THE ELTON SHOW
Casino Foyer Kursaal Oostende, 26 april 2025.
In mei 2023 nam Elton John in het Antwerpse Sportpaleis afscheid van zijn Belgische fans met twee fantastische shows van zijn 'Farewell Yellow Brick Road'-tour. Voor miljoenen mensen hebben Eltons Grammy-winnende songs door de decennia heen deel uitgemaakt van de soundtrack van hun leven. Zijn onverwoestbare songs, flamboyante stijl en dynamische optredens, hebben van hem een legende gemaakt in de wereld van de popmuziek.
Maar er is nog hoop want afgelopen zaterdag was de ultieme tribute ’The Elton Show’ voor het eerst te gast in ons land. Deze tribute show centreert zich rond de Australische artiest C.J. Marvin en zijn internationale band, en hij treedt op even briljante als respectvolle wijze op als Elton John, inclusief zijn soms buitensporige, kleurrijke kostuums en fenomenaal live pianospel. Nochtans zat de “black box” in het Kursaal maar voor ¾ vol. De band bestond uit een keyboardspeler, een drummer, een gitarist (akoestisch & elektrisch), een bassist, een percussionist en uiteraard C.J. Marvin zelf als Elton John in een wit pak op keyboard. Daarbij kreeg hij versterking van 3 achtergrondzangeressen.
Even na achten werd het concert ingezet met de overbekende hit ‘Your Song’, gevolgd door ‘Tiny Dancer’. C.J. vertelde ons dat hij al 18 jaar met dit eerbetoon rondtrekt, maar dat het hun eerste maal in België is. De song ‘Philadelphia Freedom’ volgde, lichtjes funky, waarmee Elton destijds tot in het Tv-programma ‘Soul Train’ geraakte. En dan kwam ‘Rocket Man’ (de titel van Elton’s biografische film) met een uitgesponnen outro. C.J. vertelde ons dat de songs in een zowat chronologische orde aan de beurt kwamen, rekening houdend met het ritme. Uit 1970 volgde dan het mij onbekende ‘Take Me to the Pilot’, waarna de bekende ‘Bernie and the Jets’ tune volgde. We stapten over naar 1973 met de titeltrack uit het album ‘Goodbye Yellow Brick Road’, gevolgd door de agressieve rock van ‘All the Girls Love Alice’ uit datzelfde album. Een jaar later verscheen de lp ‘Caribou’ en daaruit viste C.J. het rocknummer ‘The Bitch Is Back’ op. Een van zijn persoonlijke favoriete tracks was ‘Pinky’ en dit was de eerste maal dat het in zijn show opgenomen was. Maar ik hield meer van het succesnummer ‘Sorry Seems to Be the Hardest Word’ (later prachtig gecoverd door de boysband Blue). Het uptempo duet ‘Don’t Go Breaking My Heart’ met achtergrondzangeres Stefania uit Italië, die Kiki Dee verpersoonlijkte, werd de volgende song, en plots sprongen we naar 1977 met ‘Are You Ready for Love’. C.J. verklaarde dat hij als zesjarige jongen verliefd geraakt was op de muziek van Elton John. Hij beschouwt hem als zijn mentor en groeide op met al zijn songs. In 1980 ontmoete hij hem persoonlijk, en het bleek dat ze op dezelfde dag (25 maart) geboren waren. Er is echter een speciale song die hem aan die dag (10/12/1980) herinnert, want C.J. liep toen muziekschool in Italië en vloog ervoor speciaal naar Australië. Deze avond stond er echter geen “grand piano” op de scène, maar wegens plaatsgebrek was dat een elektrisch Roland keyboard, dat hij ooit van Elton overgekocht had. Uit 1980 volgde daarna ‘Little Jeannie’ en special voor ons bracht hij ‘Just Like Belgium’ uit 1981. En toen was het tijd voor de pauze.
Zo’n half uur later trad C.J. terug op in een glitterpak en na een lange instrumentale intro volgde een rocknummer. Uit 1983 kwam ‘I Guess That's Why They Call It the Blues’, waarna we de stevige rocktoer opgingen met het dansbare ‘I’m Still Standing’. ‘Sad Songs (Say so much)’ werd de volgende track, en een deel van de zaal veerde recht voor het rockende ‘Saturday Night’s Alright for Fighting’ en danste mee. Wat daarna kwam was onvergetelijk, want C.J. en het merendeel van de band verlieten het podium, en de percussionist zette een minutenlange, puike solo in, enkel gesteund door de drummer. Iedereen keerde terug voor ‘Pinball Wizard’ (oorspronkelijk van The Who uit de rockopera ‘Tommy’). De rust keerde weer met de prachtige ballade ‘Sacrifice’, en daarna koos C.J. uit het album ‘Reg Strikes Again’ de onbekende track ‘A Word in Spanish’, waarin een akoestische gitaarsolo voorkwam. Uit diezelfde lp volgde ‘I Don't Wanna Go On With You Like That’. Na een lange intro van de band kwam C.J. terug op om alle bandleden te omarmen en zette vervolgens de ballade ‘Circle of Life’ uit Disney’s ‘The Lion King’ in. Het langverwachte ‘Crocodile Rock’ kwam daarna, en het publiek reageerde uitgelaten, zwaaide en zong mee. C.J. liet de vrouwen en de mannen daarbij afwisselend “lalala” zingen. Hij bleef alleen op het podium achter en bracht het ontroerende ‘Candle in the Wind’ (ter ere van Marilyn Monroe, maar later bewerkt voor wijlen prinses Diana). C.J. vertelde ons dat deze tribute een respectvolle viering van Elton’s muziek was, geen parodie zoals anderen dat opvoeren. Na een voorstelling van de bandleden brachten ze nog de ballade ‘Don’t Let the Sun Go Down on Me’ (ooit meesterlijk live gebracht samen met wijlen George Michael). En toen was het definitief afgelopen!
Het was inderdaad een mooi eerbetoon geworden, maar toch miste ik bepaalde songs die ik zelf graag hoor, zoals ‘Blue Eyes’, ‘Nikita’ en ‘Can You Feel the Love Tonight’. In 1984 werd C.J. Marvin persoonlijk uitgenodigd voor de optredens van Elton John in het Teatro-Tenda Palatrussardi in Milaan. Terwijl hij samen met Elton & the Band in de lobby van het hotel op de limousines wachtte, ging C.J. aan de vleugel zitten en begon stukjes en beetjes te spelen van een aantal nummers van Elton. Na het horen van het geïmproviseerde optreden van de jonge C.J. Marvin, zei Elton aan C.J.: “Jij bent de beste ik die ik ooit heb gehoord!”
Een mooi compliment dus om mee af te sluiten!
Met dank aan www.concertevents.be & www.houseofentertainment.be.
Patrick Van de Wiele
Foto’s met dank aan CLICKS AND MUSIC.
SALVATORE ADAMO IN CONCERT
Casino Middelkerke/SILT, 25 april 2025.
Onze landgenoot Salvatore Adamo is al sedert de sixties bekend en geliefd. Op driejarige leeftijd, meer bepaald in 1947, verhuisden zijn ouders vanop Sicilië naar Ghlin (Mons) in Wallonië, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Salvatore groeide op in het naburige Jemappes, en al in 1960 won hij zijn eerste liedjeswedstrijd. In 1963 brak hij door met ‘Sans toi, ma mie’. Afgelopen paasmaandag was zijn concert in SILT Middelkerke uitverkocht, dus werd afgelopen vrijdag een extra concert geprogrammeerd. En weerom zat de zaal bomvol.
Met zo’n 20 minuten vertraging kwam hij op met zijn band, en vertelde ons dat hij er 3 uur over gedaan had om vanuit Brussel hier te geraken. Die band bestond uit een pianist (die later ook gitaar speelde), een gitarist, 2 violisten (waarvan de ene ook trombone speelde), een drummer, een accordeonist (die ook keyboard en klarinet speelde) een bassist, een trompettist (die ook beugel speelde). Adamo zette in met het bekende ‘C’est ma vie’, waarna het voornoemde ‘Sans, toi ma mie’ volgde. Bij de intro van ‘Ma tête’ verklaarde hij dat deze song over zijn eerste liefde ging, en kreeg er handgeklap vanuit de zaal door. De hit ‘Une mèche de cheveux’ weerklonk daarna, gevolgd door de Nederlandstalige song ‘Ik zie een engel’. In 1964 nam hij een eerbetoon op aan prinses Paola onder de titel ‘Dolce Paola’. Daarna volgde ‘Vivre’, een Franstalige uptempotrack, met het bekende ‘Quand les roses’ eveneens uit 1964, gekoppeld aan ‘Si jamais’. Adamo vertelde ons dat de liefde altijd gelijk heeft, en bezong dat in de rocksong ‘L’amour n’a jamais tort’. ‘Comme toujours’ werd de volgende song, en in 2018 componeerde hij voor de 50ste verjaardag van de moord op Martin Luther King, in de geest van diens toespraak ‘I have a dream’, het liedje ‘Un rêve’.
Maar aansluitend kwam hij tot de vaststelling dat de demonen van de dictators terug zijn, en dat bezong hij in ‘Le monde a mal’, waarin hij zei “Arretez au nom de la vie”. We weten uiteraard allemaal wie hij daarmee bedoelde. Vervolgens zei hij dat er toch nog aangename momenten in het leven zijn en bezong dat in ‘J’avais oublié que les roses sont roses’. Het publiek zong de tekst “lalalala” uit volle borst mee. Daarna keerde hij in gedachten terug naar toen hij 20 jaar oud was en zei “je m’acroche aux ailes du vent” in de song ’20 ans’. Met het liedje ‘Méfie-toi (Y'a pas plus gentil que moi)’ stipte hij aan dat sommige mannen verkeerde bedoelingen hebben. Waarna we teruggingen naar 1963 voor de hit ‘Tombe la neige’. Adamo stelde vervolgens de bandleden en de crew voor en zette het bekende ‘Mes mains sur tes hanches’ in, waarop de zaal weer meezong. “Mijn ouders waren migranten” vertelde hij ons en vroeg daarmee menselijkheid t.o.v. die migranten met het liedje ‘Migrants’. Hij nam een akoestische gitaar ter hand, en zong enkele songs soms deels in het Nederlands, soms deels in het Frans. Ik noteerde ‘Ik roep jouw naam’, ‘Alleen voor jou’ en het bekende ‘N'est-ce pas merveilleux?’. Ook vernamen we dat hij op zijn achttiende op vakantie was in Klemskerke en daar de song ‘Accroche une larme aux nuages’ schreef. En zo kwamen we bij ‘A demain sur la lune’ uit 1968, gekoppeld aan het overbekende ‘Petit bonheur’, dat hij deels in het Nederlands als ‘Klein geluk’ neerzette. ‘La nuit’ volgde daarop, deels in het Italiaans, en toen wendde hij zich naar het Oosten. Hij zong eerst over de arme Orient, waarna de hit ‘Inch’ Allah’ uit 1967 volgde. Hieraan voegde hij eigentijdse verwijzingen toe. De miljoenen hit ‘Vous permettez, Monsieur’ kwam daarna en zorgde uiteraard voor ambiance in de zaal. Iedereen veerde recht, gevolgd door ‘J’te lâche plus’. Op de tonen van de afsluiter ‘Les filles du bord de mer’ wiegde het publiek mee, zong mee, en Adam verwees naar zijn vriend wijlen Arno.
Het was ongelooflijk, maar de eentachtigjarige Adamo was meer dan 2 uur aan één stuk doorgegaan, zonder te pauzeren. En hij sprak bijna perfect Nederlands. Een knappe prestatie, die bewijst dat hij er na al die decennia nog steeds staat! “Chapeau, Salvatore”! zou ik hem willen toeroepen. Ik wou dat ik op mijn eentachtigste dat ook nog zal kunnen!
U kan hem nog op zondag 22/6 in het Concertgebouw Brugge aan het werk zien. Mis dat dus niet!
Met dank aan www.concertevents.be en aan www.houseofentertainment.be.
Patrick Van de Wiele
LA CHAPELLE SAUVAGE - THE MUSIC OF HANS ZIMMER
Arjaantheater Geraardsbergen, 19 april 2025.
De Duitse componist & producer Hans Zimmer is een van de bekendste filmcomponisten van de moderne filmmuziek. Hij componeerde al heel wat scores voor bekende films, meer dan 150 zelfs, en voor die van ‘The Lion King’ en die van ‘Dune’ won hij zelfs een Oscar, en in 2010 kreeg hij een ster op de beroemde Hollywood Walk Of Fame.
Afgelopen paaszaterdag had in het Arjaantheater in Geraardsbergen de eenmalige voorstelling plaats van zijn filmmuziek, uitgevoerd door La Chapelle Sauvage. La Chapelle Sauvage is een ensemble onder leiding van dirigent Karel De Wilde. Het internationaal gezelschap met jonge professionele musici speelt concerten in heel Europa en krijgt steeds lovende reacties en staande ovaties.
Even na achten werden we meegenomen voor een anderhalf uur durende opvoering in die wereld, en het ensemble bestond uit 3 violisten, een pianiste, een cellist en uiteraard leider Karel De Wilde, die achter de piano ietwat verdoken zat en percussie speelde. Als openingsnummers kregen we 2 bekende tracks te horen, en die waren afkomstig uit de Disneyfilm ‘The Lion King’. Dat waren ‘The Circle of Life’, waarin de natuur ontwaakt en ‘Can You Feel the Love Tonight’, dat Hans samen schreef met Elton John. Op de achtergrond werden filmfragmenten ter illustratie geprojecteerd om een beter beeld te geven van waar die muziek bij paste. De eerste violiste stond daarbij centraal. ‘This Land’ kwam er als derde in dat rijtje, waarna we overstapten naar de muziek van de prent ‘Kung Fu Panda’. Vervolgens betraden we het iconische sandalenepos ‘Gladiator’ waarbij de sopraan Louise opkwam om het nummer te voorzien van woordeloze vocalen. ‘The Battle’ werd opgevoerd, waarna we terecht kwamen bij sciencefiction met de minimalistische song uit ‘Inception’. Daarbij stond vooral de Oekraïense pianiste Anastasia in de spotlight.
Mystiek en intrige stonden daarna centraal in ‘Chevaliers du San Greal’ uit ‘The Da Vinci Code’ waarbij ook weer diezelfde sopraan aantrad. We stapten over naar het Victoriaanse tijdperk met de muziek uit ‘Sherlock Holmes’ om daarna te vertrekken op een kosmische reis begeleid door de muziek uit ‘Interstellar’. De altviolist stond hier centraal. ‘Pirates of the Caribbean’ werd de laatste film die we aandeden met ‘He’s a Pirat’ eerst, gevolgd door ‘I See that People in Boats’, het spookachtige ‘Mermaid’ (met inbreng van diezelfde sopraan) en ‘Jack Sparrow’ zelf, gebracht door cellist Ricardo uit Venezuela. Ook de 2de violist, die half Frans & half Madagascaraans was kwam aan bod. Artistiek directeur Karel De Wilde kondigde het slotstuk aan en dat werd ‘Pirates’.
Het was aldus een muzikaal avontuur geworden langsheen de kaskrakers van Hans Zimmers’ filmmuziek, waarbij de uitvoering ervan ietwat naar het klassieke genre neigde. Een leuke ervaring voor filmliefhebbers!
Met dank aan SHOW-TIME
Patrick Van de Wiele
MUSICAL DOORNROOSJE
Capitole Gent, 12 april 2025.
Deep Bridge lijkt zich meer en meer aan remakes van sprookjesmusicals te wagen. En met succes moet ik daar onmiddellijk aan toevoegen. De nieuwste telg in dat kader was het sprookje Doornroosje, dat al generaties tot onze verbeelding spreekt. Deep Bridge zorgde voor een volledig nieuwe versie, met eigentijdse verwijzingen en heel wat humor. Uiteraard lokte deze voorstelling heel wat gezinnen met kinderen, waardoor de zaal vol zat.
Het verhaal kent u waarschijnlijk al: Bij de geboorte van Doornroosje wordt aan het hof een boze fee vergeten, die dat kwalijk neemt, en Doornroosje vervloekt. Zij voorspelt dat ze op haar zestiende zich zal prikken aan een spinnenwiel, en daardoor sterven. Maar de goede fee steekt daar letterlijk haar (tover)stokje voor en verandert dat in 100 jaar slapen.
De musical startte in onze tijd wanneer Roosje van Doornen, ofwel Doornroosje zit te slapen in de klas. Dan gebeurt er een flashback, waardoor we terug gekatapulteerd worden naar het middeleeuwse koninkrijk. We zien prinses Doornroosje aan het hof, die 16 geworden is, maar eraan herinnerd wordt dat ze moet oppassen om niet geprikt te worden door een spinnenwiel. Daarop geven de grappige koning (in een rolstoel) en koningin opdracht aan de ridders om alle spinnenwielen in het land te verbranden. Aanvoerder Sven De Ridder en zijn ridders geven daar gevolg aan, behalve een oud spinnenwiel, Spinnewilly genaamd, dat de (boze) fee smeekt om niet te verbranden, aangezien haar inkomen ervan afhangt. Sven gaat daar op in, met alle gevolgen van dien. Doornroosje wordt uit voorzorg opgesloten in een oude, vervallen toren, waar uiteraard Spinnewilly zich verstopt heeft. En wat raadt u, hij prikt Doornroosje in haar achterste, waardoor ze onmiddellijk in slaap valt. Rondom de toren begint zich een doornenhaag te vormen, om de redder of ridder op afstand te houden, en een draak houdt de wacht, want volgens de voorspelling zal enkel de kus van hem haar uit haar slaap wekken. Sven De Rider slaagt daarin, en eind goed al goed. En ze leefden nog lang en gelukkig.
De acteerprestaties waren goed, waarbij uiteraard de zang van Doornroosje, gespeeld door Lotte De Clerck er bovenuit stak. Regelmatig werden tijdens de voorstelling de kinderen in de zaal bij het verhaal betrokken, en op het einde kreeg zelfs de best verklede prinses een ticket voor de musical ‘Alice in Wonderland’ volgend jaar.
Het was dan ook een geslaagde sprookjesmusical, met eigentijdse verwijzingen naar bijvoorbeeld YouTube, smartphone enz. En de rol van de (rolstoel) koning bracht heel wat humoristische opmerkingen naar voren.
Wie dit nog wil meemaken moet zich op 19 april as. naar Trixxo Theater in Hasselt reppen.
Met dank aan House of Entertainment
Patrick Van de Wiele
PRETTY WOMAN – DE MUSICAL
Stadsschouwburg Antwerpen, 30 maart 2025.
Precies 35 jaar geleden viel iedereen voor de romantische komedie ‘Pretty Woman’ met Richard Gere en Julia Roberts in de hoofdrollen. Op 23 maart jongstleden ging in de Antwerpse Stadsschouwburg de première door van de Vlaamse musicalversie, in een productie van Deep Bridge. Tom Dingenen en Helle Vanderheyden traden daarbij in de voetsporen van voornoemde acteurs.
Voor wie ondertussen het verhaal nog (niet) kent: De rijke zakenman Edward Lewis pikt op Hollywood Boulevard de straatprostituee Vivian Ward op. Die toevallige ontmoeting zal het leven van allebei voorgoed veranderen, want hun aanvankelijk op seks gebaseerde relatie zal uitgroeien tot een passionele romance. Edward huurt Vivian aanvankelijk in voor een nachtje, maar verlengt dat al gauw om hem te vergezellen naar evenementen. En wat gebeurt er? Ondanks hun grote verschillen, hebben de twee meer met elkaar gemeen dan gedacht. Ze groeien naar elkaar toe, maar is een toekomst samen onmogelijk… of niet?
Daarvoor moet Vivian echter een gedaanteverwisseling ondergaan, en stuurt Edward haar naar Rodeo Drive om mooie kleren te kopen, wat haar in eerste instantie niet lukt. Tot de manager van het Beverly Wilshire hotel, waar ze in het penthouse verblijven, haar meer dan een handje op weg helpt. Vivian beleeft de tijd van haar leven, en alhoewel een kus op de mond bij haar taboe is, evolueert het uiteindelijk toch in die richting. Actrice Helle Vanderheyden schittert dan ook in deze rol, en belichaamt haar droom om de prins op het witte paard te ontmoeten. Wat dat is de moraal achter dit verhaal: ga op zoek naar jouw droom, en maak hem dan ook waar! Haar tegenspeler Tom Dingenen blijft er echter nogal koel en zakelijk bij.
De muziek voor de musical werd speciaal geschreven door Grammy Award-winnaar Bryan Adams in samenwerking met Jim Vallance, en naar het script van Garry Marshall en J. F. Lawton en is na succes op Broadway en West End nu voor het eerst te zien in Vlaanderen. ‘Pretty Woman’ is dan ook een “feelgood” musical boordevol humor én romantiek. Een wervelende aanrader met mooie dans- en zangnummers.
U kan hem nog gaan bekijken op de volgende plaatsen en data:
Antwerpen: van 4 tot en met 13 april
Gent – Capitole: van 24 tot en met 27 april
Hasselt- Trixxo: van 2 tot en met 4 met
Patrick Van de Wiele
Met dank aan
HOUSE OF ENTERTAINMENT
GREGORIAN – 25 YEARS MASTERS OF CHANT ANNIVERSARY TOUR 2025
Capitole Gent, 21 maart 2025.
Met meer dan 2.000 shows in 35 landen en meer dan 10 miljoen verkochte albums, is GREGORIAN het meest succesvolle koor ter wereld. Al 25 jaar lang brengt GREGORIAN wereldwijd miljoenen mensen in vervoering met hun unieke combinatie van klassieke gregoriaanse zang met moderne pop- en rockmuziek, uitgevoerd in spectaculair gechoreografeerde shows. Dit bijzondere jubileum wordt in 2025 gevierd met de nieuwe tournee ’25 Years Masters of Chant’, een heerlijke ‘greatest hits’ tour die de hoogtepunten uit de producties van de voorbije 25 jaar bundelt in één waanzinnige show.
Het idee voor GREGORIAN ontstond in 1989, toen internationale muziek- en showproducent Frank Peterson (o.a. Justin Timberlake, Andrea Bocelli, Backstreet Boys, Tom Jones, Plácido Domingo, Josh Groban, Florent Pagny en Sarah Brightman) het koninklijke klooster van San Lorenzo de El Escorial in Spanje bezocht. Geïnspireerd door de serene sfeer van het middeleeuwse klooster- en kasteelcomplex en de moderne muziek die hij op dat moment op zijn walkman beluisterde, kreeg Peterson het idee om oude gregoriaanse muziek te mengen met moderne klanken. Peterson realiseerde zijn idee voor het eerst samen met Michael Cretu en het wereldwijde geluidsfenomeen ‘Enigma’, waarvan het debuutalbum ‘MCMXC a.D.’ uit 1990 een enorm succes werd, met nummer 1-posities in 41 landen en talloze gouden en platina platen. Dit gigantische succes maakte de weg vrij voor Peterson om een stap verder te gaan.
Met de oprichting van GREGORIAN in 1999 en het debuutalbum ‘Masters Of Chant’ zette Peterson dit muzikale experiment voort. Sindsdien heeft de groep wereldwijd meer dan 10 miljoen albums verkocht, 7 DVD’s uitgebracht en goud- en platinastatus behaald in 24 verschillende landen.
De zaal zat bomvol toen we de instrumentale openingsklanken van ‘One Night in Bangkok’ uit de musical ‘Chess’ te horen kregen. Acht zangers in pij daagden op tegen een achtergrond van een band, die bestond uit een pianist/keyboardspeler, een percussionist/gitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres die ook fluit en mandoline zou hanteren.
Met hun song ‘Masters of Chant’ zetten ze in, waarna de middeleeuws aandoende folksong ‘Scarborough Fair (die we kennen van Simon & Garfunkel) volgde. Deze song stamt al uit hun eerste cd, en is talloze malen gecoverd. Alle zangers gingen verder met een mij onbekende song, waarin een gitaarsolo voorkwam. ‘One of Us’ volgde (een cover van Joan Osborne) en na de intro van een onweer brachten ze ‘Crying in the Rain’ (oorspronkelijk van The Everly Brothers, maar bij ons ook bekend in de versie van a-ha). Hierbij hielden ze paraplu’s boven de hoofden waar de regen van afdrupte, terwijl een gitaarsolo weerklonk. ‘The Forest’ werd de volgende song op een stevig ritme met drums. De vrouwelijke zangeres had zich engelachtige vleugels aangemeten en bracht samen met de groep een Duitstalige song van Rammstein. Op de tonen van mij onbekend liedje kwamen de zangers vervolgens met weerspiegelende schilden, die de spotlights tot ver in de zaal weerkaatsten. Een rocknummer volgde daarna, dat me deed denken aan The Alan Parsons Project. Tussenin kwamen de 2 gitaristen op de voorgrond en op het einde spuwden hun gitaren vuur. Toen namen ze ons mee naar Bruce Springsteens ‘Streets of Philadelphia’ waarbij op de achtergrond een straat geprojecteerd werd. Een andere song volgde samen met die zangeres, waarna ze nog een ander nummer bracht, en naar het einde toe brandde het vuur op haar beide handpalmen. Alphaville’s ‘Forever Young’ volgde daarop in een aanstekelijk ritme, wat handgeklap uitlokte in de zaal. En toen was het tijd voor een pauze.
Na zo’n 20 minuten werd ingezet met de cover ‘Such a Shame’ van Talk Talk, gevolgd door ‘Hallelujah’. Tijdens het nummer ‘Hero’ daagden ze op in witte pijen, waarbij daarop beelden geprojecteerd werden. De zangeres nam vervolgens over tegenover de achtergrond van een kerkhof, en op de tonen van ‘Where Are You Now’ schoten warempel groene laserstralen uit hun handen. Een uitstapje naar Frankrijk volgde met ‘Voyage, Voyage’ een cover van Desireless, in gezelschap van de zangeres, waarna ze een song brachten over de zee terwijl op hun pijen bewegende zwart/wit tekeningen te zien waren. ‘Blinding Lights’ werd de volgende track, waarop ze met lichtgevende TL-achtige buizen aantraden. Bruce Springsteens ‘Dancing in the Dark’ zorgde voor een schouwspel met groene lichtgevende linten, gevolgd door ‘If the World Was Ending’, dat aan de beurt kwam in gezelschap van de zangeres. ‘Sky and Sand’ werd door de zaal getrakteerd op handgeklap, en toen aangekondigd werd dat dit de laatste song zou worden zorgde dat voor een daverend applaus. Maar even later stonden ze er terug voor enkele bisnummers. Die werden door allen samen op akoestische wijze vooraan op het podium gebracht in gezelschap van 2 akoestische gitaren, een keyboard en een drum box. Robbie Williams’ ‘Angels’ was zo’n song, waarna de zangeres met fakkels het overnam. Een ritmische track volgde daarop, en het Laatste Avondmaal werd zowaar uitgebeeld op de tonen van ’You’re Gonna Miss Me When I’m Gone’.
Ter afsluiting werden de bandleden en de vocalisten voorgesteld, waarbij vooral een Roemeense zanger er bovenuit stak. En ‘Viva la vida’ werd het slotlied van deze voorstelling.
Een prachtige voorstelling moet ik zeggen, met vocalisten die echt kunnen zingen. Geen droog Gregoriaans gedoe, maar opgeluisterd met actuele muziek. Een aanrader dus! En voor wie ze nog wil aan het werk zien, morgen zijn ze te gast in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.
Patrick Van de Wiele
Met dank aan
HOUSE OF ENTERTAINMENT
BEATLESTORY 60 YEARS
Cultuurhuis EMotia Erpe-Mere, 1 maart 2025.
Zestig jaar geleden begon een ongelooflijk succesverhaal toen 4 Liverpoolse jongens een band oprichtten. Hun muzikale verdiensten zijn legendarisch. Wereldwijd domineerden hun songs jarenlang de hitlijsten. In een carrière van amper tien jaar tijd werden The Beatles, begonnen als één van de vele beatgroepjes in Engeland, dé grootste band ter wereld. Zestig jaar later is de band van wijlen John Lennon, Paul McCartney, wijlen George Harrison en Ringo Starr nog altijd één van de invloedrijkste groepen uit de geschiedenis van de popmuziek. En hun songs worden de dag van vandaag nog steeds gecoverd.
Twee jaar geleden zag ik de Italiaanse coverband BeatleStory aan het werk in CC Stroming in Berlare, en ik vond ze zo goed, dat ik ze nogmaals aan het werk wou zien. Beatlestory is echter meer dan een tributeshow, want het is een multimediashow, met live muziek. Voor een volle zaal werd eerst geopend met een korte inleidende film, waarna we naar 1963 sprongen met ‘It Won’t Be Long’. De vier muzikanten brengen de sound van The Beatles perfect, en vervolgden met ‘Please Please Me’, waarna een resem aan bekende hits de revue passeerden. Ik som ze even op ‘From Me to You’, ‘All My Lovin’’ en ‘She Loves You’. Tijdens een korte pauze werden reclameclips en foto’s uit de sixties geprojecteerd, en de bandleden kwamen terug op in nette pakken. ‘A Hard Day’s Night’ werd de volgende song, gevolgd door ‘Can’t Buy Me Love’ en ‘And I Love Her’. Iedereen stak beide handen in de lucht en klapte mee voor ‘Eight Days a Week’, want de zaal herbeleefde zijn jeugd. Toen zagen we beelden uit de Amerikaanse tournee van The Beatles en hun eerste nummer 1 aldaar ‘I Want to Hold Your Hand’ weerklonk. Vervolgens ging Paul even solo voor zijn wereldhit ‘Yesterday’ en begeleidde zich daarbij op akoestische gitaar. Na een korte kledingwissel kregen we de hits ‘Help’, ‘I Feel Fine’, een song die ik niet meteen herkende, ‘Ticket to Ride’ en ’Twist and Shout’ te horen. Op de tonen van dit laatste nummer vroegen ze om recht te staan, wat spontaan ook gebeurde, en de handen in de lucht te steken. ‘Day Tripper’ sloot dit eerste deel van het optreden af, en toen was het tijd voor een pauze.
Na zo’n half uurtje kwamen ze terug op, gekleed in de welbekende kostuums van Sgt. Peppers. En uiteraard volgde de gelijknamige hit ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. ‘With a Little Help from My Friends’ mocht uiteraard niet ontbreken, waarna het psychedelische ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ volgde met John achter de piano. ‘Hello, Goodbye’ werd de volgende track, en de zaal klapte volop mee. We kregen nogmaals ‘Sgt. Peppers’ te horen, gevolgd door het al even psychedelisch klinkende ‘A Day in the Life’. Een nieuwe kledingwissel volgde daarop en de ‘Magical Mystery Tour’ werd de volgende hit. De meezinger ‘All You Need Is Love’ bracht het dak naar beneden, zo innig werd die meegezongen en met de armen gezwaaid. Dan keerden we even terug in de tijd met ‘Penny Lane’ uit het Liverpool dat ik al jaren zelf wil bezoeken. Meezinger ‘Ob La Di, Ob La Da’ volgde daarop, wat het publiek ook best kon pruimen, en de tekst ervan meevolgen op het scherm. George Harrison’s ‘Here Comes the Sun’ kwam ook aan de beurt, gevolgd door een nieuwe kledingwissel. We gingen nu richting het einde van The Beatles en ‘Come Together’ weerklonk. George Harrison’s ‘Something’ mocht ook niet ontbreken, waarna de hit ‘Let it Be’ opgedragen werd aan de moeder (Mary) van Paul. George wou dat succes overstijgen met zijn ‘While My Guitar Gently Weeps’, waarbij hij zelf de sologitaarpartij van Eric Clapton voor zijn rekening nam. Toen veerde iedereen weer recht met handgeklap voor ‘Get Back’ om af te sluiten met ‘Revolution’. Een mij onbekend nummer volgde met een gitaarsolo van George, en de band verdween van het podium.
De hommage van deze BeatleStory nam het publiek (dat hoofdzakelijk bestond uit jeugdige senioren) mee naar de hoogtijdagen van de band. Authenticiteit is het handelsmerk van BeatleStory: ze klinken identiek aan The Beatles en zien er ook nog eens exact uit als The Fab Four. Dat dit concert zo’n succes was, hoeft geen twijfel. Deze songs staan namelijk in ons collectief geheugen gegrift, en zullen dat ook blijven. Bandleden Patrizio Angeletti, Roberto Angelelli, Teodosio Gentile en Armando Croce gaven het beste van zichzelf, en bezorgden ons een geslaagde trip “down memory lane”!
Met dank aan SHOW-TIME
Patrick Van de Wiele
WHITNEY – A TRIBUTE BY GLENNIS GRACE
Concertgebouw Brugge, 15 februari 2025.
In 2023 zag ik voor het eerst de Nederlandse zangeres Glennis Grace in het Kursaal in Oostende live. Ik wachtte toen al jaren om haar show bij te wonen. Ze klonk dan met dit eerbetoon aan Whitney Houston fenomenaal, en ik wou haar nu terug live aan het werk zien. Voordien deed ze in 2018 al mee aan de ‘America’s Got talent’ show, waar ze tot in de finale geraakte, stond ze voor een uitverkochte Lotto Arena.
Voor een ongeduldig publiek, dat al een kwartiertje wachtte, ging het doek open. De zaal zat praktisch vol, en de verwachtingen waren hoog gespannen. Glennis zette onmiddellijk in met de uptemposong ‘Love Will Save the Day’, geruggesteund door haar band, die bestond uit een drummer, een bassist, een saxofoonspeler, een keyboardspeler, een gitarist en een achtergrondkoortje dat bestond uit 2 mannen en een vrouw. De mensen veerden daarna recht en dansten op ‘How Will I Know’, waarin een sax solo voorkwam. Vervolgens ging het tempo naar beneden met de slow jam ‘Saving all My Love for You’, waarna Glennis van het podium afdaalde om zich in de zaal tussen het publiek al zingend te begeven. Daarna zong ze ‘It’s not Right, but it’s OK’, waarop opnieuw een aantal slow jams volgden, en dat werden ‘Didn’t We almost Have it all’, ‘All the Man that I Need’, ‘I Have Nothing’ en ‘Run to You’ (beiden uit de soundtrack van de film ‘The Bodyguard’). Deze 2 laatste songs waren perfect en om echt kippenvel van te krijgen, zo goed benaderde Glennis Whitney. Daarna veerde de zaal terug recht voor ‘Higher Love’, dat Whitney ooit coverde samen met Kygo. Het publiek klapte mee en de uptempo track ‘So Emotional’ (met een gitaarsolo) voerde ons al richting de pauze.
‘My Love Is Your Love’ werd de opener van het tweede deel in een reggaestijl, waarop mensen gingen meeklappen. Glennis stelde voor om een kleine zangwedstrijd te houden, en verdeelde de zaal in kampen. Dat waren het balkon, de midsectie en de parterre. We moesten het refrein zo hard mogelijk meezingen, waarbij de parterre het won. ‘Exhale (Shoop Shoop)’ uit de film ‘Waiting to Exhale’ werd de volgende song, waarna ‘Where You Are’ volgde. De minder bekende track ‘Miracle’ kwam als volgende aan bod, en Glennis verduidelijkte dat Whitney’s roots in gospelmuziek lagen Zo stond ze al vroeg te zingen in de kerk, en ten bewijze bracht Glennis 2 gospelsongs. Daarna werd het dansen op ‘I’m Your Baby Tonight’ om te vervolgen met de ballade ‘Greatest Love of All’, een nummer dat ze steeds zingt voor haar zoon wanneer die meekomt naar een concert. Vanavond was hij er niet, maar toch kreeg Glennis een minutenlange staande ovatie voor deze ontroerde song, die overigens origineel stamt uit de film ‘The Greatest’ over het leven van bokser Muhammed Ali, en toen gezongen werd door George Benson. En toen verdween ze van het podium, want het zat erop. Maar enkele minuten later stond ze er weer voor een aantal bisnummers. Het eerste werd het langverwachte handelsmerk ‘I Will Always Love You’, ook al uit de film ‘The Bodyguard’ (en origineel van Dolly Parton) met een sax solo. Dat leverde uiteraard weerom een staande ovatie op, waarna de ballade ‘Where Do Broken Hearts Go’ volgde. Om af te sluiten nodigde ze iedereen uit om recht te staan en mee te dansen op de tonen van ‘I Wanna Dance with Somebody’, wat dan ook spontaan gebeurde. En daarmee was dit fantastische concert afgelopen!
Ik miste eigenlijk enkele bekende nummers zoals ‘I’m Every Woman’, ‘One Moment in Time’, enz., maar ja, er moest een keuze gemaakt worden. Hoe dan ook, dit concert was absoluut de moeite waard, vooral als je een Whitney (of Nippy zoals haar bijnaam was) fan bent. want Glennis benadert haar sterk. Dit is dan ook een must see, en u heeft nog de kans op 8 maart as om haar in Antwerpen in de Stadsschouwburg aan het werk te zien.
Met dank aan
&
Patrick Van de Wiele
Foto's: met dank aan CLICKS & MUSIC - LORENZO SUVEE
SWING TIME SOCIETY BIG BAND – TEQUILA, BOSSA AND FUNKY CHA-CHA
Magdalenazaal Brugge, 8 februari 2025.
Al gedurende enige jaren woon ik een concert van de Brugse Swing Time Society Big Band bij. En ieder jaar staan ze borg voor een compleet ander programma. Deze keer stonden dus de zuiderse klanken van ‘Tequila’, de zwoele en subtiele bossa nova en de funky chachacha centraal. Dit was een must, des te meer daar dit een jubileumjaar voor hen is, want ze bestaan namelijk 60 jaar.
De band bestaat uit dirigent en trompettist Eric Verhaeghe; saxofonisten Alexandra Martin, Frank Opstaele, Inge Stassen, Georges Vanpachtenbeke, Erik Jonghmans, Luc Note; trombonespelers Wilfried Cardinael, Geert Bekaert, Marc Antheunis, Hans Vanhauwaert, Hans Vanhove, Ronald Vandommelen; trompettisten John Sarrazyn, Rony D’herck, Frederik Desmet, Eric Laloo, Martin Volckaert; en de ritmesectie bestaande uit Hans Pauwels, Emile Mosar (gitaar), Eric Taelemans, Tony Gyselinck, Marc Alleyn. Deze keer kregen ze versterking van twee vocalisten en dat waren Marijke Depla en Christiaan Pattyn.
Het programma viel uiteen in 2 delen. Opener was de jazzstandaard ‘How High the Moon’ uit 1940, waarna we richting Rio de Janeiro trokken voor de bossa novaklanken van ‘Chega De Saudade’ van wijlen Jobim. De eerste vocale bijdrage kwam van Christian Pattyn, die optreedt onder het pseudoniem Chris Sandt, met de Sinatra klassieker ‘You Make Me Feel so Young’, dat Frank in 1966 live opnam voor het album ‘Sinatra at the Sands’. En hij vervolgde met een bewerking van Queen’s ‘Crazy Little Thing Called Love’. Het duo 2Dancers (Ann & Jurgen) daagde op om ons op een dansje te trakteren. De big band ging verder met een instrumentale versie van popklassieker ‘Michelle’ van The Beatles, waarna soulmuziek aan de beurt kwam met ‘Mercy, Mercy, Mercy’. Pat Metheny’s ‘Every Summernight’ volgde daarop. Toen was het de beurt aan zangeres Marijke Depla, die ons haar versie van ‘How Do You Keep the Music Playing’ bracht, een song oorspronkelijk gecomponeerd door filmcomponist Michel Legrand voor de prent ‘Best Friends’. Ik kende het als het duet van James Ingram & Patti Austin, maar ook van Tony Bennett met Aretha Franklin. Marijke ging verder met ‘Too Close for Comfort’ van Gordon Goodwin’s Big Phat Band. Voor de afsluiter van het eerste deel kregen we een ‘Big Swing Face’ van de big band, opnieuw met danspasjes van 2Dancers. En toen was het tijd voor een pauze.
Na een halfuurtje traden we de zaal weer binnen om getrakteerd te worden op een ‘James Bond Medley’ waarin ik uiteraard het ‘007 Theme’, maar ook ‘Goldfinger’ en ‘Diamonds Are Forever’ herkende. En we bleven bij de Britse geheim agent, want Chris Sandt kwam Thunderball’ uit de gelijknamige film vertolken. U herinnert zich misschien dat Tom Jones dat indertijd inzong. Daarna kwam Chris met soul terug aan de orde met de klassieker ‘Me & Mrs. Jones’, oorspronkelijk onsterfelijk gemaakt door wijlen Billy Paul. Tussendoor kregen we ‘Once in a While’ van George Shearing te horen door de ritmesectie, met piano, gitaar, contrabas, drum en vibrafoon. Kenny Dorham’s ‘Blue Bossa’, ‘Funky Cha-Cha’ en ‘Tequila’ konden alle drie rekenen op versterking van het danspaar. Marijke kwam terug op het podium voor haar versie van Nathalie Cole’s ‘What a Diff’rence a Day Makes’, dat ik bezit in een deels Engelstalige en Spaanstalige versie. Voor ‘They Can’t Take that away’ deed ze beroep op Chris Sandt, dat aldus een duet werd. Deze compositie van George & Ira Gershwin werd indertijd ook gezongen als duet door Frank Sinatra en Nathalie Cole. Marijke vervolgde met ook weer een Nathalie Cole song ‘Avalon’, die haar vader Nat “King” Cole ook al zong. Het danskoppel vervolledigde. En afsluiten deed de big band met de snelle swing van ‘Cruisin’ for a Bluesin’’. Maar daar bleef het niet bij, want de meest bekende swing song aller tijden mocht niet ontbreken, en als bisnummer kregen Glenn Miller’s ‘In the Mood’.
Het was dus een mooie avond geworden, met een puik programma, waarin vele bekende nummers aan de beurt kwamen. Een topconcert dus, dat de dag daarna als matinee nogmaals overgedaan werd. De afwezigen hadden weerom ongelijk!
Op zondag 19 oktober as. gaat er in het kader van het 60-jarig jubileum een speciaal concert door in het Stadstheater Brugge in programma Nostalgie met gastvedette Yannick Bovy.
Met dank aan https://swingtimesociety.be/
Patrick Van de Wiele