MUSICAL MAGDALENA
Blikfabriek Hoboken, 20 april 2024.
30.000 vrouwen wasten hun zonden weg in kloosters. Dit is hun verhaal.
Afgelopen zaterdagavond had de première plaats van de musical ‘Magdalena’ in de oude Crown fabriek, nu Blikfabriek genaamd, in Antwerpen. In deze koude fabriek, nu een plek voor creatievelingen, hernam deze nieuwe versie dezelfde musical als uit 2018.
In Ierland werden tussen de 18de en de 20ste eeuw talloze jonge meisjes naar kloosters gestuurd omdat ze zogezegd afgedwaald waren van het rechte pad. Ongewenste zwangerschappen, verkering met jongens die hun ouders niet beviel en andere toestanden maakten dat deze meisjes terechtkwamen in een soort van dwangkamp. Zo volgen we het verhaal van Rose, Emma, Sarah en Alice. Deze nieuwkomers belanden in een klooster dat gerund wordt onder de tirannieke leiding van Zuster Margaret. De meisjes moeten van zonsopgang tot zonsondergang dwangarbeid verrichten (zoals de was doen) en mogen na 21 uur de slaapzaal niet meer verlaten. Contact met de buitenwereld is absoluut verboden. Enkel Eerwaarde Walsh komt af en toe een bezoekje brengen, maar weet van die wantoestanden niks. Tot Aeden, de geliefde van Rose, over de muur klimt en haar ontmoet…
Tegen de industriële achtergrond van deze oude fabriek werd de musical opgevoerd. Die werd vooral gedragen door talloze jonge meisjes en jongens, maar ook door enkele gevestigde waarden zoals Ann Van den Broeck en Ivan Pecnik. En geloof me vrij, dat jong talent moet zeker voor hen niet onderdoen!
Het is dan ook een aanrader om dit waargebeurde verhaal te gaan bekijken. Wantoestanden in de Kerk worden de laatste jaren steeds meer en meer aangeklaagd, en die komen nu volop aan het licht. Het laatste klooster sloot pas de deuren in 1996 en sindsdien werden al verschillende massagraven met honderden babylijkjes ontdekt. Allemaal kinderen die geboren werden in de kloosters. Het was een musical om u tegen te zeggen, die zorgde voor emotionele taferelen!
De voorstelling speelt nog tot en met zondag 5 mei 2024 in de Blikfabriek.
Meer info en speeldata: https://www.singingfactory.be/magdalena/
THE SIMON & GARFUNKEL STORY
Capitole Gent, 2 april 2024.
Indien u net als ik opgegroeid bent tijdens de jaren zestig, en met uw oor gekluisterd zat aan de transistorradio om naar de piratenzenders te luisteren, dan bent u wellicht vertrouwd met de muziek van het duo Simon & Garfunkel. In deze tijd staan coverbands centraal, en ik aarzelde dan ook niet om ‘The Simon & Garfunkel Story’ in Gent te gaan bekijken.
Dit eerbetoon aan “the most succesful folk/rock duo of all time” is ondertussen al in 50 landen wereldwijd te zien geweest. Tevens hebben ze al een vaste plek veroverd in de Londense West End. Twee jonge jongens uit Queens, New York, Paul Simon & Art Garfunkel, leerden mekaar al kennen op de lagere school, en werden vrienden. Dit duo, dat als twee druppels water op de echte artiesten lijkt, startte gisteren met ‘The Sound of Silence’ dat aanvankelijk in het halfduister geopend werd. Er waren wel nog tal van lege plaatsen in de zaal, maar het bleek al gauw dat de afwezigen ongelijk hadden. Achter hen werden beelden & filmpjes uit de sixties geprojecteerd. Het duo werd aanvankelijk begeleid door een basgitarist, een drummer en een gitarist. Daarna volgen beelden van Martin Luther King, terwijl de song ‘He Was My Brother’ weerklonk. Simon & Garfunkel begonnen hun muzikale carrière als het duo Tom & Jerry, en op de tonen van hun song ‘Hey School Girl’ uit 1957 klapte het publiek mee. Maar het jaar daarop, in 1958, keerden ze terug naar school om zes jaar later het album ‘Wednesday morning 3 a.m.’ als Simon & Garfunkel uit te brengen.
Het akoestische nummer ‘Bleecker Street’ uit die elpee volgde, waarna we te horen kregen dat Paul indertijd vertrok naar de UK, en Art terug aan het studeren sloeg. Uit 1966 volgde daarna ‘Leaves that Are Green’ in akoestische versie, waarna ‘The Paul Simon Songbook’ aangekondigd werd, een soloalbum waaruit de song ‘Kathy’s Song’ getrokken werd, en dat voerde Paul solo op. Maar ondertussen was de song ‘The Sound of Silence’ naar nummer 1 in de USA gestegen, en Paul keerde op zijn stappen terug. Ze brachten ‘I Am a Rock’, eerst alleen, en halverwege viel de band in. Uit die elpee ‘The Sound of Silence’ kwam daarna het liedje ‘Richard Cory’ , eigenlijk een opgewekte song over zelfmoord. En aansluitend werden de drie bandleden voorgesteld, waarbij de gitarist aan het keyboard plaats nam. En uit diezelfde elpee kregen we ‘Somwehere They Can’t Find Me’ te horen. Sitarmuziek luidde een periode van experimenteren met drugs in, meer bepaald in 1967, en de song ‘Patterns’ volgde. Art bracht vervolgens de hit ‘Homeward Bound’, waarna ‘Scarborough Fair’ eraan kwam, een liedje dat eigenlijk gebaseerd is op een oude folksong. En weerom had de gitarist zijn gitaar voor het keyboard ingeruild. Op de tonen van ‘The 59th Street Bridge Song (Feelin’ Groovy)’ klapte de zaal mee, en toen was het al tijd voor de pauze.
Met de hulp van 3 koperblazers (trombone, trompet en sax) werd twintig minuten later het overbekende ‘Mrs. Robinson’ ingezet, en dat werd onmiddellijk door iedereen herkend. Deze song komt uit de film ‘The Graduate’ uit 1968, en won een Grammy Award in 1968. ‘A Hazy Shade of Winter’ werd de volgende in het rijtje, gevolgd door het akoestische ‘Old Friends’. De volledige bezetting van de band keerde terug en ‘America’ kwam op de proppen, een song gebaseerd op de rondreizen van Paul en zijn vriendin met een Greyhound bus doorheen de USA. Tussenin kwam er een bas solo aan bod, en ‘Fakin’ it’ volgde daarop. Op een dag waren Simon & Garfunkel thuis op potten en pannen aan het kloppen, en dat geluid werd de basis voor de ritmetrack van de hit ‘Cecilia’ uit 1970. Het publiek werd uitgenodigd om mee te klappen en alzo die ritmetrack op te bouwen, wat ook gebeurde. Daarna was het ‘Keep the Customer Satisfied’ dat uit de boxen schalde, met een gitaarsolo op het einde. Ondertussen was de elpee ‘Bridge over Troubled Water’ de beste verkochte plaat in 1969, 1970 en 1971 en won het 6 Grammy Awards. Even later verdween het duo en de band speelde een medley van fragmenten uit latere solo hits. De hit ‘Late in the Evening’ volgde daarop, gevolgd door ‘Baby Driver’. Om af te sluiten kozen ze voor een liedje van hun idolen, The Everly Brothers, en dat werd ‘By Bye Love’.
Na gefluit, gejoel en geroep kwamen ze terug op scène voor bisnummers. Dat werd eerst ‘Bridge over Troubled Water’ dat Art eerst alleen met pianobegeleiding bracht, waarna Paul en het orkest in het tweede deel hem bijviel. Een staande ovatie volgde daarop, en het duo vertelde ons ook dat ze zowel op Facebook als op Instagram te ontdekken waren. Als afsluiter kregen we dan de hit ‘The Boxer’ te horen, waarop uiteraard de zaal weer meeklapte, en meezong op “lalalai…”. En dat werd nogmaals beloond met een staande ovatie.
Dit eerbetoon bracht ons terug naar de hoogdagen van de sixties en seventies, en liet ons de zorgen vergeten. Je kan het dus zeker als een geslaagd concert beschouwen! Maar ik miste de hit ‘El Condor Pasa’ wel. Je kan niet alles hebben!
Meer info:
https://www.thesimonandgarfunkelstory.com/welcome/
Met dank aan FKP Scorpio Belgium
Patrick Van de Wiele
HAIRSPRAY
“You Can’t Stop the Beat”
Capitole Gent, 29 maart 2024.
Op 14 maart ging in de Antwerpse Stadsschouwburg de feelgood musical ‘Hairspray’ van start. En vorige week vrijdag zag ik hem in Gent. Van 12 tot 14 april kan je hem ook nog gaan zien in Trixxo Theater in Hasselt. Waarover gaat ie dan?
Wel in Baltimore, USA droomt het tienermeisje Tracy Turnblad in 1962 ervan om mee te dansen in het populaire Tv-programma ‘The Corny Collins Show’. Ze is immers verliefd op danser/zanger Link Larkin. Maar tijdens de auditie wordt ze door producer Velma Von Tussle afgewezen omdat ze te dik is. Presentator Corny Collins ziet echter wel wat in haar, want Brenda is 9 maand out door een zwangerschap. Hij geeft haar een kans. Daardoor wordt Tracy op slag beroemd, en wil ze zich inzetten voor gelijke rechten voor haar zwarte vrienden. Zo wil ze bijvoorbeeld van elke dag ‘Negro Day’ maken.
Tracy beleeft een snelle opgang, krijgt zelfs een aanbod van Mr. Pinky om als mode-icoon voor zijn kledij te staan. En in de platenwinkel van Miss Motormouth Maybelle neemt ze de strijd op voor de rassenintegratie. Daardoor belanden ze in de gevangenis, maar haar vader koopt iedereen vrij op borgtocht. Enkel Tracy moet achter de tralies in eenzame opsluiting blijven. Link helpt haar echter ontsnappen…
Toch is deze musical geen pessimistisch spektakel geworden, integendeel, deze bruisend, opgewekte en soms humoristische musical zit boordevol muziek en dans. En is ie twintig jaar na de première in de USA nog steeds brandend actueel. Racisme en bodyshaming blijven aan de orde van de dag. In de USA speelden in de filmversie in 2007 o.a. Michelle Pfeiffer, Christopher Walken, Zac Efron, Queen Latifah en John Travolta mee. De Vlaamse cast bestond uit o.a. Jozefien Grossen, Lotte De Clerck, Francisco Schuster, Ann Van den Broeck en Sandrine van Handenhoven.
Ik noteerde in de bomvolle zaal dan ook heel wat jeugdig volk. Een aanrader dus, die je als musicalliefhebber echt moet gezien hebben.
Met dank aan House of Entertainment
Deep Bridge
Patrick Van de Wiele
MEET AND GREET IN DE HEILIG HARTKERK
Holy Art, Aalst, 28 maart 2024.
Gisteravond, op witte donderdag, had in de Aalsterse Heilig Hartkerk, waar ik ooit gedoopt ben, mijn communies gedaan heb, en mijn moeder begraven is, een meet and greet plaats, m.a.w. de kans voor vrienden en buurtbewoners om kennis te maken met deze kunstkerk. We werden verwelkomd met een glaasje cava, en een tijdje later verkondigde de Master of Ceremonies dat deze kerk oorspronkelijk gebouwd werd in 1928-1929. Dit gebouw in neoromaanse stijl bestaat dus bijna een eeuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog haalden de Duitsers de klokken hier weg, en lieten ze omsmelten. In 2019 werd de kerk ontwijd en kocht Bart Noël ze. Deze ex-sacrale plek heeft nu echter nog steeds hetzelfde doel als vroeger, namelijk mensen samenbrengen, ditmaal echter met de nadruk op kunst en cultuur.
Ondertussen hebben er al heel wat evenementen plaats gehad, en staan er nog meer gepland. Zo is er elke eerste donderdag van de maand een dansnamiddag voor senioren, de ‘Dinner & Dance’. In oktober staan kunst & cultuur in de stad centraal, en dat zal ook hier het geval zijn. Op 9 mei as. komt Giusy Caruso er een pianoconcert geven, waarbij virtuositeit technologie ontmoet, want dit zal gepaard gaan met een lichtshow. Op 13 juni is er de ‘Hippe Maatjes Party’, en op 16 november komen de ondernemers van Unizo hier samen. Op kerstavond kan je hier genieten van een Candlelight kerstconcert, en op 31 december is er een Oudejaarsavonddiner. Maar vergeet niet dat het prachtige Tabula Spectacula - The Dinner Experience hier ook nog steeds doorgaat, iets wat ik hier ook al mocht meemaken en beslist een aanrader is. Noteer daarvoor de volgende data: 12 & 13/4, 12 tot 14/9, 7 tot 9/11 en de kersteditie op 20 & 21/12. Reserveer dat op https://www.tabulaspectacula.be/.
Toen werd de eerste artiest aangekondigd, en dat was Peter Buekens. Hij deed indertijd zijn eerste stappen bij dansgroep The Groovies van Patrick De Coninck (danscenter Move) en zingt nu zowel solo als in diverse bands. Hij bracht achtereenvolgens de volgende songs: ‘Fly Me to the Moon’ (Frank Sinatra), ‘Everything’ (Michael Bublé), ‘I Can See Clearly Now’ (Johnny Nash), disco hit ‘Born to Be Alive’ (Patrick Hernandez), ‘Heb ik ooit gezegd’ (Clouseau) waarbij koppels spontaan begonnen te slowen, ‘Always on My Mind’ (Elvis Presley), ‘Ik hou van u’ (Noordkaap), de Nederlandstalige versie van ‘Sweet Caroline’ (Christoff), ‘Laat de zon in je hart’ (Willy Sommers), ‘The First, the Last, My Everything’ (Barry White), ‘My Way’ (Frank Sinatra) en als afsluiter ‘Proud Mary’ (Tina Turner). En dan was het tijd voor een pauze.
De tweede artiest die hier vanavond “in the picture” stond was Peter Delclef, Hij zette er meteen de beuk in met ‘Mooi het leven is mooi’(Will Tura), ‘Delilah’ (Tom Jones), ‘Proud Mary’ (Tina Turner), ‘Teddy Bear’ (Elvis Presley), ‘ Ik voel me zo verdomd alleen’ (Danny de Munk), ‘Always on My Mind’ (Elvis Presley), de ‘Tien om te zien’ hit ‘Ik schreeuw het van de daken’ (Toast), ‘Een ster’ (Stan van Samang), ‘Suspicious Minds’ (Elvis Presley), de medley ‘Banger hart/ en de danceversie van ‘Hou me vast’ (Rob de Nijs). Toen vroeg Peter Bart Noël en zijn vriendin samen op het podium en liet hen plaats nemen in een zetel tegenover mekaar. Hij zong voor hen ‘Devil in Disguise’ (Elvis Presley), waarna de meezinger ‘Leef’ (André Hazes Jr.) weerklonk. Daarna volgden nog ‘Is this the Way to Amarillo’ (Tony Christie) en ‘Sweet Caroline’ (Neil Diamond). Als bisnummers kregen we nog een liedje over de jonge jaren van gastheer Bart Noël, en dat bleek de danceversie van ‘Een vrijgezel’ (Benny Neyman) te zijn. Daarbij vroeg hij weerom Bart op het podium, waarna de meezinger en fuifummer ‘Eviva España’ (Samantha) weerklonk.
De Master of Ceremonies nam het woord en kondigde de apotheose van deze avond aan. Er was immers een gratis ticket voor Tabula Spectacula te winnen, en dat werd getrokken uit de ingeleverde kaartjes. Als afsluiter zong die ceremoniemeester een mooie versie van ‘This Is the Moment’ (René Froger).
Het was een mooie avond geworden, een waardige opener voor Holy Art. Ik hoop van er nog dikwijls aanwezig kunnen te zijn, en te genieten van kunst en cultuur! Een dergelijk initiatief dient immers aangemoedigd te worden!
U kan er zelf uiteraard terecht voor andere evenementen zoals babyborrel, communie of lentefeest, huwelijksfeest, receptie, verjaardagsfeest, koffietafel, bedrijfsfeest, voordracht enz.
Meer info op
Patrick Van de Wiele
THE BOOTLEG SIXTIES
Kursaal Oostende, 14 maart 2024.
Gisteren stond de Britse band The Bootleg Sixties geprogrammeerd, en als liefhebber van sixties muziek repte ik mij ernaar toe. Deze coverband speelde al in Buckingham Palace en op privé-feesten van Paul McCartney en Sir Elton John. Deze laatste noemde hen zelfs “the best band of their kind in the world”. Gedurende de afgelopen jaren speelden ze al meermaals in zalen en op festivals in Vlaanderen en Nederland.
Voor een bijna zo goed als volle zaal zagen we iconische filmpjes en foto’s op schermen verschijnen, terwijl muziek uit dat decennium weerklonk. Plots startte de band met ‘From Me to You’ van The Beatles, en die band bestaat uit zanger & bassist Den Pugsley, drummer & zanger Steve Phypers, gitarist en zanger Jamie Cook, gitarist en zanger Tony Skeggs en keyboardspeler & zanger Chris Skornia. Aansluitend brachten ze een medley van hits zoals ‘Keep on Running’/’Just One Look’/ ‘When You Walk into the Room’ enz. De zaal klapte mee op het ritme, terwijl clips en foto’s van die songs achter de band verder geprojecteerd werden. Daarna volgde ‘Turn, Turn, Turn’ van The Byrds, en bij het inzetten van de medley met ‘The Pied Piper’ ging het mis. Plots viel alle elektriciteit uit, maar de drummer liet het niet aan zijn hart komen, en hield er in het donker de sfeer in. Na enkele minuten speelde de band in het donker ‘She Loves You’, en plots was er licht. ‘The Pied Piper’ werd hernomen, gevolgd door ‘You’ve Got Your Troubles’, ‘She’s not There’, ‘Go Now’, het instrumentale ‘Telstar’, Chris Farlowe’s ‘Out of Time’, ‘Bus Stop’ en op de tonen van Roy Orbison’s ‘Pretty Woman’ uit 1964 klapte het publiek mee. Met een solo kreeg de drummer de zaal op zijn hand, en even later waren ze verdwenen. ‘A Hard Day’s Night’ volgde, met ‘This Strange Effect’ en ‘All or Nothing’ van The Small Faces. Vervolgens bracht de leadgitarist een akoestische versie van Dylan’s ‘Blowin’ in the Wind’ met mondharmonica, net zoals Dylan dat in zijn jonge tijd deed en de zaal zong het refrein mee.
‘Crying in the rain’ van The Everly Bros. volgde daarop, eigenaardig genoeg zonder drummer, waarna warempel de Nederlandstalige versie van ‘Ritme van de regen’ van Rob de Nijs’ weerklonk, waarbij de drummer enkel triangel speelde. De volgende hits werden dan ‘Bachelor Boy’ en ‘Barbara Ann’. Tot ze weer even van het podium verdwenen. Met ‘I Just Wanna Make Love You’ een cover van The Rolling Stones traden ze weer aan, en toen brachten ze een song uit hun eigen cd, en dat werd ‘Till Your Luck Runs out on You’. ‘Bring it on Home’ van The Animals volgde daarna, met de daverende medley uit 1966: ‘Summer in the City’ (Lovin’ Spoonful)/’I Feel Free’ (Cream) en ‘Friday on My Mind’ (The Easybeats). En toen was het tijd geworden voor een pauze.
Na het inzetten van ‘Mrs. Robinson’ viel plots weer alle elektriciteit uit, en na wat wachten weerklonk ‘Blackberry Way’ van The Move in een medley met nog tal van hits zoals ‘San Francisco’, ‘Happy Together’, ‘Paper Sun’ (Traffic), ‘Light My Fire’ en ‘Dandy’ van The Kinks. The Monkees kwamen ook aan bod met ‘I’m a Believer’, The Bee Gees met ‘To Love Somebody’, Van Morrison met ‘Brown Eyed Girl’ en CCR met ‘Have You Ever Seen the Rain’. Maar het mocht weerom niet zijn, want alles viel weer weg, maar de zaal stoorde zich daar niet aan en zong het liedje verder. Daarna herbegon de band met diezelfde song, waarna ‘In the Year 2525’ weerklonk. De bassist vroeg toen om alle lichtjes van de GSM’s in de zaal aan te zetten, de tweede gitarist nam plaats achter een piano, en op de tonen van ‘A Whiter Shade of Pale’ zag die zaal er als een zee van licht uit. Vervolgens ging de beuk erin met ‘Gimme Some Lovin’ en ‘The Boots Are Made for Walking’. We keerden daarop terug naar Woodstock in 1969 met ‘Teach Your Children’ van Crosby, Stills en Nash, en ja, het geluid viel weer uit. Bij de aanvang van ‘Suspicious Minds’ was het weer van dat, zodat een dame van het Kursaal zich kwam excuseren voor die problemen. Aansluitend bedankte de leadgitarist ons voor ons geduld en Elvis’ ‘Suspicious Minds’ werd herhaald, gevolgd door ‘Pinball Wizard/See Me Feel Me’ (The Who) en ‘Sgt. Peppers/With a Little Help from My Friends’. “We’ll finish with rock ‘n’ roll” riep die leadgitarist toen, en dat werd het opzwepende ‘Jumpin’ Jack Flash’ met veel gitaargeweld.
Na wat geroep, gefluit en gestamp, waarbij het publiek recht ging staan, traden ze weer aan met een bismedley van hits zoals ‘I Wanna Hold Your Hand’/’Glad All Over’/’(I Can Get No) Satisfaction’ en ’Daydream Believer’ waarop de zaal uit volle borst meezong.
Het was inderdaad een straffe prestatie geweest, en onbeschrijfelijk hoe die band alle die hits moeiteloos en naadloos kon brengen. Je soms gezworen hebben dat de echte bands er weer stonden. Indien u graag aan boord van een teletijdmachine gestapt was om terug naar de houden jaren zestig te reizen, wel dan was dit uw kans geweest! Puik!
Met dank aan Kursaal Oostende.
https://www.kursaaloostende.be/nl
Patrick Van de Wiele
THE SWING TIME SOCIETY – WINE, ROSES & STOLEN MOMENTS
Magdalenazaal Brugge, 2 maart 2024.
Afgelopen zaterdagavond en gisterennamiddag had in de Magdalenazaal in Brugge het jaarlijks dubbelconcert plaats van de Brugse big band Swing Time Society. Deze 24-koppige big band staat sinds 2020 onder leiding van de inmiddels 84-jarige dirigent Eric Verhaeghe. Voorzitter Wilfried Cardinael verwelkomende mij en even na achten begonnen de musici de zaal te betreden. Op het programma stonden o.a. werken uit het grote swingrepertoire en die ga ik hierna even overlopen.
Openen deden ze met de Amerikaanse jazz ‘Skyliner’ van saxman Charlie Barnet, gevolgd door ‘Satin Doll’ van bandleider Duke Ellington. Daarna was het de beurt aan ‘Everlasting’ van Gordon Goodwill met een gitaarsolo erin, en toen trad gastzangeres Marijke Depla aan voor een aantal gezongen nummers. Marijke heeft al een aardig palmares bijeengebracht, en opende met het bekende ‘I Will Wait for You’ van de Franse componist Michel Legrand uit de film ‘Les parapluies de Cherbourg’. Aansluitend zette ze mijn favoriete Burt Bacharachnummer in, en dat werd ‘The Look of Love’, bekend geworden in de versie van Dusty Springfield uit de Bond spin-off film ‘Casino Royale’ uit 1967
En we bleven in de filmomgeving met ‘Someday My Prince Will Come’ van Frank Churchill uit de eerste Disneyprent ‘Sneeuwwitje. Nina Simone’s lijflied ‘Feeling Good’ was de vierde in dat rijtje, en we kennen waarschijnlijk allemaal de versie van Michael Bublé. Daarna nam de big band het instrumentale werk weer op met Henri Mancini’s ‘Days of Wine and Roses’ uit de gelijknamige film, gevolgd door de bekende ballade ‘I Can’t Stop Loving You’ van Ray Charles, gecomponeerd door Don Gibson met een arrangement van Quincy Jones. En diezelfde Q mocht afsluiten met ‘Hard Rock Dance’, waarin de vibrafonist een solo mocht doen.
En dan was het tijd voor een pauze.
Het tweede deel vatte een half uur later aan, en ‘Bill Bailey’ werd het eerste nummer van Huyge Canon. Componist Oliver Nelson zorgde voor ‘Stolen Moments’, met een gitaarsolo, waarna Quincy Jones’ ‘Grace’ aan bod kwam met een sopraansaxsolo. De bassist kreeg ook zijn deel in ‘Sunset and Vine’ van Gordon Goodwin, en toen dook gastzangeres Marijke Depla weer op voor een viertal songs. Het overbekende ‘Fever’ van Peggy Lee werd de eerste, gevolgd door ‘La valse des lilas’ van Michel Legrand (in het Engels ‘Once upon a Summertime’) uit 1959. De ballade ‘Here’s to Life’ van Shirley Horn heeft als thema “een oude man die terugkijkt op zijn leven”, en aansluitend bracht Marijke een doorleefde versie van Ann Christy’s ‘Dag vreemde man’ uit 1971. In de instrumentale track ‘Easy F Song’ van Bert Joris kwamen achtereenvolgens een trombone, sax en bas solo aan bod, waarna John Coltrane’s ‘Giant Steps’ mocht afsluiten.
Als bisnummer kon daar nog het onontbeerlijke ‘In the Mood’ van Glenn Miller aan toegevoegd worden, en toen was de tijd om.
Een gevarieerd programma dus, waarbij wel de nadruk op het jazzy big bandwerk lag. Toch weerom een leuk concert dat die echte big band liefhebber niet mocht missen! Tot volgend jaar maar weer!
Met dank aan
SWING TIME SOCIETY
Patrick Van de Wiele
THE BOOTLEG BEATLES
Concertgebouw Brugge, 11 februari 2024.
Nadat ze vorig jaar al eens te gast waren in Brugge, stond de covergroep The Bootleg Beatles afgelopen zondagavond terug op het programma. Deze coverband nam de volle zaal op sleeptouw naar de jaren zestig met projectie van beelden en songs uit dat decennium. Ik moet toegeven, ik zag al twee andere Beatles covergroepen aan het werk, een Tsjechische en een Italiaanse, maar dit waren Britten.
Ze openden met ‘It Won’t Be Long’, een minder bekend nummer uit 1963, gevolgd door de hit ‘All My Loving’, en door ‘You Really Got a Hold on Me’. Nog steeds uit datzelfde jaar volgde dan ‘I Wanna Be Your Man’, met ‘Devil in Her Heart’ erachter aan. Het succesnummer ‘I Wanna Hold Your Hand’ zorgde voor opwinding in de zaal, en toen verdwenen ze even van het podium, zodat we terug beelden en muziek uit de sixties te zien en te horen kregen. Hun aankomst in de USA stond daarbij centraal.
Na een kostuumwissel werd de hit ‘Twist and Shout’ op ons losgelaten, gevolgd door ‘She’s a Woman’. ‘I Feel Fine’ kende iedereen uiteraard ook, en Paul had het zelfs over “crazy teenagers die meeklapten”. Ringo zong daarna ‘Act Naturally’ uit 1965, waarna Paul iedereen opriep om recht te staan op de hit ‘Help’ uit de gelijknamige film. En het publiek zong uiteraard mee. John nam plaats achter de piano en bracht ‘I’m Down’, waarna George aankondigde dat Paul voor een solonummer ging. Nadat Paul op zijn beurt achter die piano zat kreeg hij gezelschap van een trompettist. En weerom verdwenen zij op hun beurt ook even.
Nadat beelden en muziek terug aan bod kwamen, traden de bandleden op in de befaamde ‘Sgt. Peppers’ kostuums. Die hit werd ingezet, samen met 3 koperblazers, een percussionist, een cellist en een violist. ‘With a Little Help from My Friends’ volgde daarop, waarbij John terug achter de piano kroop. Hij riep op tot “Welcome to Pepperland” en de psychedelische hit ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ kwam aan de beurt. De zaal zong het refrein uit volle borst mee. Wat zeker niet mocht ontbreken was ‘When I’m 64’, wat Paul indertijd voor zijn vader schreef, gevolgd door een hername van ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. Het al even psychedelisch klinkend ‘A Day in the Life’ sloot deze periode af, en toen was al tijd voor de pauze.
We kregen beelden en muziek uit het revolutiejaar 1968 te zien en te horen, en het rockachtige ‘Helter Skelter’ werd ingezet. Paul nam plaats achter de piano en zette ‘Lady Madonna’ in. Ringo had het daarna over “peace and love” en ‘Revolution” volgde, samen de percussionist, die nu piano speelde. De tekst van ‘Revolution’ is overigens nog steeds relevant! We zongen daarna mee op ‘Hello Goodbye’, en dat was meteen het opwarmertje voor ‘Ob-la-di, Ob-la-da’, waarop de zaal stond te dansen te zingen. Dit verhaal van “Desmond and Molly Jones” leerde ik echter eerst kennen via de single van The Marmalade.
George vertelde ons dat hun voormalig bandlid André Barreau vorig jaar overleden was, en bracht ter ere van hem ‘While My Guitar Gently Weeps’, echter op akoestische gitaar, vergezeld van 2 strijkers.
We gingen richting 1969 met beeld en muziek en de laatste kledingwissel werd afgerond. De beroemde Abbey Road studio’s kwamen in beeld en ‘Come Together’ werd aangeheven. George’s ‘Something’ volgde daarop, en de pianist werd voorgesteld als de vijfde Beatle. Het tempo ging omhoog voor ‘Get Back’, met uiteraard beelden van het concert vanop het dak van het Apple gebouw. Een mij onbekend nummer (een B-kantje van een single) volgde, waarna John zijn ‘The Ballad of John and Yoko’ voorstelde. George’s ‘Here Comes the Sun’ werd de volgende hit. De zes backingmusici werden aan ons voorgesteld, en Paul vroeg of hij nog eens mocht langs komen voor een volgend concert. Dat werd uiteraard op handgeklap onthaald en ‘Hey Jude’ sloot af, met het beroemde Apple logo op de achtergrond (niet dat van de computer!) waarbij de zaal rechtveerde en uit volle borst meezong.
“We Want More!” klonk het uit vele kelen, en de recente hit ‘Now and Then’ werd ingezet. Op de tonen van een mij onbekend stukje song namen ze vervolgens afscheid.
Je zou gezworen hebben dat de echte Fab Four hier op het podium stonden, zo echt klonken ze! Ze werden immers door Sir Paul McCartney himself omarmd en ze zijn de enige tribute band die het beeldmerk van The Beatles mag gebruiken.
Je hoorde wel dat waarschijnlijk omdat dit Britten ware, ze ook minder bekende songs aandurfden.
Het was aldus een “must see” show geweest voor Beatles en sixties fans, en geloof me vrij, die zijn er na 60 jaar nog steeds!
Met dank aan
CONCERTEVENTS
Patrick Van de Wiele
GÜNTHER NEEFS – DE KRACHT VAN MUZIEK
Concertgebouw Brugge, 9 februari 2024.
Gisteren was ik te gast op de nieuwe show van Günther Neefs, u kent hem wel, de zoon van wijlen Louis Neefs. Want muziek heeft altijd centraal gestaan bij de familie Neefs. Al in Günthers jeugd zorgden de radiogolven voor een warm gevoel in de huiskamer. Tijdens deze nieuwe show zou hij zowel Vlaamse songs als tijdloze klassiekers uit de soul en swinggenres brengen.
Iets na acht namen een keyboardspeler, een gitarist en een drummer plaats op het podium, en dit voor een bijna volle zaal. Die keyboardspeler (die later Hervé Martens bleek te zijn), zette in met de intro van de titelsong ‘De kracht van muziek’. Günther liep de scène op en begon te zingen, waarbij teksten als “muziek breekt door alle muren heen, wordt gevoeld door iedereen” en “een wereld zonder grens” dit symboliseerden. Hij vertelde ons aansluitend dat deze show een hommage was aan zijn 14 albums die hij tijdens zijn 33-jarige carrière uitgebracht had. Een overzicht van zijn muzikale loopbaan, zeg maar. Hij ving aan met een song uit zijn eerste album uit 1992, en dat werd het Nederlandstalige ‘Ik laat me gaan’. Daarna volgde uit zijn tweede cd uit 1993 het rockachtige uptemponummer ‘Stop de tijd’. Na twee songs zou telkens een intermezzo uit zijn deelname aan ‘Liefde voor muziek’ volgen, en de eerste in dat rijtje werd ‘Wat een wonder’ van Stef Bos, waarbij 3 blazers (sax, trompet en trombone) opgedoken waren.
Uit 1994 volgde vervolgens uit de cd ‘Tien miljoen dingen’ het bekende Nederlandstalige uptempoliedje ‘Ik stap eruit’. En daarna kwam uit de cd ‘Special Request 1’ de cover van de blue eyed soulklassieker ‘You’ve Lost that Loving Feeling’ van The Righteous Brothers eraan. Günther wandelde de zaal in en zong tussen het publiek voor een jarige vrouw. ‘Liefde voor muziek’ bracht het tweede intermezzo onder de vorm van de song ‘1 op een miljoen’ van Metejoor. Aansluitend zong hij uit de cd ‘Special Request 2’ (1997) de soul hit ‘Satisfaction Guaranteed (or Take Your Love Back)’ van Harold Melvin & The Blue Notes (eigenlijk met leadzang van wijlen mijn favoriet Teddy Pendergrass). En daarna volgde uit 1999 uit het toepasselijke ‘The Love Album’ (voor Valentijn dat eraan komt) de ballade ‘Wonderful Tonight’ van Eric Clapton. Ondertussen konden we kijken naar de videoclip van Günthers trouw uit 1993. U raadt het al ‘Liefde voor muziek’ dook weer op, en dat werd ‘Ik had het moeten weten’ van Jaap Reesema, dat hij samen met Bart Herman aangepast had. Uit 2000 volgde dan de Nederlandstalige ballade ‘Als liefde zoveel pijn doet’ uit de ‘Ik voel me goed’ cd. Twee jaar later kwam de cd ‘Swing Is the Thing’ op de markt, met uiteraard bigbandmuziek en de intro daarvan kwam van Hervé Martens, die daarvoor heel wat applaus kreeg. Het duurde even voor ik ‘I’ve Got You Under My Skin’ herkende. En ja ‘Liefde voor muziek’ kwam nogmaals aan de beurt met ‘Love Is Like a Waterfall’, een cover van K3. We gingen nu richting de pauze met het welbekende ‘New York, New York’ van wijlen Frank Sinatra, waarbij Günther ons richting “the big Apple” loodste.
Hervé Martens zette na die pauze het soulnummer ‘Ain’t no Mountain High Enough’ in, een cover van Marvin Gaye & Tammi Terrell, en dat kwam uit een cd uit 2008. Drie jaar later liet Günther ‘de cd ‘Günther 21’ op ons los, en een Nederlandstalige song van Jan Leyers volgde, enkel met begeleiding van de gitarist. En nogmaals kwam ‘Liefde voor muziek’ ertussen met ‘Hart op reis’, een uptemponummer. In 2014 stak er bij het magazine ‘Libelle’ een cd van Günther met songs voor en door vrouwen. Günther nodigde zowaar koppels uit de zaal uit om achter en naast hem op het podium te komen slowen op de tonen van Burt Bacharach’s ‘What the World Needs Now’. Een jaar later volgde daarop de cd ‘Back to Swing’ en samen met de VRT Big Band zong hij toen ‘Cheek to Cheek’, en deed dat nu nog eens over. De song ‘Victory’ van Daan volgde daarop uit ‘Liefde voor muziek’. In 2018 ondernam Günther samen met Guy De Pré het ‘Route 66’ project , en daaruit volgde het rockerslied ‘Born to Be Wild’ van Steppenwolf, uit de film ‘Easy Rider’ weet u nog. Vorig jaar verscheen dan zijn nieuwste cd, en daaruit bracht hij ‘Viva la vida’. Een laatste intermezzo uit ‘Liefde voor muziek’ kwam er via de Tina Turnerversie van de soulklassieker ‘I Can’t Stand the Rain’.
Günther en zijn band verlieten het podium, maar kwamen terug voor een medley van 3 Earth, Wind & Fire hits en dat werden ‘September/Boogie Wonderland/Let’s Groove’, waarop iedereen in de zaal rechtstond en begon mee te dansen. Aansluitend volgde de voorstelling van de bandleden, waarna de hit ‘Ik blijf bij jou’ als toegift afsloot.
Het was een leuk concert geworden, met afwisselend muzikale hoogtepunten, covers van hits en nieuw werk, dat door het aanwezige publiek duidelijk gesmaakt werd.
Met dank aan Concertevents
Patrick Van de Wiele
GASTON & LEO – DE HOMMAGE MUSICAL
Theater Elckerlyc Antwerpen, 27 januari 2024.
Afgelopen zaterdagavond was ik te gast bij de opvoering van ‘Gaston & Leo – De hommage musical’, en voor een bijna volle zaal ging deze productie zijn tweede week in. Op 19 januari was het immers de première van deze voorstelling geweest, en sedertdien zijn er niet minder dan 10.000 tickets al verkocht!
Als opener telefoneert Leo, 4 jaar na zijn overlijden (vanuit de hemel) naar zijn vriend en partner Gaston, om te vragen hoe hij het stelt. Vervolgens ging het doek open en zagen we een orkest spelen, bestaande uit 2 saxofonisten, een trompettist, een drummer, een bassist en een pianist, dit alles onder leiding van een dirigent. We bevonden ons immers ten tijde van de Expo in 1958 in Brussel, waar Leo De Waegeneire eerste klarinet speelde. Leo kreeg echter plots het dirigeerstokje aangereikt, want de dirigent vond dat zijn tijid erop zat. Op die manier verkreeg Leo de leiding van het showorkest, en werd hij bekend onder zijn artiestennaam Leo Martin.
In een volgende scène zagen we hoe Leo zijn toekomstige echtgenote Mariette ontmoette, en hoe de komiek Gaston verkering kreeg met Jenny. Beiden besloten kort daarna om samen een eerste optreden te wagen. Maar na een tijdje was Leo het beu en wou hij ermee kappen. Hij besloot om een platenwinkel te openen, waarna Gaston datzelfde deed. Deze zelfstandige activiteiten waren echter geen lang leven beschoren, want de BRT vroeg hen om een sketch op te voeren in het programma ‘Hallo met Henk’. Gaston kwam met het basisidee voor ‘Joske Vermeulen’ aandraven, waarna ze manager René Vlaeyen onder de arm namen. Van dan af reeg het duo de successen aan mekaar. Hun eerste film ‘Zware Jongens’, in een regie van Robbe de Hert was een succes, gevolgd door een tweede, ‘De Paniekzaaiers’ en een derde ‘Hong Kong’. Maar tijdens de vakantie van Leo en Mariette aan de Azurenkust, kon Gaston niet stilzitten en trad hij alleen op in het casino van Middelkerke. Wanneer Leo dat las leidde dit tot een ruzie en een breuk.
En dan was het tijd voor de pauze.
Manager Vlaeyen probeerde de brokken te lijmen, en het duo weer bij mekaar te brengen. Maar de BRTN wees hun voorstel voor een show resoluut af, en bestempelde hen zelfs als oude komieken. Gelukkig was VTM van bij de opstart geïnteresseerd om de ‘De Gaston & Leo Show’ op de buis te brengen. Dat leidde (u welbekend) tot nog meer succes, totdat Gaston op een dag flauw viel en dat er bij hem darmkanker geconstateerd werd. Iets later kreeg Leo ook te horen dat hij longkanker had waarvoor hij chemo kreeg. Tijdens een emotionele scène overleed Leo in zijn hospitaalbed. En als afsluiter kregen we de intro tot de bekende sketch ‘Joske Vermeulen’ te zien.
In deze luchtig opgevatte en humoristische musical kregen we dus zowel de gouden jaren als de tegenslagen van dit duo te zien, en dat tegen een achtergrond van heerlijke vergeten Vlaamse liedjes, door het showorkest gebracht, met vlotte danspartijen. Vlaanderens grootste komische duo krijgt hiermee een hartverwarmend eerbetoon, dat het publiek duidelijk kon smaken. Want “de mayonaise pakt”!
Vorig jaar kwam het boek ‘Gaston en Leo. Met een lach en een traan’ van auteur Kobe Van Herwegen uit, en dat werd de basis voor deze musical, naar een script van hem en regisseur Frank Van Laecke. Chantal Berghmans en Martine De Waegeneire, de dochters van Gaston Berghmans en Leo Martin kregen vol trots de eerste exemplaren overhandigd.
Warre Borgmans en Jurgen Delnaet hebben met verve de karakters van Gaston & Leo tot leven gebracht, bijgestaan door Gunther Levi, Heidi De Grauwe en Sandrine André.
Ik heb er dan ook van genoten! Wil u dat ook doen? Dat kon nog tot 25 februari in Theater Elckerlyc, en daarna tot 3 maart in Capitole Gent.
Met dank aan Backstage Producties.
https://www.backstage-producties.be/programma/gaston-en-leo-de-hommage-musical
Patrick Van de Wiele