheid en oprechtheid. De klankwerelden zijn een uitnodiging om te dromen, een onderdompeling, een introspectie, een wakkere blik voorbij de horizon. Het is een terugkeer naar de bronnen, een trillingsenergie voor de luisteraars die zichzelf de tijd en vrijheid willen geven om in resonantie te treden. Laurent heeft een nieuwe cd uit, met daarop 4 tracks die hij zelf componeerde in 432 Hz, uitvoerde, mixte, masterde en produceerde. Een duivel-doet-al dus! Daarvoor bespeelde hij de volgende instrumenten: Arturia Moog Modular, Arturia Minimoog, Arturia Jupiter 8, Arturia Solina, ARP Odyssey by ElektroStudio, Steinberg Hypersonic, M-Tron Mellotron, Gravity-Vocalise by Heavyocity, Atomic Sequencing tool, KORG PS-3300 Emulation from Full Bucket Music.
De term Alcyone komt uit de Griekse mythologie, en die was een van 7 Plejaden. Maar tevens is Alcyone de naam van een ster in het sterrenbeeld Stier. Laurent zegt dat Alcyone voor hem de centrale zon betekent, het thema van dit album. Dat is overigens meteen de eerste track ‘Around the Great Central Sun’, die bijna 20 minuten duurt. Laurent: “Het is een boodschap van vrede, hoop en liefde. Een uitnodiging om vrij in een atmosfeer van goddelijk licht en creatieve welwillendheid te baden. Een kosmische dans als het ware die zorgt voor spirituele groei.” Daarna volgt ‘The Ring of Golden Light’, die je laat opstijgen via een transcendente spiraal. Deze track duurt nog langer, maar liefst meer dan 27 minuten. ‘Bon Voyage’ neemt je mee op reis naar je eigen fantasie, en duurt iets langer dan 20 minuten. De bonus- en titeltrack staat voor harmonie en licht, en is de kortste track op dit album.

Laurents tekst op de binnenkant van de cd leest als volgt: “ALCYONE is the expression of my Heart and my Soul, it is a sharing from Heart to Heart. I hope that this opus will nourish your dreams, your hopes and will allow you to travel and rise towards a celestial world bathed in a soft and radiant light.”

Een mooi en spiritueel album dat niet alleen de liefhebbers van de Berlijnse school, maar ook die van synthesizermuziek, zeker zal interesseren!

Patrick Van de Wiele (4)

De Duitse muzikant en producer Daniel Voss, ofwel Five Seasons en Slow World, kwam hier al enkele malen voorbij. U wist dus ook al dat hij de manager is van het Lemongrassmusic label. Zijn nieuwste digitale album bestaat uit 7 tracks, die allen opgedragen zijn aan de lichtstad. Parijs staat dikwijls synoniem voor romantisch samenzijn, liefde en een kunstzinnige levensstijl. Nu verrast Five Seasons ons met een geheel nieuw Lofi-geluid dat elk nummer op het album kleurt. Variërend van langzame Lofi tot instrumentale Lofi hiphop, Study Beats en Chill-out Lounge, is het album als een reis door de afgelopen decennia, vakkundig het oude met het nieuwe verbindend. Met warme vibes, schattige geluiden en relaxte beats laat je je fantasie de vrije loop en waan je je in Parijs met een bos bloemen in je handen. Leuke, ontspannen muziek!

Patrick Van de Wiele (4)

Het nieuwste project van de productieve drummer Ken Serio is de band The Jazz Warriors. Hij verzamelde een internationale line-up van musici, zoals de Japanse pianist Tomoko Ohno, de Griekse gitarist Sakis Zachariades, bassist Jedd Chlebowski, fluitist & zangeres Ali Ryerson en vocaliste Josi Davis. Hun gelijknamig album was enkele jaren in de maak, en misschien wel het beste van Ken Serio tot nu toe. Ze brengen een eclectische mix van stijlen, en componeerden bijna alle tracks zelf. ‘Pollo Picante’ opent met kakelende kippen en drijft op een leuk Braziliaans ritme. Daarna volgt het rustige ‘After the Rain’, waarin je echt water hoort stromen, gevolgd door de gezongen blues van ‘Tell Me in a Loving Way’. ‘River Quay’ klinkt als fusion, en is een cover van Pat Metheny, waarna ‘J.B.’ misschien staat voor een whiskymerk. Na de ballade ‘A Wing and a Prayer’, een cover van Mike Stern, volgt keiharde progrock met ‘A Guy with a Tie’. Dit is minder mijn ding! ‘Don’t Talk to Me’ is een relaxt swingnummer, terwijl ‘Neo’ weerom een ballade is. ‘The Haunting’ neigt opnieuw naar fusion, waarna ‘Adam’s Ale’ de laatste track is op het rustige tempo van een ballade. “The album is more of a group effort” zei Serio. “Tomoko and Sakis are really good writers so they came up with the goods”. Dit album is dan ook een combinatie van de twee vorige albums, die respectievelijk meer fusion en meer straight jazz waren. Over het algemeen klinkt dit best leuk!

Patrick Van de Wiele (3½)

Jeugdvriendinnen Martha Wash en Izora Armstead begonnen voor het eerst samen op te treden in de gospelgroep News Of The World, voordat ze halverwege de jaren ‘70 met succes auditie deden voor homo-disco-icoon Sylvester, en aansluitend tekenden bij Fantasy Records. De dames, genaamd Two Tons Of Fun, toerden een aantal jaren de wereld rond met Sylvester, waarbij ze gospelvuur toevoegden aan zijn discogrooves voordat ze onvermijdelijk op eigen kracht verder gingen. Het wereldbekende 'It's Raining Men' maakte ze in 1982 op zichzelf al tot internationale sterren toen de waanzinnige hi-HRG disco-moloch bovenaan de hitlijsten over de hele wereld stond. Omgedoopt tot The Weather Girls, paste disco hitmaker Paul Jabara hun debuutalbum 'Success' aan hun buitenmaatse persoonlijkheden aan, door een mini-musical van zes nummers te maken met een mix van spetterende disco, extravagante orkestraties in Broadway-stijl en “campy” humor. De albums 'Big Girls Don't Cry' en 'The Weather Girls' volgden, waarbij het duo hun sound uitbreidde naar Electro funk, gospel-geregen ballads en dance-georiënteerde pop, in samenwerking met producers waaronder Full Force (Lisa Lisa, James Brown), Reggie Lucas (Madonna, Stephanie Mills) en Richard Scher (Jennifer Holliday). Nadat haar stem zonder vermelding berucht werd gebruikt op grote clubhits van onder meer C+C Music Factory en Black Box, besloot Martha om zich aan een solocarrière te wagen en aldus nam ze haar debuut op, simpelweg getiteld 'Martha Wash'.  In de vroege jaren ‘90 werd ze door clubland onmiddellijk omarmd. Martha's eerste twee solo-releases - de clubklassiekers 'Carry On' en 'Give It To You' stonden beide bovenaan de hitlijsten van Billboard, gevolgd door de Top 10 'Runaround', terwijl op het veelgeprezen album Wash de krachten bundelde met onder meer Todd Terry, The Basement Boys, Brian Alexander Morgan en Masters At Work.

Nu komt er een vierdelige cd-bos uit bij Cherry Red Records, waarop hun complete catalogus van disco & soul uit de eighties bij Columbia Records staat, plus Martha Wash’s glorieus solodebuut bij RCA. Je krijgt in totaal op deze totaal nieuwe box 58 tracks te horen, die de 3 Columbia albums omvatten, plus succesvolle solodebuut, plus 22 bonustracks, waaronder zeldzame single edits, uitgebreide versies, clubmixen enz. Velen ervan komen alzo voor de eerste maal op cd uit. Uiteraard staan daar de smash hit ‘It’s Raining Men’ en Martha’s solo nummer 1 hits ‘Carry On’ en ‘Give It To You’ tussen. Adam Mattera compileerde deze box voor SoulMusic Records. Je krijgt in het boekje “liner notes” door muziekhistoricus Tim Dillinger met interviews met Martha Wash, Full Force enz. Voeg daarbij nog artwork van Roger Williams met zeldzame foto’s en expert remastering door Nick Robbins.

Als dat geen must voor soul & discofans is, dan weet ik het ook niet meer!

Patrick Van de Wiele (4)

De bekroonde zangeres, songwriter, actrice en auteur Emm Gryner is mij totaal onbekend. Emm zong en speelde nochtans keyboards in de band van David Bowie en verscheen op tal van opnames, waaronder zijn kenmerkende optreden uit 1999, ‘Bowie at The Beeb’ en ‘Toy’. Radiostations uit Detroit vormden de soundtrack van Emm's leven en carrière, en haar gloednieuwe cd is een viering van die muziek. Emm is al meer dan 25 jaar een onafhankelijk artiest. In 2013 hielp ze bij het maken van de eerste videoclip in de ruimte toen ze hielp bij het arrangeren van een nieuwe versie van ‘Space Oddity’ voor astronaut Chris Hadfield. Het nummer is deels op aarde en deels aan boord van het internationale ruimtestation ISS opgenomen.

Van Motown, jazz en pop tot Steely Dan, Fleetwood Mac en de Doobie Brothers, is haar nieuw album doordrenkt met de zonnige soul en het geweldige spel van de late jaren ‘70 en vroege jaren '80. Op haar 23^ste album spelen drummer Shannon Forrest (Toto), toetsenist Pat Coil (Michael McDonald), zangeres Catherine Russell (Steely Dan) en gitaristen Tom Bukovac (Taylor Swift) en Pat Buchanan (Hall & Oates, Dolly Parton) mee. De songs schreef ze samen met de dichter Michael Holmes. Ze belichamen een kijk op Yacht rock die tot diep in de jaren 2020 vaart en de wereld kennis laat maken met een gedurfd nieuw personage: een krachtige vrouw wiens passie, aanwezigheid, overtuiging, humor en gratie dienen om de wereld opnieuw te verenigen in muziek, vreugde en liefde. De songs roepen inderdaad een retrogevoel op, en kan je ook catalogeren als West Coast pop en soul. Een aanrader dus!

Patrick Van de Wiele (4)

Peter Calandra is een productief componist en toetsenist wiens soloalbums wonderbaarlijk divers zijn: wereldmuziek, jazz, hedendaagse jazz, New Age, pop en neoklassiek. De rode draad door zijn muziek is de lyrische expressiviteit van de composities en de puurheid en doelgerichtheid van het musiceren. Drie van zijn recente albums met originele muziek: ‘First Light’ (2015), ‘The Road Home’ (2017) en ‘Carpe Noctem’ (2018) werden genomineerd voor ZMR Awards. Als film- en tv-componist scoorde Calandra meer dan 90 films en schreef hij meer dan 2.000 composities voor Tv. Hij heeft muziek gecomponeerd voor elk groot televisienetwerk, waaronder het FIFA World Cup-thema voor FOX Sports, de Special Olympics World Games en het Invictus Games-thema voor ESPN, evenals het schrijven van muziek voor de Kennedy Center Honours op CBS van 2015 tot 2019. Hij heeft ook kreeg veel lof voor het componeren van de muziek voor ‘Jellysmoke’, een film die het Los Angeles Film Festival won, en genomineerd werd voor een Independent Spirit Award, en ‘Unknown Soldier’, een film die de Los Angeles en Philadelphia Film Festivals won en ook werd genomineerd voor een Independent Spirit Prijs. Calandra is het grootste deel van zijn leven ondergedompeld in de muziekscene van New York City. Als toetsenist trad hij gedurende 10 jaar op in de Broadway-producties van ‘Miss Saigon’, ‘The Lion King’, ‘Les Miserables’, ‘The Phantom Of The Opera’ en ‘Little Shop Of Horrors’. Naast zijn Broadway-cv - met daarin de posities van eerste toetsenist voor veel van die producties - trad hij ook op met het Radio City Music Hall Orchestra, NY Pops Orchestra, Dee Dee Bridgewater, Don Cherry, Aretha Franklin, Allen Ginsberg, Annie Golden, Donna McKechnie, Lillianne Montevecchi, en hij was 16 jaar toetsenist in de in New York gevestigde Climax Band, het creatieve voertuig van artiest en muzikant Larry Rivers. Calandra's prismatische ervaring en kunstenaarschap stellen hem in staat om een veelheid aan genres te bewandelen, een gevarieerde selectie van stemmingen en emoties op te roepen en binnen een breed scala aan mediums te werken. "Ik probeer niets te definiëren, omdat ik merk dat als je als creatief persoon iets in een doos stopt, je de creatieve stroom beperkt", zegt Calandra. Naast zijn keyboard- en compositorische vaardigheden, is hij ook een ervaren gitarist en veelzijdige studio-engineer die bedreven is in de kunst van het volgen en mixen. Momenteel is Calandra docent aan de Aaron Copland School Of Music aan Queens College, CUNY, waar hij audio/MIDI, filmmuziek en muziekcompositie doceert aan zowel afgestudeerde als niet-gegradueerde studenten. Hij is ook een Yamaha Endorsed Artist.

Zijn nieuwste album klinkt zowel introspectief als opbeurend. Er zijn prachtige ballads, uitvoeringen met vleugjes rootsy aardsheid en ambient composities die een rijke filmische kwaliteit hebben. Rustige pianomuziek voor een luide wereld.

Patrick Van de Wiele (3½)

Het leven van de gevierde Amerikaanse harpist Peter Sterling is een herinnering aan iedereen die zichzelf aanbiedt als een open vat voor het goddelijke, dat er geen stopknop is zodra die geest creativiteit ontketent. Peters reactie op zijn hemelse roeping 25 jaar geleden, mondde uit in een eindeloos creatieve multimediacarrière, die 16 studioalbums omvatte, talrijke muziekprijzen, een boek genaamd ‘Hearing the Angels Sing’, en een indrukwekkende reeks met kristal gematteerde Mandala-kunstafdrukken genoeg om een galerij te vullen. Peter maakt ook heilige geometrie glas-in-loodkunst en geeft dynamische workshops over de wetenschap van geluidsgenezing en heilige geometrie. Het succes kwam snel voor Peter, toen het muzieklabel World Disc zijn debuutalbum ‘Harp Magic’ uitbracht, dat in 1994 werd genomineerd voor NAIRD's (nu A2IM) Best String Album Award. In 2004 stond Sterling‘s album ‘Hap Dreams’ 8 weken lang bovenaan de New Age Radio's Top 100 en werd het genomineerd voor Album van het Jaar. In 2005 tekende Peter bij het gerenommeerde New Age muzieklabel Real Music om zijn cd ‘Shadow, Mist and Light’ uit te brengen. Peters eigen album ‘The Sands of Time’ uit 2008 verdiende een nominatie voor een Hollywood Music Award voor Best New Age Album. Zijn release ‘Patterns of Reflection’ uit 2012 steeg naar nummer 1 op de ZMR 100 International Radio-hitlijst en sleepte ook een nominatie in de wacht voor Album van het jaar. Het jaar daarop klom zijn album ‘Twilight Serenade’ naar de #1-positie op de ZMR-hitlijst, terwijl het nummer getiteld ‘Isle of Light’ een bronzen medaille verdiende bij de Global Music Awards voor 2016. En zijn cd ‘Sacred Visions’ uit 2017 ging naar #3 op de ZMR en won een Silver Global Music Award. In 2021 won Peters album ‘Sanctuary of Light’ de Hollywood Music in Media Award voor beste New Age album en de COVR Silver Visionary Music Award. In 2022 won Peters album ‘The Winding Way’ goud bij de COVR Visionary Music Awards voor Best New Age Album. Peters engelachtige muziek heeft getuigenissen van over de hele wereld verzameld vanwege de wonderbaarlijke genezende effecten: het verzachten van de harten van stervenden op het moment van hun overgang, en wordt gebruikt door moeders op het moment van geboorte en om het lijden van hun autistische kinderen te verlichten. Voor velen is het de ultieme genezende soundtrack voor meditatie en massage geworden. "Mijn missie is om muziek te maken die een ervaring van transcendentie bij de luisteraar kan creëren; een snaar raken in hun hart en hen herinneren aan Thuis - een gevoel van Eenheid," merkte Peter op. Een favoriet op internetradio zoals Pandora, Sirius, XM Satellite en Soundscapes Radio, evenals bij United en American Airlines, zal Peters engelachtige muziek de massa blijven bereiken, levens genezen, hersenen in evenwicht brengen, harten openen en mensen verbinden met hun aangeboren spirituele essentie. Terwijl hij dagelijks de afgelegen ravijnen van Sedona verkent en leeft vanuit zijn trouwe busje, volgt Peter elke Goddelijke ingeving en inspiratie als een vrijgevochten zoeker. De Keltische Harp kwam toevallig zijn leven binnen op een noodlottige dag in Sedona als antwoord op een gebed over de beste manier om zijn unieke levensdoel te vervullen. Nu hij zijn harp overal met zich meedraagt, gaf Peter zich volledig over, waardoor Grace zich door hem heen kon ontvouwen te midden van Sedona's epische landschappen en energiewervelingen. Met slechts een paar lessen onder zijn riem van de verkoper van de Keltische Harp, nam de Angelst het over, begeleidde Peters handen en zorgde ervoor dat ze binnen een paar maanden meesterlijk bewogen. Niemand was meer verrast dan Peter, wiens vaardigheidsniveau aantoonde dat hij eerder een virtuoos dan een beginner was. Peter voelde zich geïnspireerd om zijn dieet en levensstijl drastisch te veranderen, over te schakelen op vegetarisch "levend" voedsel en zichzelf onder te dompelen in helende behandelingen om zijn fysieke en energetische lichaam te verbeteren door middel van sjamanisme, chiropractie, energiegenezing en kruidenbehandelingen. Met zijn hernieuwde innerlijke afstemming bleven de engelen Peters innerlijke oor bereiken met hemelse geluidstransmissies, een geluid dat door veel mystici “de muziek van de sferen” is genoemd. Peter had nauwelijks kunnen dromen dat zijn muziek een enorm wereldwijd publiek zou hebben toen hij zijn eerste 8 nummers op een cassettebandje aan het opnemen was in Byron Bay, Australië en het op de markt brengen in Sedona met zijn handgetekende albumhoezen. Hij is een favoriet op internetradio zoals Pandora, Sirius, XM Satellite en Soundscapes Radio, evenals United en American Airlines. Nu, via internetradio, cd, dvd, zijn website en talloze andere fora, zal Peters engelachtige muziek de massa blijven bereiken, levens genezen, hersenen in balans brengen, hart openen en mensen verbinden met hun aangeboren spirituele essentie. Een wandeling door zijn prachtige huis in West-Sedona zal tientallen van zijn op canvas en hout gemonteerde ‘Portals of Light’ Mandala-kunstafdrukken tonen, glanzend en glinsterend met fijngemalen kwartskristalspikkels. Peters gebrandschilderde stukken sieren ook een groot deel van het huis, wat de inspiratie is die werd gebruikt om het Mandala-ontwerp om de serie ‘Portals of Light’ te maken. Wanneer hij niet in de studio is om aan zijn volgende album te werken, is Peter vaak te vinden in zijn biologische groente- en kruidentuin, waar hij zorgt voor vers, energierijk voedsel voor zijn gezin, dat nu bestaat uit zijn partner Crystal, en hun 5-jarige zoon Micah. Peter geniet er ook van om mensen van buiten de stad te begeleiden op Sacred Land Journeys naar Sedona's spectaculaire draaikolklocaties die zijn hart hebben veroverd en zijn kunst en muziek hebben geïnspireerd.

Zijn nieuwste album bevat een mengeling van New Age, contemporary instrumentaal en wereld fusion, die je meeneemt op een helende reis en transformatie. Hij componeerde, produceerde en nam alle nummers zelf op, en werd hiervoor bijgestaan door: Richard Hardy op fluit en sopraansax, de engelachtige zanger Seay, Grammy-winnende pianiste Darlene Koldenhoven, Grammy-genomineerde renaissancefluitist David Young en 15-voudig nummer één Billboard-artiest gitarist Steve Oliver. Het is zijn meest ambitieuze project tot nu toe. Met elk nummer word je getransporteerd naar een ander niveau van bewustzijn, en er ontstaat een geluidstapijt dat zowel rustgevend als opbeurend is. De muziek klinkt inderdaad mooi en ietwat “hemels”. Ze werd opgenomen in het adembenemende landschap van Sedona, Arizona in Peter's Casa Tranquilo studio. Een “must have” dus voor iedere New Age fan.

Patrick Van de Wiele (4)

De Britse zanger Matt Monro werd geboren als Terence Edward Parsons op 1 december 1930. Bekend als "The Man with the Golden Voice", trad hij internationaal op tijdens zijn 30-jarige carrière. AllMusic heeft Monro beschreven als "een van de meest onderschatte popvocalisten van de jaren '60", die "de gemakkelijkste, meest perfecte bariton in de branche bezat". Hij overleed op 7 februari 1985.

In 1971 verliet hij Capitol Records omdat hij niet tevreden was met de beslissingen die in de USA werden genomen. Hij tekende opnieuw bij EMI Records en bleef bij hen voor de rest van zijn carrière. Deze set verzamelt alle opnames die in die tijd voor EMI zijn gemaakt, inclusief zowel eerder uitgebrachte als niet-uitgebrachte out-takes en alternatieve versies. Als bonus zijn er ook jingles en een paar niet eerder gehoorde live-opnames uit Australië in 1981 met nummers die Matt nooit in de studio heeft opgenomen. Toen Matts tweede EMI elpee (uitgebracht op hun Columbia-label) 'The Other Side Of The Stars' uitkwam na twee jaar op de plank te hebben gelegen, hadden de banden voor het grootste deel slechts een ruwe mix gekregen en dit werd zo uitgebracht.

Deze release ziet het hele album (en twee andere nummers van dezelfde sessies) geremixt van de 16 track sessie-haspels. Eerdere nummers van de albums 'For The Present' en 'The Other Side Of The Stars' bevatten nummers van vinyldubs. Voor deze editie zijn ze afkomstig van de originele mixdown masters van de eerste generatie. Geremasterd van de originele mastertapes door Richard Moore van Mint Audio. Geautoriseerd door Michele Monro en de erfgenamen van Matt Monro.

Deze cd-box bevat 4 cd’s met daarop 15 singles, “out-take” en zeldzame opnames. Tevens voorheen nooit uitgebracht live opnames en alternatieve mixen. ‘The Long and Winding Road’ en ‘If I Never Sing Another Song’ komen hierbij voor het eerst op cd uit.

Patrick Van de Wiele (4)

Het Duitse label Lemongrassmusic presenteert de nieuwe EP van de Nederlandse muzikant & producer Marc Hartman, die dit als zijuitstapje ziet. Die EP kwam digitaal uit op 26 mei jl., en bevat 6 tracks. Iedere cultuur heeft verhalen, mythen uit een ver verleden. Deze sage werd vaak verteld door een verhalenverteller. De mythe van de sirene dateert uit de 3e eeuw voor Christus. Geïnspireerd door de verhalen en geluiden van de zee maakten Weber & Weber de EP ‘Tales Of The Siren’. Droom weg bij de mysterieuze klanken en betoverende melodieën. Ontdek de geheimen van de zee. Doe dit op de zachte tonen van deze digitale EP, en waan u op het water.

Patrick Van de Wiele (4)

De Award winnende artieste en songwriter Chloé Jean uit Mill Valley, Californië is mij onbekend. Nochtans stond ze al op het podium met Robert Cray, Jose Luis Rodriguez (ofwel El Puma), Tony Lindsay van Santana, Nelly McKay, en de groep La Oreja de Van Gogh. Chloé zong al vooraleer ze kon praten, en haar moeder moedigde haar aan. Ze koos voor het gospelkoor aan UC Berkeley en werd een van de lead vocalisten. Chloé haalt haar inspiratie uit jazziconen Ella Fitzgerald, Billie Holiday en Nina Simone, evenals uit popdiva’s Roberta Flack, Whitney Houston, Mariah Carey, Lauryn Hill en Jill Scott. De voorbije jaren heeft ze gecompliceerd leven geleid met verschillende gezondheidsproblemen, zoals borstkanker. Ze kreeg die diagnose in 2016, maar voelt zich nu goed. Nu brengt ze een nieuw album uit, dat geproduceerd en gearrangeerd werd door de bekende gitarist Ray Obiedo, die uiteraard er ook op meespeelt. Het is Chloé’s eerste uitstapje in jazz, en daarnaast wordt ze bijgestaan door keyboardspeler David K. Mathews (Santana), bassist Marc Van Wageningen (Tower of Power) en percussionist Peter Michael Escovedo. Tevens kreeg ze hulp van keyboardspeler Peter Horvath, bassist Dan Feiszli, drummers Billy Johnson en Jason Lewis, beugelspeler Mike Olmos en saxofonisten Norbert Stachel en Charles McNeal.

Chloé’ combineert 5 originele tracks zoals opener ‘Black Sheep’, met covers zoals Julie London’s ‘Cry Me a River’. De titeltrack is weer een origineel, en laat uitschijnen dat de prins op het witte paard, niet altijd is wat hij lijkt. ‘I Left My Heart In San Francisco’ kennen we uiteraard van Tony Bennett, maar Chloé’s versie klinkt trager en sensueler. Norah Jones’ ‘Don’t Know Why’ volgt daarop, terwijl ‘Bad Guy’ als een Latinachtige versie van Billie Eilish overkomt. Het originele ‘Free’ gaat over een jeugdige reis met een vriend, waarna ‘Where Love Began’ terugkijkt op een eenvoudige tijd, toen liefde alles was wat ze hadden. ‘Crazy’ is een live opname, en gaat over het spreekwoord “liefde is blind”. Roberta Flack’s ‘First Time Ever I Saw Your Face’ is ook niet mis, waarna de Irving Berlin klassieker ‘Blue Skies’ afsluit.

Chloé stelde haar muziekcarrière soms in vraag, maar deze samenwerking bewijst dat ze op het juiste spoor zit. Best leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

Uit Brooklyn, NYC komt de nieuwste cd van de “Gypsy-jazz Warbler” Tatiana Eva-Marie tot mij. Tatiana is een Trans-Atlantische bandleidster, zangeres, auteur en actrice die geboren werd in Zwitserland, en normaal Franstalige pop brengt volgens de traditie van Django Reinhardt met Balkan gipsy en folk invloeden. Ze werd geboren in een familie van muzikanten, schilders en dichters en begon al op haar vierde haar carrière. Tatiana behaalde een Master in middeleeuwse studies aan de Parijse Sorbonne, maar koos in 2011 voor New York als haar basis. Daar richtte ze de Avalon Jazz Band op, en werd ambassadrice voor het Parijs uit de jaren ’30 van de vorige eeuw. Daarnaast is ze steeds geboeid geweest door het Great American Songbook. Op 30 juni as. komt haar zevende cd als leider uit, en dat in een samenwerking met pianist Jeremy Corren. Dit is een minimalistisch album, waarop de tracks gestript worden tot hun puurste melodie met een stem en één piano. ‘The End of a Love Affair’ is opgedragen aan een vriend, die daarna overleed. Minder bekend is ‘Penthouse Serenade’ waarna het overbekende ‘Fly Me to the Moon’ volgt. Het personage in ‘Sophisticated Lady’ zit met uitgelopen make-up tot sluitingstijd aan de bar, gevolgd door ‘I Got it Bad (and that Ain’t Good)’. Wat er na enkele drankjes gebeurt hoor je in ‘You Go to My Head’ terwijl ‘They’ll Never Believe Me’ een duet is met vocalist Mark Buchan. Het bekende ‘The Nearness of You’ is eerder een laatavond song, waarna ‘You Are too Beautiful’ de volgende track is. Mark Buchan keert terug voor het duet ‘I’ve Grown Accustomed to Her Face’ als afsluiter.

Een cd dus die baadt in een retrostijl, die niet zou misstaan in een nachtclub uit de jaren veertig.

Patrick Van de Wiele (3½)

De Amerikaanse saxofonist Phil Walker is steeds aangetrokken geweest tot muziek. Er stond een piano in zijn ouderlijk huis, waarop hij tekeer ging en minioptredens voor familie en vrienden gaf. Zijn moeder deed hem pianolessen cadeau, maar dat was niet naar zijn zin. In de plaats daarvan koos hijzelf voor de saxofoon en nam privélessen. Op school speelde hij in de All-State Honor Bands en later in de Fullerton College Jazz Band. Phil werd geselecteerd als een van de 800 studenten om tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in 1984 in LA op te treden. In 1997 richtte hij een band op, maar een zeldzame ziekte leidde tot volledig gehoorverlies in zijn rechteroor. Na een operatie besloot hij om zich een keyboard aan te schaffen en opnieuw te componeren. Een Kerstoptreden opende de deur naar de Guitars and Saxes Show met Richard Elliot, Peter White en Craig Chaquicco. Kort daarop bracht Phil zijn debuutalbum ‘Better Late Than Never’ uit, en zo ging het maar verder. Optredens op festivals, concerten en de cd ‘Passion Thing’.

De titel en titeltrack van zijn laatste cd is een eerbetoon aan de klassieke rocksong van Phil Collins, maar dan op smooth jazz gebracht. ‘Summer Lovers’ is een romantische “feel good” track, waarna ‘Passion Thing’ een sensueel relaxte sfeer schept. ‘Gotta Love it’ klinkt aangenaam, gevolgd door ‘Heart of Gold’. ‘Missing You’ is een mid-tempo track, terwijl de Rufus klassieker ‘Tell Me Something Good’ uit mijn boxen spettert. Daarna doen we een ‘Raindance’ en ‘Castles in the Mist’ klinkt ook weer zalig relaxed. Romantiek is troef op ‘When Is Forever’, waarna ‘Miami Amore’ afsluit in een opgewekte, dansbare Latin sfeer. Phil werkte op dit album samen met bekende smooth jazzgroten zoals Steve Oliver, Richard Smith, Chris Tedesco en ex-Rippingtons’ leden Kim Stone & Dave Hooper. Met een mooi resultaat als gevolg! Phil is dus vast en zeker “in the air tonight”!

Patrick Van de Wiele (4)

Saxofonist Anthony E. Nelson Jr. woont in New Jersey, en brengt hierbij zijn vijfde album uit. Normaal neemt deze artiest meestal eigentijdse hardbop met een gospel-invloed op. Op zijn nieuwste album, ‘Swinging Sunset’, duikt hij in de muziek van zijn jeugd en brengt hij een ode aan de klassieke Hammond B3-trio's aan de oostkust in de jaren 50 en 60. B3-jazz maakt de laatste tijd een grote comeback, vaak met hedendaagse R&B en funk-invloeden. Voor dit speciaal eerbetoon laten Nelson en zijn trio doelbewust alles wat modern klinkt weg en gaan ze voor dat klassieke retrogeluid dat vroeger populair was in lounges in Harlem en grote steden in het nabijgelegen New Jersey. Anthony wordt hier begeleid door orgelist Kyle Koehler en drummer Cecil Brooks III. Wanneer ‘Canadian Sunset’ opent weet je onmiddellijk welk vlees je in de kuip hebt. Neal Hefti’s ‘Girl Talk’ doet het rustig aan, terwijl ‘Una Mas Por Roberto’ eerder Latin klinkt. ‘Minor Chant’ van Turrentine is bekend, en Johnny Griffin’s ‘Mildew’ raast in snel vaart voorbij. ‘Why Did I Choose You’ is een ballade, en ‘On a Misty Night’ is ietwat romantisch. ‘Three Little Words’ is weerom snelle bop, waarna ‘Walk With Me’ een bewerking is van gospelklassieker.

Leuk voor wie houdt van orgeltrio’s geleid door Gene Ammons, Houston Person en Stanley Turrentine. Een variëteit aan tracks, van ballades, via mi-tempo en enkele snelle bop.

Patrick Van de Wiele (3½)

Het Duitse label Too Slow to Disco brengt binnen enkele dagen een nieuwe vinylplaat uit. Het is al hun 15^de uitgave, en deze keer is het de beurt aan de Australische producer Dave Mathmos, die disco & Nu disco, soul en slow disco brengt. Deze gelimiteerde dubbele 10 inch EP bevat 7 tracks, en hij brengt onuitgebrachte, gesofisticeerde clubtracks. Hij was ook de artiest die de eerste Too Slow To Disco Edits EP maakte, het nu legendarische en uitverkochte ‘Your Love (Contemporary Soul Mix By Dave Mathmos)’. Dit is tevens de meest succesvolle digitale release op dit label. Dave woont in Adelaide, Australië, en begon in de jaren 80 een vliegende start te maken in de muziek business.  Sindsdien heeft hij zich gemanifesteerd als een veelzijdig artiest met zijn eigen kenmerkend geluid en stilering. Bekend om zijn alom authentieke mix van genres als disco, funk, soul, Deep House, Italo Disco en Nu disco, begon Dave's reis naar muziek in de producerstoel toen hij begon met het aanpakken van een reeks producties met House & Deep House-tracks. Al snel begon hij zijn stijl te versterken, die zowel originaliteit als vertrouwdheid in gelijke delen deelt, waardoor zijn publiek een voorproefje krijgt van iets fris en toch herkenbaar. Na een aantal jaren van het aanscherpen van zijn vak en het samenstellen van een solide chemie in zijn muzikale benadering, raakte Dave's naam bekender in zijn hele scene en begon hij positief onthaald te worden. Momenteel brengt hij muziek uit met verschillende Australische en Europese labels, en is hij ook dj op beide continentale scènes. Zijn meest opmerkelijke werk zijn bewerkingen en remixen met nostalgische songwriting-arrangementen, grooves en een innovatieve moderne stijl. Deze hebben zijn artistieke verdienste met succes uitgebreid door zijn belangrijk werk door zowel voor de Australische als de Europese markt bij te dragen. Naast remixes heeft hij ook zijn eigen materiaal samengesteld, georiënteerd op verschillende moderne invloeden tot deep house, Balearic en Nu disco tot het brede spectrum van elektronische muziek. En Dave varieert van dancetracks tot slow jams! Erg leuk!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 12 mei jongstleden kwam dit debuutalbum van de Amerikaanse jazzzangeres Ellie Martin uit. Ze wordt in de wereld van vocale jazzuitvoeringen en beurzen erkend en is een zeer gerespecteerde zanger, componist, docent en geleerde op het gebied van jazzstudies. Momenteel is ze de vocale jazzleraar aan de Universiteit van Toledo, Ohio, evenals aan de Toledo School for the Arts. Ze speelt een breed scala aan repertoire van Braziliaanse muziek, American Songbook, Bebop, evenals haar originele composities. Ellie is een onverschrokken improvisator en levert liedjes met individualiteit, passie en eerlijkheid. Hoogtepunten in zijn carrière zijn optreden op het Pittsburgh Jazz Festival, het Sunset Jazz Festival en het Michigan Jazz Festival. Ze was de prominente zangeres bij het National Arab Orchestra in San Antonio, Texas, en trad op naast jazzgrootheden Geri Allen, Terri Lynne Carrington, Esperanza Spalding, de New York Voices, Jon Hendricks en Afro Blue. Ellie was al van jongs af aan in jazz geïnteresseerd. In 2008 behaalde ze haar Bachelor aan de McGill University in Montreal, en twee jaar later volgde een Master in vocale jazz aan de universiteit van Toledo. In 2016 volgde daar nog een PhD in jazzstudies op van de universiteit van Pittsburgh.

Nadat ze kanker overwon en een gezin startte ging ze samen met de voor een Grammy Award genomineerde pianist en zanger Peter Eldrigde, de Israëlische gitarist Ariel Kasler, bassist Kurt Khranke en de Costa Ricaanse percussionist (en echtgenoot) Olman Piedra aan de slag. Op dit debuut staan 12 originele tracks, die de loop van haar leven tijdens de laatste jaren volgen. ‘Living for the Now’, dat ze schreef voor haar 2 dochters, opent. In deze snelle samba wou ze hun hectische energie weergeven. De ballade ‘As Time Goes’ is een duet met Mike Harrison, en gaat over verloren liefde. Daarna volgt de tango van ‘Dancers Serenade’ met de Braziliaanse accordeonist Victor Gonçalves. ‘Never Will I Worry’ gaat over relaties die uitlopen over een echtscheiding, waarna het intieme ‘Love Somehow Will Heal’ geschreven werd voor een vriendin die overleed aan kanker. Ellie schreef ‘Renewal’ toen ze genezen was van kanker en het leven weer kon omarmen. ‘Steel Eye City’ is een hardbop eerbetoon aan de stad Pittsburgh, waar ze haar PhD behaalde. De titeltrack is een ballade over vernieuwing, gevolgd door het flamenco geïnspireerde ‘Lucianita’ slaat op haar dochter. Die Spaanstalige track kwam er na een bezoek aan Spanje voor die dochter geboren werd. Nadat Ellie in 2017 de Woman’s March bijwoonde schreef ze ‘Lady Liberty’, en die bevat een gitaarsolo door Keith Ganz. ‘Step Into Your Essence’ klinkt ietwat funky, en de afsluiter ‘Moments’ gaat over de dood van haar grootvader.

Deze cd is dus een muzikale reis doorheen Ellie’s leven als vrouw, moeder en overwinnares van kanker.

Patrick Van de Wiele (3½)

Toen een tienjarige jongen in het door oorlog verscheurde Armenië vol vertrouwen aan zijn pianoleraar vertelde, dat hij op een dag zou spelen met beroemdheden uit de jazz en gospel, schoot ze meteen zijn ambities neer. Maar de jongen bleef standvastig en onverschrokken en reageerde uitdagend met de woorden: “Mark this day on your calendar because one day it will happen for me.” In de tussenliggende jaren tussen die vroege pianolessen en het opnemen van dit album, werd Vahagn klassiek geschoold in compositie, en leerde hij de kunst van het produceren. Hij begon liedjes te verkopen aan Armeense artiesten en te spelen in jazzclubs in zijn geboorteland, maar leerde zuurverdiende zakelijke muzieklessen door slechts vier dollar te krijgen als hij al betaald werd. Vahagn kreeg een saxofoon die hij prompt verkocht om een computer te kopen, zodat hij liedjes kon leren arrangeren. Tijdens een bezoek aan de USA in 2009 werd hij aangemoedigd door de reacties op zijn meesterlijke keyboardcapaciteiten. Vier jaar later zorgden moeilijke omstandigheden ervoor dat hij niet eens een toetsenbord had om op te oefenen. Toch zette hij door. Flits vooruit naar het heden, anderhalf jaar nadat hij met zijn gezin naar Los Angeles was verhuisd om zijn droom te realiseren, omringde toetsenist Vahagn Stepanyan zich met Grammy-winnende muzikanten, producers en technici van wereldklasse om zijn tweede album op te nemen, met de toepasselijke titel ‘A New Chapter’.

Vahagn componeerde en arrangeerde acht nummers voor de jazzfusion collectie die op 19 mei uitkwam. Hij kreeg versterking van gastartiesten zoals van de elfvoudig Grammy-winnende trompettist Philip Lassiter (Prince, Ariana Grande), Grammy-genomineerde gitaristen Greg Howe en Mark Lettieri (Snarky Puppy, platina-verkopende saxofonist Dave Koz, bassist Ida Nielsen (Prince), powerhouse-drummer Eric Moore en andere ervaren spelers.

Op de complexe opener ‘Synergy’, die tevens de eerste single eruit is, hoor je saxofonist Dave Koz, waarna Mark Lettieri op het snelle ‘Without Limits’ het vocale werk van Vahagn ondersteunt met vurig gitaarwerk. De baslijnen van Ida Nielsen openen ‘Motion’, met elektrische gitaar van Roy Ziv. Op ‘Gravity’ komen gitarist Greg Howe en trompettist Philip Lassiter op de voorgrond, en de drums van Eric Moore domineren ‘So Good’, naast keyboards van Vahagn, gitaarsolo van Feodor Dosumoy en de bas van Melvin Lee Davis (Chaka Kahn, Lee Ritenour, George Benson, Gerald Albright). Het licht Latin getinte ‘Toy’ krijgt begeleiding van de Braziliaanse drummer Cleverson Silva en de Venezolaanse bassist Isai Romero. Het explosieve ‘Revolution’ wordt ondersteund door Wojtek Pilichowski’s bas en Dosumov’s gitaarspel. Als afsluiter koos Vahagn voor een solostuk en dat werd ‘Hold My hand’, een track met contemplatieve, poëtische en filmische schoonheid.

Vahagn wist dat het proces van het opnemen van dit album transformerend zou zijn, en hij documenteerde de sessies in een vijfdelige videoserie samen met een teaser video, die de korte documentaireserie samenvat. Elke aflevering neemt kijkers mee naar de opnamestudio en legt de muzikanten vast die praten over het maken van het album. Hoezeer Stepanyan ook respect en eerbied uitstraalt voor de virtuoze muzikanten die in het project centraal staan, ze reflecteren evenveel bewondering en lof voor de wonderbaarlijke vaardigheden van de toetsenist-pianist.

Een opmerkelijke prestatie dus zowel in productie, arrangeren, songwriting en muzikaliteit. Vahagn besluit met de woorden: “I still have goals to reach. Mostly, I want people to recognize me not only as a jazz musician but as someone who writes and produces pop, R&B, soul, lo-fi, funk and gospel music as well as film soundtracks. If you have a dream, set your goals and go for it without any excuses. Never give up. Believe in yourself. Keep focused on your passion, work hard and invest in your future.”

Daarin ben je zeker geslaagd Vahagn!

Patrick Van de Wiele (4)

Op 19 mei verscheen dit nieuwe digitale album van de Amerikaanse keyboardspeler Douglas Morton uit Cupertino, Californië. Hij begon al kort nadat hij geboren was keyboards te bespelen, en was erdoor gefascineerd, maar tevens aangetrokken tot orgels en piano. Op zijn fietsje reed hij naar de lokale muziekwinkel, en bespeelde er elk instrument. De verkopers beseften dat hij er niet weg wilde. Aldus schaften zijn ouders voor hem zijn eerste orgel aan, waarop hij non-stop speelde. Santana, Gershwin en The Beatles passeerden de revue. Douglas was een demo-artiest voor Thomas Organs, die tijdens zijn jeugd in Santa Cruz en Monterey optrad. Hij ging naar school in Cupertino en Victoria, BC, speelde in zijn tienerjaren in bands en migreerde later terug naar Santa Cruz, Californië. Toen hij Russ Jones ontmoette via een wederzijdse vriend in 2019, zetten beiden een jam op in het huis van Douglas in Park City, Utah. Na een beetje kletsen, plugden ze in en ontstond er onmiddellijk een magische en muzikale flow. Gelukkig werd de opnameknop ingedrukt en werd de hele sessie van twee uur opgenomen. Toen ze later luisterden, realiseerden ze zich hoe sterk de band tussen hen is. Morton’s filmische orkestrale pads bieden een oceaan van textuur voor Jones' zwevende fluitlijnen die sonische beelden creëren waardoor de verbeelding van de luisteraar de vrije loop kan gaan. Morton Jones albums zijn niet gelaagd en opgebouwd, ze worden allemaal live in de studio gespeeld, waardoor ze zich muzikaal en psychisch kunnen inleven.

Russ Jones is een fluitist uit Utah, oorspronkelijk afkomstig uit de bergen van Californië. De muzikale reis van Russ begon met zijn spirituele reis naar Mexico, waar hij in 2011 zijn eerste fluit kocht. Als autodidactisch fluitist ontwikkelde Russ eerst een band met een fluit in Indiaanse stijl, voordat hij zijn arsenaal uitbreidde met fluiten uit de hele wereld. Jones’ eerste soloalbum werd opgenomen in 2014, waarna hij begon op te treden tijdens huisconcerten, New Age festivals en werkte als studiomuzikant voor filmmuziek. De fluitcollectie van Jones omvat historische Native American Flutes, waaronder de Shakuhachi en de Kaval.

Hun digitaal album is een ontspannende, meditatieve en filmische uitgave. Ze componeerden alle songs zelf, en bekomen zo een ambient, ontspannende, en meditatieve sound. Ten zeerste geschikt voor meditatie, relaxatie, reiki, spa enz. Ontspan aldus tot in het oneindige, en laat uw verbeelding de vrije loop!

Patrick Van de Wiele (4)

Dave Erickson is een gitarist en componist uit Denver, Colorado en richtte in 2013 de contemporary jazzband Dave Erickson Project op. Dat jaar kwam ook hun debuutalbum ‘Pinnacle’ uit, en Dave componeerde hiervoor alle songs. De opvolger daarvan ‘City Nights’ verscheen in 2015, in 2020 was het de beurt aan de EP ‘Open Sky’ en in 2021 volgde dan de EP ‘Upside’. De band bestaat nu naast Dave op gitaar, uit Chuck Leichner op keyboards en piano, Deon Kuhl op drums en Kim Stone (Spyro Gyra, The Rippingtons) op bas. Op 24 april jongstleden is hun nieuwste album uitgebracht, met daarop 10 tracks. ‘Smooth Brew’ is de opener, die je onmiddellijk meeneemt op een aangename “feel good trip”. ‘Welcome Back’ volgt daarna, terwijl ‘Eventide’ aangenaam klinkt. De titeltrack is een uptempo nummer, dat bijzonder geschikt is om op te dansen. Op ‘After Hours’ gaat het heel wat kalmer aan toe, maar de funk spant de kroon op ‘Funky Bones’. Daarna kan je genieten van een relaxte ‘Fine Time’, gevolgd door de single ‘Blue Waves’, die je doet wegdromen van een tropisch strand met zachte golven. Dit nummer doet me overigens sterk denken aan The Rippingtons. Op ‘Hit the Green’ zakt het tempo weer omlaag, en afsluiter ‘Give Up the Hate’ gaat meer de kant van uptempo jazzfunk met zelfs ietwat fusion op. Alles bij mekaar, voor mij een aangename kennismaking met deze contemporary & smooth jazz van het Dave Erickson Project!

Patrick Van de Wiele (4)

De Japanse muziekproducer, live ambient muzikant en synthesizerspeler Keisuke Sakai leeft in de hoofdstad Tokio. Terwijl hij in 1998 op de universiteit in San Diego, Californië zat, leerde hij geluidsbewerking en begon gitaar spelen in een lokale experimentele band. Tevens trad hij aan op podia in Los Angeles. Nadat hij vijf jaar doorgebracht had in de USA, verhuisde hij terug naar Japan en begon zijn eigen muziek te produceren, door gebruik te maken van een laptop. Het merendeel van zijn muziek is Downtempo en Chill-out. In 2012 verhuisde hij naar het platteland van Japan en begon met het produceren van omgevingsgeluid voor tentoonstellingen in musea, installaties, podiumkunsten en workshops. Zijn eerste EP, ‘Wa No Ne’ (geluiden uit Japan), is een verzameling van 6 ambient nummers. De track ‘Mizu Sumu’ (zuiverend water), een liedje daaruit, is meer dan 2 miljoen keer afgespeeld op Spotify. Volgens Keisuke was het lied geïnspireerd door de schoonheid van de Japanse seizoenen. Als onderdeel van een Japanse band, woonde hij in 2014 het Buddagaya's Bodh Mahotsavd muziekfestival bij. Toentertijd woonde hij 8 jaar in Hokuriku in West Japan nabij de zee. In het jaar 2022, verhuisde Keisuke terug naar Tokio en bracht 6 maanden door in de studio om aan dit tweede album te werken. Nu introduceert hij 7 nieuwe tracks, vol van de geest van de cultuur van zijn land en verbondenheid met de natuur. Dit digitaal album kwam al op 12 mei uit. Mooie ambient muziek, die dicht bij de natuur staat.

Patrick Van de Wiele (4)

Over 2 dagen verschijnt het nieuwe album van de Amerikaanse gitarist Dan Wilson. Zoals menig jazzmuzikant vóór hem, verbeterde Wilson zijn vaardigheden in de kerk. “This wasn't your average gospel church where cats are just chicken-picking,” legt hij uit. “The music in the church that I grew up in is entirely driven by guitar. I can name thirty great guitarists offhand, generations of players dating back to the forties and fifties. I had never heard of Grant Green or Wes Montgomery or George Benson, but their indirect influence was coming to me through the guys I listened to in church.” Hoewel spelen in de seculiere jazzwereld werd afgekeurd, had Wilson weinig keus toen een jazz minnende oom zijn muzikale horizon verbreedde. “He played me The Dynamic Duo by Jimmy Smith and Wes Montgomery,” herinnert hij zich. “I heard them play ‘Down by the Riverside’ and from that moment I knew this was what I wanted to do for a living.". Vanuit zijn thuisbasis in Akron, Ohio werd Wilson een constante aanwezigheid op de scènes in zowel Pittsburgh als Cleveland. Hij kwam in 2014 onder de aandacht van orgelist Joey DeFrancesco via de drummer Carmen Intorre, Jr., wiens lange ambtstermijn bij Pat Martino spreekt over zijn smaak in gitaristen. Wilson ontving kort daarna een e-mail waarin hij hem uitnodigde om met DeFrancesco mee te gaan naar het Dirty Dog Jazz Café buiten Michigan. En zo vervoegde Dan diens band en toerde ermee rond. Dit is nu zijn vierde album, dat hij samen met Christian McBride produceerde. Dan kreeg hulp van Glenn Zaleski (Fender Rhodes), Brandon Rose (bas), David Throckmorton (drums) en van Theron Brown (orgel op tracks 11, 12), Nigel Hall (zang op track 12), Durrell LeGrair (zang op tracks 8, 12), Tommy Lehman (zang op tracks 8, 12), Jessica Yafanaro (zang op tracks 6, 8, 12).

De single ‘Sticology’ opent met een voicemail van DeFrancesco, en verwijst naar het feit dat Dan uit zijn kot moet komen. ‘Since a Hatchet Was a Hammer’ is een originele track, opgedragen aan zijn tante Mary. ‘Eleanor Rigby’ is uiteraard een cover van The Beatles, waarna ‘For Tomorrow’, na de basintro, afkomstig is van McCoy Tyner. De titeltrack is ook weer een origineel nummer, gebaseerd op een levendige droom. Freddie Hubbard’s ‘Bird Like’ is een jazzklassieker, terwijl ‘Smile Please’ een cover van Stevie Wonder is. Herbie Hancock’s ‘Tell Me a Bedtime Story’ volgt daarop, en ‘Pilgrimage’ van Michael Brecker krijgt eerst een intro. Sting’s ‘Let Your Soul Be Your Pilot’ sluit af in een zachte ietwat bluesy sfeer.

Een gitarist die aldus klassiekers met nieuw werk combineert. Dan draagt het op aan al de mensen die cruciaal waren voor hem, en hij reeds verloor.

Patrick Van de Wiele (4)

Al jaren loop ik met het idee rond om Liverpool te bezoeken, in de voetsporen van The Beatles en andere bands van de Merseybeat te lopen, maar het komt er niet van. Die Merseybeat is immers vernoemd naar de gelijknamige rivier die door Liverpool stroomt. Merseybeat was een kort fenomeen, maar enorm invloedrijk over de hele wereld. Het explodeerde landelijk in 1963 voordat Merseybeat-groepen de “British Invasion” van de Amerikaanse hitlijsten aanvoerden. Geïnspireerd door Amerikaanse rock-'n-roll, R&B en Motown en de D.I.Y. houding van skiffle, rockten de beatgroepen uit Liverpool in clubs zoals The Cavern en de Star-Club in Hamburg, en organiseerden grotere “Big Beat” sessies in The Tower Ballroom in New Brighton. The Searchers en Gerry and The Pacemakers behaalden succes op het wereldtoneel, anderen kwamen nooit uit hun buurt, maakten een paar 45's of zelfs demo's en verdwenen. Deze driedelige cd-box viert die scène op de eerste twee schijven, en op schijf drie wordt een aantal van de briljante mod-, freakbeat-, psych- en Mersey-soulmuziek gepresenteerd die uit Liverpool kwam toen de Merseybeat-zeepbel barstte, en de pers en het publiek elders keken. Ze belicht de baanbrekende beweging die de wereld The Beatles heeft gebracht, maar overschaduwd werd door hun succes. Hun nummers mochten echter wegens licentieproblemen niet worden opgenomen. Toch zijn 4 van hun liedjes opgenomen door andere bands. Daarom is het zeker interessant om die andere bands te (her)ontdekken. En hier staan tal van hits tussen zoals ‘Hippy Hippy Shake’ door The Swinging Blue Jeans, ‘Sweets for My Sweet’ door The Searchers, ‘When You Walk in the Room’ door The Searchers enz. Motown songs zoals ‘Do You Love Me’ in de versie van Faron Flamingos, ‘Beechwood 4-5789’ door Jam & The Zodiacs, ‘Bye Bye Baby’ door Tony Jackson with The Vibrations, ‘The Way You Do the Things You Do’ door The Trends, komen hierop ook voor. Covers zoals ‘Peter Gunn Locomotion’ door Freddie Starr and The Midnighters, ‘Our Day Will Come’ door The Merseybeats, ‘What’d I Say’ door The Big Three, ‘Shakin All Over’ door Savva and The Democrats werden ook opgenomen. Daarnaast tevens The Chants (met Eddy Amoo later van The Real Thing), The Undertakers en Lomax Alliance (beiden geleid door Jackie Lomax die later bij Apple tekende) en The Kirkbys en The 23rd Turnoff wiens zanger/gitarist Jimmy Campbell was. Vijf nummers zijn nieuw gemasterd van 'Tea Chest Tapes' van producer Joe Meek, waaronder de magnifieke “tear jerker” 'Please Stay' van The Cryin' Shames, en het niet eerder uitgebrachte 'A Different Drummer' van The Maracas. Andere rariteiten zijn een nog niet eerder uitgebracht nummer van Birkenhead's The Pathfinders uit producer Shel Talmy's schatkamer en een fantastisch nummer van ex Vernons Girl, Samantha Jones gevonden op een goed bewaard gebleven acetaat, plus nummers van The Dennisons, The Seftons en The Perishers die voor de eerste maal op cd zijn uitgebracht.

Een prachtig overzicht dus van die Merseybeat! Ideaal voor wie een totaalbeeld wil hebben.

Patrick Van de Wiele (4½)

De Duitse muzikant Christoph Sebastian Pabst uit Priem aan de Chiemsee in Beieren kwam hier al eerder voorbij. Op 5 mei bracht Sine Music zijn nieuwste EP uit, en daarop staan 4 tracks die allemaal in het teken staan van zuiderse eilanden. Het is een muzikaal eerbetoon aan de schoonheid van die eilanden. Naast de reeds uitgebrachte uptempo single ‘Ibiza’, een mooi eiland in de Balearen waar ik al eenmaal met vakantie was, staan er nog 3 andere tracks op. Het prachtige bloemeneiland ‘Madeira’ is het thema van de volgende track. Op dit Portugese bloemeneiland in de Atlantische Oceaan verbleef ik al driemaal. Deze song bezit meer chill-out beats, die drijven op een zachte melodie, en zorgen voor een ontspannen en mysterieuze sfeer. Piano, gitaar en analoge synthesizers klaren de klus. Daarna reizen we iets verder naar de ‘Azores’, een naburig Portugees eiland ook in de Atlantische Oceaan, waar de natuur nog in volle pracht te bewonderen is. Christoph gebruikt hier elektronische geluiden en kalme strijkers om een ietwat meditatief moment te bekomen. Deze track is een uitnodiging om hier de ongeschonden natuurpracht te komen bewonderen. Van daar gaat het voor de laatste track richting Zuid Chinese Zee, meer bepaald naar het eiland ‘Palawan’ in de Filipijnen. Christoph laat zich hier leiden door een zomers gevoel, met zachte beats en klassieke gitaar. Stel u hierbij palmbomen en idyllische witte zandstranden voor. Allemaal speciale plekken dus, met elk hun eigen schoonheid en diversiteit. Leuk om te ontdekken!

Nu digitaal beschikbaar op streaming platforms en download webshops.

Patrick Van de Wiele (4)

De in Granada (Spanje) wonende gitarist David Margam presenteert hiermee zijn debuutalbum. Hij bracht al eerder de single en titeltrack ‘Immune’ uit, maar op dit debuut staan 11 tracks geproduceerd door verschillende producers uit de USA en Europa. David is sinds 1995 stichtend lid van de Spaanse funkband Funkdacion, en vermengt nu al de invloeden uit zijn meer dan 30 jarige carrière. Denk daarbij aan funk, smooth jazz, bossa nova, gospel en R&B. Het project startte in maart 2020 toen de Corona pandemie toesloeg. Dit debuut is aldus het resultaat van meer dan 2 jaar aan muzikale creativiteit. David kreeg hulp van artiesten zoals J. Michaels, Jimmy Østbygaard, Sebastien Zunino, Lee Jones, Sergio Hidalgo, Nacho Valenciaga, veteraan Cubaanse pianist Carlos Camilo en Latin saxofonisten Gianni Vancini, Jorge Pinelo samen met de Spaanse vocalisten Rosa Lazar en Maria Romero. De Deen Jimmy Østbygaard verzorgde de opener ‘Hooking Up’, waarna de relaxte en “feel good” single ‘Immune’ volgt. Voor het mooie ‘Hunch’ kreeg David hulp van Sergio Hildago, waarna het ‘Three Day Weekend’ afkomstig is van de Miamiaanse saxofonist en producer Lee Jones. Ook ‘Sensibility’ schreef David samen met Hildago, gevolgd door het ontspannen ‘The Last Time’, dat ingezongen werd door Rosa Lazar, en waarop de Parijse Sebastien Zunino meespeelt. Daarna rijden we op ‘Sunset Boulevard’ in gezelschap van Lee Jones, en de New Yorker J. Michaels belooft ons ‘I’ll Treat You Right’. Daarna gaan we tweemaal relaxed cruisen, eerst op ‘Road to West Coast’, en daarna op ‘Road to East Coast’ met de Spaanse producer Nacho Valenciaga. Als bonustrack krijg je bovendien ‘On My Way’ cadeau. Het is duidelijk dat deze Spaanse productie een internationale uitstraling heeft. Smooth jazz van topkwaliteit! En toch slaagt David erin om er zijn eigen persoonlijke stempel op te drukken. Een aanrader!

Patrick Van de Wiele (4)