VERGEET BARBARA
Studio 100 Pop-Up Theater Puurs, 21 december 2022.
De keizer van het Vlaamse lied mag dan al 82 jaar geworden zijn, vergeten is hij zeker nog niet. Dat bewijst de “feel good” musical ‘Vergeet Barbara’, die al op 11 december jl. in première ging.
De hits die Will Tura scoorde zijn niet meer te tellen, maar ‘Vergeet Barbara’ is misschien minder bekend. Toch koos Studio 100 deze song als centrale thema voor een prachtige, en dikwijls humoristische musical.
In deze musical verplaatsen we ons naar de hete zomer van 1976, die ik me nog goed herinner. Lucien Van Impe won toen de Tour de France. In het kleine dorpje Dorpegem heeft Willy Vervaet in 1955 een voormalig hotel overgenomen, en dat omgevormd in het café ‘De Sportvriend’. De oudste zoon, Achiel, helpt mee in het café, maar daarnaast heeft Willy nog 2 andere zonen: Arthur, die in een rockband speelt, en Albert, die eerder een wielercarrière op het oog heeft. Eenentwintig jaar daarvoor, in 1955 dus, verliet Elizabeth, de vrouw van Willy hem zogezegd voor een Engelsman. Sedertdien heeft Willy geen contact meer met haar gehad, en zijn kinderen alleen opgevoed. Hij dacht dat het openhouden van een café, de gedachten aan zijn vrouw zou afleiden. Alles gaat zijn gewone gangetje, tot op een dag de vlotte en speelse Barbara opduikt. Na bijna Achiel omver gereden te hebben, springt de vonk tussen beiden over. Dat is pas het begin van een boel verwikkelingen, waarbij het volkse gebeuren in Vlaanderen uitgebeeld wordt. En de “kak” humor van Raymond De Mol zorgt daarbij regelmatig voor lachwekkende scènes.
Uiteraard staat deze musical bol van de Tura songs. Ik som er enkele op: ‘Mooi, het leven is mooi’, ‘M’n winterroosje’, ‘Hopeloos’, ‘Aan mijn darling’, ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’, ‘Arme Joe’ enz. Maar allemaal kregen ze een gloednieuw arrangement mee, waarvoor Will samen met Steve Willaert zorgde.
Alhoewel de voorstelling al na enkele minuten met een technische storing te maken kreeg, kon die alras verdergezet worden. En geloof me vrij, die 1u45’ is voorbij gevlogen!
Gert Verhulst nam de rol van Willy Vervaet voor zijn rekening, en ik kan er enkel maar positief over zijn. Daarnaast spelen James Cooke, Jonas Van Geel, Jelle Cleymans, enz. de hoofdrollen. Gert Verhulst schreef samen met Tijl Dauwe dit scenario, en deze laatste verzorgde tevens de regie.
Verrijdbare decors, auto’s, een echt wielerpeloton en mooie kostuums zorgen voor een oogstrelende beleving. Wij verlieten de zaal dan ook met een opgewekt gevoel, waarna we nog konden genieten van een after party met DJ. Daarbij stonden de hits van Tura uiteraard centraal.
Een mooi en passend eerbetoon dus aan Will Tura. Hijzelf was er na de première zeer lovend over. En ik kan dat standpunt alleen maar bijtreden!
Patrick Van de Wiele
Met dank aan Studio 100.
Meer info:
KERST IN VLAANDEREN
Sint-Egidiuskerk, St. Gillis-Dendermonde, 20 december 2022.
Het is de mooiste tijd van het jaar, en aldus zijn kerstconcerten aan de orde van de dag. We naderen immers Kerstmis met rasse schreden, en in deze donkere weken kunnen we best wat mooie muziek gebruiken. Kerst in Vlaanderen vult die nood in met 6 live concerten in verschillende kerken, plus een matineevoorstelling op 2de Kerstdag.
Even na half acht openden 2 presentatoren, een man en een vrouw, dit concert met het duet ‘Winter Wonderland’. Achter hen nam de band plaats, die bestond uit een gitarist, een saxofonist, een trompettist/keyboardspeler, een drummer, een bassist en nog een keyboardspeler. Twee achtergrondzangeressen maakten het plaatje compleet. En als eerste gast werd de Wit-Rus Andreï Lugovski aangekondigd. Die opende met het Italiaanse liedje ‘Il Mondo’, waarna we in de kerstsfeer belandden met ‘Angels We Have Heard on High’. Andreï woont in Oostende, en bracht daarna een wals die me aan zijn thuisstad deed denken. ‘The Little Drummer Boy’ volgde daarop, waarna hij een Engelstalige song vertolkte, die ik niet kende. Terug dan naar het Kerstgebeuren met ‘Oh Holy Night’, waarna Andreï achter de gitarist kroop om samen met hem op diens gitaar te tokkelen, en enkele akkoorden voor te zeggen. Na dit humoristisch intermezzo zong Andreï een Italiaans lied, en sloot af met een Engelstalige song.
Hij werd opgevolgd door de mij onbekende zanger Sven De Gendt. Sven nam afgelopen maand oktober deel aan VTM’s ‘The Voice’ maar kon vreemd genoeg, geen enkel jurylid van zijn zangkwaliteiten overtuigen. Hij opende met Andrea Boccelli’s ‘Fall on Me’, en ik was onmiddellijk in de ban ervan. Licht klassieke muziek heb ik via mijn vriendin leren appreciëren, en Sven kon gerust de vergelijking met Andreï doorstaan, zo niet zelfs beter. Sven’s stem was echt een revelatie voor mij! Daarna koos hij voor Il Divo’s ‘Mama’, gevolgd door het mooie ‘Can You Feel the Love Tonight’ van Elton John uit de Disneyfilm ‘The Lion King’. Robbie Williams’ ‘Angels’ werd de volgende cover, en tijdens Josh Groban’s ‘You Raise Me Up’ (eigenlijk oorspronkelijk ingezongen door Johnny Logan) kwam Celien Hermans op de bühne om samen met hem dit mooie lied als duet te vertolken.
Zij zette daarna een emotionele vertolking van de gospelklassieker ‘Amazing Grace’ neer, die gevolgd werd door Ingeborg’s ‘Door de wind, door de regen’, erg toepasselijk voor deze tijd van het jaar. In de zomer van 2018 kwam haar debuutsingle ‘Ritme in mij’ uit, en die gaf ze nu ten beste. Celien zorgde daarna voor 2 swingende kerstsongs, en dat werden ‘Santa Claus Is Coming to Town’ en Mariah Carey’s ‘All I Want for Christmas Is You’. Het publiek genoot ervan, en Celien duidelijk ook!
En toen was het tijd voor een korte pauze!
Aan het begin van deel 2 zongen beide presentatoren de kerstklassieker ‘Feliz Navidad’, waarna de volgende gast aangekondigd werd, en dat was Gene Thomas. Die ving aan met ‘Met Kerstmis’ om vervolgens het Nederlands/Frans/Engels nummer ‘Il neige’ te brengen. Gene schreef ooit de tune voor de Tv-reeks ‘Aspe’ en bracht ‘Wees van mij’. Maar dit was een kerstconcert en we keerden terug naar de eighties met ‘Do They Know It’s Christmas Time’ van Band Aid. De zaal swingende mee, en Gene nam ons mee naar de nineties met een dance track. Zijn succes ‘Voor haar’ werd de volgende song, waarna hij een van de meest iconische kerstsongs aller tijden inzette, en dat werd ‘White Christmas’. Plots kwam crooner Yannick Bovy op de scène, die samen met Gene dit verder als duet bracht.
De Vlaamse Michael Bublé is al jaren een favoriet van ons, en Yannick zette onmiddellijk de juiste sfeer neer met ‘It’s Beginning to Look a Lot Like Christmas’. En we bleven in die kerststemming met ‘Let it Snow!’. Yannick vertelde ons dat hij deze periode niet veel thuis is, en daardoor zijn tweejarig dochtertje moet missen. Maar hij bracht groot nieuws, want zijn tweede dochtertje is op komst! Chris Rea’s ‘Driving Home for Christmas’ bracht de zaal in een opgewekte stemming, waarna Yannick ons meenam op een drieminuten durende trip naar het Zuiden, met ‘Volare’, deels in het Engels, en deels in het Italiaans. Hij koppelde daaraan ‘An Evening in Roma’. Maar Yannick dacht ook aan de minder bedeelden in deze tijd en droeg ‘Dream a Little Dream of Me’ aan hen op. Hij eindigde in volle swing met ‘Can’t Take My Eyes Off of You’, gevolgd door Wham!’s ‘Last Christmas’, waarop iedereen rechtveerde en meeklapte.
Een waardige afsluiter voor dit mooie kerstconcert!
Ga dit dus zien, nu u nog de kans hebt. Kerstmis hangt trouwens al in de lucht.
Patrick Van de Wiele
Met dank aan
MUSICAL JOSEPHINE B.
CC De Werf Aalst, 26 november 2022.
“Josephine Baker, ’s werelds bekendste revuester, activiste, spion”
Wie kent er het levensverhaal van wijlen Josephine Baker niet? Deze Afro-Amerikaanse zangeres & danseres maakte begin de jaren ’20 op haar negentiende haar debuut op Broadway. Maar al gauw week ze uit naar Parijs, om daar verplicht te worden op te treden in ‘Les années folles’ met ontbloot bovenlijf, en enkel een bananenrokje. Dat moest dan doorgaan voor “la danse sauvage”.
Nadat Leki wegens gezondheidsproblemen moest afhaken, nam Sandrine Van Handenhoven de fakkel voor deze muzikale theaterproductie van Judas Theaterproducties over. Voor een volle zaal opende het doek met een orkest langs beide zijden, onder leiding van Thomas Vanhauwaert.
Zo kwam het bekende nummer ‘J’ai deux amours’ aan bod, waarna Josephine in 1936 terugkeerde naar de USA. Daar kreeg ze echter lik op stuk omwille van de rassendiscriminatie. Zo erg zelfs, dat ze haar echtgenoot en manager Pepito in de steek liet, en terstond terugkeerde naar Parijs. Josephine groeide uit tot een boegbeeld tegen rassendiscriminatie.
Op haar zevenendertigste, tijdens de Tweede Wereldoorlog, woonde ze in haar villa in de Dordogne, waar ze zich bezighield met tuinieren. Ze werd er gerekruteerd door het Verzet en spioneerde voor de Geallieerden. Ze reisde zelfs naar Casablanca om daar voor de soldaten op te treden.
Maar Josephine bleef dromen van 20 kinderen, en na een misval werd haar baarmoeder verwijderd, zodat ze geen kinderen meer kon krijgen.
Op dat moment viel het doek over het eerste deel van deze musical, en terstond werd ik door een arrogante vrouw voor mij aangemaand om te stoppen met foto’s te nemen. Die neem ik uiteraard zonder flash, maar de klik van mijn camera irriteerde haar. De vrouw naast mij sprong op dezelfde kar en al even arrogant zei ze mij dat mijn minuscuul LED lampje, waarmee ik mij bijlichtte om nota’s te nemen, haar zodanig irriteerde. Ik verdedigde mij dat ik journalist ben, en gewoon mijn werk deed. Dat mocht echter niet baten, want beide dames bleven maar egoïstisch jammeren.
Dat heb ik tijdens mijn meer dan 20 jarige carrière als muziekjournalist nog nooit meegemaakt. Er was duidelijk een gebrek aan respect van de kant van beide dames. Ik hield het dan ook voor bekeken en verliet kwaad, zenuwachtig maar ook met spijt de zaal.
Aldus kan ik u maar een halve musical aanbieden.
U kan hem echter nog tot 8 december as gaan bekijken.
Met dank aan
Patrick Van de Wiele
VERJAARDAGSCONCERT RITA ROELANDT
CC De Steenoven Herzele, 20 november 2022.
Zangeres Rita Roelandt raakte in 2018 tot in de finale van VTM’s ‘The Voice Senior’. Sedertdien treedt ze regelmatig hier en daar op. Een tijdje geleden bracht ze haar full album ‘At Last’ uit, dat ik hier besprak, met daarop covers van haar inspiratiebronnen. Nu, met haar verjaardag in het vooruitzicht, opteerde ze voor een eenmalig verjaardagsconcert, waarop ze een mix bracht van haar grootste favoriete liedjes. Die waren uiteraard allemaal terug te vinden op voormelde cd.
Rita opende voor een bijna volle zaal met haar handelsmerk ‘At Last’ van wijlen Etta James, overigens haar favoriete zangeres. Daarna werd ‘I Just Wanna Make Love to You’, ook van Etta James, onthaald op handgeklap. ‘That Ol’ Devil Called Love’ werd de volgende track, en daarna nam ze ons mee naar een cafeetje tijdens de sixties, waar we zowaar uitgenodigd werden om te slowen op de tonen van de klassiekers ‘Only You’ en ‘Unchained Melody’. Aansluitend maakte Rita vlot en mooi de overstap naar country met Patsy Cline’s ‘Crazy’. De enige song hiertussen die nog niet zo oud was, werd wijlen Amy Winehouse’s ‘Back to Black’, gevolgd door Solomon Burke’s ‘Cry to Me’. Dan kwam ze toe aan een van mijn lievelingsnummers, en dat werd ‘I’d Rather Go Blind’, van alweer Etta James. Een Franstalige chanson moest ook kunnen vond Rita, en prompt zette ze een doorleefde versie van Edith Piaf’s ‘Non, je ne regrette rien’ neer, dat door de zaal op gejuich onthaald werd. Vervolgens koos Rita ervoor om terug te keren naar 1932 met Dinah Washington’s ‘Mad about the Boy’, waarin gealludeerd werd op “gay”, toen nog een taboe. Van bij de eerste tonen van Nina Simone’s ‘My Baby Just Cares for Me’ klapte het publiek op het ritme mee in de handen, en Rita had er duidelijk zin in. Zo sloot het eerste deel van dit optreden af.
Yves Seghers kennen we nog uit de groep Toast , toen hij in 1991 ‘Ik schreeuw het van de daken’ tot een hit zong. Hij was de eerste muzikale gast in dit verjaardagsconcert, en bracht prompt ambiance in ’t kot met zijn nieuwe versie van die hit, waarop de zaal meezong, plus enkele andere nummers die niet zouden misstaan op een schlagerfestival. Daartoe behoorde ‘Dolores’ en een Vlaamse hitmix uit de tijd van ‘10 om te zien’. En toen was het tijd voor de pauze.
Nadat we terug plaats genomen hadden, kwam Rita op in gezelschap van haar 3 “voice brothers” uit ‘The Voice Senior’, namelijk John Wooley, Karel Meganck en François Van den Broeck, plus haar dochter Jessy. Rita zette in met een opgewekte versie van ‘Rose Garden’, gevolgd door het duet ‘Don’t Go Breaking My Heart’, waarbij zij samen met John in de voetsporen van Elton John & Kiki Dee traden. John nam nadien het voortouw als “soul brother” met Michael Bolton’s versie van de Bee Gees hit ‘To Love Somebody’. Daarna liet hij Joe Cocker’s versie van Aretha Franklin’s ‘Chain of Fools’ volgen, en Karel stond hem bij op mondharmonica. Karel ging vervolgens in duet met Rita op Count Basie’s ‘Everyday I Have the Blues’, om te vervolgen met ‘I Put a Spell on You’ en af te sluiten met een Franse chanson, namelijk Gilbert Bécaud’s ‘Et maintenant’. Aansluitend nam François Van den Broeck de micro ter hand om samen met Rita het duet ‘Cheek to Cheek’ te brengen, met alweer Karel die voor ondersteuning op mondharmonica zorgde, waarna het volgende duet ‘All of Me’ volgde. François trakteerde ons daarna op een stomende versie van Michael Bublé’s ‘Feelin’ Good’, dat eigenlijk oorspronkelijk een hit was voor Nina Simone. Maar François is in de eerste plaats verknocht aan Frank Sinatra en liet ons zijn live versie van ‘The Lady Is a Tramp’ horen. Restte enkel nog dochter Jessy die het voortouw nam met Adele’s ‘Easy’ en dat op verzoek van haar moeder. Maar we naderden de finale en Jessy koos ervoor om de pannen van het dak te zingen met een geweldige uitvoering van Stevie Wonder’s ‘Superstition’, waarop Karel ook weer de mondharmonica ter hand nam. Het ging erin als zoete koek, als aanloop op de finale waarin ‘I’ve Got the Music in Me’ (Kiki Dee) door allen samen gebracht werd. Het publiek in de zaal veerde recht en op de opzwepende tonen van ‘Proud Mary’ werd er spontaan gedanst. John begaf zich even tussen het publiek.
Maar afsluiten zonder een bisnummer kon niet, en Rita verscheen om Shirley Bassey’s ‘This Is My Life’ te brengen. Daarop verschenen allen op het podium om haar een ruiker bloemen te overhandigen en gezamenlijk ‘Happy Birthday’ te zingen.
Het was een uitstekend concert geworden, waarvan we de opbouw te danken hadden aan Jessy, en waarin verschillende genres en artiesten aan bod gekomen waren. Een initiatief dat dus verdient om op podia van andere culturele centra herhaald te worden!
Met dank aan Rita Roelandt.
https://www.facebook.com/rita.roelandt.750
Patrick Van de Wiele
BOND SYMPHONIC
Kursaal Oostende, 13 november 2022.
Toen Ian Femming begin de jaren ’50 begon met het schrijven van spionageverhalen rond een geheim agent van het Britse MI6, nl. James Bond, was hij er zich waarschijnlijk niet van bewust dat dit zo’n wereldomvattend fenomeen zou worden. De rol van 007 werd in de loop der jaren achtereenvolgens in tot nu toe 27 films, gespeeld door Sean Connery, David Niven, George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan en Daniel Craig. In 1961 verscheen de eerste bioscoopfilm ‘Dr. No’. Uiteraard hebben al die hit films populaire muziekthema’s opgeleverd, en precies dat aspect van die films kwam gisteren aan bod tijdens het ‘Bond Symphonic’ concert in Oostende.
Alhoewel de zaal maar voor de helft volschoof, namen even na achten de leden van het European Philamonia orkest plaats. Daartoe behoorden strijkers, blazers, een bassist, een keyboardspeler, een drummer, een gitarist en een percussionist. Dirigent Walter Proost vatte vooraan post en nam de dirigeerstok (of de “baton”) ter hand en zette het overbekende ‘James Bond Theme’ in, dat oorspronkelijk gecomponeerd werd door Monty Norman & John Barry. Het orkest ging aansluitend verder met een instrumentale medley van ‘Thunderball’, ’For Your Eyes Only’ en ’Goldfinger’. Vervolgens kwam de eerste van de 3 solisten op het podium, en dat was Elke Bruyneel, die ons uit 1979 het thema uit de film ‘Moonraker’ (Shirley Bassey) zong. Gene Thomas nam aansluitend haar plaats in en zette uit 1985 ‘A View to a Kill’ (Duran Duran) in. De derde soliste, Patsy Verfaillie, sloot daarbij aan met ‘Tomorrow Never Dies’ (Sheryl Crow). Elke kwam daarna terug om ‘Die Another Day’ (Madonna) op te voeren, gevolgd door alweer Gene die ons ‘The Living Daylights’ (a-ha) presenteerde. Uit 1999 koos Patsy daarna voor ‘The World Is Not Enough’ (Garbage), en Elke sloot aan met ‘No Time to Die’ (Billie Eilish). Patsy keerde weer met ‘Never Say Never Again’ (Lani Hall, de echtgenote van Herb Alpert) uit 1983, en Elke vertelde ons dat ze wou dat ze aan de tenen van Tina Turner reikte, waarna ze ‘Goldeneye’ vertolkte. Toen kwamen ze alledrie samen op scène voor ‘Another Way to Die’ (Alicia Keys & Jack White).
Het filharmonisch orkest zette vervolgens weer het ‘007 Theme’ in, en Patsy sloot daarna aan met Carly Simon’s Grammy Award winnen lied ‘Nobody Does it Better’ uit de film ‘The Spy Who Loved Me’. Elke vervolgde met ‘You Only Live Twice’ (Nancy Sinatra) uit 1967, en Gene koos voor ‘Writing’s on the Wall’ (Sam Smith). Iedereen kent waarschijnlijk Sheena Easton’s ‘For Your Eyes Only’, en Patsy zong dat. Elke nam aansluitend ‘All Time High’ (Rita Coolidge) in de mond, en het orkest leverde tussendoor nogmaals het ‘007 Theme’ af. ‘You Know My Name’ (Chris Cornell) uit de film ‘Casino Royale’ was voorbestemd voor Gene, die ons vertelde dat hij door die film begonnen was met pokeren. Elke waagde zich aan Adele’s ‘Skyfall’, en Gene keerde terug naar de tijd van de crooners met ‘From Russia with Love’ (Matt Monro) uit 1963. Patsy bracht een zeer mooie versie van Shirley Bassey’s ‘Diamonds Are Forever’ en Elke vervolgde met ‘The Man with the Golden Gun’ (Lulu). Gene introduceerde bij ons dirigent Walter Proost, die blijkbaar in een vorig leven nog drummer bij Tom Jones geweest was. Gene zong toen ‘Thunderball’ van die Tom Jones, en Patsy nam over met ‘Goldfinger’ (Shirley Bassey). Gene kwam op de proppen met het licht rockende ‘Live and Let Die’ (Paul McCartney & Wings) en tijdens het bisnummer ‘The Living Daylights’ (a-ha) dat hij ook zong, begaven de twee dames zich zowaar tussen het publiek.
Het was een rustig concert geweest, vergeleken met dat van Michael Jackson imitator Christ’OF. Leuk om al die bekende en minder bekende James Bond songs terug te horen. Ik miste wel ‘Licence to Kill’ van Gladys Knight. En Patsy bleek daarbij voor mij de revelatie van deze avond te zijn geweest!
Met dank aan www.concertevents.be
Patrick Van de Wiele
MICHAEL JACKSON – 40 YEARS OF ‘THRILLER’
Kursaal Oostende, 12 november 2022.
Nadat Michael Jackson imitator Christ’OF eerder vorige maand al een gesmaakt optreden bracht in Paleis 12 op de Heizel te Brussel, was afgelopen zaterdagavond het Kursaal in Oostende aan de beurt. Het is immers dit jaar precies 40 jaar geleden dat de “King of Pop” zijn bestverkopende, baanbrekende en wereldvermaarde album ‘Thriller’ uitbracht. De zaal liep dan ook stampvol voor deze “tribute night”. Onder luide muziek ging het doek open, en Christ’OF stond er met de band op de achtergrond. Die band bestond overigens uit 1 achtergrondzanger en 2 achtergrondzangeressen, een saxofonist/keyboardspeler, een gitarist, 2 trompettisten, een trombonespeler, een bassist, een keyboardspeler en een drummer.
Met een dreunde ‘Jam’ zette Christ’OF de show in gang, geruggensteund door 9 dansers en danseressen. Daarop volgde ‘They Don’t Care about Us’, dat langzaam overging in een stukje van ‘Bad’. Vervolgens keerden we terug in de tijd naar Michael’s solo-elpee ‘Off the Wall’ met de titeltrack en aansluitend uit hetzelfde album ‘Don’t Stop Till You Get Enough’. Uiteraard allemaal succesnummers, die voortgezet werden met het prachtige ‘Rock with You’. En dan vertelde Christ’OF ons dat we nog verder terug in het grijze muziekverleden keerden met songs van The Jackson 5. Dat werd een medley van ‘I Want You Back’/’The Love You Save’ (met handgeklap uit de zaal)/een solo uitstapje van hem op ‘I’ll Be There’/’Blame it in the Boogie’ en ‘Can You Feel it’. Het emotionele ‘Human Nature’ volgde daarna, dat langzaam uitzinderde. Ik ken ondertussen Christ’OF’s persoonlijke top 3 van MJ songs, en nummer 3 is ‘Wanna Be Startin’ Something’. Dat kwam dan aan de beurt en tijdens het refrein “Ma-ma-se, ma-ma-sa, ma-ma-ko-ssa” werd dat onthaald op handgeklap. Het duet ‘I Just Can’t Stop Loving You’ met een achtergrondzangeres bracht een rustig moment in deze show, die vooral opvalt door zijn prachtige choreografie van de hand van Patrick De Coninck (Move) uiteraard. En dan was het tijd geworden voor een pauze.
Na een half uurtje konden we de zaal weer betreden voor de eerste tonen van ‘Thriller’ met weerom ‘Who’s Bad?’. En toen zette Christ’OF er weer de beuk in met ‘Beat it’ in het beroemd geworden rode jacket, waarin een bendeoorlog uitgebeeld wordt. Nadien wisselde hij dat voor een wit jacket om ‘Black or White’ te brengen, met wat rap tussenin. Een troon in de vorm van een M werd op het podium gebracht met rode doeken erover gehangen. Christ’OF nam er plaats in en dook na een verdwijntruc zowaar midden in de zaal op. ‘Dirty Diana’ werd de volgende track, met een gierende gitaarsolo erin, waarna hij traag ‘The Way You Make Me Feel’ inzette, om daarna volle bak los te gaan met een sexy danseres. En toen verscheen een danseres zo weggelopen uit het Charleston tijdperk, die hem hielp aankleden voor ‘Smooth Criminal’. Aansluitend werd een jazzy nachtclubsfeer gecreëerd als opening voor Christ’OF, die opkwam en zichzelf aankleedde uit een koffer, compleet met glitterkousen en dito handschoen, voor het succesnummer ‘Billie Jean’. Ik weet ondertussen ook dat dit zijn persoonlijk favoriet MJ nummer is. Daarna droeg hij een song aan Michael zelf op, en dat werd de ballade ‘Gone too Soon’ waarop hij ons vroeg “show him some love”. Op de eerste tonen van ‘Thriller’ wist ik al hoe laat het was, weerwolven huilden op de achtergrond en een deur kraakte. Het griezelsfeertje was er, de zombies kropen het podium op en dansten samen met hem. Dat werd uiteraard één van de hoogtepunten van de show, waarna hij ons vroeg “Do you want some more?”. Dat wilden we maar al te graag, en Christ’OF’s tweede keuze ‘Man in the Mirror’ kwam eraan. Deze song heeft een diepere betekenis, want hierin zong Michael indertijd “als je de wereld wil veranderen, begin dan bij de man in de spiegel, ofwel jezelf”. Dat zouden we allemaal moeten ter harte nemen!
Daarna kwam hij terug voor een rechtstaand publiek voor een speciale opname door Patrick De Coninck om op sociale media te plaatsen. De zaal ging uit de bol! ‘You Got Me Workin’ Day & Night’ kregen we als toegift, gevolgd door ‘Shake Your Body to the Ground’ van The Jacksons. Christ’OF nodigde ons dan uit voor de voorstelling van de bandleden, en op de apotheose ‘Legacy’ werd dit eerbetoon afgesloten.
Het was een spetterende show van ongeveer tweemaal 60 minuten geworden, waarop alle MJ klassiekers de revue gepasseerd waren, en waarop 17 man op het podium stonden. Christ’OF kreeg ooit na een optreden voor Michael zelf in de Webster Hall in New York het compliment “You must practice every day to be so good”! En geloof me vrij goed is hij is ieder geval!
Voor wie nu ook goesting gekregen heeft, wel hij komt volgend terug naar het Kursaal op 21/10/2023, en zal eind volgend jaar ook in de Capitole in Gent staan. En internationaal blijken er ook optredens aangekondigd te zijn.
Ik kan dus enkel maar afsluiten met de slogan “Be there!”, want deze “tribute night” loont echt de moeite.
JOHNNY LOGAN
Vrijdag 4 november 2022.
Kursaal, Oostende
Afgelopen vrijdagavond stond de Ierse zanger Seán Patrick Michael Sherrad, beter bekend onder zijn artiestennaam Johnny Logan, op het podium van het Kursaal in Oostende. Johnny is wereldwijd bekend onder zijn bijnaam Mister Eurovision, want hij won dit evenement tweemaal zelf met de hits ‘What’s Another Year’ in 1980 en ‘Hold Me Now’ in 1987. Daarnaast componeerde hij de winnende song ‘Why Me?’ waarmee Ierland won in 1992. Johnny werd geboren in Australië in 1954, waar zijn vader toen op tournee was, maar het gezin verhuisde in 1957 naar Ierland. Ondertussen heeft hij er al een muzikale carrière van bijna 5 decennia opzitten. Johnny droeg daarnaast bij ‘The Masked Singer’ het kostuum en masker van Edelhert.
De zaal zat afgeladen vol en het voorprogramma opende met Romina, die bekendheid verwierf in de finale van ‘The Voice Kids’ op Tv. Romina is pas 16 en afkomstig uit Kinrooi (Limburg). Zij begeleidde zichzelf eerst op keyboard en bracht naast Nederlandstalige nummers, zoals ‘Kleine meid’ (zelf geschreven voor peuter Lina) met begeleiding van een pianist, ook Engelstalige songs zoals ‘Control’, ‘Rise Up’ en de puike jazzy cover ‘Don’t Know Why’ van Norah Jones, deze keer met begeleiding van de voltallige band. Die band bestond uit een drummer, een gitarist, een bassist, een keyboardspeler, 2 achtergrondzangeressen en een saxofonist. Romina heeft dus muzikaal een toekomst voor zich!
Bijna aansluitend kwam de Oostendse tenorzanger Andrei Lugovski op het podium. Hij vertelde ons dat hij recht van de luchthaven, na een vakantie, naar hier gekomen was. Andrei stond zo’n 2 jaar geleden volop in de belangstelling toen hij vergiftigd werd. Daar revalideert hij nu nog steeds van. Hij opende met de Italiaanse liefdessong ‘Il Mondo’, waarna nog meer Italiaans volgde met een cover van de hit ‘Lasciatemi Cantare’ (Toto Cutugno). Dan ging hij zowaar Helmut Lotti achterna met een cover van de licht klassieke song ‘Funiculi Funicula’. Tussendoor kwam een Nederlandstalig lied aan bod, waarna Andrei terugkeerde naar Italië met een Italiaanse versie van Dalida’s ‘Bambino’. Vervolgens coverde hij Julio Iglesias met diens hit ‘Abrazame’ (afwisselend in het Spaans en het Nederlands gezongen) dat hij zittend op de rand van het podium bracht. Een typisch Oostends liedje mocht niet ontbreken, gevolgd door een Engelstalig nummer. Een Italiaanse meezinger sloot dit voorprogramma af. En toen was het tijd voor de pauze.
Na zo’n half uur kwamen we terug voor de topattractie, Johnny Logan. Hij zette er de beuk in met zijn hit ‘What’s Another Year’ en begaf zich zowaar tussen het publiek. Daarna nam hij een akoestische gitaar ter hand en zong ‘It Is What It Is’, gevolgd door zijn andere hit ‘Hold Me Now’, waarmee hij in Brussel het Eurovisiesongfestival won. Uit 2007 stamde vervolgens een Ierse song ‘Go Away Girl’, opnieuw met zijn gitaar ter hand. Johnny nam ook even de tijd om een mop te vertellen en stelde toen de bandleden voor. Hij bracht de song ‘The Irish Soul’ met een ferme uithaal op het einde. Aansluitend vertelde hij een anekdote over een duet met Umberto Tozzi, gevolgd door ‘Why Me’, dat in Malmo in 1992 opnieuw het Eurovisiesongfestival won. Daarin kwam een stukje voor uit ‘No Woman, No Cry’. Johnny koos daarna voor de nieuwe song ‘Heaven’s Closed’, een uptempo track die pas volgend jaar zal uitkomen. Na enkele mopjes en een anekdote over ‘The Masked Singer’ volgde een medley daaruit, die hijzelf de ‘Edelhert Medley’ noemde. Die bestond uit ‘Diamonds in the Sky’ en ‘We Could Have Had it All’. Tussendoor vertelde hij ons dat hij op dit podium op 13 oktober volgend jaar terug zal staan. De song ‘Side by Side’ met een humoristische tekst volgde daarop, waarna hij van ‘Yesterday’ de tekst wijzigde naar ‘Lepracy’. Een mooie cover van Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ kwam daarna aan de beurt.
Ik vergat te vermelden dat Johnny ook regelmatig water dronk, en telkens “BAH” zei. Een daverende cover van Sam & Dave’s ‘Soul Man’ was de volgende track, waarop de zaal meeklapte. Toen vertelde hij ons dat hij de originele vocale track voor Secret Garden’s hit ‘You Raise Me up’ ingezongen had, maar dat hun platenfirma niet wou geassocieerd worden met het Eurovisiesongfestival, en ze aldus kozen voor een andere zanger. Toen hij emotioneel deze song bracht, veerde de zaal recht. Hij vroeg ons of we fan waren van Janis Joplin en zong ‘Take Another Piece of My Heart’ van haar, waarin een sax solo voorkwam. En opnieuw begaf hij zich tussen het publiek in de zaal, waarbij hij handen schudde, kussen gaf en tussendoor ook zong. Dit alles op de tonen van een lang uitgesponnen Janis Joplin. Johnny vertelde dat hij het een eer vindt om voor een Belgisch publiek op te treden. Hij bracht een nieuwe rock ’n’ roll versie van ‘Hold Me Now’ en kondigde hiermee het einde aan.
Maar daarbij stopte het niet, want nadat de zaal rechtveerde bracht hij nog meer rock ‘n’ roll met ‘House of Lucille, opgedragen aan wijlen Jerry Lee Lewis. En zo ging hij nog een tijdje door, terwijl wij de zaal verlieten.
Het was een zeer leuk concert geweest, zowel in het voor- als hoofdprogramma. Een show waarmee de 68-jarige Johnny Logan bewees dat hij nog steeds even goed kan zingen als vroeger. Ook al klaagde hijzelf over zijn lichamelijke klachten… Afwezigen hadden dus duidelijk ongelijk, maar ja, de zaal zat nu al tjokvol. Volgend jaar dus opnieuw!
DISCO INFERNO @ DE KEIRK
Zaterdag 1 oktober 2022.
De Keirk Erembodegem.
Afgelopen zaterdagavond werd de kerk in Eremodegem-Terjoden, die al enkele jaren omgebouwd werd tot een fuif- en evenementenzaal, omgetoverd tot de wereldberoemde Studio 54 in NYC.
Discoballen, gekleurde spots en een verlichte dansvloer, zoals die te zien was in de discofilm ‘Saturday Night Fever’ gaven het gotische interieur (met spitsbogen) inderdaad de sfeer van een discotheek. Dj Christian Van Buggenhout van de feitelijke vereniging Swing & Dance had kosten noch moeite gespaard om hier een succes van te maken.
Uiteraard stond de discomuziek voorop, en ik geef u hierna een greep uit de talloze hits die te horen waren, om u in de sfeer te laten komen: ‘Disco Inferno’ (The Trammps), ‘Welcome Aboard’ (The Love Unlimited Orchestra), ‘Working My Way Back to You’ (The Spinners), ‘Born to Be Alive’ (Patrick Hernandez), ‘In the Name of Love’ (Sharon Redd), ‘In Private’ (Dusty Springfield), ‘Heaven Must Have Sent You’ (Bonnie Pointer), ‘Your Song’ (Billy Paul, maar dan de snellere discoversie), ‘Crying at the Discotheque (Alcazar), ‘Your Love’ (Lime), ‘Jump’ (The Pointer Sisters), ‘Does Your Mother Know’ (Abba), ‘Celebration’ (Kool & The Gang), ‘Think’ (Aretha Franklin), ‘Knock on Wood’ (Amy Stewart, dat gedanst werd door een Drag Queen), ‘Ich bin wie du’ (Marianne Rosenberg), ‘Shout’ (The Trammps), ‘Alexandrie, Alexandra’ (Claude François), ‘Voulez-vous’ (Abba), ‘Get up and Boogie’ (Freddie James), ‘One Way Ticket’ (Eruption), ‘Movin’ on up’ (M-People), ‘Only the Strong Survive’ (Billy Paul), ‘Stomp’ (The Brothers Johnson), ‘Can You Feel it’ (The Jacksons), ‘Last Dance’ (Donna Summer, uit de discofilm ‘Thank God it’s Friday’), ‘Wake Me up Before You Go-Go’ (Wham!), ‘I’m so Excited’ (The Pointer Sisters), ‘Footloose’ (Kenny Loggins), ‘YMCA’ (Village People), ‘Weekend’ (Earth & Fire, op disco, gedanst door een Drag Queen), ‘Stayin’ Alive’ (Bee Gees), ‘Last Night a DJ Saved My Life’ (Indeep), ‘Billie Jean’ (Michael Jackson), ‘Holiday’ (Madonna), ‘Young Hearts Run Free’ (Candi Staton), ‘Love Train’ (The O’Jays), ‘All Night Long’ (Lionel Richie), ‘Uptown Funk’ (Bruno Mars), ‘Gimme Gimme Gimme’ (Abba), ‘Hot Stuff ‘ (Donna Summer), ‘You See the Trouble with Me’ (Barry White), ‘Can’t Turn You Loose’ (Anthony White), ‘Relight My Fire’ (Dan Hartman), ‘Show Me Love’ (Robin S), ‘Red Light’ (Billy Ocean), ‘When the Rains Begin to Fall’ (Jermaine Jackson & Pia Zadora), ‘Fame’ (Irene Carra), ‘Dancing on the Ceiling’ (Lionel Richie), ‘It’s Raining Men’ (The Weather Girls), ‘Do You Wanna Funk’ (Sylvester & Patrick Cowley), ‘Never Can Say Goodbye’ (Gloria Gaynor), ‘You the First, the Last, My Everything’ (Barry White) enz…
Tussendoor begaf Christian zich ook soms van het discopad af, en draaide hij andere dansbare liedjes zoals ‘Bang hart’ (Rob de Nijs), ‘De meeste dromen zijn bedrog’ (Marco Borsato), een mix uit ‘Grease’, ‘Hou me vast’ (Rob de Nijs), ‘Saragossa’ (Jimmy Frey), ‘Bad Moon Rising’ (CCR), ‘Jailhouse Rock’ (Elvis Presley), ‘Some Girls’ (Racey), ‘Dancing Queen’ (Abba), ‘Why Tell Me Why’ (Anita Meyer), ‘Zondag’ (Rob de Nijs), enz…
Heel af en toe was er ook gelegenheid om een slow te dansen met je partner, en dat kon o.a. op de tonen van ‘How Deep Is Your Love’ (Bee Gees), ‘Hopelessly Devoted to You’ (Olivia Newton-John), en ‘Hold Me Now’ (Johnny Logan).
Rond 01.00 uur kwam dan de Barry White lookalike Sonny Bride eindelijk op de dansvloer. Hij zette in met ‘Pratice What You Preach’ om te vervolgen met ‘You’re the First, the Last, My Everything’, waardoor er onmiddellijk veel volk rond hem kwam te staan om te dansen. ‘Just the Way You are’ volgde daarna, en ‘Let the Music Play’. ‘Can’t Get Enough’ was de laatste song die ik van hem hoorde, want door onvoorziene omstandigheden moest ik vroeger weg. Het geplande interview kon dan ook niet doorgaan, maar misschien komt dit er alsnog via e-mail.
Op wat schoonheidsfoutjes na was deze eerste editie van Disco Inferno hier alleszins een succes geworden, gezien het hoge aantal bezoekers. De verlichte dansvloer stond dan ook steeds praktisch vol, en disco sfeer zat er zeker in. De stem van Sonny Bride, als hij gewoon spreekt, benadert die van wijlen the Maestro, maar zijn zangstem, da’s wat anders. Daar moet nog veel aan bijgeschaafd worden! Er is dan ook maar één Barry White, en die zal nooit meer kunnen geëvenaard worden!
Met dank aan Swing & Dance
https://www.facebook.com/profile.php?id=100032893314535
Patrick Van de Wiele
DAENS DE MUSICAL 2.0
Vrijdag 16 september 2022.
Studio 100 Pop-up Theater, Puurs
Toen ik onlangs het bericht las dat deze musical er op 1 oktober as. definitief mee stopt, greep ik de kans om die alsnog mee te maken. Zeg nu zelf, als rasechte Aalstenaar moet je die toch gezien en gehoord hebben?
Hoe dan ook, deze spektakelmusical kan je gerust een succes noemen. Er zijn nu al meer dan 225.000 bezoekers genoteerd, en gisteren zat deze zaal weer zo goed als vol. De première dateert al van 21/2/2020, maar door Corona moesten de voorstellingen een tijdje gestaakt worden.
Ik weet niet of u het verhaal van Priester Daens kent. In 1992 verfilmde Stijn Coninx de gelijknamige roman van Louis Paul Boon, ook een Aalstenaar. In 1890 werkte de bevolking van mijn thuisstad in erbarmelijke omstandigheden in de textielfabrieken. Mannen werden ontslagen omdat ze te duur werden, vrouwen en kinderen namen hun plaats, waarbij onder de kinderen door slaaptekort dikwijls dodelijke slachtoffers vielen. Gezinnen leefden in armoede in krotten. Priester Adolf Daens wordt bij zijn aankomst meteen met die harde feiten geconfronteerd en besluit onmiddellijk via de krant van zijn broer Pieter, een drukker, om dat onrecht aan de kaak te stellen. Dat stuit uiteraard tegen de borst van de plaatselijke bourgeoisie, onder leiding van Charles Woeste en fabrieksdirecteur Borremans. Die vinden dat Daens als priester zijn boekje te buiten gaat, en klagen dat bij bisschop Stillemans aan. Daens wordt beschimpt, maar zet door, en sticht zelfs de Christelijke Volkspartij, een splintergroep van de Katholieken. Daarbij krijgt hij ook steun van de socialisten en liberalen. Tot de paus hem op het matje roept, en Daens even later zelfs uit het priesterambt ontzet wordt. Maar dit verhaal is ook een liefdesverhaal tussen fabrieksarbeidster Nette Scholiers en de socialistische activist Jan. Want zoals Nette het zong: “je mag jouw dromen nooit opgeven”.
Deze spektakelmusical duurde zo’n 2 uur, en door de rijdende tribunes wordt je als het ware midden in het gebeuren geplaatst. Je maakt het vanop de eerste rij mee, waarbij kosten noch moeite gespaard zijn. Rijdende textielmachines, levende paarden, een stoomtrein, wisselende decorstukken, en op en top cast, met voorop Daens, prachtig tot leven gebracht door acteur Peter Van de Velde. Iedere bezoeker krijgt een hoofdtelefoon, waardoor je geen seconde mist.
Tussendoor is er ook plek voor een beetje “couleur locale” met twee herkenbare Aalsterse carnaval songs. ‘Santé, men bieken’ als drinkliedje tijdens de caféscène, en ‘Weir zen jongens van de Veirkemert’ op carnaval zelf deden mijn Aalsters hart sneller slaan.
De finale waarin Daens in de richting van de tunnel met het licht loopt is een prachtige symboliek voor zijn sterfscène.
Ik kan dan ook niets anders dan aan iedereen aan te bevelen om alsnog deze spektakelmusical te gaan zien en beleven. Haast u, want op 30 september is definitief afgelopen. Het scenario van Frank Van Laecke, de enorme en getalenteerde cast, de decorstukken, de muziek van Dirk Brossé, het draagt allemaal bij tot een totaalbeleving, waarvan ik blij ben dat ik ze meegemaakt heb. Laat ons niet vergeten dat dit een flinke brok Aalsterse geschiedenis is!
ODEVIDA
Zondag 7 augustus 2022
Binnenkoer Olli Bolli, Appels
Aan de oever van de Schelde, meer bepaald aan het Veer in Appels, ligt het restaurant Appelsveer en dito ijssalon Olli Bolli. Ook deze zomer is de binnenkoer ervan opengesteld voor het concept “Tapas & Live Music”. Die optredens, afwisselend live en Dj’s acts, staan garant voor tapas, ijskreem, muziek en vakantiesfeer. Afgelopen zondag was het Odevida Trio te gast, dat bestaat uit Peter Verhas (tenor en sopraansax & percussie), Ramsy Irani (gitaar & zang) en Jean Van Lint (contrabas & zang). De naam van dit trio is geënt op “Eau de vie” en brengt een mengeling van covers van jazz, Franse chanson, pop, Latin, Spaanse muziek en Nederlandstalige nummers, afgewisseld met eigen tracks. Op die manier bekom je een optreden met een Zuiderse toets, iets wat goed tot zijn recht kwam in het decor van deze Provençaalse patio.
Rond 18u30’ werd er geopend met de jazzstandaard ‘I’m Gonna Sit Right Down and Write Myself a Letter’ van Fats Waller, waarna een Spaans liedje volgde, met een sax solo erin. Jean, de bassist, zong vervolgens Charles Aznavour’s ‘Mes emmerdes’, waarna hij vervolgde met een cover van Bill Withers’ bekende song ‘Ain’t No Sunshine’. Dan nam Ramsy het even over met een gipsy jazznummer in het Frans, zodat de zuiderse sfeer naar boven kwam. ‘Twee Meisjes’ (van Olli Bolli) werd de volgende Nederlandstalige song, opnieuw gezongen door Ramsy, met een sax solo. Daarna nam Jean het weer over met de klassieker ‘Pennies from Heaven’, bekend in de versie van Frank Sinatra, waarna de Latin vibes van ‘Quizas, quizas, quizas’ (die ik bezit in de versie van Trini Lopez) aan de beurt kwamen. Tijd voor soulmuziek dan met Jean’s cover van Stevie Wonders’ ‘Isn’t She Lovely’, gevolgd door Ramsy die Bill Withers’ ‘Just the Two of Us’ bracht. Dat was meteen de afsluiter van het eerste deel, en tijd voor een pauze.
De mambo ‘Sway’ was de opener van het tweede deel, waarop Ramsy het publiek aanzette tot dansen. Een verrassende cover kwam er met Kiss’ disco/rockhit ‘I Was Made for Lovin’ You’, waarna het weer tijd was voor Franstalige gipsy jazz. Bill Withers’, een favoriet van Ramsy, kwam vervolgens nogmaals aan de beurt met zijn hit ‘Lovely Day’, en ‘Sweet Caroline’ was er ook bij, in de versie van Jean. Sting’s hit ‘Fragile’ volgde daarop met Ramsy in de hoofdrol. Terug dan naar de zomerse sfeer met Raymond Van het Groenwoud’s ‘Warme dagen' op een reggaeritme, waarna het publiek actief betrokken werd op de Franse klassieker ‘Pour un flirt’ van Michel Delpech. Mannen en vrouwen werden door Ramsy aangezet om afwisselend “lalalalala” te zingen, om op het einde samen te eindigen in een versneld ritme. Daarna volgde de Nederlandstalige song ‘Weet je nog?’, om aan te sluiten met het overbekende ‘Volare’, dat iedereen meezong. Het Nederlandse VOF De Kunst zorgde voor ‘Suzanne’, en deze song was de volgende cover, waarna het verzoeknummer ‘Georgia on My Mind’ eraan kwam. Nog een verrassende cover kwam er met Stretch’s ‘Why Did You Do it?’ en Ramsy sloot aan met een Franstalig nummer.
Op dat moment moest ik echter weg, maar in mijn achterhoofd was het weerom een geslaagde avond geworden. En dat te midden van die Provençaalse patio op het ritme van de klanken van Odevida.
Indien u eens dus een zuiderse sfeer wil ervaren, zonder u ver te verplaatsen, ga dan Odevida zien!
A TRIBUTE TO GEORGE MICHAEL – THE EDGE OF HEAVEN TOUR
Kursaal Oostende, 9 juli 2022.
Zo’n 3 jaar geleden, ik weet het niet meer precies, was ik aanwezig bij de voorstelling van dit eerbetoon aan wijlen George Michael, en ik vond het zo goed, dat ik prompt tekende om het opnieuw te beleven.
Het is ondertussen al van 25 december 2016 geleden dat George overleed. Zoals gezegd, brengt Ivann Vermeer uit Antwerpen deze hommage die ik aan iedereen kan aanbevelen. Nochtans was de zaal maar iets meer dan de helft gevuld, maar dat kon de pret niet drukken.
Het doek ging open, en 3 dansers dansten op de intro van ‘Cowboys & Angels’. Ivann zelf was nog onzichtbaar, maar je hoorde hem al. Toen het tweede doek omhoog ging, zag je de begeleidingsband, die bestond uit een saxofonist, een drummer, een gitarist, een bassist, een percussionist en keyboardspeler. Ivann zelf kwam dan op met ‘Prayin’ for Time’. Daarna kwam de titelsong van deze tour eraan, ‘The Edge of Heaven’, met weerom dansers. Op deze hit van Wham! kwam er ambiance in de zaal. Aansluitend bracht Ivann nog een Wham! hit, ‘Everything She Wants’, maar dan gezeten op een barkruk, met 3 achtergrondvocalisten naast hem. Op de tonen van de hit ‘Fastlove’ klapte de zaal mee, gevolgd mijn favoriete George Michael nummer, ‘Kissing a Fool’. Ivann vertelde hierbij dat we ons een rokerige jazzclub moesten voorstellen, met een contrabassist en een pianist, overigens zo weggelopen uit de bijbehorende videoclip. Drie dansers vielen hem bij, en ja hij verklapte ons dat dit ook één van zijn favoriete nummers is. De cover ‘I Can’t Make You Love Me’ was de volgende in het rijtje, en op de intro van ‘Father Figure’ verdween Ivann even van het podium. De drie dansers kwamen in zijn plaats, waarna hij met een akoestische gitaar in een leren jack verscheen om het dansnummer ‘Faith’ in te zetten. En de zaal veerde recht! Daarna vroeg hij “do you want more?” waarna er een extra stukje aan gebreid werd. Een lange saxofoonintro luidde vervolgens de miljoenen hit ‘Careless Whisper’ in, wat overigens George’s eerste solosingle was. En een koppel in de zaal ging zowaar slowen!
En toen was het tijd voor een pauze.
Een loeiende politiesirene luidde de disco swinger ‘Outside’ in, en Ivann en zijn dansers verschenen in politie-uniform met bijbehorende pet. Aansluitend bracht ‘Amazing’ handgeklap op gang uit de zaal. De slow ‘One More Try’ volgde daarop, en wanneer een sofa op het podium gedragen werd, begreep ik onmiddellijk dat het tijd was voor ‘Jesus to a Child’. Twee dansers beelden het gevecht tegen AIDS uit, want George schreef deze hit nadat zijn geliefde daaraan gestorven was. Ivann nam plaats in de zetel en bracht een mooie, ontroerende versie ervan. En toen was het “party time” met de medley ‘Killer/Papa Was a Rollin’ Stone’, waarop prompt het publiek rechtveerde. Als inleiding vertelde hij ons toen dat het te duur was geweest om Elton John af te laten komen voor het duet ‘Don’t Let the Sun Go Down on Me’, en aldus bracht hij dit samen met een achtergrondzanger. Daarna rechtte iedereen zich opnieuw om te dansen en met de armen te zwaaien op de tonen van ‘Freedom’. Ivann stelde de bandleden voor en vervolgde met een hit uit zijn geboortejaar, namelijk de Wham! hit ‘I’m Your Man’. En ging daarna verder met ‘I Don’t Want Your Freedom’. En dansen was nog steeds aan de orde op ‘Wake Me Up Before You Go-Go’.
Dit betekende meteen het einde van de show, maar uiteraard mochten we ons verwachten aan een bisnummer, en dat werd dan George’s eerbetoon aan wijlen Freddie Mercury, de Queen hit ‘Somebody to Love’. Het publiek bleef echter applaudisseren, en Ivann kwam alleen voor het gordijn in de spotlight staan toen hij op gevoelige wijze ‘A Different Corner’ bracht. De stem van George zelf zorgde voor de afsluiter hiervan.
Het was weerom genieten geblazen geweest, en ik had spijt dat het voorbij was. Ivann verklapte ons nog dat er een tournee doorheen Nederland en België op komst is. Een optreden dat ik dan ook aan ieder rechtgeaarde George Michael fan aanraad!
Met dank aan Concertevents
www.tributetogeorgemichael.com
Patrick Van de Wiele
FIFTIES FEVER
Utopiaplein Aalst, 24 mei 2022.
Voor het vierjarig bestaan van de bibliotheek in Aalst, het prijzen winnende gebouw Utopia, stonden verschillende activiteiten op het programma. Van in de namiddag waren er wafels en animatie voor kinderen voorzien, waarna twee Dj’s voor en na het optreden van de coverband Fifties Fever, aan bod kwamen.
Maar ik was vooral afgezakt voor Fifties Fever, een band die bestaat uit een zangeres, die tevens keyboard, sax en een mandoline bespeelt, een contrabassiste, een drumster, en een gitarist, die soms ook zong. Ze brengen rauwe, opzwepende rock ‘n’ roll uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, maar ook soms country en andere genres.
Even na zeven uur werd steevast ingezet met het rockende ‘Great Balls of Fire’, en daarop volgde ‘Johnny B. Goode’. De sfeer zat er onmiddellijk in. Een onvermijdelijke Elvis medley mocht niet ontbreken en die kwam eraan met ‘Jailhouse Rock/Don’t Be Cruel/Hound Dog/Teddy Bear/That’s Allright (Mama)’. Mensen begonnen spontaan te dansen, waarna een mij onbekende song volgde. ‘Hava Nagila’ zou eerder passen een Joods feest, maar werd hier opgevoerd in een rockachtige sfeer, waarbij de saxofoniste zowaar op het plein op de grond ging liggen. Uit de Motown staal kwam ‘Do You Love Me?’ van The Contours, gevolgd door ‘Folsom Prison Blues’. Het publiek was snel om te dansen op de wereldberoemde ‘Hucklebuck’ en deed dat aansluitend ook op ‘Let’s Twist Again’. Dan was het tijd voor een nummer van Jerry Lewis, gevolgd door een aangepaste cover van Springsteen’s ‘Dancin’ in the Dark’.
Toen werd een burlesk optreden aangekondigd en daar kwam Miss Ruby Fly op de proppen, volledig in het zwart, die zowaar ging strippen. Wanda Jackson’s ‘Let’s Have a Party’ werd de volgende cover, en ‘Blue Suede Shoes’ sloot daarop aan. Maar ook Fats Domino was van de partij met zijn ‘Hello Josephine’.
Daarna riep de zangeres op tot een “haagdans” waarbij koppeltjes eronder door lopen en dat gebeurde op de tonen van ‘Yakety Yak’. Tijdens ‘Who’ll Lotta Shakin’ Goin’ on’ ging de drumster zowaar bovenop haar drumstel staan, en drumde gebukt verder. Vervolgens kwamen we bij Johnny Cash en June Carter’s ‘Ring of Fire’, waarna de zangeres zich tussen het publiek begaf om terwijl ‘Sway’ te brengen. Tijdens ‘Let’s Dance’ van Chris Montez begon het even na achten echter te regenen, en we moesten schuilen. Maar de band speelde op het podium gewoon verder. Zo kwam Vaya Con Dios aan de beurt met ‘Hey(Nah Neh Nah)’, waarna kinderen op het podium kwamen met Mexicaanse sombrero’s om te helpen met percussie op de tonen van ‘Speedy Gonzalez’.
De eerder burleske danseres gaf tijdens een instrumentaal nummer een solo op sax weg, en tijdens ‘Kom van dat dak af’ hield het op met regenen.
Fifties Fever feliciteerde Utopia met het vierjarig bestaan en bracht ‘Happy Birthday’ ten gehore, om daarna af te sluiten met de wereldberoemde “feel good” song ‘Happy’ van Pharell Williams. Een bisnummer kon echter niet ontbreken en dat werd ‘Dynamite’.
Het was een leuk optreden geweest, dat ons regelrecht terugbracht naar de “swinging fifties”. Een geslaagde muzikale tijdreis dus, “down memory lane”!
Meer info:
Patrick Van de Wiele
TONY HADLEY
Kursaal Oostende, 3 mei 2022.
Het is al oud nieuws, maar door de Corona pandemie werd het concert van Tony Hadley, de vroegere leadzanger van de Britse band Spandau Ballet, vorig jaar uitgesteld. Gisteren kon dit exclusief concert voor België echter doorgaan, alhoewel de zaal maar half vol gelopen was.
Ton Hadley is een singer-songwriter, acteur en zelfs radiopresentator. Tijdens de eighties was hij het gezicht van Spandau Ballet, een band uit de New Romantic subcultuur, waartoe ook Visage, Duran Duran, Ultravox en Boy George behoorden. Tony had die band onder de naam The Cut al in 1976 opgericht samen met o.a. Gary Kemp. Nadat Spandau Ballet het in 1990 voor bekeken hield, ging Tony Hadley solo. Hij keerde in 2009 even terug, om dan in 2017 definitief te stoppen.
De band kwam samen met Tony het podium op, en die band bestond uit een keyboardspeler, een trompettist, een saxofonist, een bassist, een drummer, een gitarist en percussioniste. Tony zette er onmiddellijk de beuk in met een uptemponummer uit 1980. Wat mij direct opviel was zijn krachtige stem, en nadat hij in het Nederlands een paar keer “dank je wel” gezegd had, vervolgde hij met nog een uptemponummer. Aansluitend volgde dan de Spandau Ballet hit ‘Only When You Leave’, waarna Tony ons bekende “It’s good to be back. I was here with Spandau Ballet when I was 24.” Hij ging verder met ‘Round and Round’, waarna het uptemponummer ‘I’ll Fly for You’ aan de beurt kwam. Daarna koos hij voor de song ‘The Night Belongs to Us’ uit de cd ‘Talking Back to the Moon’. Vervolgens introduceerde hij een oude song die heropgevist werd, en dat werd ‘Communication’ die hij met zijn krachtige stem op een drijvend tempo vertolkte. Daarna ging hij meer de rocktoer op met ‘I’m so Mad about You’. En met ‘Be Free When You Love’, een track uit zijn laatste album, sloot hij dit eerste deel van het concert af.
Na een pauze keerde de band terug met een uptempotrack, gevolgd door het funky ‘Chant No. 1 (I Don’t Need this Pressure On)’ van Spandau Ballet uit 1981. Tussendoor vertelde Tony ons dat hij in 2015 Spandau Ballet terug vervoegd had en dat de song ‘Soul Boy’ uit de film ‘Soul Boys of the Western World’ daarvan het resultaat was. ‘Soul Boy’ volgde daarop, waarna zijn nieuwste single ‘Because of You’ eraan kwam. Dit was een première voor ons land, maar de song had al veel airplay gekregen in de UK. Tussendoor dronk Tony regelmatig een slok Jack Daniels. En dan was het tijd voor een rustig moment met de Spandau Ballet hit ‘Through the Barricades’. Deze powerballade leidde hij in met de woorden “we never learned from history”, en doelde daarmee op de oorlog in Oekraïne. Het werd een lang uitgesponnen song, die uitmondde in een duet met percussioniste Lily Gonzalez, waarbij ook een sax en gitaarsolo aan de beurt kwamen. Tony liet ons ook weten dat hij toen hij jong was wijlen Freddy Mercury en de leden van Queen ontmoet had. Hij typeerde Mercury als “a lovely man”, waarna hij koos voor het eerbetoon ‘Somebody to Love’ van Queen. Twee uptemponummers volgden daarna, om te vervolgen met het Spandau Ballet kassucces ‘True’, dat Tony opdroeg aan al de mensen die “in love with each other” waren. In die specifieke hit uit 1983 zat een saxsolo verweven, en naar het einde toe kreeg Tony versterking van percussioniste Gonzalez, die meezong. En dan veerde het publiek in de zaal recht en begon te dansen voor de finale, en dat werd uiteraard de Spandau Ballet hit ‘Gold’. Hierin zat ook weer een saxsolo in gebeiteld.
Ik dacht dat er nog een bisnummer zou volgen, maar de band nam gezamenlijk afscheid, en ik keerde met een positieve indruk huiswaarts. Tony had bewezen dat hij zijn krachtige stem nog steeds kon doen gelden. Het was een aanrader voor liefhebbers van de eighties muziek!
Patrick Van de Wiele
Met dank aan:
SWING TIME SOCIETY BIG BAND - MASTERS OF SWING & A TRIBUTE TO FRANK SINATRA
Magdalenazaal, Brugge, 29 april 2022.
Net als iedereen werd de Brugse Big Band Swing Time Society de afgelopen twee jaar ook getroffen door de Corona pandemie. Deze band werd al eind de jaren ’70 gesticht door Eddy Dorsan, en groeide van een dansorkest uit tot deze huidige Big Band. Sedert 2020 staat de band onder leiding van dirigent en trompettist Eric Verhaeghe. Eric verdiende gedurende vele jaren zijn sporen in het VRT orkest, trad op in binnen- en buitenland, tot daar in 1991 een eind aan kwam. Daarnaast treedt de Big Band ook op tijdens de autoloze zondag, op de Brugse Vismarkt, in het Casino van Blankenberge. Maar zoals voorzitter Wilfried Cardinael mij wist te vertellen is Big band muziek in deze tijd een niche geworden, want de jeugd is daar maar weinig in geïnteresseerd. Nieuw bloed vinden is dus moeilijk. Het genre komt ook weinig aan bod in de media, want het is uit de mode. Ieder jaar kiest de band voor een ander repertoire, maar er werd ook al opgetreden met Jo Lemaire, Marijn De Valck en wijlen Johnny Voners. Variatie is immers broodnodig. Tot de idolen van Cardinael en Verhaeghe behoren big band meesters zoals Count Basie, Gordon Goodwin en uiteraard Quincy Jones.
Elk jaar geeft de Big Band een dubbelconcert, en daar was ik afgelopen vrijdagavond op aanwezig. De Magdalenazaal zat afgeladen vol, en stipt om 20 uur begon de voorstelling. We kregen te horen dat het optreden zou bestaan uit 2 delen, het eerste deel zou in het teken staan van de “echte” big bandmuziek, en het tweede zou een eerbetoon worden aan Frank Sinatra.
‘Sweet Georgia Brown’ luidde het begin in, in een arrangement van Nostico, waarna overgeschakeld werd naar de Beatles cover ‘A Hard Day’s Night’ uit de gelijknamige film uit 1964. Swing Time Society koos voor de versie van Count Basie, gevolgd door de Glenn Miller sound (die niet mocht ontbreken) met het bekende ‘Tuxedo Junction’. Vervolgens kwam zangeres Chantal Marchand op het podium om de Peggy Lee cover ‘Kansas City’ te vertolken. Dit nummer van Leiber & Stoller kwam er in een arrangement van Q. Aansluitend zong Chantal de standaard ‘Alright, Okay, You Win’ in, ook weer met een arrangement van Quincy Jones. Een instrumentale versie van Vince Guaraldi’s ‘Skating’ was de volgende track, vertolkt door het combo samen met 2 fluitisten. Neil Hefti’s ‘Girl Talk’ volgde daarna, terwijl met Thelonious Monk zijn ‘Blue Monk’ de blues in bebopvorm aan de beurt kwam. Iets recenter waren dan Diana Krall’s versies van ‘Come Dance With Me’ en ‘It Could Happen to You’, beiden weerom gezongen door Chantal. De “Duke” (Ellington) zorgde voor ‘In a Mellow Tone’ en met Cole Porter’s bekende ‘Love for Sale’ werd dit eerste deel afgesloten. Ik vergat nog te vertellen dat achter de Big band foto’s en afbeeldingen van elpees geprojecteerd werden op een groot scherm.
Na een pauze van ongeveer een half uur was het tijd voor deel 2, dat integraal in het teken stond van Ol’ Blue Eyes. Het instrumentale nummer ‘Big Swing Face’ was meteen de aanzet, waarna zanger Guy Milh op de scène kwam om het zachte ‘Nice & Easy’ in te zingen. Vervolgens gooide hij de beuk erin met het overbekende ‘Fly Me to the Moon’, gevolgd door ‘Bad, Bad Leroy Brown’, dat eigenlijk een cover was van wijlen Jim Croce. Het bluesachtige nummer ‘One for My Baby (and One More for the Road)’ volgde daarop, met enkel begeleiding van de pianist. In dit nummer klaagt de zanger over het feit dat zijn vrouw hem verlaten heeft. Maar met het Rogers & Hart nummer ‘The Lady Is a Tramp’ werd het tempo weer opgetrokken, om daarna over te schakelen naar Stevie Wonders’ ‘For Once In My Life’. De intro werd hiervoor geleverd door een dwarsfluit. De wereldhit ‘My Way’ mocht niet ontbreken, en Guy bracht er een gevoelige versie van. Eigenlijk is dit nummer origineel van wijlen Claude François als ‘Comme d’habitude’. En dan was het de beurt aan het doorleefde ‘New York, New York’, een ode aan “The Big Apple”, “the city that doesn’t sleep”. Vervolgens voegden Guy en de big Band er als afsluiter ‘Mack the Knife’ aan toe. Maar uiteraard wou het publiek meer, en als bisnummer kregen we Glenn Miller’s ‘In the Mood’ te horen.
De zaal was opgetogen, het concert was jammer genoeg voorbij. Maar de volgende dag stond die als matineevoorstelling weer geprogrammeerd. Big Band liefhebbers zullen er van gesmuld hebben. Toch wil ik een speciale vermelding geven aan zanger Guy Milh, die ik leerde kennen via een soulband. Hij wist zich uitstekend van zijn taak als Sinatra te kwijten. Zou die man dan alle genres aankunnen?
Afspraak volgend jaar?
Patrick Van de Wiele
Met dank aan Swing Time Society.
URBANUS – “BIS BIS BIS!”
Theater Elckerlyc, Antwerpen, 18 april 2022.
De culturele sector heeft het de afgelopen twee jaar zwaar te verduren gehad. Zo getuigt ook onze opperkomiek Urbanus, wanneer hij zegt: “Zoals praktisch al mijn collega’s zat ik door Sint Corona al 2 jaar opgesloten achter de theatergordijnen.” Tijdens die gedwongen isolatie schreef hij zijn autobiografie, een dikke turf overigens, maar toch voelde hij de drang om weer live op te treden. Hij wou de mensen immers weer aan het lachen brengen, en dat contact met zijn publiek hernieuwen. En nu is die wens in vervulling gegaan, want afgelopen weekend was het premièreweekend van zijn nieuwe theatertournee.
Afgelopen zaterdag werd de spits afgebeten in Sint-Truiden, en zondag kwam Blankenberge aan de beurt. Ik zag hem zondagavond aan het werk in het afgeladen theater Elckerlyc op de Frankrijklei in Antwerpen.
Nadat wij het fileleed op de autostrade getrotseerd hadden, en net op het tijd onze plaats ingenomen hadden, kwam Urbanus iets na achten het podium opgewandeld. Hij vertelde ons dat hij een allergie had voor gordijnen. Die moeten dus open voor zijn kersverse show. Achter hem werden constant zijn tekeningen op een groots scherm geprojecteerd.
Tijdens deze show bracht Urbanus de nodige grappen en grollen, waarbij hij letterlijk met alles en nog wat de draak stak. Zijn schooltijd in Aalst, zijn gedwongen bezoek aan de kerk, zijn eerste ervaringen met meisjes, homo’s, de klimaatopwarming, zijn Vlaamse comedycollega’s en Vlaamse zangers, en ga zo maar door. Voor deze tournee had hij 6 nieuwe liedjes geschreven, maar uiteraard mochten daarnaast 6 klassiekers niet ontbreken.
Ik geef u een overzicht van die liedjes: ‘Ik ben een influencer’ (waarin hij de draak stak met Instagram, Tik Tok, Facebook en andere digitale toestanden), ‘De Aarde’, ‘Alleen maar over jou’ (omdat Vlaamse zangers alleen daar kunnen over zingen), ‘Publiciteitsjaren (met een aangepast refrein om vrouwen niet tegen de borst(en) te stoten), ‘Gladde iolen’, ‘Philemon & Philomène’, de klassieker ‘Madammen met een bontjas’ (wat op handgeklap onthaald werd), ‘Blije meningsuiting (want tegenwoordig krijg je op alles kritiek), ‘het Engelstalige ‘The world wants to get soap’ en ‘’T is Feest’.
Daarmee sloot Urbanus af, maar gezien de show driemaal bis heet, kwam hij driemaal terug op scène voor een bisnummer. Dat werden dan ‘Urbanus broekgitaar’, waarop hij elektrische gitaar speelde, die speciaal voor hem zou gemaakt zijn uit een stijf geworden broek van hem, het overbekende ‘1-2-3 rikketikketik’ dat de zaal deed meezingen, en uiteraard als afsluiter ‘Ge moogt naar huis gaan’. Iets wat wij na een daverend applaus dan ook deden. Maar niet zonder dat onderweg dit liedje door mijn hoofd bleef gaan.
Urbanus staat immers al 50 jaar op de planken, en al kraakt er hier en daar wat, toch bracht hij zijn show met de (brood)nodige humor. Een reden te meer dus om hem ergens in Vlaanderen aan het werk te zien, en surf naar https://www.comedyshows.be/kalender/urbanus/ om de juiste data en plaatsen te consulteren.
Patrick Van de Wiele
Met dank aan www.comedyshows.be
THE THREE DEGREES – 50TH ANNIVERSARY TOUR
Kursaal Oostende, 11 maart 2022.
We hebben er 2 jaar moeten op wachten, maar afgelopen vrijdagavond stonden de dames van het legendarische trio, The Three Degrees geprogrammeerd in het Kursaal van Oostende. Maar in het voorprogramma kregen we eerst onze landgenoot David Vandyck te horen en te zien.
De zaal zat bijna volledig vol toen David samen met een keyboardspeler het podium kwam opgewandeld. Hij bracht enkele Nederlandstalige songs, o.a. de cover ‘Zwart wit’ van Frank Boeijen, een liedje van Jasper Stevelinck, een song van de Italiaanse Will Tura, een track uit zijn nieuwe cd, waar hij 4 jaar aan gewerkt heeft, de Franstalige chanson ‘Comme d’habitude’ van wijlen Claude François, en het a capella lied ‘Alleen gaan’. Tussendoor stelde hij zijn begeleider voor, die tevens akoestische gitaar bespeelde, en dat was Jan Ceulemans. Verder vertelde David ons dat hij ooit genomineerd was voor Zomerhit van Radio 2. Hij bracht als bisnummer ‘Ik leef voor jou’ en begaf zich warempel tussen het publiek. En dan was het even wachten op de “top of the bill”.
De begeleidingsband van The Three Degrees nam plaats, en die bestond uit 2 keyboardspelers, een gitarist/zanger, een bassist en een drummer. Hun eerste nummer met een geweldige basdreun, was ‘I Can’t Help it’ van wijlen “The King of Pop”, Michael Jackson. Onmiddellijk daarna kwamen de 3 dames op scène in rode glitterjurken. Ze zetten hun optreden in met de uptempo Peaches & Herb cover ‘Shake Your Groove Thing’, dat er onmiddellijk de sfeer inbracht. Aansluitend volgde het al even energieke ‘Givin’ Up, Givin’ In’, indertijd nog in een productie van Giorgio Moroder. Valerie Holiday (die er van in begin bij was) vertelde ons dat dit het 59ste jaar in hun carrière was, en dat ze volgend jaar dus 60 jaar bestonden! Maar spijtig genoeg moest Helen Scott (die er iets later bijkwam) herstellen van een Corona besmetting en was ze vervangen door nieuwkomer Tabitha. Daarna volgde nog een miljoenen hit en dat was ‘Year of Decision’, gevolgd door ‘Can’t Ya See’, een song die ik niet meteen herkende. Uiteraard mocht de hit ‘Take Good Care of Yourself’ niet ontbreken, met aansluitend het succes ‘My Simple Heart’ (ooit ook gezongen door Carol Douglas). ‘A Woman in Love’ was de volgende song, en ‘Get Your Love Back’ kwam erachteraan. Toen was het tijd voor een funknummer, dat ik niet meteen herkende, waarna de cover ‘You’ll Never Find Another Love Like Mine’ van wijlen Lou Rawls de zaal op zijn kop zette. Daarna vertelde Valerie ons dat er heel wat mannen in de zaal zaten die met lonkende ogen keken, en ze droeg aan hen de volgende song op. Dat was ‘Dirty Ol’ Man’ waarbij ze wel mochten kijken, maar niet aanraken! De zaal veerde recht, klapte in de handen en danste mee. En het publiek bleef dansen op de Phillysound kraker ‘Ain’t No Stoppin’ Us’ van McFadden & Whitehead. Valerie vroeg aansluitend om de rookmachine af te zetten, gezien die nadelig was voor hun stem. En toen knalde de bekende hit ‘When Will I See You Again’ door de boxen. Valerie vroeg het publiek om de choreografie met hun armen mee te doen, wat gold als afscheidsnummer.
Maar de zaal nam daar geen genoegen mee, en riep om een bisnummer. Dat kwam er ook wanneer de dames terugkeerden en het overbekende themanummer uit het programma ‘Soul Train’ inzetten. Ja, dat werd ‘T.S.O.P.’, waarop iedereen rechtveerde en meedanste. En als toemaatje kregen we de Earth, Wind & Fire & The Emotions cover ‘Boogie Wonderland’. Op dit langgerekte bisnummer zong de zaal mee, en zwaaide met de armen. En toen traden de dames nogmaals aan om nog een klein stukje van diezelfde track te herhalen. En daarna was het definitief afgelopen!
Jongens, wat een leuk concert was dit geweest! Een hoogdag voor de liefhebbers van de Phillysound! De afwezigen hadden eens te meer ongelijk. Bedankt dames, en ook nieuwkomer Tabitha, die bewees dat ze formidabele stem bezit.
Patrick Van de Wiele (+ foto's)
Met dank aan :
René Zegers https://www.rz-productions.nl/
Concertevents https://www.concertevents.be/
SOUL COVERBAND OTIS
Kaffee Damast, 3 maart 2022
Naast het Texture museum in Kortrijk ligt de museumbistro Damast. Hier kan je niet alleen eten en drinken, maar er zijn ook regelmatig live optredens en andere culturele evenementen. Damast heeft Damast een boontje voor jazz, maar gisteravond stond goeie, ouderwetse soul geprogrammeerd met de try-out van de nieuwe soul coverband Otis. Die naam verwijst uiteraard naar de veel te vroeg overleden soullegende Otis Redding. Die kwam in 1967 al op 26-jarige leeftijd om het leven door een vliegtuigongeluk, samen met de leden van de groep The Bar-Kays. Maar hij heeft ons prachtige soulklassiekers nagelaten. Wie weet had hij blijven leven, wat voor moois er nog zou gekomen zijn!
Hoe dan ook, Otis is een spiksplinternieuwe soul coverband, die zich focust op soulsongs uit de sixties. Zo komt soul van Otis zijn tijdsgenoten aan bod, en dat zijn Bill Withers, Al Green, The Temptations, Sam & Dave. Genoeg materiaal dus om een mooi debuutoptreden mee te vullen.
Iets na achten stapten de bandleden het podium op. De band bestaat uit: Marc Rosso (basgitaar, sessiemuzikant die speelde bij Soulsister, De Kreuners, Jean Bosco Safari), Tony Gyselinck (drums, sessiemuzikant die speelde bij Roland, Jo Lemaire, Toots Thielemans), Ramsy Irani (gitaar en zang, die ik al aan het werk zag met het trio Odevida), Franky De Mangelaere (keyboard, tevens leraar piano) en Guy Milch (zang & percussie, zingt ook in soul & pop coverband, en zelfs met een big band).
Er werd ingezet met een instrumentale versie van ‘Tighten Up’, een song van Archie Bell & The Drells uit 1968, waarop zanger Guy de bandleden voorstelde. Otis is een interprovinciale groep en dit was dus hun vuurdoop. Daarna volgde ‘Hard to Handle’, waarna het opzwepende ‘Higher and Higher’ van Jackie Wilson op ons losgelaten werd. Aansluitend hoorde ik de baslijn uit één van mijn favoriete tracks aller tijden weerklinken, en dat was ‘Papa Was a Rolling Stone’ van The Temptations. Ik heb The Temptations ooit live aan het werk gezien, en achteraf met leadzanger Dennis Edwards backstage een praatje gemaakt. Deze versie was ook niet mis, met een lang uitgesponnen instrumentaal middenstuk, waarop gitaar en keyboardsolo’s aan bod kwamen. Johnny Guitar Watson’s ‘A Real Mother for Ya’ was de volgende track, waarin funk voorop stond en ook het keyboard een solo kreeg. Bill Withers is een artiest die ik ook ooit live aan het werk zag, en hij kwam deze avond ook meermaals aan bod. Zijn ‘Ain’t no Sunshine’ kent uiteraard iedereen, en zanger Guy bracht een doorleefde versie ervan. Die man heeft echt soul in zijn lijf! Aansluitend volgde ‘Who Is He and What Is He to You?’ ook al van Withers, alhoewel ik de versie van Creative Source verkies. Vervolgens gingen we over naar de Stax soul van het duo Sam & Dave met de hit ‘Hold On I’m Coming’. Wist u dat deze song geschreven werd door wijlen Isaac Hayes & David Porter in de Stax studio’s in Memphis? Isaac moest daarbij even naar het toilet, en David riep hem. Isaac’s antwoord was ‘Hold On I’m Coming’, en zo werd de titel geboren. Daarna volgde jazzfunk met Tom Browne’s ‘Funkin’ for Jamaica’, dat kon rekenen op een lange intro. Tussenin zong Guy “away goes trouble down the drain”, en die zin komt eigenlijk uit de song ‘Last Night a DJ Saved My Life’ van Indeep. Ik miste daarbij wel de trompet van Tom Browne. Tijd om het eerste deel af te sluiten met het origineel van de song ‘Respect’ van Otis Redding uit 1965, die bekender is geworden in de versie van wijlen Aretha Franklin, en overigens de titel is van haar biopic.
Een tiental minuten later werd, na een korte pauze, deel 2 ingezet met een cover van George Benson’s ‘On Broadway’. Benson is sedert zijn baanbrekend album ‘Breezin’’ één van mijn favorieten, en Ramsy zorgde uiteraard voor de nodige gitaarsolo’s. Het funky ‘Why Did You Do it?’ is de debuutsingle van de band Stretch uit 1975, en dat werd de volgende track. Daarna was het de beurt aan Al Green’s ‘Take Me to the River’, die tegenwoordig dominee is. Rockband Steppenwolf bracht in 1968 het nummer ‘Sookie Sookie’ uit, en twee jaar later coverde jazzgitarist Grant Green dat. Ramsy koos voor deze tweede versie, die hij instrumentaal bracht, met een bas solo bovenop. Vervolgens weer tijd om terug te keren naar Otis Redding, met de slow ‘I’ve Got Dreams to Remember’, waarna Bill Withers tweemaal “in the picture” kwam met, eerst met ‘Use Me’ en daarna met het overbekende ‘Lovely Day’. Hiervoor nam Ramsy de leadzang voor zijn rekening. Aansluitend weerklonk de intro van ‘The Ghetto’, een song origineel van wijlen Donny Hathaway, maar prachtig gecoverd door George Benson. Zanger Guy nodigde daarbij het publiek uit om mee te zingen, en beurtelings zongen de mannen “the ghetto”, terwijl de vrouwen inhaakten met “talkin’ about the ghetto”. De sfeer zat er duidelijk goed in! Een energieke versie van ‘Knock on Wood’ van Eddie Floyd volgde daarop, waarop nogmaals de bandleden voorgesteld werden.
Dat was meteen het einde van dit optreden, maar het publiek schreeuwde “we want more!”. Aldus werden we getrakteerd op twee bisnummers, en dat werden ‘Try a Little Tenderness’ ook weer van Otis, en als afsluiter het opzwepende ‘Land of 1000 Dances’ van Wilson Pickett uit 1966. Hierop begon het publiek spontaan te dansen, zelfs tijdens de drumsolo, en de zaal brulde het refrein mee “na nana nana na nana na”. En spijtig genoeg werd daarmee dit optreden afgesloten.
Het was voor mij een zeer leuke tijdreis terug naar de echte soulmuziek, en de band heeft zich meer dan 100% gegeven. Nogmaals leadzanger Guy heeft echt soul in zijn lijf, en met die man zou ik nog wel even willen verder praten! Een prima concert dus. Maar niet getreurd, want er werd aangekondigd dat de band in december hier terug op de planken staat. Afspraak dus daar!
Patrick Van de Wiele ( + foto’s)
Met dank aan: Kaffee Damast
Links:
